Het werd plots stil op de Brand Bier Stage toen zangeres Lianne La Havas
op haar eentje het podium betrad en lichtjes op de gitaar tokkelend een intieme
versie van No Room For Doubt inzette. Met opgestoken haar, gitaar in de hand en
een funky outfit zag de Britse schone met Griekse vader en Jamaicaanse moeder, er
evenveel popdiva als soulzangeres uit. Ze nam de Pinkpoppers een uur lang mee
op een aangename trip langs verloren liefdes en shitty boyfriends en combineerde
daarbij moeiteloos pure songwriterliedjes met jazz, soul, rock-n-roll en pop. Vroeg
hoogtepunt was ongetwijfeld hit I forget. Wel ontzettend jammer dat het tijdens
de set begon te regenen en er rumoer ontstond waardoor enkele intieme parels vooral
achteraan in de tent hun effect wat misten.
Kings Of Leon mocht afgelopen zaterdag de tweede Pinkpopdag
afsluiten Muzikaal was het er allemaal boenk op. De zangpartijen zaten juist, de
gitaren scheurden en jankten, de drums donderden. Toch kunnen wij ons niet van
de indruk ontdoen dat het vaak zo goed was dat het leek alsof je naar een cdtje
aan het luisteren was. Het feit dat het enthousiasme er niet altijd afdruipt
bij het viertal uit Nashville, al hadden ze er duidelijk wel zin in, heeft daar
zeker iets mee te maken. Im not a big talker, but when I look at you I wish I
had something to say, was zowat het meest entertainende wat zanger Caleb het
publiek te zeggen had. Hoe dan ook, dijk van een optreden, jammer dat het,
naast nieuwe single Super Soaker, quasi dezelfde set was als twee jaar geleden
en dat ¾ van het publiek enkel voor Sex on Fire en Use Somebody was afgezakt en
bij oudere parels als Four Kicks en Knocked Up ietwat onbetuigd bleef.
Een gitaar en een microfoon, meer had Mike Rosenberg, alias
Passenger niet nodig om Pinkpop zaterdag kippenvel te bezorgen. De Britse singer-songwriter kwam het podium
op met de woorden All the bands today bring happy songs. I already warn you
guys for my boring, depressing folk music.
Leugens bleek achteraf, want saai zou het allerminst worden. Nu vroeg
hij het publiek bevestigend mee te lala-en tijdens I Hate om dan weer helemaal
stil te worden bij een hemelse cover van Simon and Garfunkels Sound Of Silence.
Let Her Go werd gestart na een stukje geïmproviseerde Eye Of The Tiger en was
ongetwijfeld het hoogtepunt van de show. Voer voor wie het graag minimalistisch
en toch zo diep houdt. Gaan kijken op Werchter? Gaan kijken op Werchter!
Horden jonge en al iets minder jonge meisjes troepten
vrijdagnamiddag samen voor de Main Stage om er de Ierse rockers van The Script
aan het werk te zien. De donkere haren en ogen van zanger Danny O' Donoghue
hadden daar ongetwijfeld iets mee te maken, maar vertellen nu ook niet het hele
verhaal. Feit is dat The Script bestaat uit vier ijzersterke muzikanten die,
zij het met vaak heel cliché teksten, aanstekelijke poprock brengt die
dansbaar, maar toch stevig genoeg is om ook menig rockliefhebber lustig te
laten heupwiegen. In Nederland zijn ze ongetwijfeld al groter dan in België, hit
Hall Of Fame werd letterlijk door iedereen meegezongen, maar wij hebben een
sterk vermoeden dat hun doortocht op Rock Werchter ook niet onopgemerkt zal
voorbijgaan. Eentje om in de gaten te houden.
Hi, my name is Ellie. Met die woorden sprak de bloedmooie
zangeres Ellie Goulding het Pinkpop-publiek ietwat verlegen toe in de Brand
Bier tent zaterdagnamiddag. Pinkpoppers die net een hardcore dans- en schreeuwfeest
van The Opposites achter de kiezen hadden, moesten zich even aanpassen, maar
konden zich al gauw vinden in de welkome dosis uitstekende popmuziek van de Britse schone. Goulding had als een van
de weinige vrouwelijk artiesten op Pinkpop weinig moeite om het publiek mee te krijgen
en hoeft dat, in tegenstelling tot heel andere popdivas, niet te doen door
halfnaakt op een podium te gaan staan.
Rockmuziek voor de facebook- en twittergeneratie gebracht
door de band van een Amerikaanse acteur. Zo kan je 30 seconds to Mars best
omschrijven. Jared Leto kwam met heel wat branie de Main Stage op gelopen en
probeerde het volledige optreden lang vooral het publiek het werk te laten
doen. Tot vervelens toe hoorden we I wanna hear you scream, Clap Your Hands
en Everybody Jump door de nummers heen razen. Heel veel effect had het
aanvankelijk niet tot de zanger superfan Siebe naar voor haalde en aan hem
vroeg het publiek op te zwepen. Vreemd? Vreemd! Met de show was er voor de rest
helemaal niets mis. De band is uitstekend en teert op heel wat aanstekelijke
meezingers die de weide bij wijlen toch van voor tot achter deed bewegen. Goede
rockshow, jammer dat de helft ervan aan publieksparticipatie werd opgeofferd. Zondag
om 19 uur op de Main Stage in Werchter.
Aan de massa volk die zondagochtend, de derde en laatste dag
van Pinkpop nota bene, al vroeg uit de veren was om er het optreden van
singer-songwriter Tom Odell mee te pikken te zien, is de jongeman met de blonde lokken wel heel
populair aan het worden. Complexloos ging hij achter de piano zitten en bracht
een spontane set waarin vooral Another Love er met kop en schouders bovenuit
stak en ook de cover van Oh Darling van de Beatles heel erg in de smaak viel.
Wat ons vooral opviel was het plezier waarmee het Britse toptalent, die volgens
onze vrouwelijke collegas wel wat kampt met een babyface, achter de piano zit.
Hij veert recht, moedigt de band aan,
trekt de gekste bekken en gebruikt zijn
donkere bluesstem als volwaardig instrument. Zijn spontaniteit en enthousiasme
staken in een mum van tijd het heupwiegende publiek aan.
Een ongelukkig programmatie tussen 30 seconds to Mars en
Kings Of Leon deed naar onze mening zaterdag veel te weinig volk afzakken naar
de 3fm-stage voor het concert van de grammy-winnende groep Phoenix. De show mag
er nochtans echt wel zijn. Stevig drumwerk, leuke samenzang tussen frontman
Thomas Mars en toetsenist-bassist Deck dArcy en een goed geplaatst synthesizer
nu en dan vormden de rode draad doorheen het optreden. Het publiek smulde
vooral van het bekendere werk zoals het extreem-dansbare Lisztomania, maar kon
ook de nieuwere platen wel appreciëren, hoewel de band er blijkaar zelf niet
het volste vertrouwen in heeft en er maar twee nummers van speelde. Even viel
de show wat stil toen zanger Mars erbij ging liggen en met een gelukzalige
glimlach naar zijn band begon te kijken. Het publiek begreep het heel even niet.
Netsky was voor danceminnend Nederland, België en Duitland
vrijdag op Pinkpop een welkome verademing tussen al het gitaargeweld dat de hele dag over de weide raasde. Boris en de
zijnen deden de Brand Bier Stage bij wijlen ontploffen met een stomende set vol
snoeiharde, maar dansbare drum n bass-beats. Dat je nog de ruimte had om
volledig los te gaan, had ongetwijfeld te maken met het concert van Queens Of
The Stone Age dat op exact hetzelfde moment geprogrammeerd stond, én met het
feit dat hele horden Killers-fans hun plaatsje pal voor de Main Stage niet
wilden opgeven door te verlopen naar de tent ernaast. Ze kregen ongelijk! Het
Netsky-feest, mét een flinke dosis live-gevoel dankzij drummer Michael Schack
en zangeres Billie, begon met Love is Gone en denderde met een hels tempo voort
richting toppers Come Alive en We Can Only Live Today. Stilstaan was plots
onmogelijk geworden. Voor een thuispubliek in Werchter kan het ons inziens
enkel nog beter worden!
Na Netsky mochten The Killers de eerste goedgevulde dag van
Pinkpop afsluiten. Ze brachten een set vol feilloos uitgevoerde hits die door
de 40 000 Pinkpoppers, want enkel op de Main Stage was nog een optreden aan de
gang, uit volle borst werden meegezongen. Opvallend, middenin de set giert
plots een cover van Forever Young van Alphaville over de weide. Hemels!
Dat Queens Of The Stone Age in onze contreien de populairste
woestijnratten van het moment zijn, is ondertussen wel duidelijk. Maandag staan
ze in een uitverkocht Koninklijk Circus in Brussel, ze kondigden aan op 17
november het dak van het Antwerpse sportpaleis eraf te blazen en vrijdagavond
speelden ze op het Nederlandse Pinkpop. Terwijl onze eigen Nestky in de Brand
Beer Stage dansminnend Nederland, België en Duitsland voor zich zag plat gaan,
trok iedereen die de gitaar hoog in het vaandel draagt naar de kleinere
3fm-stage helemaal achteraan de Pinkpoweide. Strakker spelend dan de band rond
frontman Josh Homme zal je ze vandaag de dag niet gauw meer tegenkomen, met dezelfde
cool als de mannen uit Californië al
helemaal niet meer. De Queens zijn voor heel wat festivalgangers al jaren de
festivalband bij uitstek en hielden tijdens hun show mooi het midden tussen
ijzersterk gebrachte nummers van de nieuwe plaat, onder andere My God Is The
Sun slaat in als een bom, en publiekslievelingen als Go With The Flow, Feel
Good Hit Of The Summer en Songs For The Deaf. Ook visueel hadden ze wel wat in
petto. Ze brachten een indrukwekkende videowall mee waarop dezelfde
onheilspellende beelden te zien waren als die waarmee ze uitpakten als promotiemateriaal
voor het nieuwe album. Helemaal nuchter waren de Queens volgens ons niet, Homme
zei zelf They tried to make me go to
rehab, maar who cares, een ondergaande zon, schreeuwende gitaren, verrot
geslagen drums en een attitude om U tegen te zeggen. Zij die kaartjes wisten te
bemachtigen voor maandag mogen zich nu al gelukkig prijzen!
