Zoals elke twintiger hou ik me voornamelijk bezig met L.O.V.E. . Gelukkig ben ik niet single want gezien mijn status als voormalig feestbeest zou ik: single, op kot, 21 jaar... waarschijnlijk geen goed idee zijn. Ik ben zo trouw als een hondje en dat ben ik al een hele lange tijd. Ik ben realistisch en weet dat liefde zoals in de titanic, romeo en julliet, ... en al die andere romantische crap films (al kijk ik er graag naar) niet echt een realistisch beeld van de werkelijkheid is. Toch zorgt het ervoor dat ik ga dromen, dromen over iets wat ik eigenlijk niet kan en mag verwachten.
mijn relatie
Mijn relatie is ... speciaal. Het begon speciaal en ze is nog steeds speciaal. Maar daarom zeker niet slecht.
Mijn vriend liep al een tijdje als een gek achter me aan. Maar ik kwam reeds uit een super verstikkende relatie wat dan nog eens meer dan 2 jaar heeft aangesleept (vertel ik wel eens in een andere blog). Kan je je het voorstellen? Iemand die na al die tijd nog elke dag tien keer zegt dat hij van je houdt? Iemand die steeds emotioneel begint te snikken telkens als ik eens wat lastig was, ... . Iemand die me bleef overtuigen samen te blijven ook al had ik al even aangehouden dat ik het eigenlijk niet meer zo zag zitten,... . Jep zo iemand. HORRIBLE
Maar goed, ... terug naar mijn vriendje. Hij was een absolute tegenpool van mijn ex. Groot, stoer, playboy type, toegeven een heel lekker kontje / lichaam (benadrukt nogmaals het kontje), alleen vond ik hem niet zo knap. Ik weet niet wat het was, het was gewoon iets in zijn gezicht dat me echt niet aansprak. Ik zag mezelf dan absoluut nooit met zo iemand samen zijn. Bovendien HAATTE ik playboys, ik ben nu eenmaal een losbol maar wel met moralen, waarden en normen.
Maar telkens wanneer ik bij hem was, voelde ik me veilig, we konden zeveren over van ALLES. En na een tijdje begon ik hem te missen toen ik hem niet zag. Na een zoveelste hint dat hij met me wou samen zijn, heb ik dan toch maar toegezegd. Heel onzeker en met de gedachte dat dit hooguit een week of twee ging duren begon ik aan mijn relatie. Plots veranderde de playboy stoere jongen naar een liefdevolle, zorgende en teder manneke. Didn't saw that coming. Naar gelang ik hem beter leerde kennen, vond ik hem elke dag mooier. Ik weet dat er mooiere jongens bestaan maar ik zie iets moois in hem dat ik bij niemand anders zie.
Het meest romantische ooit
Het was mijn eerste verjaardag sinds we samen waren. En hij heeft er beslist iets moois van gemaakt. Wanneer ik op zijn appartement kwam zag ik zijn bed vol rozenblaadjes liggen. Op het bed lag een kartonnen taart. Even moeilijk om uit te leggen maar het was dus een doos dat leek op een taart. Dat in 8 stukjes verdeelt. Elk taartstukje kon je opendoen. In het eerste taartstukje zat een gedichtje, het tweede zijn oude iphone, het derde een chocomousje, het vierde massageolie met een zelfgemaakt bonnetje (gratis massage van mij), het 5e een verwenarrangement voor 2 personen, de overige weet ik niet meer. Ik was enorm blij, dat was op zich al de mooiste cadeau ooit!
en er was meer...
Plots zei hij: heb je wel goed gekeken? Ik lachte en zei: het is al goed zeker. Ik keek snel nog eens en zag dat alles uit de hokjes was. 'Nee nee , niet zo'. Plots deed hij alle dekseltjes open en trok hij deze naar omhoog. In het midden verscheen nog een geheime vakje met een ring in.
YESS... I WAS COMPLETELY SOLD
Maar...
De witte broods weken / maanden bleven helaas niet duren. Wat ergens normaal is. Een relatie dooft uit in de spannende en romantische dingen. Maar voor iemand die mij toen het mooiste cadeau ooit gegeven heeft, had ik niet verwacht dat het in deze mate ging dalen.
We zijn inmiddels 2 jaar en 7 maanden verder. En gemengde gevoelens spreken me aan. Vroeger stoefte hij tegen iedereen met zijn liefje, postte hij lieve dingen op mijn facebook, stuurde briefjes (maar zo bescheiden mogelijk want zijn stoer imago moest in tact blijven), steunde mij in alles, en hij wou vooral veel bij me zijn.
Nu heb ik soms het gevoel alsof hij even van me af wilt. Terwijl hij me normaal overal mee naartoe vraagt, ging hij plots meer weg met collega's van hem zonder mij mee te vragen (al ken ik er enkele van). Zag hij het soms niet zitten om bij me te komen, te veel moeite, te veel tijd, ik wil even een alleen avond, ... . Ik weet dat hij nog van me houdt, af en toe toont hij dit nog wel. Maar ik heb soms het gevoel alsof ik een kameleon ben die steeds moet verkleuren naar zijn zin, die steeds naar hem toe komt maar vervolgens terug in mijn boxje wordt geplaatst. Wetende dat ik daar zal blijven.
ben ik gek?
ben ik gek? Soms vraag ik me dat af. Na al die tijd pak ik soms een trein en een bus om bij hem te zijn wanneer ik op kot zit. Terwijl ik de dag nadien weer heel de afstand terug moet afleggen, terwijl ik op kot zit om juist niet meer te hoeven pendelen. Hij daarentegen werkt al. De afstand van waar hij woont, en van aan mijn kot is even ver. Het maakt dus niet uit vanwaar hij vertrekt. Neen hij haat Gent, en zie hier zijn excuus voor de weinige moeite die hij doet. Ik heb hem de voorbije 3 weken bijna dagelijks gezien. Hij komt dan bij ons. Mijn ouders zien hem praktisch als een kind aan huis, koken voor hem mee, ... . Zelf kent hij geen stabiele thuis zoals bij mij. Hij woont al vele jaren alleen, en ik denk dat onze thuis het meeste 'thuis' is dat hij ooit gehad heeft. Hij komt graag bij ons, spelletje kaarten met mijn ouders, ...
Komt hij voor mij? Of voor de sfeer? Nu ik terug op kot zit om te studeren voor mijn examens, zie ik hem niet meer. Oké de situatie is wat verandert, hij is nu werkstudent en moet ik blokken. Maar deze zaterdag was de laatste dag dat ik hem kon zien. Toen had ik nog tijd en hij ook, we zouden elkaar nadien een week niet zien. Voor hem niet genoeg reden om af te komen. 'Tijdverspilling', 'niet echt gemakkelijk'. Gelukkig kon hij de dag nadien wel s'avonds naar een feest gaan. Geen tijdverspilling,... .
Soms weet ik het niet goed meer
Wij hebben al heel onze relatie vaak ruzies en discussies. Soms lopen deze echt de spuig gaten uit. Hij kan zo kortzichtig zijn, en dat denkt hij van mij waarschijnlijk ook. Er zijn momenten dat ik weet, dit is de man van mijn leven. Na al die tijd ben ik nog steeds graag bij hem. Ik kan perfect aarden als we kortstondig bij elkaar intrekken. Maar hij is ook de enige die me vaak zoveel pijn doet. Ik heb nog nooit zo vaak gelachen maar ook geweend bij iemand. Telkens wanneer ik iets leuk zie, koop ik het voor hem. Als ik merk dat hij zin heeft op iets, voorzie ik het stiekem, of ik kom onverwachts als verrassing eens bij hem langs, al is dat voor mij enorm moeilijk soms. Ik heb het gevoel alsof hij me niet meer apprecieert. Alsof hij in het begin van onze relatie erg zijn best deed omdat ik 'hard to get' was. Maar nu ben ik iets vanzelfsprekend. Iets dat er toch steeds zal zijn, dus iets dat hij gerust eens kan verschuiven voor andere dingen. 'Hij ziet me toch genoeg'. Ook zei hij vroeger niets anders dan positieve dingen over me. Je hebt een mooi gezichtje, ik hou van hoe je daar zo ligt, je ziet er mooi uit. Nu hoor ik dingen zoals: 'je bent zeker wat verdikt', 'zou je niet eens gaan lopen', ... .
Hij verstaat me niet
Al op duizenden manieren heb ik dit proberen uitleggen. Ik verleg dingen voor jou, ik laat afspraken met anderen vallen voor u, waarom jij niet voor mij? Ik zeg hem alles, alles, alles, hij weet steeds wat ik doe. Hij kan soms een hele dag op de baan zijn zonder er eens aan te denken dat te vernoemen.
Het is niet de bedoeling dat hij ooit deze blog gaat lezen, dit is mijn dagboek, voor mij en voor objectieve 'vreemden'
maar als ik het hem nogmaals zou kunnen zeggen
- je luistert niet naar wat ik zeg, je snapt mijn boodschappen nooit
- soms heb ik echt een slecht zelfbeeld door dingen die je me onbewust doorsteekt
- je geeft me het gevoel dat ik overbodig ben
- ik heb het gevoel dat ik meer voor jou over heb, meer voor je doe
- gaan sporten is belangrijk voor je dat weet ik, maar constant moet het wijken voor me, waarom kan je ook soms eens niet je agenda aanpassen of eens alleen gaan trainen en meer aan mij denken?
Hoe beschrijf je iemand die je zowel heel blij kan maken als je hart kan breken in duizend stukjes (keer na keer)?
Ik wil mijn oude liefje terug,... ik wil terug lieve woorden, kleine gebaren, zachte aanrakingen met betekenis, niet gewoon met een doel. Ik wil voelen dat je me graag ziet. Ik wil weten dat ik nog steeds kostbaar en onmisbaar voor je ben. Alle mooie dingen die ik van je kan herinneren (het maken van een website voor me, het schrijven van gedichtjes, die gekke taart, een spontaan cadeautje, het branden van een CD, ...) dat zijn allemaal dingen van meer dan een jaar terug. Ik kan er geen enkele meer opnoemen van 2013. Het ene wat ik wil is dat je 'moeite' doet voor mij. want liefde is moeite doen voor elkaar, al is het soms niet leuk voor jezelf. Je doet het voor de andere. Het breekt mijn hart, mijn gevoel blijft geloven, mijn hart blijft af en toe lachen en wenen, mijn gedacht weet het echt niet meer....
Denk aan de tijd schatje, de tijd die geweest is maar hoe zit het met de tijd die nog zal komen?
Het is weer zover, de meest hatelijke tijd van het jaar. Examens,... . Of zal ik zeggen tijden, want als ik er nu even goed bij stil sta hebben we zo een 3 examenperiodes in een academiejaar. En ja ik tel de herexamens mee, ... . Ik ben een echte student, en herexamens die horen er nu eenmaal bij.
3 examenperiodes gaan bijgevolg gepaard met 3 maanden, waarbij ik dat niet de weken blokperiode bijtel of ik word nog depressiever.
Met andere woorden verspil ik dus meer dan 1/4 van mijn jaar aan uren hersenen pijnigen, aan het rondlopen zoals een lijkje, aan het zeuren zoals een vrouw tijdens haar menstruatie maal 3, en ook aan het nadenken over zaken waar ik anders nooit mijn hoofd zou over breken.
Ik vraag me soms af of ik de enige ben,... . Ik kan het niet helpen maar tijdens de examens zijn er talloze momenten dat ik rond me kijk. Ik zie mijn kotje vol rommel, foto's aan de muur, ... . Ik kan het niet laten te denken aan het verleden, aan de stappen die ik tot hiertoe gezet heb in mijn leven, mijn huidige situatie. Eerlijk gezegd is het een rotperiode want ik stel dus letterlijk alles in vraag. Enig idee hoe lang dat kan duren? LANG
Ik heb dan steeds het gevoel dat ik iets mis, dat ik mezelf niet goed begrijp. Ik vraag me af of ik wel doe wat ik graag doe.
Ik heb ook het gevoel alsof ik niemand wil horen, alsof ik even alleen ben op de wereld maar tegelijk voel ik me dan zo eenzaam. Raar? Ik weet het. Maar dat is nu eenmaal hoe ik erover denk. Als gevolg van deze briljante periode heb ik dus ook het idee gekregen deze blog te starten. Al is het enkel ik die het leest, of er mijn gevoelens in kwijt kan. Of misschien krijg ik wel af en toe een objectieve mening die mij een betere kijk op de dingen geeft. Anyway, to be continued... :)
