|
Sinds het overlijden van mijn bompa in september 2013 is mijn leven niet meer hetzelfde. Mijn bompa was mijn soulmate, mijn vriend, mijn tweede vader,...
Ik heb altijd gezegd: 'als hem iets overkomt kunnen ze mij bij elkaar vegen'. Hoe vreemd ik het nu ook vind, ik had blijkbaar gelijk.
Vanaf zijn overlijden blokkeerde ik lichamelijk. Ik had geen honger meer en na verloop van tijd had last van beven, zweten, hartkloppingen,...tot ik bijna flauwviel op het werk.
Ook al ben ik altijd van mening geweest (en nog) dat alles wel van zelf overgaat ben ik uiteindelijk toch maar naar de huisarts geweest. Aan de hand van mijn klachten dacht ze onmiddellijk aan schildklierproblemen. Het bloedonderzoek heeft dat alleen maar bevestigd.
Eind januari 2014 had ik mijn eerste consultatie bij de endocrinoloog. Hij heeft de nodige medicatie opgestart. Ook dat ging niet zonder problemen, want ik reageerde niet goed op wat hij voorschreef. Uiteindelijk had hij dan toch het juiste medicijn gevonden. Voor zij geen kennis hebben van de schildklier en zijn functie: er is niets zowat alles in ons lichaam wordt geregeld door de schildklier. Mijn schildklier werkte te hard dus alles lag in de knoop: spijsvertering, warmte-koude huishouding, menstruatiecyclus.... Het enige voordeel toen was dat ik een 20 kilo was kwijt gespeeld, maar liever niet onder die omstandigheden.
Uiteraard verkies je vaak medicatie boven een operatie. Als het niet moet, ga ik liever niet onder het mes. Toen ik besefte dat de medicatie geen oplossing was, heb ik dan maar voor de operatie gekozen. Op 31/07/2014 werd mijn schildklier volledig verwijdert in het Jessa ziekenhuis in Hasselt. Nadien zou ik de rest van mijn leven een pilletje moeten nemen ter vervangen en dan zou alles weer in orde zijn. Niet dus........
Mijn waardes werden niet normaal zoals het hoorde, waardoor er bijkomende scans en onderzoeken werden gedaan. In april 2015 ontdekte men dan dat ik een geval was van 1 op 1000 waarbij er schildklierweefsel achter het borstbeen was gedoken. Ook hier gingen we proberen dat stuk te onderdrukken met de nodige medicatie. Ik vond het verschrikkelijk dat dit zo laat ontdekt werd en zag al een tweede operatie voor de deur staan.
Het vertrouwen in de chirurg in Hasselt was ik kwijt. Had hij dat dan niet gezien tijdens de operatie? Heeft hij dat verdoezeld?
Ik ben dus met heel mijn dossier naar UZ Leuven getrokken. Ook daar hebben we het eerst geprobeerd met aangepaste medicatie. Ik heb de chirurg daar de vraag gesteld of de chirurg in Hasselt dat had kunnen zien. Natuurlijk praat de ene de andere goed en gaf mij een uitleg waar ik weinig mee kon. Intussen dook ook diabetes type 2 op.
Op 28/10/2017 was het dan zover voor operatie nummer 2. Deze zou zwaarder zijn dan de vorige omdat ze een stuk borstbeen moesten openmaken. Daarvoor had ik veel schrik en nog meer voor het herstel. Uiteindelijk is dat niet nodig geweest en konden ze het weefsel zo weghalen.
Wat ben ik verschoten van de gang van zaken in Leuven! 4 nachten heb ik daar gelegen en viel van de ene verbazing in de andere. Zoals ik als zei heb ik diabetes. Het eerste waar ze mee aan mijn bed kwamen was een zak glucose. Die heb ik geweigerd en de verpleegkundige durfde nog vragen waarom. Ik zeg 'mevrouw ik heb diabetes'. Iedere dag opnieuw moest ik tegen elke verpleegkundige zeggen dat ik diabetes had!! Tijdens 1 van die dagen werd er een 24 u beeld gemaakt van mijn suikerspiegel en nog was niet iedereen op de hoogte. Hoe moeilijk kan het zijn om in het dossier te kijken of te briefen?
Mijn allergrootste probleem en angst zat in mijn vruchtbaarheid. Ik werd enorm onregelmatig. Er waren cyclussen van 28 dagen, maar ook van 90 dagen. Ik had het polycystisch ovarieel syndroom. Dat baarde mij grote zorgen. De gynaecoloog stuurde me naar Fertiliteit in Leuven. Daar zijn we (mijn man en ik) dan geweest. Op dat moment waren beide zwaarlijvig. Wat hebben ze daar gedaan? Ze hebben ons dossier opgesteld en gezegd 'u moet eerst afvallen anders kunnen we u niet helpen'.
Een mens krijgt door al die tijd heel wat te verwerken waardoor je soms het vertrouwen in het feit of het nog goed komt, verliest.
Dus na de operatie was mijn grootste zorg om terug regelmatig te worden, maar dat lukte niet onmiddellijk. Uiteindelijk zijn we voor de diabetes overgeschakeld van medicatie naar insuline met het oog op een zwangerschap. Mijn suiker werd dus goed gecontroleerd. Plots viel alles in zijn plooi: schildklier onder controle + diabetes op perfecte waardes en daar waren dan ook weer de normale cyclussen. Wat een opluchting....tot vorige maand (juni 2017).
Ik ben er rotsvast van overtuigd dat suiker en menstruatie met elkaar te maken hebben. Als die goed is, volgt de rest vanzelf.
Als ik emotioneel ben heb ik eten nodig. Dus als het mij niet gaat zoek ik troost in eten, veel eten, waardoor mijn suiker waarschijnlijk niet meer in orde blijft. Aangezien ik een tijd echt niet goed in mijn vel zat/zit ben ik ook weer wat bijgekomen. Alles wat ik eraf gewerkt heb om mijn suikers op orde te houden, is er nu terug bij in geen tijd. Het waarschijnlijke gevolg is dat er weer onregelmatigheid opduikt sinds juni.
|
Ik ben Cindy, 29 jaar en woon samen met mijn man in Neerpelt (België).
