Tot mijn 6 jaar was ik enig kind. Fijn, al de aandacht voor mij... :) Toen kreeg ik er in 1 klap 2 broertjes bij en werd mijn mama depressief. Hier begon dus eigenlijk het vervelende stuk van mijn leven.
Het is wel lief en schattig, en ik heb ook wel plezier gehad met mijn broertjes, maar makkelijk was het zeker niet. Het feit dat opeens alle aandacht naar "een tweeling" gaat is voor een 6-jarige heus niet zo makkelijk. Althans zo ervaarde ik het. Eender waar je eens met je ouder ging, op stap, bij kennissen,... het was altijd "de tweeling" waar het eerst naar werd gekeken en gelachen. Goed ik kreeg ook wel een handje of een glimlach of een "hoe heet je?", maar verder leek het toch alsof de aandacht enkel naar mijn broertjes ging.
Het feit dat mama dan ook nog depressief was, was ook weer een hele belevenis. Probeer maar eens aan een 6-jarige uit te leggen dat zijn/haar mama depressief is. Je mag dan wel uitermate intelligent zijn, maar het merendeel van 6-jarigen zal dit niet snappen. Plots verlies je veel aandacht, lijk je helemaal alleen te staan... Mijn papa was er natuurlijk ook wel nog, maar aangezien mama die 2 hummeltjes niet echt wou/kon verzorgen was het logisch dat papa veel tijd in hun 2 stak. En omdat hij het zelf ook niet helemaal alleen aankon... moest ik ook maar helpen. Niet dat ik niet graag help, papfles geven is leuk enzo. Maar naarmate ze ouder werden konden ze ook meer rotzooi maken. Gevolg na een vermoeiend dagje spelen mochten zij 2 hun bedje in en kon ik nog de hele verande opruimen die ze hadden overhoop gehaald. Niet leuk!
De titel van dit bericht is eigenlijk mijn aanleiding om deze blog te maken in de hoop eindelijk/ooit zelf een antwoord te kunnen geven op deze vraag. Velen zullen dit onnozel vinden, is hun volste recht. Ik verplicht niemand om mijn gezever hier te lezen, maar commentaren zijn steeds welkom.
Ik ben er rotsvast van overtuigd dat ik niet de enigste ben die zit met deze vraag of ooit met deze vraag gezeten heeft.
Als er iemand aan je vraagt "Wie ben je?" kan je antwoord heel makkelijk zijn. De meesten verwachten dan enkel dat je je naam zegt.
Je kan er uiteraard wat dieper op ingaan als er iemand vraagt "Wie ben je?" als je bv. aan het chatten bent. Al is het dan meestal wijselijk niet je naam te zeggen. Maar een mogelijk antwoord zou dan zijn "ik ben "naam", woon in "plaats", ben ... jaar, etc.
Maar buiten die simpele antwoorden die enkel kenmerkend zijn omdat je er zelf niet bepaald veel of snel aan kunt veranderen (je kan uiteraard altijd verhuizen of je haar verven waardoor je andere antwoorden kunt geven) zijn er ook een hele hoop (in mijn geval) moeilijkere antwoorden.
Ik heb namelijk geen enkel idee wie ik ben. Goed mijn naam e.d. weet ik dus wel, maar voor de rest heb ik het gevoel dat ik een vreemde ben voor mezelf.
Om de (mogelijke) lezer toch een beeld te kunnen laten vormen over "Wie ik ben". Kan ik alvast zeggen dat ik een meisje ben geboren in 1985, opgegroeid in een gemeente in Limburg, half lang donkerbruin haar heb (voor zolang ik het nog niet verf ;) ), samen met mijn vriend, 2 katten en een hond op een appartement woon (leuke beestenboel dus), groen-bruine ogen heb, ben normaal van gewicht en grootte volgens mij. Lichaamskleur blank (te blank naar mijn goesting). Ik hou van kunst, de natuur, wicca (en neen ik maak geen brouwseltjes en doe niet aan bezweringen), fantasy en waarschijnlijk nog een aantal dingen die ik op dit moment eventjes vergeet.
