Voila, de eerste schooldagen zitten erop! En om maar meteen te antwoorden op dé vraag: "Nee, hoor, geen énkel traantje gelaten". Natuurlijk, ik had een droomscenario: van zodra mijn kleine snoes de andere kindjes op de speelplaats zag lopen, liep ze er onmiddellijk naartoe en was mama volledig uit haar gedachten! Dus waarom zou ik het moeilijk hebben, als zij er overduidelijk véél zin in had
Dus toen er een ander kindje hééééééél hard aan het wenen was (waarvan de mama natuurlijk al weg was), heb ik me maar ontfermd over haar. Heel grappig toen de kinderverzorgster toen naar me toe kwam en zei: "Mevrouw, U mag nu afscheid nemen van uw dochtertje". "Uhhhh, dit is mijn kindje niet hoor, de mijne is waarschijnlijk reeds de klas aan het reorganiseren "
En zo was het dus ook. Ons fee was al lang in haar eigen wereld verzonken in haar "keukentje". Dus toen ik afscheid van haar nam en haar vroeg of zij een beetje op dat kindje kon letten, kwam er een héél lang "Ja-aaaaaaaaaaa, mamaaaaaaaaaaaaa". (lees: vertrek nu dan toch!!)
Maar toen... toen kwam ik thuis....en het eerste wat in me opkwam was: "LEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEG!!!! Voor het eerst sinds haar geboorte dacht ik: Hoe heb ik OOIT zonder haar geleefd? Want je kunt je dat niet meer voorstellen, eens je kindje er is, dan lijkt het alsof die er altijd zijn geweest. NOT!! Ik liep écht verloren in het huis rond. Dan maar poetsen. (pfff, nog 2uur en half) Ok, vlug naar de winkel (vlug????) Dan maar eten maken (tja, en intussen voortdurend rondkijken of die bengel nu niet aan mijn rok hangt te trekken) Ultieme poging: boek lezen! Net zoals ik vroeger deed, maar nu eens zonder onderbreking 'mama, moe pipi doen" of "mama, kijk es wat ik kan"
Maar de minuten SLOPEN voorbij. Elke minuut heb ik gezien! Tot het 12.15 uur was. Yes!!!
En toen ze naar mij kwam gelopen en me de dikste knuffel EVER gaf, mja, ik geef toe, toen zat er ineens een "vliegje in mijn oog"
"
(pfff, nog 2uur en half)
