Na een periode van bloed, zweet, tranen, maar vooral veel doorzettingsvermogen ben ik eindelijk gekomen aan het einde van het boek.
Vol spanning las ik de laatste 15,10,5 pagina's tot 2 bladzijden voor het einde het verhaal heel plots wordt onderbroken.
Multatuli neemt de pen op. Vragen zoals: 'Heb ik dit correct gelezen?' en 'Word ik nu helemaal zot?' spookten door mijn hoofd.
Toch maar eens opnieuw lezen, en nog eens. Het begint door te sijpelen.
Hij verklaart waarom hij dat boek geschreven had, natuurlijk wist ik dat al van in de lessen Nederlands.
Eindelijk was het zover, het laatste woord. Na een lange periode waarin ik vooral één vaardigheid ontwikkeld heb, namelijk 'diagonaal lezen', was hier het einde.
Ondanks dat het zoveel moeite kostte, kijk ik toch met een opgeheven hoofd terug naar dit boek.
Ik kan nog niet goed uitmaken of dit de oorzaak ik van genot en opluchting: 'Eindelijk gedaan!' of dat het gewoon een heel goed boek was.
Al bij al viel het dus best goed mee en ik ben toch stiekem een beetje fier op mezelf dat ik, die weinig lees, dit boek 'overleefd' heb.
Na flink wat lezen was ik deze morgen aangekomen aan hoofdstuk 14. Brrr...
Ik weet niet aan wat het lag, maar ik moest me echt door dit hoofdstuk heen worstelen.
Flink wat doodsbedreigingen werden geworpen naar de reeds overleden Douwes Dekker, vele vragen werden naar God gestuurd: 'Waarom moet ik nu zo'n boek lezen in de vakantie?'
Ik hield me staande door 1 element en dat was het wachten naar het verhaal over Saïdhja en Adinda. Mijn papa en grootvader hadden allebei het boek al gelezen en het gene wat ze zich het best konden herinneren was dit deel van het boek, hoge verwachtingen dus!
Gekomen aan hoofdstuk 16 wordt er eindelijk gesproken over het verhaal van Saïdjha. Maar wacht eens, dit hoofdstuk gaat nog helemaal niet over deze twee geliefden? Dan nog één hoofdstukje wachten, bij hoofdstuk 17 zou het echt beginnen.
Voor de eerste keer in het hele boek had ik het gevoel dat ik een echt verhaal aan het lezen was dat zowel luchtig als zeer aangrijpend was.
Het benadrukte zeer goed de misbruik op het eiland Java. Verwachtingen zeker ingelost! :)
Hoewel het moeilijk lezen blijft, heeft Max Havelaar me net toch een glimlach op men gezicht getoverd. In een langdradige, niet zo intressante passage, kwam ik plots deze zinnen tegen:
"1° Wie niet wil dat zijn vrouw haar neus snuit, is een gek.
2° Wie gelooft dat een in schone lynen getekende neus niet mag gesnoten worden, doet verkeerd dit geloof toe te passen op mevrouw Havelaar, wier neus een beetje en pomme de terre is."
Ik hoop dat zijn vrouw dit boek niet gelezen heeft, want dit zou wel eens tot huwelijksproblemen kunnen leiden. Een mooie vrouw zal ze wel geweest zijn, zo met die patattenneus..
Ik kom net terug van vakantie waar ik gelezen hebt, maar niet in max havelaar. Ik heb een frans boek gelezen,le secret, ook een opdracht van school. Dat was echt een heel gied verhaal, maar totaal anders danhet boek van E.D.Dekker. Nu ik verder wil lezen in mijn nederlands boek, valt het me op hoe moeilijk het voor mij is om dit te lezen... Vooral de oude schrijfwijze (lange zinnen, moeilijke constructies,..) doet mij beseffen dat dit boek echt wat te hoog gegrepen is voor mij. Maar goed, ik bijt voort, en hoop dat ik het einde haal!
Terwijl wij als schoolgaande kinderen kunnen genieten van een welverdiende vakantie, moet er toch al eens gewerkt worden.
Mijn kamer was een puinhoop, dus ik dacht: "Laten we hier eens onze tanden in zetten". Tijdens het opruimen van allerlei papieren botste ik op mijn cursus van Latijn. Hierbij hoort Vergilius die in opdracht van Augustus teksten moest schrijven en hierbij het vaderland ophemelen.
Hierbij zag ik toch wel een geweldige tegenstelling met het boek: Max Havelaar. De in plaats van dat de auteur het vaderland ophemelt, doet hij het tegenovergestelde. Een voorbeeld: De Javaan is geen blanke christen. En dus moet deze heiden zelfs blij zijn als hij zich dood werkt onder het juk van de gelovige Nederlander. Wie weet verdient de heiden met deze zegenrijke arbeid nog wel een plaats in de hemel, zo redeneert de koffiehandelaar. Net als het vaderland, komt ook de christen er in Max Havelaar bepaald niet goed vanaf. En zon openlijke en vooral ook scherpe kritiek op het geloof was in de negentiende eeuw ongekend.
Welke goede ideeën je niet allemaal kan opdoen terwijl je opruimt, een hint voor de luie onder ons?
Woensdag laatstleden toets gehad met betrekking tot de Max Havelaar. Door de leerstof eens grondig door te nemen begint alles een beetje op zijn plaats te vallen. Het verhaal begint nu ook al flink op gang te komen. Een tip voor de jongeren die dit boek eens willen proberen: dit boek eens 'googlen' zal jullie zeker helpen het verhaal beter te begrijpen.
Hoho! Eindelijk kan ik mijn zegje hier eens doen! Na een hindernissenbaan van vakantie en problemen met de vorige blog heb ik eindelijk eens de mogelijkheid mijn zegje te doen. Eigenlijk heb ik mijn boek al zo'n 3 weken, nadat ik het gaan halen ben ik de bib van Leuven. Na lange en interessante verhalen van mijn leerkracht Nederlands waren mijn verwachten zeer hoog. Hij had mij al gewaarschuwd dat ik in het begin moest doorlezen en dat het eigenlijk geen alledaagse roman was. Dit merkte ik vanaf pagina nr. 1. Echt leest las het niet en 'doorbijtmomentjes' zijn er regelmatig. Toch zal ik blijven doorzetten!
Het verhaal in lebak over Max Havelaar is aan het beginnen, maar het lezen is een hele opdracht..
Door veel werk op school, andere interessante dingen word ik afgeleid en kom ik weinig aan lezen toe..
Vandaag heb ik toch even mijn tanden er in gezet, ik hoop dat ik het uit gelezen krijg, maar dan is het toch en hele opdracht geweest!
Groetjes
Celine
Op de terugweg van Zwitserland heb ik de auto een heel stuk gelezen.
Maar op pagina 52 ging mijn hoofd plots wat draaien... Ik kwam bij een zin die één derde van de pagina in beslag neemt, en waar ik , na hem 2 keer gelezen te hebben, nog steeds niets van snap.
Zelfs na hem luidop voor te lezen, nog eens te lezen en op te schrijven op de vorige blog, en nu nog eens te typen, snap ik er niets van..
Rare man, die Eduard Douwes Dekkers... Hij laat zien dat hij taalinzichten heeft, die ik duidelijk mis..
Dé beruchte zin;
ik vrees te zeer hem af te schrikken door wat zwemen zou naar langdradigheid, en eerst later, als ik gevoel dat hij voor mij gewonnen is, als ik uit blik en houding bemerk dat het lot van de heldin die ergens van 't balkon ener vierde verdieping springt, hem belang inboezemt, san laat ik, met stoute verachting van alle wetten der zwaartekracht , haar zweven tussen hemel en aarde, tot ik mijn hart heb lucht gegeven in de nauwkeurige schets der schoonheden van het landschap, of van 't gebouw dat daar ergens schynt geplaatst te zijn om een voorwendsel aan de hand te doen tot een veelbladzydig vertoog over middeleeuwse architectuur.
Nog een keer, wat een rare snuiter, die Multatuli...
Groetjes,
Celine
Het eerste bericht dat ik liet verschijnen op de vorige blog, was dat ik net voor de krokusvakantie naar de bib in herent was gefietst. Zo kon ik het boek meenemen op vakantie, en na een dag hard geskied te hebben, toch nog een paar pagina's lezen vooraleer ik als een blok in slaap viel. :)
Het begin was moeilijk, langdradig en ik heb moeten doorbijten. Maar stilaan kwam het op gang.
Groetjes
Celine
