Dat was vrijdag, maar dinsdag werd duidelijk dat ik nog te depressief was om thuis te wachten op mijn opname en dus werd ik opnieuw opgenomen op de crisisafdeling. Mijn vriend komt elk weekend op bezoek en als ik buiten mag ga ik meteen naar hem of spreken we ergens in het midden af.

Het is mijn vijfde week hier en morgen mag ik eindelijk terug naar huis. Ik weet dat ik het niet had 'overleefd' zonder mijn vriend. Hij is echt mijn alles. Ik wist niet dat je zoveel voor iemand kon voelen, ik wist het niet. Maar ik ben blij dat hij het me heeft leren kennen.

Elke dag ga ik hem steeds liever en liever zien, en het is wederzijds, wat me echt een geweldig gevoel geeft.

Die vlindertjes in mijn buik houden me gezond, ze geven me hoop en een toekomst.

Een toekomst waarin we onze eigen kindjes hebben om voor te zorgen. Een toekomst waarin we samen zijn.

Moest je dit lezen schat, ik hou echt zielsveel van u en ik wil je echt nooit meer kwijt.

En voor anderen die dit lezen. Het is misschien al zwaar geweest tot nu toe, maar geloof mij. Op ieder potje past effectief een dekseltje. Het is misschien een hele zoektocht om de juiste te vinden, maar het is het meer dan waard!

Je leven gaat plots meer betekenen dan alleen je eigen welzijn, het gaat over hem/haar. Je leeft niet alleen.

En heb je die iemand al gevonden weet je precies wat ik bedoel, is het er nog niet van gekomen, geef dan niet op!

Ik geloofde er ook niet meer in, maar op een onverwacht moment was hij daar met zijn blauw-grijze oogjes en schattig snoetje. Het komt wanneer je het het minst verwacht. En als het zover is kan je je geen leven meer bedenken zonder hem/haar.

Er is liefde voor iedereen <3

Ze bleven aandringen en aangezien ik me zo op mijn gemak voelde besloot ik hen alles te vertellen over deze speciale jongen. Ik heb ze ook gevraagd om me te beloven dat ze er niets van zouden zeggen (tegen niemand). Hun eerste reactie was dat het super schattig was en dat ze ons een super lief koppeltje zouden vinden. Aangezien zij hem al langer kenden vertelde ze me alles wat ze maar wisten. Zo kwam ik te weten dat hij 20 was en nog nooit een relatie had gehad. Ook het feit dat hij alleen bij zijn mama woonde en nooit bezoek kreeg zijn me vooral bijgebleven. En vanaf dan had ik er twee super goede vriendinnen bij die me alles vertelden wat hij deed of zei, zo kreeg ik langzaam gevoelens en konden zij roddelen en hadden ze een doel (namelijk koppelen).

De volgende week had een van hen echter het geweldige idee om het tegen de jongen te zeggen dat ik hem wel zag zitten. Ik was woedend op dat moment, maar toen bleek dat hij ook wel iets in mij zag was ik stiekem opgelucht. Zou echte liefde dan toch bestaan?

We begonnen meer met elkaar te praten en gaven soms al eens een knuffel. We werden heel goede vrienden en hoe beter ik hem leerde kennen, hoe vrolijker ik werd. Kon het echt zijn dat iemand van me hield?

Op een dag vroeg hij me of ik bij hem thuis wou blijven slapen samen met het meisje dat het hem vertelt had (we waren beiden heel close met haar). Ik stemde in en we hadden een hele leuke avond. Op een bepaald moment was ik zo moe dat ik ging slapen, de andere twee besloten naar de zolder te gaan om daar nog wat te praten. Ik werd wakker en ging hen stiekem afluisteren, ik verbaasde me enorm over het feit dat ze bezig waren over mij! Hij bleek gevoelens voor me te koesteren maar wist niet wat hij ermee moest aanvangen aangezien ik in een relatie zat. Zij gaf hem dan wat raad (welke weet ik niet meer precies), maar het heeft wel gewerkt. In de weken daarna groeiden we nog meer naar elkaar toe en we kusten. Ik wist dat ik zo mijn vriend bedroog, maar het kon me echt niets schelen, ik zag deze jongen graag, enkel hem. En zo ging het verder. We knuffelden en kusten elkaar soms eens op de lippen.

Op het moment dat ik ruzie kreeg met mijn vriend was hij er altijd voor mij. Hij stelde voor om bij hem te blijven slapen, dit keer alleen wij. Ik ging mee en na een fantastische dag en avond gingen we slapen. Hij was echter geil en smeekte me bijna om hem te ontmaagden. Ik schrok en had schrik (was het nu weer van dat? wordt ik enkel gekozen voor dit?). Uiteindelijk heb ik het toch gedaan. Het heeft niet lang geduurd, maar ik heb er tot op vandaag nog steeds een groot schuldgevoel over. Ik heb zijn maagdelijkheid afgenomen, dit kan hij nooit meer terugkrijgen, nooit.

In de weken die volgden hadden we soms seks op de afdeling, het was nu toch eens gebeurd dus wat had het voor nut om het steeds af te wijzen?

Maar toen betrapte ik mijn vriend op zijn bedrog en ik had een manier om van hem af te raken. Hoewel ik wel iets voor hem voelde, was ik bereid hem zomaar te laten vallen, omdat ik veel meer voelde voor de jongen van mijn dromen. We maakten ruzie en een week later was het gedaan. Ik hoefde me dus ook niet meer schuldig te voelen door mijn "relatie" met DE jongen.

Maar ik bleek zwanger te zijn. Van mijn ex. Mijn nieuwe vriend steunde me hierin en door deze steun heb ik besloten om abortus te plegen. Ook hiermee zit ik nog steeds in mijn hoofd, maar het was het beste. Ik was niet in staat geweest om mijn eigen kindje op te voeden :(. Ik sloot me in mezelf op en hield alles meer en meer voor mezelf. Mijn ex bleef me nog even stalken. De band met mijn familie ging steeds minder goed. Er vielen opnieuw ontslagen en de groep waarin ik me zo goed voelde viel langzaam uit elkaar.

Dit was voor mij de druppel. Ik nam een overdosis. Ook mijn afscheidsbrief lag klaar, maar ik kon het niet en ging meteen na het innemen van de medicatie naar mijn mama. Ze belde naar de dokter en werd doorverwezen naar spoed. Ik stapte in de ambulance en nadien weet ik niets meer.

Ik kwam op een crisisafdeling van een psychiatrie terecht en was verplicht hier te blijven tot ik stabiel genoeg was om terug te keren naar mijn afdeling. Na een week kon ik eindelijk terug en ik was zo blij om hem terug te zien. Maar hij niet. Hij keerde zich volledig van me af en negeerde me dag in dag uit. Hij begon ook achter een nieuw meisje te lopen. Hij gaf haar alle aandacht die hij had en negeerde mij compleet. Ook zijn plaats in de groep leed hieronder, allemaal omdat hij zich volledig overgaf aan dit ene meisje dat zijn aandacht gewoon gebruikte voor zichzelf.

Ik kon het niet meer aanzien en begon mezelf uit te hongeren. Ik at of dronk niets meer. Ik sneed mezelf opnieuw (deze keer onze initialen in mijn been, diep zodat ze nooit weg zouden gaan). Ik verloor veel bloed en viel flauw. Ik werd verzorgd en in bed gelegd maar had geen energie meer om te eten of iets anders. Ik kon amper staan en deed bijgevolg geen enkele therapie meer mee. Op een bepaald moment viel ik uit bed, maar ik was te zwak om recht te komen of luider te roepen dan mijn gefluister. Na een halfuur werd ik door de verpleging gevonden en mijn ouders werden erbij gehaald. Ik kon amper een woord zeggen en weende alleen maar, maar toch hebben ze me overtuigd om een half yoghurtje binnen te houden.

Ik knapte langzaamaan weer op, twee weken later was ik weer in staat om gewoon te eten en alle therapie mee te doen. Toen kreeg ik ook het nieuws dat ik niet meer thuishoorde op de afdeling. Ik kreeg nog drie weken en moest dan op ontslag. Het enige waar ik aan kon denken was "Ik moet hem terugkrijgen". Ik begon liefdesbrieven te schrijven, ik verstopte liefdes-kaartjes tussen zijn spullen, ik schreef pagina's vol met mooie herinneringen van ons twee, ik deed alles om zijn aandacht terug te krijgen. Maar niets hielp. Hij bleef achter dat ene meisje lopen. Er gingen twee weken voorbij en ik gaf op, ik ging op vroegtijdig ontslag. Ik wist dat ik het niet nog een week zou volhouden en ging naar huis. Het gemis werd alleen maar erger en ik ondernam een laatste poging en vroeg hem of hij met mij wou afspreken. Tot mijn grote verbazing en vreugde zei hij ja.

We spraken af in een restaurantje en gingen samen eten en daarna even wandelen in het stad. Ik was zo blij om met hem alleen te zijn en hij gaf me echt terug die verliefde aandacht. Op het einde gaf hij me een kus voor ik op de bus stapte naar huis en toen begon onze relatie. 30 januari 2015.

Aangezien ik nu al wat ervaring had in het "sms-en met een potentiele vriend" ging het vlotter. We voegden elkaar toe op facebook en na zeker te zijn van zijn echte leeftijd, namelijk 22 spraken we eens af. Hij kwam me thuis ophalen en we gingen gewoon naar een parking om daar wat te praten. Ik merkte meteen dat hij niet mijn type was maarja ik voelde me redelijk waardeloos op dat moment en het was duidelijk dat ik voor hem iets betekende. De volgende keer gebeurde juist hetzelfde, maar deze keer kuste hij me. De keren daarna gingen we steeds een stapje verder (maar wel bleven we altijd in de auto op een parking).

Na de eerste keer seks in de auto hadden we zogezegd een "relatie". De keren dat we elkaar daarna zagen gingen we al eens naar hem thuis als zijn moeder niet thuis was om daar in bed (een vuile matras op de grond) te belanden. Hij kocht me ook lingerie van pabo?! en deze droeg ik dan voor hem omdat het zijn smaak was. Echte dates hebben we nooit gehad, behalve eens naar de pizzahut of de zee. Wel leerde ik zijn mama en meme kennen. Dit was de eerste keer dat hij een meisje voorstelde aan hun en voor hem betekende het ook veel. Ook zijn vrienden van op de kermis leerde ik kennen. Maar ik vond het maar een onhygiënisch volkje. Dit heb ik echter nooit gezegd, ik bleef flink en was blij met de aandacht die ik kreeg. Ookal moest ik in ruil seks hebben met iemand die alle dagen in werkkleren rondliep, op een matras op de grond slaapt, verslaafd is aan fastfood, into bdsm is, geen romantiek plant en vuile vrienden heeft. Hij was helemaal niet mijn type. Maar hij was stapel van mij en ik durfde hem niet in de steek laten. Ik kocht elke keer een treinticket om naar hem te gaan en hij bracht me met de auto terug.

Op een bepaald moment had ik echter nog zo weinig zelfvertrouwen dat ik terug contact nam met een van de eerste jongens waar ik mee sms'te. Namelijk deze uit Hasselt. Ik vond hem terug op facebook en hij vergaf me alles toen hij hoorde wat er allemaal was gebeurd.

Ik begon ook met hem af te spreken (telkens de trein heen en terug) maar hij was bijna net hetzelfde als de gast waar ik op dat moment mee verkeerde. Ook nogal veel fastfood en onhygiënisch. Maar hij had een toffe en aangename familie en vriendenkring. ik besloot dus (met hulp van deze nieuwe jongen) mijn tweede relatie stop te zetten. Ik belandde meteen in mijn derde relatie met de jongen uit Hasselt.

Ik wist helemaal niet meer wat ik deed en had geen enkel waardebesef meer. Ik gaf mijn lichaam en aandacht, voor wat weet ik zelf niet meer. Wat ik wel nog weet is dat het allemaal zo ingewikkeld was. Ik zat in mijn derde relatie terwijl mijn tweede ex zowel mij als mijn vriend van dat moment bleef stalken. Hij schold ons uit en verweet mij voor slet en hoer.

Dit heeft mijn zelfvertrouwen volledig doen zinken en ik begon in de problemen te raken. Ik kreeg angstaanvallen en flashbacks van elk moment dat ik in een relatie had gezeten. Ik werd langzaamaan depressief en door de stress op school zonk ik helemaal weg. Ik begon naar een psycholoog te gaan en deze vertelde me dat ik een post-traumatische stress-stoornis had. Ook was ik zwaar depressief en moest ik opname uit gevaar voor eigen leven.

Mijn vriend kwam me een paar keer opzoeken en in het weekend ging ik soms naar hem. Ik was ondertussen 19 geworden. De laatste keer dat ik bij die vriend was zal ik nooit vergeten. Hij maakte me vast aan de trap met handboeien en misbruikte me seksueel. Ik kon geen kant op maar durfde niet meer dan een beetje tegen spartelen uit schrik voor erger. Dat is de laatste keer dat ik hem heb gezien.

Gelukkig was ik op dat moment in opname want anders had ik mezelf iets aangedaan.

Ik haatte mezelf en nam voor nooit meer een relatie aan te gaan met iemand waar ik niet 100% iets voor voelde.

In de psychiatrie kwam ik al snel in een groepje van nog twee jonge vrouwen en een gast terecht. We poolden samen, aten aan dezelfde tafel, ... Maar na het vertrek van de twee vrouwen bleef ik achter met hem. Hij begon me te verwennen omdat ik "de enige was die hij nog had". Ik kreeg knuffelberen en hij stond altijd klaar voor mij. Ik trok enorm hard naar hem toe en vertrouwde hem volledig. Op een bepaald moment moest ook hij met ontslag en hij vroeg me of ik nog iets voor hem wou doen. Zo naïef als ik was beloofde ik het meteen. Hij wou echter niet meer zeggen wat hij oorspronkelijk ging zeggen tot ik het uit hem sleurde. Ik had het uiteindelijk toch beloofd en een belofte moet je nakomen. Hij zei me dat hij graag had dat ik met hem ging douchen.

Ik schrok maar ik vertrouwde hem volledig en zei dus na een korte aarzeling 'ok' omdat ik het beloofd had. En ik voelde wel iets voor hem denk ik... We gingen samen in de douche en hij duwde me na amper vijf minuten al op mijn knieën om hem oraal te bevredigen. Ik wist niet wat doen en kreeg kokhalsneigingen. Ik duwde mezelf weg en ging uit douche en vroeg of ik hem niet gewoon mocht afrijden. Ik was mijn zelfwaarde kwijt.

Later bleek hij niet op ontslag te moeten en aangezien het al een keer was gebeurd kwam hij naar mijn kamer en deed ik wat ik gewoon en geleerd was om te doen.

De verpleging merkte dat we op elkaars kamer kwamen en we kregen een straf opgelegd. Ik moest een week in een isoleercel en hij moest zich een week weten te redden buiten de psychiatrie. Na deze week in afzondering was ik zo blij om hem (het zou gelijk geweest zijn wie) te kunnen vastnemen. Hij nam me opnieuw mee naar de douche maar ik weigerde me uit te kleden en probeerde buiten te komen. Hij nam me echter vast en versperde de deur. Ik kon geen kant op. Ik zat vast en aangezien ik een mager meisje van 19 was en hij een gespierde gast van 23 zat er niets anders op dan flink te luisteren. Dezelfde dag werd hij ontslaan omdat hij stoned bleek te zijn na zijn week buiten de psychiatrie. (ik durfde niets zeggen over wat er was gebeurd omdat ik het mijn schuld vond)

Ik bleef ermee opgekropt zitten en begin augustus kreeg ik een briefje van een andere man. Een pril liefdesbriefje. Ik wist dat deze man 33 was, maar samen plezier maken en lachen kon geen kwaad. We waren beiden niet in staat tot meer. Bij hem begonnen de gevoelens al snel te groeien en hij begon meer en meer met me te flirten. Hij stuurde romantische brieven, knuffelde me als ik het moeilijk had, luisterde keer op keer naar mij, hij was er echt voor me. Ik viel als een blok voor hem. We begonnen een relatie maar deden het allemaal op het gemak. Hij was zo voorzichtig met mij, hij behandelde me zo liefdevol, ik wist zelf niet dat dat kon. De andere mensen van onze afdeling vonden ons een mooi koppel en we groeiden dicht naar elkaar toe. Ik ging al eens bij hem thuis, we gingen samen naar de cinema, hij leerde mijn ouders kennen, ik werd voorgesteld aan zijn ouders, ook zijn dochtertje leerde ik kennen en het voelde allemaal zo compleet. We kookten samen en ik bleef in de weekends bij hem thuis slapen om dan samen terug naar de afdeling te gaan. Op het moment dat ik overgeplaatst werd van psychiatrie werd het iets moeilijker, maar ik ging elk weekend met de bus naar hem thuis of we spraken gewoon af ergens in de stad. Het was gewoon zo perfect.

Tot hij me bedroog. Ik had hem een week niet gestuurd of gebeld omdat ik een zware week had en een druk therapieschema en plotseling had meneer een ander. Hij heeft zelf een week bij haar gewoond. Hij vertelde me dat ze nooit meer hadden gedaan dan gekust maar ik geloofde het niet. Ik geloofde geen enkele man. Ik bleek dan ook nog eens zwanger van hem te zijn maar ik zat zo diep dat ik mijn eigen kind vermoorde en abortus pleegde. Ik haat mezelf er nog steeds voor, maar hij was nooit een goede papa geweest voor mijn kind. En ik was op dat moment totaal niet in staat om een kind op te voeden. Ondertussen waren we al oktober en ik besloot te breken met de eerste vriend waarvan ik had gedacht dat het liefde was.

Maar dat was het niet. Elke man had me slecht behandeld en belogen of bedrogen. Ik zat er volledig door en begon meer en meer te automutileren. Ik snee mezelf op mijn pols maar nooit echt diep, deze littekens zijn dus allemaal weggegaan. Maar na deze breuk ben ik dieper gegaan en de twee streepjes zullen nooit meer van mijn pols verdwijnen.

Ik ben niet alleen mentaal maar ook lichamelijk getekend voor het leven.