Welkom op mijn blog.

Ik ben ondertussen bijna 40. En mijn verhaal begint al bijna 20 jaar geleden. Op kerstavond vertelde ik mijn moeder dat ik anders geaard ben. Dat ik vrees dat er nooit kleinkinderen zullen zijn. En dat ik hoopte dat ze me begrijpt.

Ik beloofde haar, mijn best te doen om mijn dromen achterna te gaan, en gelukkig te zijn!

Ik droomde al sinds mijn pubertijd van een normaal leven. Een leven gelijk iedereen. Anders, maar toch hetzelfde. Een job na mijn studies. Een partner na een kennismaking en verliefdheid. Een gezinsleven, na de geboorte van onze kinderen. Samen heb zien opgroeien. Samen oud worden. Samen genieten van de kleinkinderen, en samen dromen van achterkleinkinderen. Onze stempel zetten in de familiestamboom!

Mama begreep me; "wie weet ooit eens mijn lieve jongen", zei ze me.