Ik had nooit gedacht dat ik hem op een andere manier zou gaan zien dan de toffe oudere broer van één van mijn beste vriendinnen die ik inmiddels al 15 jaar ken.

Een andere vriendin had wel eens geopperd dat hij misschien wel heel goed bij me zou passen. Dit nadat ze zelf had ontdekt dat je eigenlijk afstand moet nemen van je eigen idee van de 'ideale man' om je dekseltje te vinden.
Toen kon ik niet snel genoeg antwoorden dat hij niet bij me past. Waarom?
Hij is mijn type niet... maar wat is in godsnaam dan een type? 
Na jaren zoeken naar wat mijn type is, kwam ik blijkbaar steeds terecht bij 'verkeerde types' terwijl ik ervan overtuigd was dat deze mannen wel mijn type waren. Ik geef toe, fysiek voel ik me nog steeds het meest aangetrokken tot mannen met donker haar en donkere ogen... al had de jongeman die ik een stukje van mijn hart schonk dan weer koperkleurig haar en groene ogen.

Is het misschien omdat ik al jaren vrijgezel ben (de kortstondige relaties buiten beschouwing gelaten) en hij ook, dat het nu een hopeloze poging van mij is om toch iemand te vinden? Of is het wel degelijk mogelijk dat je plots anders naar iemand gaat kijken?
En het gebeurde heel plots. Een klik in mijn hoofd, en in mijn hart...
Het was weer even geleden dat ik hem nog zag. Ik was net een hele middag op zwier geweest met zijn zus en s avonds hadden we met hem en nog een aantal van zijn vrienden afgesproken. Hij zag er ongelooflijk goed uit. En was nog steeds dezelfde jongeman die hij al jaren was: lief, grappig en attent. Nog steeds dezelfde als vroeger, maar toch was er bij mij ten opzichte van hem iets gewijzigd. Alleen had ik dit de avond zelf nog niet door. Dit kwam pas de volgende dagen, hij bleef in mijn hoofd spoken...
Door dit te realiseren, ging ik verder nadenken: waarom die regeltjes niet overboord gooien en gewoon zoeken naar iemand met wie het psychisch klikt, iemand met dezelfde interesses en dezelfde waarden. En als ik eerlijk ben, op mijn lijstje zou hij gigantisch hoog scoren. Ja het lijstje met 'musts and don'ts'. Misschien net omdat hij zo hoog zou scoren jaagt dit me schrik aan.
Soms kan ik echt gemeen zijn, en ik weet dat ik hem in geen geval wil kwetsen. Ik zou het mezelf nooit vergeven. 
Misschien gun ik het mezelf gewoon niet om een lieve jongeman tegen te komen?

Een telefoontje met mijn zusje was dan weer heel verhelderend. Het toeval wil dat zij hem ook kent. En zij was meteen superenthousiast. 'Zus' zei ze, 'het wordt dringend tijd dat je eens voor je eigen geluk gaat kijken! En met een jongen zoals hem kan je alleen maar gelukkig worden. Hij zal er altijd voor je zijn.' En dat moet ik dan horen van mijn 9 jaar jongere zusje. Je wordt wijzer met de jaren... al slaat dat dan blijkbaar niet noodzakelijk op de algebra van de liefde.

Maar in de liefde moet alles van twee kanten komen en kun je niets forceren.
Geen idee hoe het nu verder moet. 
Ik zou zielsgraag eens met hem alleen op stap gaan. Want ik ben er zeker van dat er nog vele kantjes zijn van hem die ik niet ken.
En zeker niets overhaasten, niet met hem.
Dat is voor mij nog de grootste uitdaging...
want als ik weet wat ik wil, ga ik ervoor. 

De liefde ontplooit zich echter stap voor stap...
 
 

23-08-2009 om 10:46 geschreven door Muse