09-12-2009 om 03:56 geschreven door Monia  

Hey,

Zoals ik jullie vorige keer had beloofd, heb ik het deze keer niet zo lang laten duren vooraleer ik jullie nog eens op de hoogte breng van mijn afgelopen avontuurtjes. Hierdoor moet ik jullie dan ook niet al te ver terug meenemen in de tijd .

Als ik me niet vergis, was mijn bezoekje aan 'the Empire State' het laatste waarover ik jullie heb verteld, wat betekent dat ik kan beginnen vertellen over wat er gebeurd is op vrijdag de 13de .  Laat me eerst al vertellen dat het gelukkig geen ongeluksdag was voor mij !
Onze dag zijn we begonnen met een bezoekje aan de NYPL. Dit was wel niet mijn eerste bezoekje aan de bibliotheek. Ergens heel heel lang geleden (als ik me niet vergis was het in mijn eerste week dat ik hier was), was ik er al eens binnen geweest. Maar aangezien ik het toen zo druk had met al die prachtige indrukken te verwerken, was ik het een beetje vergeten om foto's te trekken. En daarom hadden we besloten om er nog eens een tweede keer terug te gaan. Anders zou ik het me echt wel hebben beklaagd dat ik geen foto's had van zo een prachtig gebouw.
Na een korte fotoshoot zijn we naar Rockefellar Centre gegaan, waar we de NBC-tour hebben meegemaakt. Tijdens deze tour kregen we een korte rondleiding waarbij ze ons enkele van de studio's toonden en wat meer vertelden over het reilen en zeilen bij NBC. Ik vond de rondleiding persoonlijk niet echt de moeite waard, maar dat kwam waarschijnlijk door het feit dat ik nog nooit een programma op NBC heb gekeken. Waarschijnlijk zou het iets helemaal anders zijn geweest, moest ik de programma's wel hebben gezien. Maar ja, je kan niet verwachten dat je echt alles super gaat vinden wat je gaat bezoeken. Teleurstelling hoort er nu eenmaal ook eens bij . En zo erg was het nu eigenlijk ook niet hoor. Ik heb al erger meegemaakt ( zoals het stomme spookhuis...).
Onze boterhammetjes hebben we die dag opgegeten op een bankje op Rockefellar Centre. Tijdens onze lunch konden we dan genieten van het uitzicht op de schaatsbaan en de immens grote kerstboom (en als ik zeg immens, dan bedoel ik ook echt wel IMMENS!!!) waarvan ze binnen enkele dagen tijdens een grote ceremonie de lichtjes zullen aansteken. Wie weet ben ik daar ook wel bij en dan mag je er zeker van zijn dat ik daar ook nog verslag van zal uitbrengen :)
Na het verorberen van onze boterhammetjes hebben we een bezoekje gebracht aan Carnegie Hall. Dat is een zeer prestigieuze en populaire concertzaal in NY, waar enkel de besten mogen optreden. Jammer genoeg hebben we de concertzaal zelf niet kunnen bezichtigen. Daarvoor moest je namelijk betalen, en dat zagen we eerlijk gezegd niet zo zitten (vooral omdat we nadien nog shopplannen hadden :-p). We zijn dan ook enkel het museum binnengestapt, dat wel gratis was. Al kon je dat moeilijk echt een museum noemen. Het was eerder een zeer kleine ruimte met enkele foto'tjes. Ook niet echt de moeite, maar ja, we kunnen dan toch al zeggen dat we het gebouw hebben betreden waar heel erg veel bekende mensen ooit mensen hebben geëntertaind ;-).
En zoals ik hierboven had gezegd, hadden we die dag ook nog shopplannen . Ohja, nog eens shoppen! Bestemming: Victoria Secret (zeer bekende lingeriewinkel). In het begin was ik eigenlijk niet echt van plan om iets te kopen, maar Ellen heeft me toch nog maar eens weten te overtuigen om ook iets te kopen. En ja, natuurlijk heeft ook zij het weer niet kunnen laten om geld op te doen !
Toen we dan eindelijk waren uitgeshopt, hebben we het laatste op ons lijstje van die dag gaan bezoeken, nl. het Moma (museum voor Moderne Kunst). Net als de meeste museums in NY, was ook dit weer een zeer groot gebouw. En ook echt wel weer de moeite waard, zoals de meeste van de museums die we al hebben bezocht. Zoals je al kan raden, hing het museum vol met bekende moderne schilders als Dali, Picasso, Pollack, Warhol,...  Er hingen echt wel enkele pareltjes tussen (en ook enkele van mijn favoriete schilderijen van hen, waardoor het dus echt wel de moeite waard was). Alleen jammer dat het al zo laat op de avond was en we er toch al een drukke dag hadden opzitten, waardoor ik toch wel behoorlijk moe was en na anderhalf uur toch wel klaar was om het museum te verlaten, ook al hadden we nog niet alles van het museum gezien. Maar ja, uiteindelijk denk ik toch dat we de beste dingen hadden gezien, dus ja, uiteindelijk was het nog niet zo heel erg .

De dag nadien hadden we besloten om het drukke Manhatten achter ons te laten en de ferry te nemen naar Staten Island, waar we een bezoekje brachten aan 'The Historic Richmond Town'. Het heeft ons wel bijna twee uur gekost om daar te geraken, maar uiteindelijk was het wel de moeite waard. We waren namelijk terecht gekomen in zo een typisch oud 'stadje', waar we onder andere een kijkje konden nemen in een oud winkeltje, huisjes van vroeger, keukentjes, schooltje, werkplaats waar ze manden maakten,... Het deed me een klein beetje denken aan het Belgische Bokrijk. Echt wel heel erg gezellig en best wel interessant. We konden zelfs smullen van heerlijke pannenkoekjes die men vroeger ook vaak maakten! Het enige jammere aan deze uitstap, was dat we ze weinig tijd hadden om echt rond te lopen in het stadje. We waren namelijk maar rond 14u15 toegekomen. En blijkbaar had ik verkeerd gekeken op de site, want ik dacht dat de tour om 14u30 begon, maar het was om 14u. Daardoor moesten we nog meer dan een uur wachten op de volgende. We hadden natuurlijk wel al wat kunnen rondlopen, maar aangezien we nog niets hadden gegeten, hadden we besloten om gewoon gauw wat te gaan eten. We waren dan een heel gezellig eethuisje binnengestapt (ook uit de oude tijd), maar toen we binnenkwamen hoorden we tot onze grote spijt dat ze waren uitverkocht. Ik moet zeggen dat ik best wel wat teleurgesteld was, want het zag er echt zo een gezellig ding uit. En de mensen waren echt zooooo vriendelijk... Maar ja, niets aan te doen. We zijn dan maar iets verderop een soepje gaan eten in een Italiaans restaurantje, waar we de enige klanten waren. Het leek wel een tête-a-tête :)
We hebben ons wel nog moeten haasten om op tijd te komen voor de volgende tour. Maar we hebben het gelukkig nog wel gehaald. Ze waren zelf te laat begonnen. Maar ja, dat kwam omdat ze dachten dat er niemand was. We waren namelijk maar met 3 man om de tour te volgen en ze hadden door het raam gekeken en ze hadden niemand zien staan :). Gelukkig zijn ze dan wel nog naar buiten gekomen en zagen ze ons staan. De tour op zich heeft iets meer geduurd dan een uurtje, maar jammer genoeg sloten ze 5 minuutjes later, waardoor we niet echt alles hebben kunnen bekijken .

De dagen die daarop volgden waren eigenlijk vrij rustig. Echt heel erg veel hebben we niet gedaan en ook op het werk ging alles zijn normale gangetje.

Het weekend was wel een beetje anders dan de andere weekends. Aangezien er uitzonderlijk zaterdag geen programma was, maar wel op zondag, hadden Ellen en ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om het drukke New York eens te verlaten en een iets rustigere omgeving op te zoeken.
Donderdagavond hebben we de trein genomen naar New Jersey, waar we een bezoekje hebben gebracht (van donderdagavond tot zaterdagavond) aan de ouders van een goede vriendin van Ellen. En verwend dat we geweest zijn bij die mensen.... Man man man, echt niet te doen!
Die moeder was echt wel een 'echte' moederkloek. Op ons bed had ze Belgische pralientjes gelegd, ze had koekjes voor ons gekocht, maakte elke ochtend een stevig ontbijt (met eitjes, spek, vers fruit, fruitsap, warme choco,...), trakteerde ons op een filmpje in de cinema (waar we New Moon zijn gaan kijken: de verfilming van de tweede boek van de serie boeken die ik hier heb uitgelezen), heeft ons twee keer meegenomen op restaurant, heeft gezelschapsspelletjes met ons gespeeld, heeft bijna het hele leven van haar dochter verteld , foto's getoond van haar familie, heuse rondleidingen gegeven in haar kleine dorpje (zo zijn we bijvoorbeeld gepasseerd aan het ouderlijk huis van Bon Jovi), is met ons gaan winkelen en heeft ons beide een vroeg kerstkado gekocht (ik heb boxen gekregen voor mijn nieuwe Ipod nano en Ellen heeft een gezelschapsspel gekregen),... Het was dus echt wel de moeite waard. Ik voelde me er echt wel volledig thuis. Het was zo een huiselijke sfeer!
En nog iets anders positiefs aan deze uitstap: ik heb al een deel van mijn spullen daar kunnen laten om mee te nemen naar België. Iemand van haar familie vertrekt namelijk binnen een week, waardoor hij een deel van onze spullen kan meenemen :). Joepie, toch al een deel van de bagageproblemen opgelost :)!!!!

Zondag was ons luxeleventje en rust wel voorbij. Want uitzonderlijk moesten we deze week wel op zondag werken. De organisatie had namelijk een daguitstap gepland met de gezinnen, maar ze hadden nog iemand nodig om in Abraham te blijven om de kinderen tussen 6 en 12 bezig te houden.
Ik moet wel zeggen dat ik blij was dat ik niet alleen was. Er waren nog twee andere mensen om me bij te staan. Gelukkig waren er wel niet al te veel kinderen. Er waren maar een 12tal kinderen. Maar ik moet eerlijk toegeven dat dat er toch wel meer dan genoeg waren. Er zaten namelijk een tweetal kinderen bij die toch wel heel erg veel aandacht opeisten. Nog een geluk dat er geen dertig kinderen waren, zoals ze ons eerst hadden gezegd. Ik denk niet dat ik dat had aangekund hoor. Ik was nu al doodop op het einde van de dag. Maar ja, het was dan ook van 's ochtends 8u30 tot 's avonds 17u dat we constant met de kinderen zijn bezig geweest. Er was geen seconde tijd voor rust. De dag was volledig volgepland. We hebben samen spelletjes buiten gespeeld, gezelschapsspelletjes gespeeld, dank u kaartjes gemaakt voor Thanksgiving, samen gegeten, een film gekeken, 2 gezondheidssessies gegeven (1 rond handen wassen en 1 rond EHBO),...
Hetgene ik echt het leukste vond van die dag was de sessie EHBO, ook al waren er soms wat chaotische momenten bij. Tijdens deze sessie hebben we heb geleerd wat ze moeten doen in het geval van een noodgeval en hoe ze 911 moeten bellen. Het was eigenlijk vooral het deel waarbij we rollenspelen deden dat ik het leukste vond. Vooral dan het eerste rollenspel. Ellen had namelijk gedaan alsof ze in haar hand had gesneden en ze had er vals bloed op gesmeerd. Ze kwam dan al schreeuwend de klas binnen en ik ben op dat moment in paniek geschoten. En de reacties van de kinderen waren dus echt wel gewoon SUPER! Ze waren echt in paniek en stonden daar maar te staan. Het was pas toen Ellen zei "call 911", dat de kinderen recht sprongen en in actie schoten. En het grappige van al was dat ze dus echt dachten dat Ellen zich had gesneden en ze waren dus echt van plan de 911 te bellen. Gelukkig hebben we hen op tijd nog kunnen tegenhouden, want het had anders wel wat gênant kunnen geweest zijn :).
Maar hoe leuk de dag ook was, ik was toch heel blij dat hij eindelijk voorbij was. Want zo iets vergt toch wel heel erg veel energie van een mens.
Die avond zijn we wel nog een stapje in de wereld gaan zetten en hebben zijn we samen een cocktail gaan drinken in het Hard Rock Café. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik geen echte cocktail heb gedronken. Ik heb op veilig gespeeld en heb het gehouden bij een alcoholfree-cocktail. En ik moet zeggen dat ik echt wel blij was met mijn keuze :).

Net als gisteren was het vandaag ook een ontzettend drukke dag. Aleja, meer bepaald een drukke avond. We hadden namelijk beloofd om te helpen bij het maken van Thanksgivingbaskets. Er moesten wel meer dan 50 manden worden gemaakt. Gelukkig waren er wel al veel gemaakt, maar toch hebben we nog veel werk gestoken in het verkleinen van de manden, het sorteren , het vullen van nieuwe manden en het uitdelen ervan. Ik denk dat we er toch nog een dikke drie uur mee bezig geweest zijn. Het was dus echt wel de moeite. Maar al bij was het nog wel een leuk jobke.
En binnenkort gaan we nog eens een jobke krijgen. Ze hebben ons namelijk gevraagd of we het zien zitten om kerstkadootjes mee in te pakken. En natuurlijk hebben we voor de verandering weer eens "ja" gezegd :). Och ja, dat zal nog wel leuk worden, zeker met mijn inpak kunsten :D!

Zo, dat was het weer voor vandaag. Tot de volgende keer maar weer met nieuwe reisverhalen (met o.a. verslagen over mijn reis naar Vermount en mijn eerste Thanksgiving)!

Groetjes,
Monia

24-11-2009 om 05:33 geschreven door Monia  

Haai,

Ik kan niet geloven dat ik EINDELIJK nog eens de tijd heb gevonden om een berichtje achter te laten op mijn blog. Ik was het echt al meer dan een week van plan (Ellen is mijn getuige), maar telkens kwam er iets tussen. Het is hier gewoon te druk om tijd vrij te maken om jullie op de hoogte te houden. Maar gelukkig heb ik vandaag toch nog een gaatje gevonden in mijn agenda, en ik zal er dan ook met heel veel plezier gebruik van maken om jullie weer wat op te hoogte te brengen over mijn afgelopen reisverhalen.

Natuurlijk moet ik jullie nu wel heeeeeeeeeeeeeeeel erg ver mee terug in de tijd nemen, meer bepaald naar vrijdag 23 Oktober als ik mij niet vergis. Dan ben ik eindelijk samen met Ellen “Soho” en “Tribeca” onveilig gaan maken. Deze uitstap stond echt al weken op de planning, maar ook hier kwam er telkens iets tussen. Een vergadering hier, een etentje daar, nog een uitstapje naar daar, en dan nog eens een vergadering voor de verandering,… m.a.w. zoals Samson & Gert het zouden zeggen “Wat hebben wij het druk vandaag!!!”
Het bezoek aan ‘Soho en Tribeca’ op zich duurde eigenlijk niet zo erg bijzonder lang. Eerst zijn we het “firemuseum” binnengegaan. Echt heel erg groot was het daar niet, maar op zich was het nog wel eens fijn om te doen. We konden er enkele (oude) brandweerwagens zien en er was ook een kleine, maar aangrijpende tentoonstelling over 9/11. En het leukste van het museum was dat Ellen en ik eens echt in de huid konden kruipen (aleja eerder in het kostuum) van een echte brandweervrouw. Natuurlijk hebben we daar dan weer gebruik van gemaakt om een korte fotoshoot te houden.
Na het museum zijn we nog enkele gebouwen gaan bekijken die werden aangeraden in Ellens toeristenboekje. Persoonlijk vond ik er niet erg veel bijzonders aan. Echt veel was er dan ook niet te zien… Het duurde dan ook niet lang vooraleer we alles van ons lijstje hadden gezien. En het duurde dan ook absoluut niet lang vooraleer Ellen en ik voor de verandering nog eens in de winkeltjes binnen zaten. Het is echt wel gek, elke keer wij op uitstap gaan, eindigen wij in de winkeltjes. En natuurlijk kunnen we het ons dan ook niet laten om nieuwe spullen te kopen. Zelfs al hebben we niet echt iets nodig… Maar ik moet zeggen dat het deze keer echt wel schandalig was. Zoveel hadden we nog nooit gekocht. Natuurlijk ging het wel om souvenirshopping, waardoor je al snel veel hebt, maar toch… We hadden echt handen te kort om alles te dragen… Ook onze huisgenoten kon haar ogen bijna niet geloven toen we onze spullen maar bleven uitladen. Ik begin me toch serieus af te vragen hoe wij ooit alles terug in onze valiezen gaan krijgen. Gelukkig heeft Ellen wel al een extra valies gekocht, maar ik vrees dat het toch nog PROPPEN zal worden hoor!

De dag nadien was weer een ontzettend drukke werkdag. Maar ja, dat is altijd wel het geval op Zaterdag. Op die dagen heb ik echt amper de tijd om eens rustig op mijn gemak neer te zitten en te genieten van een rustig moment.
Eerst en vooral zijn we begonnen met één van onze gezondheidssessies. Het thema van deze week van “lichaamshouding”. Tijdens deze sessie hebben we de kinderen geleerd hoe ze op een goede manier dingen moeten oprapen, hoe ze op een stoel moeten zitten, hoe ze hun rugzak moeten dragen,… Ik moet zeggen dat ik wel verschoten was over het feit dat ze zo goed mee waren met de sessie. Ze waren zelfs zo aandachtig dat ze opmerkten wanneer Ellen en ik zelf fouten maakten. En ja, natuurlijk vonden ze het wel geweldig om ons commentaar te geven J.
Na de sessie was het weer tijd om mijn knutselactiviteit voor te bereiden. Aangezien alles in teken van Halloween stond, had ik besloten om met hen spookjes te maken uit stof. Op zich was het wel een ontzettend leuk idee, maar ik moet wel zeggen dat ik het me op momenten wel had beklaagd. Gewoon omdat het voor mij ontzettend druk was tijdens de activiteit. Ik had dus geen seconde om eens rustig uit te blazen. Ik moest voortdurend lappen stof afknippen, touwtjes knopen, uitleggen wat ze moesten doen,… Ik voelde me precies een robot in een fabriek. Maar dan wel een robot met handen te kort. Want terwijl ik bezig was met één van de kinderen, stonden er al 10 andere kinderen rond mij om te vragen om een nieuwe lap uit te knippen. Het was dus gewoonweg ZOTTENWERK. En daarenboven komt er nog eens bij dat ik voortdurend de trappen op en af moest lopen om tekeningen te kopiëren, extra knutselmateriaal te verzamelen,…
Maar ja, uiteindelijk was het belangrijkste dat de kinderen zich amuseerden, en daar ben ik toch wel heel erg goed in geslaagd. Ze waren allemaal kei hard aan het lachen en ontzettend fier op hun eindresultaat.
Ik moet wel zeggen dat ik die dag blij was dat ik thuis was, want op het einde van de dag was ik gewoon uitgeput. Maar ja, wat wil je na zo een drukke dag!

Zondag stond er in de voormiddag een bezoekje aan ‘Columbia University’ op het programma. Vorige keer had ik al verteld hoe verwonderd ik was over de grootte en de pracht van de campus van Ellens vriendin, maar deze keer was de verwondering dus nog een pak groter. Het was er dus gewoonweg adembenemend. Wat me vooral zo charmeerde aan de universiteit, was de rust en de natuur die er te vinden was. Het was echt heel erg aangenaam om er gewoon wat rond te wandelen en te genieten van al dat groen en de mooie architectuur. Ik denk dat ik me er echt wel zou kunnen thuis voelen, moest ik daar naar school moeten gaan.
Aangezien we pas om 17u in Central Park moesten zijn voor een Halloweenparade, maakten we van de vrije tijd nog wat tijd om eerst de grootste Cathedraal van Amerika te gaan bezoeken en hebben we ook nog wat rondgewandeld om een klein, maar gezellig Afrikaans marktje. En ja hoor, ook hier kon ik het weer niet laten om iets te kopen, namelijk een djembé (iets wat ik al kei lang wou!!!). Maar ja, ik kon het gewoon niet laten liggen. Gewoon omdat ik het echt wel voor een spotprijsje kon krijgen. Zelfs één van de andere verkoopsters zei dat ik echt wel een koopje had gedaan!
En dan was het eindelijk tijd voor de Halloweenparade, waar ik echt ontzettend hard naar had uitgekeken. Maar blijkbaar had ik wel een beetje een verkeerd beeld in mijn hoofd van de parade. Ik dacht echt dat het een parade zou zijn met mensen die verkleed waren, kleine praalwagens, mensen die snoep uitdeelden,…. (een beetje zoals carnaval). Ik was dan ook ontzettend verrast toen ik ontdekte dat ik eigenlijk zelf deel uitmaakte van de parade. De parade was dus gewoon een heleboel mensen als ons, al dan niet verkleed, die gewoon een kleine wandeling maakten in Central Park. Helemaal niet wat ik ervan had verwacht… Maar ja, uiteindelijk was het nog wel fijn om al die mensen verkleed te zien. Aleja, dan vooral de kindjes. En ik moet zeggen dat er echt wel een paar ontzettend schattige exemplaartjes tussen zaten, zoals bijvoorbeeld een babykaboutertje J. Dus ja, het was dus geen volledige teleurstelling.

De week die daarop volgde was echt ongelofelijk druk. Vooral omdat Ellen en ik nog van alles moesten doen voor ons Halloweenspel voor de komende Zaterdag. We hadden namelijk de week voordien gehoord dat wij ons blijkbaar vrijwillig hadden opgegeven om dat spel ineen te steken. Het vreemde van al was dat noch Ellen, noch ik het gesprek herinneren waarin we ons opgaven als vrijwilliger. Maar bon, je kan moeilijk zeggen dat je het niet wil doen als ze er al op rekenen….
Naast de voorbereidingen van ons spel stond er nog het één en het ander op het programma voor die week.

Zo was er op Woensdagavond een etentje gepland met ‘father Kevin’ (iemand die heel veel doneert aan Abraham House) en de mensen van het ATI program. Op het menu stond “Kentucky Fried Chicken”. Mijn allereerste keer dat ik echt fastfood heb gegeten in NY. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik er niet echt veel bijzonders aan vond. Ik heb zelfs het korstje rond de kip (hetgeen waarvoor de kip eigenlijk zo bekend is) overgelaten. Maar ja, uiteindelijk vond ik het eten ook maar bijzaak. Het belangrijkste vond ik gewoon het samenzijn met de collega’s. Het is echt wel leuk om zo eens samen te zitten. Dat geeft je echt de kans om de mensen wat beter te leren kennen en de band te versterken. En wat is een betere manier om je te amuseren, dan het spelen van een spel. Man, man, man… wat hebben wij ons geamuseerd met een variant van UNO. Gelachen dat wij hebben gedaan. Het was echt een zalige avond!!!

Ook onze Vrijdag stond helemaal vol gepland. ’S ochtends hebben we de metro richting ’Union Square’ genomen. Daar zijn we naar een kleine plaatselijke markt geweest. Normaal gezien stond er nog meer op het programma, maar aangezien Ellen haar boekje thuis was vergeten, wisten we niet waar we naartoe moesten. En ja, waarschijnlijk zullen jullie dan al wel raden waarin ons uitstapje geëindigd is… jaja… opnieuw SHOPPEN!!!. En oh ja, natuurlijk hebben we weer geld opgedaan! Aleja, deze keer was ik de enige die geld had opgedaan. Maar ja, het was wel iets dat ik echt nodig had, namelijk schoenen. En jullie gaan echt nooit geloven wat ik heb gekocht: schoenen met HAKKEN! Ja ja mensen, jullie lezen het goed, Monia heeft zichzelf hakken aangeschaft. Wie had dat toch ooit van haar verwacht???
Na onze zeer productieve voormiddag zijn we uitzonderlijk naar Abraham House geweest. Normaal gezien werken we nooit op Vrijdag, maar voor een Halloweenfeestje maakten we graag eens een uitzondering. Jammer genoeg was er niet zo erg veel volk op het feestje en was het feestje ook niet zo erg bijzonders. Ik had er eigenlijk veel meer van verwacht. Zeker als je je voorstelt dat de kinderen er echt al een maand over bezig waren. Het enige leuke aan het feestje vond ik de wedstrijd ‘appels happen’. Maar blijkbaar had ik de regels niet zo erg goed door J. Het was namelijk de bedoeling dat we de appels met het steeltje vastnamen, maar natuurlijk deed ik het weer eens averechts. Ik had echt de hele appel in mijn mond. Echt weer typisch ik hé… Als ze mij niet concreet genoeg zeggen wat ik moet doen, doe ik weer het verkeerde. Och ja, niets aan te doen. Het belangrijkste was dat ik toch een prijs heb gewonnen J!
Jammer genoeg waren de teleurstellingen die dag nog niet voorbij.. Ik was namelijk nog veel meer teleurgesteld in het spookhuis dat ik die avond was gaan bezoeken. Het zag er nochtans veelbelovend uit. Er stonden echt wel 100 mensen aan te schuiven… Het was echt een monsterfile (zowel letterlijk als figuurlijk). Hierdoor lagen mijn verwachtingen echt wel hoog!!! En ja, dan komt het dubbel zo hard aan wanneer blijkt dat je daar echt voor niks een uur in de file hebt staan wachten (bovendien nog eens in de kou!!!! Grrrr!!!) Echt jong, het was echt verschrikkelijk! Daar was dus echt niets angstaanjagend. Het enige “enge” (wat dan nog hard is uitgedrukt) was de inkomplaats. Het was er helemaal donker en er was een vrouw die de kinderen schrik aanjoeg. Voor de rest was het dus echt NIETS!!! We moesten gewoon de trap omhoog en dan stonden we op het uitkijkplatform van het kasteel. Maar daar was echt niets te doen. Er liepen alleen twee mensen rond in zwarte lakens, maar die waren allesbehalve angstaanjagend. Het was dus echt wel een GROTE teleurstelling!!! Man, ik was echt zo geïrriteerd toen ik eindelijk terug huiswaarts kon keren. En bovendien had ik nog eens honger ook. Echt wel geen positieve avond dus!!!

Gelukkig was de dag nadien iets aangenamer. Zoals gewoonlijk begonnen we de dag met een gezondheidssessie. Deze keer was het een sessie rond eten, wat de kinderen natuurlijk ontzettend leuk vonden. Zeker dan het deel waarbij ze zelf mochten koken (dat vinden ze altijd geweldig). Vandaag stonden er ‘fruit shish kebab’ op het menu (een nogal sjiek woord voor iets wat wij eigenlijk gewoon fruitbrochetten noemen J). Maar het leukste van de sessie was natuurlijk het verorberen van het voedsel! Want wat eten de kinderen toch zo ontzettend graag. Natuurlijk eten ze normaal gezien wel veel liever snoep i.p.v. gezonde dingen (zoals de kilo‘s snoep en chocolade die ze hebben gekregen op school voor Halloween, echt gewoon zot!!!), maar ik moet zeggen dat ze hun creaties toch wel met smaak hebben opgegeten.
En na de sessie was het weer even tijd om te knutselen tot 15u. Want om 15u was het tijd om de aftrap te geven voor ons super-de-luxe Halloweenspel! Voor Ellen en mij was het spel dus echt wel pure chaos. Gewoon omdat er echt zoveel kinderen waren… Het was bijna onmogelijk om daar een overzicht over te houden (chapeau daarom voor Ellen, die het aangedurfd heeft om dat hele spel te coördineren. Ik heb het me eigenlijk vrij gemakkelijk gemaakt door aan te bieden om enkele spelletjes te leiden, wat echt wel leuk was. Zeker het spel met de blubber waar de kinderen vreemde voorwerpen moesten in zoeken J). Maar blijkbaar leek het dus voor buitenstaanders kei goed gestructureerd. We kregen achteraf namelijk zeer veel positieve reacties. En dat is natuurlijk altijd wel leuk om te horen. Zeker als het van de kinderen zelf komt. Want dan wilt het toch echt wel zeggen dat je goed werk hebt geleverd. Maar ondanks het feit dat het spel zo een groot succes was, moet ik toch zeggen dat ik blij was dat het spel voorbij was, gewoon omdat het zoveel energie opslorpt.
Jammer genoeg zat de werkdag er voor mij nog niet op L. Ik had namelijk nog nightsupervision. En ik moet eerlijk toegeven dat ik er absoluut geen zin in had. Gewoon omdat ik echt wel doodmoe was, na een vermoeiende dag. Maar uiteindelijk viel de avond nog wel goed mee. Het was een heel rustige maar gezellige avond. We hebben namelijk samen enkele borden gemaakt om mensen de volgende dag aan te moedigen tijdens de marathon. En ik moet zeggen dat, ondanks ik geen groot knutseltalent ben, ik me nog goed heb geamuseerd!
Ik had die avond wel een paar ‘trick-or-treaters’ aan de deur verwacht. Maar tot mijn grote verbazing is er dus niemand gekomen die avond. Best wel teleurstellend, want ik had het wel eens graag meegemaakt. Het enige positieve aan het feit dat er geen kinderen aan de deur kwamen, was het feit dat we het snoep nu wel voor onszelf konden houden J.
Algemeen kan ik wel zeggen dat ik best teleurgesteld was in Halloween. Ik had er gewoon zoveel meer van verwacht. Zeker omdat Halloween ZO populair is in Amerika. Maar blijkbaar hangt het dus echt wel gewoon af van de plaats waar je bent. The Bronx is waarschijnlijk gewoon te gevaarlijk! Ochja, niets aan te doen zeker…

De volgende dag was zoals gewoonlijk ook weer helemaal vol gepland. Eerst zijn we samen met de residenten, enkele mensen gaan aanmoedigen tijdens de marathon. En ik moet zeggen dat ik me echt heb geamuseerd!!! Eerst hadden we wel wat schrik dat we al te laat waren om de mensen aan te moedigen en we vreesden ook dat we hen in die grote massa gewoon niet zouden zien). Maar gelukkig hebben we toch nog 2 van de 3 mensen gezien! Aleja, wie weet hebben we de derde persoon ook wel zien voorbijlopen, maar hebben we het dus gewoon niet beseft. Maar ja, het is dan ook moeilijk om iemand te vinden als niemand weet hoe die persoon eruit ziet J. We hebben dan maar gewoon de hele tijd ‘Go John’ zitten roepen, in de hoop dat hij ons zou horen of enkele van ons zou herkennen J.
Na de marathon zijn we terug naar Union Square gegaan, natuurlijk nu WEL met ons boekje en ‘to do’ lijstje. Het meest bijzondere dat we die dag hebben gezien was het ‘flatiron building’. Een gebouw met echt wel een heel erg vreemde vorm. Maar ja, als jullie willen zien hoe het eruit ziet, moet je maar eens een kijkje nemen op facebook, waar je enkele van mijn foto’s kan bewonderen.
En ja hoor…. Ook nu weer eindigde ons uitstapje  in de zoveelste klerenwinkel. Maar deze keer heb ik wel geen geld opgedaan. Ik was echt wel niet in een koopbui… Aleja, eigenlijk lieg ik… Ik heb wel geld opgedaan, maar het was niet mijn geld. Het was het geld van Abraham House. We hebben ons in de winkel echt wel eens laten gaan!!! We hebben dus gewoonweg meer dan 20 ballen gekocht voor ons gezondheidsproject. Schandalig is het niet? J! Natuurlijk moet ik er wel bijzeggen dat de ballen dus echt wel schandalig goedkoop waren J. Ze kostten elk 7 cent per bal. Ze hadden ze dus gewoon evengoed kunnen weggeven! Maar zoals jullie wel begrijpen, konden we deze kans echt wel niet laten liggen!

En dan zijn we ondertussen aanbeland aan vorige week. Dus mensen, geen paniek… het einde is in zicht J!
Vorige week was het weer de week van de vergaderingen. Sommige weken is het dus echt wel gek… Dan staat je agenda gewoonweg VOL! Maar ja, dat hoort er nu jammer genoeg eenmaal bij…
De meest drukke dagen van de week, waren op Donderdag en Vrijdag. Laten we eerst beginnen bij Donderdag. ‘s morgens vroeg hebben we weer ons goed hart laten zien (we hebben dus echt wel gewoon het probleem dat we geen ‘neen‘ durven zeggen), en hebben we met ons drie één van de donaties gesorteerd. En wat een donatie! Er waren wel meer dan 10 grote vuilniszakken vol sokken, haarspulletjes, kleren,… die allemaal moesten verdeeld worden in kleinere zakken. En ja, natuurlijk is het niet gewoon alles willekeurig in zakken steken. Je moet er namelijk voor zorgen dat iedereen ongeveer evenveel krijgt. Wat dus betekent dat je echt wel moet beginnen tellen! Echt wel zottenwerk!!!! We hebben gewoonweg zo een 3 uur aan een stuk zitten werken, non-stop. We namen zelfs geen pauze om te drinken en te eten. Ik moet dus eerlijk toegeven dat ik achteraf gewoon kapot was.
Jammer genoeg was er nog geen sprake van rust nadien, want 15 minuten laten werden we al verwacht op een andere vergadering. Natuurlijk moesten we wel nog eerst naar huis om te gaan eten. Echt genieten van een rustige maaltijd is er dus niets van in huis gekomen.
En dan moesten we na die vergadering nog werken in het after school program. En voor mensen die dachten dat de dag er voor ons dan eindelijk opzat, hadden het weer verkeerd, want ’s avonds zijn we dan nog eens terug naar Abraham House gegaan, voor Adoration ( moment van gebed). Die dag is dus echt wel in 1 woord samen te vatten: DRUK!!!

En ik moet zeggen dat de dag nadien er echt niet voor moest onderdoen. Want ook die dag stond volledig vol gepland. Tot mijn grote spijt moest ik er die dag ook ONTZETTEND vroeg uit, zeker voor mij: 7u in de ochtend… En mensen die mij heel erg goed kennen, weten dat dat echt wel mijn ding niet is. Maar ja, het was wel voor een goede reden. We hadden namelijk tickets voor de ’Martha Stewart’ show! En daarvoor wil ik wel al eens vroeger uit mijn bed komen.
En ik moet toegeven dat het echt wel de moeite waard was. Ik heb echt ontzettend hard genoten van de show. Op zich vind ik Martha Stewart niet zo erg bijzonder, maar die opnames zijn echt wel fijn om bij te wonen. Gewoon omdat er zo een ambiance is. Vooral de publiekmeester was ontzettend goed.
Bovendien hadden we nog eens het geluk dat we in een deel van een aflevering terechtgekomen waren , waarin Jamie Oliver te gast was. Vooral Ellen was ontzettend blij daarmee J. Ze ging bijna uit het dak bij het horen van zijn naam ! Het enige spijtige aan de zaak was dat we zijn eten niet hebben mogen proeven.
En ja, voor ik het vergeet, de grote kers op deze uitstap was de grote zak met cadeautjes die we hebben meegekregen op het einde van de uitzending. En het was dus echt wel de moeite waard!!! Zo zat er o.a. een Wii-spel in, chocolade, een glitterkit,… Dat noem ik echt wel mooi meegenomen!
Na de show hebben we ons vlug naar huis gehaast, aangezien we nog heel wat werk voor de boeg hadden. We hadden namelijk twee collega’s uitgenodigd voor een pizza-avondje. Maar ja, natuurlijk kruipt daar nog wel wat voorbereiding in: naar we winkel gaan, deeg maken, groenten snijden, saus maken, pizza beleggen, dessert maken, opruimen, poetsen,…. Maar gelukkig zijn we nog juist op tijd klaar geraakt. En al zeg ik het zelf: het appartementje zag er picobello uit!
Maar uiteindelijk was gewoon heel de avond picobello! Ik heb me die avond dus gewoon kei goed geamuseerd. Het was gewoonweg de beste avond die ik hier al had beleefd. Het was zo gezellig en de pizza was echt wel heel goed geslaagd. En gelachen dat we die avond hebben gedaan!!! Zeker tijdens het spelen van mijn nieuwe gezelschapsspel. Het was echt al lang geleden dat ik nog zo veel had gelachen. Op momenten kwamen er zelfs tranen aan te pas! De avond was dus echt een groot SUCCES!!!

Ik moet wel toegeven dat het de dag nadien ontzettend moeilijk was om uit mijn bed te geraken. Gewoon omdat ik gewoonweg uitgeput was na al die vermoeiende dagen. Ik had echt mijn klop gekregen… Maar ja, dat was natuurlijk ook wel te verwachten na zo een drukke periode.
Die Zaterdag was het dan ook de allereerste keer dat ik echt tegen mijn zin ben gaan werken. Ik was gewoon zo moe (ik had er zelfs hoofdpijn van gekregen…). Het was dus echt wel een hel! Ik functioneerde echt maar voor 50%. En hoe later het werd, hoe erger het werd. En dan had ik nog eens de pech dat ik die dag nightsupervision had. Man man man, was ik blij toen ik die avond thuis was. Ik ben dan ook gewoon als een blok in slaap gevallen.

Gelukkig heb ik die nacht wat slaap kunnen inhalen, waardoor ik me de dag nadien weer veel frisser voelde en dus ook weer de energie had om op pad te gaan.
Die Zondag zijn we enkele wijken gaan bezoeken. Het waren niet de meest toeristische plekken, maar ik moet zeggen dat het best wel gezellig was. Het was eens wat anders dan het o zo drukke Manhatten. Het was er echt zo rustgevend, iets waar ik eigenlijk echt wel lang eens nood aan had. Het was dus best wel een geslaagde dag!
En ja hoor… geloof het of niet… ook nu weer konden we het ons niet laten om weer enkele nieuwe spulletjes te kopen. Echt he… ik weet niet hoe wij dat binnen 6 weken gaan flikken… Als het zo ver gaat, gaan wij dus echt gewoon een container moeten bestellen !

En dan nu nog de allerlaatste uitstap waarover ik nog iets te vertellen heb, namelijk ons bezoek aan ’the empire state’ gisterenavond. Eigenlijk kan ik die avond ook samenvatten in 1 woord: ADEMBENEMEND! Het was echt ongelofelijk! Echt iets om van stil te worden… Het uitzicht was gewoonweg magisch… Die duizenden lichtjes waren zo spectaculair. Dit staat echt zeker in mijn top 3 van dingen die ik heb gedaan in NY!!! Gewoonweg ongelofelijk!
We hebben daar dan ook meer dan een uur gewoon staan genieten van het prachtige uitzicht!

Voila…. Dat was het dan eindelijk. Man man man, ben ik blij dat dit werkje eindelijk achter de rug is! Ik ben hier dus al gewoonweg meer dan twee uur en half aan bezig. Volgende keer moet ik er echt wel voor zorgen dat ik het op een meer regelmatige basis doe. Dat zal het zowel voor mij als voor jullie aangenamer maken!
Dat doet er me nog aan denken: Ik wil graag de mensen bedanken die het dus hebben volgehouden om dit blogbericht tot op het einde te lezen!

See you!!! 

11-11-2009 om 15:49 geschreven door Monia  

Hey'kes,

Hier ben ik weer! Ik kan amper geloven dat het weer al een week geleden is dat ik hier nog eens iets heb geschreven... Het leek wel gisteren... Man man man, wat vliegt de tijd hier voorbij. Ik ben hier dus gewoon al bijna een maand en half! Het gaat gewoon veel te snel... Voor ik het zelf goe ga beseffen gaat het al tijd zijn om terug huiswaarts te keren.... Mja, daarover gaan we nog even zwijgen, dat is iets waar ik nog niet te veel aan wil denken... Er zijn hier nog veel te veel leuke dingen om naar uit te kijken: Halloween, Thanksgiving, bezoekje brengen aan Martha Stewart binnen een tweetal weken, .... Nog genoeg te doen, dus van vervelen zal er niets van in huis komen!

Maar ja, genoeg stil gestaan bij dingen die nog moeten komen... Laat ik het even hebben over wat er het afgelopen weekend is gebeurd.
Vrijdag zijn we de culturele toer opgegaan, met een bezoekje aan de "MET" (Metropolitan Museum of Art). De afgelopen weken had ik al een paar keer verteld dat ik enorm verbaasd was over de grootte van de museums hier in NY, maar dan had ik duidelijk nog geen stap binnengezet in de "Met". Man man man... wat was het daar groot zeg! Daarbij vergeleken, verdwijnen de anderen in het niets. Je had er echt vanalles om te gaan bezichten. Gaande van Egyptische kunst (met echte mummy's, een deel van een pyramide, ...), Romeinse beeldhouwkunst, Europese schilders (zoals Rubens, Van Gogh,...) tot moderne kunst (met o.a. enkele prachtexemplaartjes van Picasso). Voor elk wat wils dus. Het was eigenlijk gewoon veel te groot om alles op eenzelfde dag te kunnen bezichtigen. Echt wel de moeite waard dus!
Maar na 6 uur rondwandelen werd het me toch wel wat te veel. 6 uur al die verschillende indrukken moeten verwerken, put je namelijk behoorlijk uit. Dus ondanks het feit dat ik echt wel had genoten van het museum, was ik toch wel blij dat ik het ook mocht verlaten! 
Die avond hadden we ook met Elke (één van onze Belgische collega's van Abraham House) afgesproken in een gezellig restaurantje in NY. Daar heb ik voor de eerste keer ook een Cosmopolitan gedronken (iedereen bestelde namelijk een cocktail en ik had geen zin om voor de verandering weer eens speciaal te doen, dus heb ik maar gewoon meegedaan met de groep). Maar achteraf gezien heb ik het me toch wel wat beklaagd, want echt smaken heeft het me niet gedaan... Man man man, zo iets strafs... Ik moet wel zeggen dat ik me na enkele slokken toch wel wat lichtjes begin te voelen in men hoofd. Gelukkig heb ik het nadien alleen maar op water gehouden, zodat ze me nog niet naar huis hebben moeten dragen .
Wat ik me absoluut niet heb beklaagd, was mijn etenskeuze. Ik had namelijk een heerlijke pizza besteld. Smaken dat dat heeft gedaan. Maar ja, ik had er dan ook al zo lang naar uitgekeken. En dan smaakt dat natuurlijk dubbel en dik! 

Zaterdag was ook wel best een spannende dag. Het was namelijk de eerste keer dat Ellen en ik een 'healthsessie' gaven (aleja, het was eerder een soort kennismakingssessie, waarbij we mekaar wat leerden kennen en al eens testen hoe het zal met hun kennis omtrent gezondheid). En ik moet zeggen dat ik best wel tevreden was over het verloop van deze eerste sessie. OK, de sessie verliep niet volledig vlekkeloos (de kinderen waren soms wat druk en wild, we hebben een tweetal kinderen even uit de groep moeten zetten, we hebben enkele keren onze stem moeten verheffen,...), maar over het algemeen was het best wel leuk. De kinderen deden namelijk heel enthousiast mee en je zag wel dat ze zich amuseerden tijdens de sessie. En dat was toch wel één van de doelstellingen die we voor onszelf hadden opgesteld: op een leuke manier over gezondheid leren.
Wat ik persoonlijk heel erg leuk vond aan deze sessie, was het feit dat ik eindelijk eens kennis kon maken met de oudere kinderen van het ASP. Normaal gezien kom ik tijdens het ASP bijna alleen in contact met men eigen groep, en dat vond ik ergens wel jammer. Gewoon omdat elke leeftijdsgroep wel iets heeft. Werken met de kleinsten is wel leuk omdat ze zo schattig zijn, maar je kan er niet alles mee doen. De meeste dingen zijn vrij simpel. Terwijl je met de leeftijdsgroep waarmee we werken tijdens onze sessies, toch wel iets complexere dingen kunt doen. Dus die afwisseling is toch wel best eens leuk.
Bovendien is het ook wel een nieuwe uitdaging die ik aanga. Het is namelijk een doelgroep waarmee ik persoonlijk nog niet veel mee in contact ben gekomen. Dusja, er komen dus weer enkele leuke leerkansen mijn kant op, wat best wel fijn is!
Ik kijk dus echt wel ontzettend hard uit naar onze volgende sessies!

Zondag was het nog eens een shopdag, bestemming: MACY's. En nogmaals werd ik met verstomming geslagen toen ik zag hoe groot het werkelijk was. Er waren wel 9 verdiepingen. Gewoon zot... Nog een geluk dat ze daar plannetjes uitdeelden, zodat we toch nog iets of wat een idee hadden over waar we ons bevonden en waar we naartoe moesten. Anders had ik waarschijnlijk toch wel meer dan een keer verloren gelopen.
Eenmaal je daar binnenzit, verlies je ook volledig je tijdsbesef. Je bent namelijk zo druk bezig met alle rekken te doorzoeken, dat je de tijd helemaal uit het oog verliest. En dan is het best wel verschieten als je plots eens op je horloge kijkt en beseft dat je daar al meer dan 5 uur binnenzit . Maar ja, zo een winkel kom je natuurlijk ook niet elke dag tegen. Daarom dat je er ook echt eens van moet profiteren, als je daarbinnen zit.
En zeker ook omdat vele kleren echt wel veel goedkoper zijn dan bij ons in Belgie... Voor levi's jeans betaal je maar 30 dollar (zo een 21 euro), dus das echt wel de moeite waard!!! Ik heb me dan ook 2 nieuwe jeans gekocht (ik had er nog wel enkele leuke gezien, maar ik had er voordien ook al gekocht, en ik kan moeilijk blijven kopen hé... ik moet nog teruggeraken met mijn valiezen ).
Natuurlijk waren er ook wel enkele duurdere spullen. En blijkbaar had ik op vlak van schoenen echt wel een heel erg dure smaak . Alle laarzen die ik koos, waren allemaal boven de 150 dollar (een beetje boven mijn prijsklasse). Daarom is het op de schoenenafdeling alleen maar gebleven bij 'windowdressing'. Ellen daarentegen had meer geluk op de schoenenafdeling, zij heeft wel haar gerief gevonden (al heeft ze er wel heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel geduld voor moeten uitoefenen. Ze heeft meer dan een half uur moeten wachten vooraleer ze haar schoenen brachten).
Rond een uur of 6 besloten we dat we er toch stilaan genoeg van hadden, maar echt zin om naar huis te gaan hadden we nog niet. Daarom besloten we nog even een stapje in Manhatten te zetten.
Eerst zijn we gaan eten in een Chinees restaurantje en daarna zijn we enkele winkeltjes binnengestapt op Time Square. En wonder boven wonder heb ik dus gewoon een paar botten gevonden! Halleluja, dat werd wel tijd! En nog meer verassend nieuws: het zijn er met hakjes :)! Eindelijk eens iets elegants .
En ja, natuurlijk hebben we deze keer ook genoten van Times Square @ night. Dat was nog 10 keer leuker dan Time Square overdag! De lichtjes waren echt oogverblindend! Pure magie...

Voila, dat was het weer voor vandaag. Het was toch weer een hele boterham. Er zijn eigenlijk nog zo veel andere zaken die ik zou kunnen vertellen, maar ja, ik moet het toch ook nog wat aangenaam voor jullie houden he  En ja, ik moet ook nog wat te vertellen hebben als ik terug in het land ben .

Toedeloe!

22-10-2009 om 04:50 geschreven door Monia  

Iepsie,

Eindelijk heb ik nog eens de tijd gevonden om mijn blogje nog eens aan te vullen.
Laat me beginnen bij het afgelopen weekend. Vrijdag ben ik samen met Ellen de bus opgestapt richting Philadelphia, waar we een bezoekje gingen brengen aan Ellens vriendin (Sophie). Ik moet wel zeggen dat we het geluk die dag aan onze kant hadden staan. Want door een klein misverstandje waren we 's morgens iets te laat vertrokken, waardoor we nog op de metro zaten, terwijl we al op de bus moesten zitten. We waren er dan ook bijna volledig van overtuigd dat we pech zouden hebben en moesten wachten op een volgende bus. Maar diep vanbinnen zat er toch nog een klein sprankeltje hoop, waardoor we het toch nog op het lopen hebben gezet. Al moet ik toegeven dat het niet echt een sprintje was, want als je geladen bent als een muilezel, ga je niet zo snel vooruit :)! 
Gelukkig heeft onze inspanning wel zijn vruchten afgeworpen, want tot onze grote opluchting zagen we onze bus nog staan aan zijn halte. 

Na een reis van bijna 3 uur hadden we eindelijk onze bestemming bereikt. Eerst brachten we een bezoekje aan Sophie's campus. Dat was wel eens iets helemaal anders dan Parnas. Zoveel groter en wel 100 keer mooier! De omgeving straalde echt wel een grote gezelligheid uit. Het had wel leuk geweest, had ik naar zo een school kunnen geweest zijn!  
Nadien werden we opgepikt door Sophie's tante, die ons naar onze verblijfplaats bracht voor de komende dagen. En ik moet zeggen dat we echt met ons gat in de boter waren gevallen... het was er gewoon pure luxe: drie badkamers, jacuzzi, grote tuin, megakeuken (met natuurlijk een echte Amerikaanse frigo, gevuld met veel lekkers  ), groot en superzacht bed,... Het was net geen kasteel ! Het was heel wat anders dan we de afgelopen maand gewoon waren. Maar ik moet zeggen dat de afwisseling wel eens welkom was . Kunnen genieten van een extra warme douche, verwend worden met superlekker eten, relaxen in de jacuzzi, een toaster hebben die wel goed werkt (waarvan je de knop dus niet naar beneden moet houden om je brood te toasten)... mmmmm..... gewoonweg zalig!!!

Ik moet zeggen dat ik me echt geen seconde heb verveeld tijdens het weekend. Maar ja, het was dan ook zo een ontzettend druk weekend.

Zaterdag was het voornamelijk een shopdag. Jammer genoeg heeft de shopdag niks voor mezelf opgeleverd. Ik had nogthans enkele leuke schoenen gevonden, maar ik had telkens de pech dat ze mijn juiste maat of kleur niet hadden . Ellen daarentegen had meer geluk. Zij heeft leuke botjes gevonden. Eigenlijk was het wel helemaal niet wat ze nodig had, maar ze waren gewoon te mooi en goedkoop om ze te laten liggen. Ik begin me wel stilaan af te vragen waar ze al haar nieuwe spullen gaat steken als ze terug huiswaarts keert . 
Later op de dag hebben we ons beziggehouden met een superleuk gezelschapsspel. Het was zelfs zo leuk dat we de tijd uit het oog waren verloren.

Zondag zijn we samen naar een Rennaisance Fair geweest. Dat was echt wel super!!! Het was net alsof we met een teletijdsmachine terug waren gekeerd naar de 16de eeuw... Iedereen was verkleed,er stondern overal kraampjes en winkels zoals in die tijd, je kon er typisch voedsel kopen uit die tijd (varkenspoten, soep in broodkommen,...), ... Er was ook een levensecht schaakbord (en dus ook een echte match) en een steekspel. De hele dag stond volledig in het teken van een bepaalde gebeurtenis uit het verleden, waardoor je dus echt wel volledig in de sfeer terecht kwam. Echt wel zalig dus!! Kheb me steengoed geamuseerd!!!

Maandag was het onze laatste dag in Philadelphia. En net als de dag voordien, was het weer een drukbezette dag. Na een lekker ontbijtje, hebben we een klein en charmant chocoladewinkeltje binnengewandeld, waar ik een heerlijke chocomelk op Europese wijze heb gedronken en een overheerlijke chocolademuffin heb gegeten... Gewoon al eraan denken, doet me terug water in de mond krijgen .
Nadien hebben we een bezoekje gebracht aan het 'Philadelphia Museum of Art'. Op zich stonden er wel enkele mooie kunstwerken, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik al betere museums had gezien. Aleja, ik ga niet zeggen dat het geen goed museum was... Het was gewoon niet echt mijn ding/smaak. 
We hebben onze dag afgesloten met een overheerlijke maaltijd in een Maleisisch restaurant. Eerst zijn we begonnen met enkele verrukkelijke tofuhapjes. Nadien ben ik overgeschakeld over een lekker rijstgerechtje met scampi, ei, iets groens waarvan ik de naam niet meer weet, gedroogde worst,... En om af te sluiten had ik gefrituurd ijs genomen. Wat natuurlijk ook om je vingers vanaf te likken was. Jammer genoeg zat ik al zo vol, dat ik er niet in geslaagd ben om de volledige bol te verorberen. Het was eigenlijk echt al heel lang geleden dat ik nog eens zo vol zat!

Na ons etentje was het weer tijd om huiswaarts te keren, wat ik ergens wel spijtig vond... Vaarwel luxe ... (Maar ja, we zullen wel weer wennen zekers aan het iets minder luxueuze leven ).
Toen we na een twee uur durende busreis eindelijk waren toegekomen in NY, was het al ontzettend donker buiten. Maar ja, dat ik natuurlijk wel logisch als het 22u30 is. Helaas zat onze reis er nog niet volledig op, aangezien we nog een eindje moesten stappen naar de metro. En ik moet eerlijk toegeven dat die tocht er echt te veel aan was... ik was gewoon zo moe en had echt moeite om mijn voeten nog te verzetten. Het leek alsof ik al uren aan het stappen was en gewoon niet vooruit ging... Het enige positieve aan die tocht, was het feit dat ik eindelijk Times Square heb gezien in het donker (het werd ook eens eindelijk tijd he!). En ik moet zeggen dat het toch wel iets helemaal anders is dan overdag. Jammer genoeg was het zo laat en waren we zo moe, dat we er niet echt van hebben kunnen genieten. We zijn er maar heel vluchtig voorbijgelopen en gauw een foto'ke genomen. Ergens wel spijtig, maar ja, het verlangen naar ons bed was gewoon te groot . Ik was dan ook zo blij toen ik eindelijk in mijn bedje lag.

De dag nadien was het jammer genoeg gedaan met het schone leventje van niks doen, aangezien er weer een nieuwe werkweek voor de deur stond. Maar om eerlijk te zijn vond ik het niet zo heel erg, aangezien het werk toch wel heel aangenaam is...
Het enige minder leuke aspect aan het werk, is het vroeg moeten opstaan (om 7u30...pfff... echt niet mijn uur  ) als ik met één van de residenten op stap moet gaan. Maar gelukkig valt dat maar 1 keer per week voor .
Dinsdag heb ik ook kennis gemaakt met onze nieuwe huisgenote, Kaat (zij gaat hier blijven tot eind januari). En ik moet zeggen dat ze tot nu toe echt wel heel erg goed meevalt. Ze is heel erg vriendelijk, doet absoluut niet moeilijk over het eten, ze is fan van dezelfde programma's als ons :) (lang leve One tree hill en House!!!) ... EN... ze is bereid om om te beurt te koken ( wat dus betekent dat wij nog minder moeten koken, JOEPIE!!! )

Zoals je dus kunt lezen loopt alles hier dus nog altijd op wieltjes. Het enige dat me hier momenteel echt wel ontzettend irriteert is het rotslechte wasmachine van Abraham House. Ik snap echt niet wat er aan scheelt, maar elke keer dat ik iets was, scheelt er wel iets aan mijn kleren (vlekken, kleren die niet proper geraken,...) En het ergste van al is dat het dus enkel mijn kleren zijn die naar de vaantjes gaan... Ellens kleren komen er altijd deftig uit. En dat is echt wel heel erg vreemd, aangezien we onze kleren samen in het wasmachine zetten. Volgens mij heeft dat wasmachine echt iets tegen mij ... Maar ja, langs de andere kant is dit natuurlijk ook wel een heel erg mooi excuus om een nieuwe garderobe samen te stellen .

Zo... dat was het weer voor de afgelopen week. Hopelijk hebben jullie ervan genoten.

See you next time!

15-10-2009 om 00:00 geschreven door Monia  

Hi,

Hier ben ik weer met een heleboel nieuwe ervaringen die ik met jullie wil delen.

Ik zal beginnen met mijn uitstap vorige week zondag. Dan ben ik samen met Ellen naar het American Museum for Natural History geweest. Dit was echt één van de grootste museums dat ik ooit in mijn leven had gezien. In dit  museum heb je echt bijna een hele dag nodig om alles gezien te hebben. Je kon er echt vanalles bekijken: van apen tot dinosaurussen, van Afrikaanse tot Mexicaanse geschiedenis, alles over de ruimte en planeten, de menselijke evolutie, wel 4 museumshops, ... Echt wel de moeite om eens een bezoekje te brengen!
'S middags heb ik er ook voor de eerste keer pizza gegeten! En heerlijk dat dat was... mmmmmmmm.... dat had ik toch wel erg gemist hoor.
Maar hoe leuk het museum ook was, ik moet toch eerlijk toegeven dat ik blij was toen we eindelijk rond waren. Gewoon omdat ik echt kapot was. Het enige wat ik wilde doen was me neerleggen in mijn zetel en er niet meer uitkomen. Jammer genoeg moest ik dat nog even uitstellen aangezien we nog boodschappen moesten doen, en het ook mijn beurt was om te koken. Maar eenmaal de afwas gedaan was heb ik me in de zetel gegooid en ben er enkel nog uitgekomen om in mijn bed te kruipen. En ik denk dat het geen 5 minuten heeft geduurd vooraleer ik in slaap lag.

De afgelopen week was het ook ontzettend druk op het werk. Gewoon omdat er zo veel vergaderingen gepland waren. Ik denk dat ik wel elke dag een vergadering had ( en soms wel meerdere op één dag). Maar ja, dat komt er natuurlijk wel van als je in de drie programma's actief bent.

Ellen en ik zijn ook begonnen aan de voorbereidingen voor ons project (dat zal beginnen op 17 oktober). We hebben besloten om een project uit de grond te stampen rond gezondheid voor de second tot fifth graders. We willen dan verschillende sessies geven rond thema's die gerelateerd zijn aan gezondheid, waaronder EHBO, eten en koken, sport, hygiëne, ... Maar natuurlijk kruipt er wel wat tijd in om dit allemaal in mekaar te steken. Voorlopig hebben we al ons project voorgelegd aan de mensen bij Abraham House (en ze vinden het allemaal een goed idee, joepie ) en hebben we al een flyer gemaakt. Ook hebben we al enkele sessies op papier gezet, maar die moeten we nu wel nog verder uitwerken.
Morgen moeten we het project ook nog voorstellen aan de ouders. Dat zal ook nog een uitdaging worden. Zowel voor mij als voor Ellen. Voor mij vooral omdat ik niet echt graag in groep praat, en voor Ellen omdat ze het Spaanse gedeelte voor haar rekening zal nemen ( ik bewonder haar moed echt )

Woensdag moest ik ook voor de eerste keer de leiding nemen tijdens de nightsupervision. En ik moet zeggen dat het nog wel vrij goed is verlopen. Er waren soms wel enkele momenten waarvoor ik me tot Ellen moest wenden, maar dat ging dan altijd om kleine vraagjes. Ik heb dan ook voor de eerste keer Dominoes met hen gespeeld (echt wel razend populair bij hen), maar ik moet zeggen dat ik er maar wat voor spek en bonen bijzat. Ik snapte echt niets van wat er gebeurde en wat er gezegd werd. Ik ben er dan ook geen enkele keer in geslaagd om te winnen. Maar ja, er komen nog avonden genoeg  Nog genoeg oefenkansen! 
Donderdag ben ik ook voor de eerste keer met één van de residenten op stap gegaan. Nog een geluk moest ik niet echt al te ver gaan, want ik vrees dat het anders wel wat moeilijker had geweest om mijne weg te vinden. Nu moest ik alleen de hele tijd rechtdoor en op het einde naar rechts. Dus echt veel kon er niet misgaan . 
Ik was er wel wat zenuwachtig voor. Gewoon omdat ik de taak had gekregen om informatie te verzamelen over de organisatie. Maarik had dus echt wel schrik dat ik de helft zou vergeten te vragen. Maar uiteindelijk ben ik zenuwachtig geweest voor niets, want toen we onze bestemming hadden bereikt, bleek het daar gesloten en verlaten te zijn. Dus keerden we sneller dan verwacht terug richting Abraham House. Daar kreeg ik dan de taak om naar de organisatie te bellen. Maar dat bleek toch ook niet eenvoudig te worden. Aan de telefoon zeiden ze me dat ik naar verschillende mensen moest bellen, maar ik kreeg niemand van die mensen te pakken. Uiteindelijk heb ik na een kwartier proberen toch eindelijk iemand aan de lijn gekregen.  

Vrijdag hadden we zoals gewoonlijk onze vrije dag, en zijn we natuurlijk weer op stap gegaan. Deze keer stond het Vrijheidsbeeld en Ellis Island op het programma. Om de grootste drukte te vermijden hadden we besloten om vrij vroeg te gaan. Dat vond ik wel iets minder. Dan heeft ne mens eens ne vrije dag en dan moet hij er nog vroeger uit dan normaal... 8 uur das echt ni mijn ding hoor! Gelukkig valt dat niet elke keer voor en was de uitstap ook gewoon echt de moeite waard om zo vroeg uit ons bed te komen  
Ik moet wel zeggen dat ik verschoten ben van de grootte van het Vrijheidsbeeld. Als je er echt enkele meters vanaf staat, voel je je toch wel ontzettend klein hoor.
Wat ik wel wat minder vond aan het vrijheidsbeeld, waren de ellelange wachtrijen... Ik had precies het gevoel dat ik in een pretpark stond aan te schuiven voor een nieuwe attractie... En dan nog eens al die extra controles: door metaaldetectors gaan, tassen laten controleren, laten controleren op verboden chemische stoffen... Man man man... tis toch ook ni alles zenne
Op Ellis Island daarentegen had ik helemaal niets aan te merken. Dat was van de eerste tot de laatste minuut ontzettend interessant. Ellis Island deed vroeger dienst als grenspost voor aankomende nieuwe migranten. En ik moet zeggen dat het echt wel boeiend is om te zien hoe dat allemaal in zijn werk ging, hoe die mensen werden onthaald, behandeld, wat de procedures waren,... Ergens deed het me wat denken aan een concentratiekamp. Ik zou het zelf niet graag hebben meegemaakt.
Ik moet wel zeggen dat ik opnieuw blij was dat ik die dag thuis was. Eerst en vooral omdat ik weer stikkapot was, ik voelde mijn voeten gewoon niet meer... Maar zeker ook omdat het buiten zo ontzettend koud was... Man, echt ni te doen! Ik had 4 laagjes aan (t-shirt, blouse met lange mouwen, dunne trui en dikke trui) en ik had het op momenten nog koud... brrrr...

Ook zondag hebben we opnieuw onze stapschoenen aangetrokken om Manhatten onveilig te maken. 's Morgens hebben we een bezoekje gebracht aan het museum over de stad NY, waar we meer te weten zijn gekomen over hoe NY er vroeger uitzag, hoe het oude speelgoed en de interieurs eruit zagen en hoe NY is uitgegroeid tot het huidige NY. Dit museum vond ik persoonlijk iets minder boeiend.
Nadien zijn we richting Central Park gegaan. We hadden er echt wel een schitterende dag voor uitgekozen. Het was ontzettend warm... Wel meer dan 25°... gewoonweg zalig...En wat een verschil met vrijdag!!! Het weer is hier echt wel heel erg onvoorspelbaar. Voor we 's ochtends de deur uitgingen, had ik me voorbereid op hetzelfde weer als vrijdag, maar al heel snel heb ik enkele laagjes moeten kwijtspelen, tot ik uiteindelijk nog alleen een t-shirt overhield. 
Ik moet wel zeggen dat ik enorm heb genoten van onze wandeling in Central Park. Het is er echt zo mooi en rustig (meestal toch). Echt de ideale plaats om je te ontspannen!
Het enige nadeel is dat het er zo ontzettend groot is. En om daar je weg dan te vinden;... helemaal geen makkelijke opgave. En dat hebben we zondag echt wel bewezen . We waren namelijk op weg naar 'the great lawn' en we waren ervan overtuigd dat we echt goed zaten. Tot we plots na bijna een uur stappen, terug hetzelfde informatiehuisje zagen, waar we onze wandeling begonnen waren. We hebben dan maar wijselijk besloten om de bus te nemen tot één van de ingangen dichtbij 'the great lawn' . 
Nadien bleek het ons toch iets beter te lukken om onze weg te vinden. Zo hebben we zonder veel moeite het beeld van 'Alice in Wonderland' en 'Hans Christian Andersen', de fontein uit Friends, .. gevonden.
Na onze zeer ontspannende zoektocht doorheen Central Park, besloten we ook nog even te gaan shoppen. En ik moet zeggen dat ik toch weer een mooi koopje heb gedaan. Ik heb een mooie Levi's jeans gevonden voor 20 dollar (dus ongeveer een 14 euro). Das toch wel al de moeite he... dat kon ik gewoon niet aan mezelf laten voorbijgaan !

Zo dat was het weer voor de afgelopen dagen. Zoals jullie allemaal hebben gelezen was het dus weer ontzettend druk. En het zal er waarschijnlijk echt niet op beteren. Er blijven maar gewoon dingen bijkomen in onze agenda... Er zijn weer enkele vergaderingen die we moeten bijwonen, we moeten ons project verder uitwerken, én volgend weekend gaan we op bezoek bij Ellens vriendin, Sophie. We gaan een heel weekend bij haar op bezoek (we mogen bij haar tante het weekend doorbrengen). Ik zal dus weer behoorlijk wat te schrijven hebben.

Tot de volgende keer! 

05-10-2009 om 00:00 geschreven door Monia  

Hey'kes,

Ondertussen zijn we weer al een week verder. Man, wat vliegen de dagen hier voorbij. Ik heb me hier echt nog geen seconde verveeld. Er valt hier dan ook gewoon zo veel te beleven en er zijn zo veel nieuwe indrukken die ik moet verwerken... Echt gewoon de max!

Op het werk gaat het voorlopig nog altijd heel erg goed.
Zeker in het After School Program begin ik me goed op mijn gemak te voelen. Ik weet goed wat er van me verwacht wordt, ik begin de kinderen steeds beter te kennen en onze band wordt ook met de dag beter. En nu ik ook vrij goed mijn plaats begin te kennen, wordt het ook stilaan tijd om zelf wat meer initiatief te tonen en dus af en toe zelf eens een activiteitje aan te bieden. Maar dat is iets waar ik volgende week mee ga beginnen. 
Ook begin ik ondertussen vrij goed te weten wat er van mij verwacht wordt tijdens de 'nightsupervision'. De eerste keer dat ik nightsupervision had, was wel vrij onwennig en spannend. Gewoon omdat ik toch niet zo erg goed wist wat ik moest doen. Ellen had me wel al wat uitgelegd wat ons takenpakket inhield, maar het blijft toch altijd nog iets anders als je er ook zelf voorstaat. En zeker ook omdat ik het helemaal niet gewoon ben om met volwassenen te werken. Normaal gezien blijf ik altijd in mijn comfortzone, nl. de kinderen. Maar ja, ik ben naar NY gekomen om mijn grenzen te verleggen en ik denk dat dit wel een heel er goede manier is. En eerlijk gezegd moet ik toegeven dat het al bij al nog heel erg goed meevalt. Het aantal residenten valt heel goed mee (ze zijn maar met drie) en ze zijn allemaal heel erg vriendelijk. Natuurlijk heb ik de eerste twee keer vooral moeten observeren. Dus de echte uitdaging moet natuurlijk wel nog komen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het toch wel best spannend vind. Gewoon omdat ik als 21 jarige aan drie volwassen mannen moet zeggen dat ze hun klusjes moeten doen en ook ga moeten zeggen wanneer ze het niet goed hebben gedaan. Maar ja, zoals ik al zei, het zijn heel erg vriendelijke residenten, dus ik denk dat het wel zal loslopen. Volgende week woensdag zal ik het jullie weten te vertellen. Want dan is het eindelijk mijn beurt om de leiding te nemen. Ik ga er wel niet alleen voor staan, aangezien Ellen er ook zal zijn. Normaal gezien moet zij me wel enkel observeren en feedback geven, maar als er dan toch iets zou mislopen is ze er wel nog altijd om me te helpen. Dusja, echt veel zal er niet kunnen misgaan. Maar khou jullie zeker op de hoogte.
Vorige week zaterdag ben ik ook voor de eerste keer in contact gekomen met de gezinnen. Al moet ik wel eerlijk toegeven dat het contact zich vooral beperkt heeft tot de kinderen (we hebben dan samen heel wat leuke spelletjes gespeeld). Het is voor mij namelijk heel erg moeilijk om met de ouders in contact te treden, aangezien de meesten onder hen bijna alleen Spaans spreken. En ja, aangezien mijn woordenschat zich enkel beperkt tot zaken als 'ola' en tellen tot twintig vrees ik dat de gespreksstof toch wel heel erg beperkt is. Maar ja, Ellen heeft wel haar Spaanse boeken mee en ze wil me wel graag helpen om mijn woordenschat wat uit te breiden. Al vrees ik wel dat het nog heel erg lang zal duren, wat voor mij lijkt dat toch maar allemaal Chinees hoor ! Gelukkig spreken de kinderen wel Engels. Anders had ik daar schoon gestaan...  
Die zaterdag ben ik ook voor de eerste keer naar de misviering geweest. En ik moet toegeven dat het eigenlijk nog heel erg goed meeviel, vooral omdat er vrij veel liedjes werden gezongen. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik er amper iets van verstond, aangezien de helft in het Spaans was . 
Eén ding is me dus wel duidelijk geworden na zaterdag: Ik ga heel erg dringend mijn Spaans moeten bijschaven

Natuurlijk hebben we niet de klok rond gewerkt. Dat was ook niet de bedoeling van deze reis. De bedoeling was ook dat ik een deeltje van de wereld zou ontdekken. En ik moet zeggen dat we daar toch ook al heel erg goed mee bezig geweest zijn. We hebben toch wel al het één en het ander gaan bezoeken.

Vorige week vrijdag zijn we voor de eerste keer Manhatten gaan onveilig maken. En onze eerste uitstap bracht ons naar Times Square. En ik moet eerlijk toegeven dat het echt fantastisch was om daar te staan. Het overtrof echt al mijn verwachtingen. Het was echt beter dan ik ook had gedacht. Op TV zie je soms wel eens beelden ervan, maar als je er zelf echt staat is het nog iets helemaal anders. De energie die je voelt als je daar staat is echt onbeschrijfelijk! Je weet ook gewoon niet waar eerst te kijken. Over waar je kijkt is er wel iets dat je aandacht trekt: immense reclameborden, reusachtige gebouwen, entertainers, ... In één woord samengevat: OVERWELDIGEND!
Daar zijn we ook onze eerste winkels binnengegaan. Zo hebben we bijvoorbeeld een bezoekje gebracht aan een supergrote speelgoedwinkel, Toys r us. Deze winkel is dus echt wel gewoon een paradijs voor kinderen. Naast de immens grote dinosaurus, gebouwen gemaakt uit lego, Candyland, een levensgroot Barbiehuis (absoluut de droom van elk meisje)... staat er ook gewoon een echt reuzenrad in het midden van de winkel. Zo iets heb ik echt nog nooit gezien! Ik moet eerlijk toegeven dat ik me echt weel opnieuw een kind voelde terwijl ik in die winkel liep.
Maar ook de M&M shop overtrof echt mijn verwachtingen. Het was gewoon een winkel bestaande uit drie verdiepingen. en het stond gewoon vol M&M spullen. Je kon het echt zo gek niet bedenken of ze hadden het daar. Van tassen tot golfballen tot gitaren.... Ze hadden er echt alles. En dan zwijg ik nog over de tientallen soorten M&M's die je er kan kopen... Man man man, echt een winkel naar men hart
Na de middag hebben we dan ook even wat cultuur opgesnoven. Eerst zijn we de Bibliotheek binnengegaan. Ik moet zeggen dat het wel een vreemd zicht is hoor. De bib staat echt in het midden van de stad, tussen al die hoge en moderne gebouwen. Van contrast gesproken.... Zeker als je dan binnen in de bib staat, voel je het contrast nog meer. Ik moet wel zeggen dat het de mooiste bib is die ik ooit heb gezien. En zo immens groot.... Je voelt je daar toch wel echt klein als je daar loopt (maar ja, wat wil je als één van de leeszalen als groter is dan een voetbalveld). Het enige teleurstellende aan ons bezoek aan de bib, was de gids. Als ik één vierde van haar uitleg heb verstaan is het veel. Gewoon omdat ze echt zo stil praatte en ook voortdurend naar haar woorden moest zoeken, wat het echt moeilijk maakte om je te blijven concentreren. Maar ja, gelukkig had ik Ellen nog bij mij, die met plezier de rol van gids op haar nam .
Nadien zijn we ook nog even Sint Patricks Cathedral binnengegaan. Daar voelde ik me zelfs nog kleiner dan in de bib. Ik werd er zelfs even stil van (en ja, mensen die me kennen die weten dat dat voor mij heel erg uitzonderlijk is ). Maar het was gewoon zo mooi dat ik alleen maar kon genieten. Vooral de immense glasramen waren adembenemend! Het is echt wel een aanrader!

Normaal gezien gingen we de dag nadien naar Century 21 (een paradijs voor shoppers!), maar aangezien het die dag uitzonderlijk gesloten was, moesten we onze plannen wat wijzigen. We zijn dan maar eerst Brooklyn Bridge gaan bezoeken. Een plek waar ik voor de tweede keer weer sprakeloos was. Gewoon omdat de brug en het uitzicht (op Manhatten) gewoon adembenemend was. We zijn de brug ook volledig overgestoken en het duurde meer dan een halfuur vooraleer we de overkant bereikten. Vanop de brug heb ik ook een eerste glimp kunnen opvangen van het vrijheidsbeeld.
Daarna hebben we onze reis verdergezet naar Ground Zero (op zich was er daar niet echt iets te zien buiten omheiningen en kranen, maar doordat je de geschiedenis kent blijf je er toch wel even stilstaan om er in stilte naar te kijken) en China Town. In China Town zijn we op zoek gegaan naar een echt 'I LOVE NY' tshirt, maar ik vond niet echt wat ik wilde. Ik wou dolgraag een groen, maar dat vonden we tot mijn grote spijt niet... Ik vrees dat ik dus gewoon veel te moeilijk ben en ik zal mijn eisen helaas moeten verlagen...

De vrijdag daarop hebben we in de voormiddag de ferry genomen naar Staten Island. Vanop de ferry had je echt een oogverblindend uitzicht op Manhatten en kon je ook het Vrijheidsbeeld van heel erg dichtbij zien. Natuurlijk de ideale kans om vele foto'tjes te trekken !
En nadien zijn we gaan shoppen in Century 21. Man man man, wat een reusachtige winkel! Wel 4 verdiepingen. Daarin kan je dus echt wel met gemak verloren lopen. En neem het van mij aan, als je daar iemand moet zoeken, kan het echt wel lang duren ! We zijn daar wel meer dan drie uur binnengeweest! Maar die winkel was dan ook gewoon echt de moeite! Allemaal merkkledij aan zeer redelijke prijzen. Ik kon het me dan ook niet laten om twee broeken te kopen en een T-shirt.
Normaal gezien stonden er ook nog enkele andere zaken op de planning, maar aangezien onze shopnamiddag wat langer is uitgelopen dan gepland, hebben we plannen moeten uitstellen.
Maar ja, we zijn hier nog lang genoeg he

Zo... dit was het zo een beetje voor de afgelopen dagen. Ik denk dat ik hier nu maar ga stoppen, want ik veronderstel dat jullie me stilaan wel beu beginnen worden

See ya!

26-09-2009 om 17:53 geschreven door Monia  

Na een nogal vrij korte nacht (toch voor mij ), kon ik echt aan mijn NY avontuur beginnen. Het eerste wat we deden nadat we waren opgestaan, was gaan winkelen, aangezien onze maagjes toch wel wat begonnen te knorren. Ik moet wel zeggen dat het een heuse opgave was om heelhuids met onze zakken thuis te geraken. We leken wel muilezeltjes... Gelukkig hebben we ons ondertussen al een winkelkarretje aangeschaft.
Nadat we wat gesetteld waren, zijn we voor de eerste keer naar Abraham House gegaan. Daar gaf Ellen me een rondleiding en stelde me voor aan enkele van onze collega's. Ik moet wel zeggen dat mijn eerste indruk, onmiddelijk een goede is. Iedereen is daar echt ontzettend vriendelijk.
We kregen er ook direct te horen met welke groep we zouden werken. Tot mijn grote vreugde kreeg ik de kleuters toegewezen (de 4 tot 6 jarigen). Echt wel helemaal mijn ding he! Er zitten echt wel enkele schatjes tussen .
De eerste dag met de kindjes was wel wat hectisch. Maar ja, het is ook maar de tweede week dat ze naar het ASP komen (en de eerste keer dat ze huiswerk moesten maken), dus ook zij moeten er nog wat aan wennen.

Gelukkig ging het de tweede en derde dag al veel beter. De kinderen wisten al wat beter wat er van hen verwacht werd, en ook ik wist al wat beter wat te doen. Natuurlijk zal het wel nog even duren vooraleer ik mijn draai wat zal vinden, maar ik ben er zeker van dat dat goed zal komen. Ik heb wel van mijn collega Lisa (de juf waarmee ik werk) al te horen gekregen dat ik het goed deed. Ze heeft me zelfs al gezegd dat ik een bed bij haar zou krijgen en dat ze me zou willen betalen, zodat ik een heel jaar zou kunnen blijven !
Het gaat dus momenteel goed op het werk.
Vanavond heb ik voor de eerste keer nightsupervision. Ik moet zeggen dat dat me wel wat meer angst inboezemt. Aangezien het toch wel voor de eerste keer zal zijn dat ik met volwassen moet werken. Bovendien komt er ook nog eens bij dat sommigen van hen amper Engels praten (maar Spaans, en aangezien mijn Spaans is beperkt tot "ola", vrees ik dat de communicatie toch wel wat stroef zal lopen). Maar ja, ik ben hier gekomen voor de uitdaging, dusja

Echt heel erg veel andere dingen heb ik hier nog niet gedaan. Buiten dan serie'kes kijken op Ellen haar pc. En ook gelezen (jaja mensen, jullie lezen het goed, Monia is een boek beginnen lezen... Maar ja, als je elke dag rond 5u30 wakker wordt door die stomme jetlag, ¨moet je wel iets vinden om de tijd te doen passeren ).
Normaal gezien gaan we wel morgen voor de eerste keer naar Manhatten, zodat ik eens echt kan kennismaken met het o zo beroemde NY. Ik moet zeggen dat ik daar echt wel ontzettend naar uitkijk!

Zo, dit was het zo wat voor voor de eerste dagen. Maar geen paniek... ik zal er wel weer gauw een nieuw berichtje op plaatsen.

Groetjes

17-09-2009 om 16:38 geschreven door Monia  

Hey'kes,

Ondertussen is het al mijn vijfde dag hier in NY, dus jullie kunnen je wel al voorstellen dat er toch wel al een heleboel is gebeurd in die tijd.

Maar laat ons eerst beginnen bij het begin... Mijn allereerste vliegtuigreis. Ik moet toegeven dat ik het bij het vertrek toch wel heel erg spannend vond. Gewoon omdat ik nog nooit in mijn leven op een vliegtuig had gezeten. Ik moet wel zeggen dat ik het dan wel van de eerste keer direct goed heb aangepakt. Ik neem onmiddelijk een vlucht van bijna een halve dag! Maar ja, dat geeft me tijd om eraan te wennen zeker .
Maar voor ik aan mijn groot avontuur mocht beginnen, moest ik natuurlijk wel eerst nog afscheid nemen van mijn familie. Dat was natuurlijk minder leuk. De dag(en) ervoor, had ik ook al wat afscheid genomen, maar afscheid nemen went toch nooit. Het blijft altijd moeilijk.  Ergens was het wel best raar om afscheid te nemen. Gewoon omdat het ook nog niet echt doordrong dat ik voor 3 maand en half zou wegblijven. Het langste dat ik ooit ben weggeweest is 2 weken. Dus dat is toch wel een heel groot verschil. De heimwee zal wel veeeeeel groter zijn. Maar ja, het is best om daar nu nog niet te veel bij stil te staan...
De eerste keer door de Douane gaan was toch ook best spannend. Ik moest mijn juwelen en schoenen uitdoen en al mijn spullen in bakjes doen en dan zelf door de metaaldetector lopen. Het enige dat toen door mijn hoofd spookte was: "Hopelijk gaat dat stom alarm hier niet af!" En gelukkig werd ik van de eerste keer meteen goedgekeurd en kon ik dus mijn reis verderzetten. Na een tiental minuutjes wachten mochten we ons dan eindelijk inchecken, en konden we plaats nemen in het vliegtuig.
Het duurde natuurlijk wel eventjes vooraleer we opstegen. Iedereen moest zijn bagage nog wegsteken en plaatsnemen, het vliegtuig moest zich nog klaarzetten en we moesten de veiligheidsuitleg nog krijgen. Echt heel erg lang duurde dat niet, maar voor mij leek het toch wel uren te duren, gewoon omdat ik zo snel mogelijk de lucht in wou .
En ja, dan was het eindelijk zo ver: Het vliegtuig steeg op en weg waren we! In het begin gaf het wel wat een vreemd gevoel. Ik had net vlindertjes in mijn buik . Maar al gauw waren die verdwenen, en de vlindertjes maakten plaats voor een gevoel van verwondering terwijl ik uit het raampje keer (ik had dan ook meteen het geluk om aan het raampje te zitten). Het landschap was echt schitterend om vanuit de lucht te zien. Maar voor ik het wist waren we al zo hoog dat we al met ons hoofd tussen de wolken vlogen. Ik moet zeggen dat het best wel een grappig zicht was om het wolkentapijt onder je voeten te zien (het leek wel een omgekeerde wereld )
Ik moet wel zeggen dat onze eerste vlucht echt voorbij was gevlogen, want voor ik het wist stond ik al weer met men beide voetjes op de grond. En dan kon alles weer opnieuw beginnen: inchecken, door de Douane gaan, in het vliegtuig stappen .... en natuurlijk weer het opstijgen. Maar ik moet zeggen dat ik er de tweede keer amper iets van heb gemerkt. Maar misschien lag dit ook wel aan het feit dat ik druk in gesprek was met mijn reisgenootje, Ellen.
Ik had wel nooit gedacht dat de tijd op het vliegtuig zo snel voorbij zou gaan. Het leek echt wel geen 8 uur. Maar ja, we hadden dan ook voldoende zaken om ons te entertainen: filmpjes kijken, kruiswoordraadseltjes invullen, eten (en we werden echt wel verwend, want ze kwamen niet 1 keer, maar zelfs 2 keer!) en natuurlijk ook tetteren, tetteren en nog eens tetteren . Van slapen is er bij mij dan ook helemaal niets van in huis gekomen.
Toen ik mijn eerste stappen op Amerikaanse bodem zette, had ik het eigenlijk nog niet door dat ik me plots aan de heel andere kant van de Oceaan bevondt. Maar ja, dat zal nog wel doordringen binnen enkele dagen.
Aangezien het ondertussen toch wel al vrij laat was (aleja, rekeninghoudend met het uurverschil), kon ik niet wachten om 'naar huis' te gaan en in mijn bedje te kruipen. Jammer genoeg duurde het nog wel even voor ik dat kon doen .
De eerste vertraging liepen we al op bij de Douane. Bij het afgeven van mijn visum bleek er iets mis te zijn. Ik had absoluut geen idee wat er aan de hand was. Ik zag alleen dat de ambtenaar van de Douane vol verwondering naar mijn visum aan het kijken was en zonder iets te zeggen de hele tijd op zijn toetsenbord te tokkelen was. Opeens staat hij dan ook op zonder wat te zeggen en verdwijnt met mijn visum. Ondertussen was Ellen al door de Douane gestapt en vertelde me dat ook zij problemen had. Blijkbaar mochten we met ons visum maar drie maand blijven (stomme Amerikaanse ambassade! )... Toen voelde ik toch wel even paniek bij me opkomen. Na enkele minuten kwam de ambtenaar terug en stuurde me door naar een andere ambtenaar. Gelukkig was dit een heel erg vriendelijke man. Nadat we ons verhaal deden, besloot hij ons dan ook te helpen, en paste ons visum toch nog aan. Bij Ellen paste hij het wel aan met typ-ex. Nu lijkt het net alsof ze dat zelf heeft veranderd... Hopelijk komt ze daarmee later wel niet in problemen... maar ja dat zijn zorgen voor later.
Toen we eindelijk dachten dat alle vertragingen voorbij waren, zagen we plots buiten een ellelange file staan. Blijkbaar waren we niet de enigen mensen die een taxi nodig hadden. We hebben daar wel meer dan een uur moeten staan Man, man, man... het leek wel een eeuwigheid. Toen we dan eindelijk een taxi hadden, duurde het ook weer even voor we al onze koffers in de taxi kregen. Blijkbaar waren we wat zwaar geladen !
Na een dik half uur rijden hadden we dan eindelijk onze bestemming bereikt. Jammer genoeg hebben we gedurende deze rit vooral op de autosnelweg gereden, dus veel heb ik nog niet kunnen zien van NY. Maar ja, ik heb nog tijd genoeg .
Na een korte kennismaking met onze onderbuur (en ook één van onze collega's) konden we onze intrede doen in ons huisje voor de komende maanden. En ik moet zeggen dat het best wel een heel gezellig plekje is. We hebben elk onze eigen kamer, een leuk salonnetje (waaar ook wel Ellen haar bed staat), een klein keukentje en badkamer. Echt lang hebben we wel niet meer rondgelopen, aangezien we beiden echt doodmoe waren. Het duurde dan ook niet lang dat we naar dromenland gingen.

17-09-2009 om 15:43 geschreven door Monia  

Hoipipeloi!

Voor mijn vertrek naar Ny, vroeg iedereen me om hen op de hoogte te houden over mijn grote NY avontuur. Natuurlijk beloofde ik hen met plezier dat ik dat zou doen. Maar éénmaal in NY aangekomen, besefte ik dat het toch wel ontzettend veel tijd in beslag zou nemen, indien ik naar iedereen afzonderlijk geregeld wat mailtjes zou sturen. Gelukkig gaf mijn 'roommate' (Ellen) mij het geweldige idee om een blog op te starten, zodat ik iedereen tegelijkertijd kan laten weten wat ik hier allemaal uitspook in NY. 

Ik zal echt proberen om hier geregeld wat berichtjes te deponeren, zodat jullie nog weten dat ik leef !
Veel leesplezier toegewenst en tot heel binnenkort.

Groetjes,
Monia

17-09-2009 om 14:15 geschreven door Monia