Fairy tales are more than true; not because they tell us that dragons exist; but they tell us, they can bite
26-01-2013
Deel 2
Echte liefde, een echte man. Ik had geen probleem met het feit dat de man de baas in huis was of dat zijn woorden wet waren. Eerlijkgezegd vond ik het idee wel een beetje opwindend. Het feit dat een persoon de baas is, een meester, in bedwang zijn. En plots uit het niets bevrijd je elkaar uit de kleren op de keukentafel, het begint ruw maar passioneel. Zomaar in een klap haalde Dalia me uit de droomwereld waarin het beste nog moest komen. 'Wacht gewoon af, als hij terugkomt weet je genoeg.' Ik snapte haar stelling. Maar het was alsof ik haast had. Ik wilde dat de dingen als een rollercoaster gingen, ik wilde me al direct terug in zijn armen begeven maar het meeste van al wilde ik hem uren beminnen. 'Ik weet het niet Dalia, het duurt me zolang' de rest van mijn gedachten hield ik bewust voor mezelf, als ik haar vertelde hoe mijn gedachten soms ophol sloegen, zou ze me meegesleurd hebben naar die nieuwe discoteek en me aan elke knappe vrijgezel voorgesteld hebben. Dalia zou deze gevoelens vast niet begrijpen. Het leek alsof ze me dagelijks de details briefte over haar seksleven. En ik moest toegeven. Ik werd gek zonder seks. Toegeven kan je zulke dingen natuurlijk moeilijk maar ik denk dat ik niet de enige persoon ben die deze gevoelens heeft, als je gewend bent om drie jaar, meermaals per week sex te hebben met de zelfde persoon. Dalia keek me aan met haar puppy ogen 'We moeten dit weekend opstap, Cerchio is heropend, we moeten er gewoon bij zijn. Ik voel me zo schuldig als iedereen erover spreekt en ik kon er niet bij zijn.' Ze wilde me een schuldgevoel aanpraten. Maar iedereen wist, zelfs zij, dat ze genoeg mensen had die wel wilde meegaan, ze probeerde een drama te creëren zodat ik eindelijk mijn territorium zou verlaten, mijn grenzen zou verlagen en een risico nemen. Haar levensstijl. En eigenlijk ja, ik wilde de heropening niet missen.
Samen met Dalia liep ik alle kledingzaken af in het centrum. Het moest perfect zijn en vernieuwend tegelijk. Plots hing het daar, het was simpel, maar met de juiste accessoires zou het meer dan klasse uitstralen. Ik zag het voor me, de zwarte jurk met dat fransje in het midden, hoge zwarte pumps, met een goudkleurige rand met de highlights op de diamanten lange oorbellen en halsketting en daarop een matchend handtasje, zwart met een goudkleurige rand. In mijn verbeelding ontmoete ik een man met klasse en een tijger in bed. Als beloning op het vinden van de perfecte kleding rookte ik een sigaret op het bankje voor de winkel, Dalia verkoos een caffee latte, roken hoorde niet bij haar stijl vertelde ze me eens. De dagen voor de heropening naderde, ik probeerde niet te hard van stapel te lopen, het zou een gewone avond worden maakte ik mezelf wijs. Het feit dat mijn ex geen moeite deed om met me te praten zag ik als een boodschap, hij gunde me het geluk van de nacht.
Het is niet opgeven,
Het is stoppen,
Met rennen naar het oneindige.
Niet langer ben ik waakzaam,
Voor het ondenkbare.
Niet langer bevind ik me in het midden van een cilinder.
Zoekend naar de uitweg in het middelpunt.
Het is verzadigd.
Het gevoel,
Dat plots toch geen gevoel blijkt te zijn.
Een ingeving,
Uit het niets.
De gedachtes komen los van het brein.
De substantie veranderd.
Niet homogeen.
Zijn blik was ijsig toen hij de deur dicht sloeg. Ik vond geen reden tot zijn daden. Maar hoopte dat hij terugkwam nadat hij koelte had gevonden.
De dagen verlengde. Van hem was geen spoor. Nooit had ik verwacht dat dit ons lot zou kunnen zijn. Ik staarde naar mezelf in de houte muurspiegel. Wat moest ik zien dan? Een eenzaam meisje? Een meisje dat met hem een toekomst wou? Maar als laatste kwam het in me op, een meisje dat jarenlang jou leugens geloofde. Ik wilde niet meer vastgrijpen aan het verleden, ik wilde een kans. Niet met hem. Maar een kans op leven, toekomst en ambitie. In een ogenblik werd ik van de gedachtewereld naar de realiteit getrokken. Het geluid van de deurbel zoemde door mijn lijf. Dalia zo prachtig als altijd, balanceerde op splinternieuwe pumps. Ze staarde me aan het haar amandelbruine ogen. 'Het leven gaat door meid' en ze sloeg de oude voordeur krakend dicht. De teleurstelling bij me was groot, soms hoopte ik na al die tijd dat hij gewoon zou aanbellen en zeggen dat hij van me hield. Mijn gedachten sloegen zo door dat ik, Dalia en mij een glas Amoretto inschonk. Dalia was een goede prater, helaas kende ze mijn verdriet niet, ze was een levensgenieter, al zei ze dat zelf. Ze had geen nood aan een man in haar leven. Maar eigenlijk wist ik dat Dalia met geen enkele man kon volhouden. Ze was uit op haar vrijheid, ze deed steeds waar ze zin in had en had er nooit spijt van. Gelukkig vertelde ze vandaag niet over een mysterieuze knappe waarmee ze van bil was gegaan. Toch wat Dalia ook deed, men had altijd respect voor haar, misschien omdat ze zo mondig was. Haar acrylnagels raakte het glas, ze lachte en sloeg het achterover. Ik wist wat er nu ging volgen. Een diep gesprek. Voor ik het wist was ze al aan het praten 'Wat is er nu van? Wat is de bedoeling? Ofwel ga je met me mee opstap en vergeten we die knul of je loopt achter hem aan.' Ik goot mezelf een nieuw glas in, zodat ik niet in woordkots zou eindigen. 'Dalia, als hij van me hield was hij teruggekomen' mijn woorden klonken alsof er een kristalglas uit de bovenste kast viel, het moest nu wel duidelijk zijn dat ik moest ophouden met hopen. 'En als hij nu ook zo zit te denken? Misschien word het eens tijd dat jij eens moeite doet, je leeft niet in een sprookje waar je steeds achterna gezeten word door een prins charming' ook zij besloot dat vandaag nog de fles Amoretto op moest en goot haarzelf flink wat bij. Ik wist dat Dalia gelijk had, maar ergens geloofde ik wel in echte liefde.
