De bedoeling van dit blog is niet om gelezen te worden maar om mezelf te helpen.. Praten lukt niet goed, dus op aanraden ga ik het schrijven eens uittesten. Het is al laat maar het is dan ook al maanden geleden dat ik nog eens op tijd de slaap kon vatten. Jij niet é papa, jij slaapt nu al even wel weer vast door. Was het maar anders, heb mijn papa in november verloren aan pancreaskanker. En man wat zie ik daar van af en doet dat pijn! Moet je weten , mijn papa is mijn allerbeste maatje, we zijn nogaltijd een team. van eind mei wisten we de diagnose, sindsdien waren we echt onafscheidelijk , behalve als de schoolplicht riep voor mij, ben dan ook nog maar 20. man wat vind ik het idioot om hier nu te schrijven, heb er geen zin in en wil er niet over schrijven maar ik weet dat ik het eens moet onder ogen zien, maar verdorie wat doet dat pijn!! als iemand dit toch zou lezen , let niet op mijn schrijfstijl , mijn gedachten en gevoelens vliegen er gewoon op. ben sinds kort in therapie voor rouwverwerking enzo maar daar komen zoveel meer problemen en diep verscholen frustraties naar boven, had ik nooit verwacht. weet je mn ouders zijn gescheiden en ik heb de laatste jaren altijd bij papa gewoond omdat mama andere keuzes nam waar ik het moeilijk mee had/heb. en ja je moet je inbeelden, mn grote steun , mijn lieve papa is er niet meer dus heb ik niet veel keuze. maar door haar keuzes is onze relaties echt waardeloos geworden. eerlijk , bij papa kreeg ik alles en die luisterde naar me en voelde me aan als er iets niet met me ging maar hier, nee dat merk ik niet. en daarom maakt dat verlies het nog zo erger, ik ben echt zoveel kwijt met hem ik heb wel een heel lief vriendje die me opvangt en steunt maar haat het om dit te zeggen maar soms zie ik het nut van het leven niet.. gewoon omdat ik me zo rot voel en alsof niemand me precies begrijpt, degene die me wel altijd begreep en luisterde is er gewoon niet meer. en het klinkt mss heel fel maar zo ervaar ik het wel, papa betekent zoveel voor mij allé die band was zo goed en hij is echt een schatje en nu ben ik zoveel kwijt wat ik nergens terug kan vinden want ik heb altijd wel het gevoel dat mama niet luistert naar mij ik zeg ook niets omdat het altijd misbegrepen wordt of op iets anders uit draait in mijn ogen ik worstel me door de weekends omdat ik dat zo zwaar vind, maar ik vind het zo erg omdat mama nog de enigste is , buiten mijn broer , die ik echt heb.. en ik wil niet dat die relatie zo is maar ik vind dat ik precies zoveel moeite moet doen en mezelf moet verdedigen altijd waardoor ik de fut niet heb om daaraan te werken want een mama moet dat toch zien , niet?! ik haat het ook dat er geen leuke dingen worden gedaan alleen opgaves, met papa gingen we altijd weg of iets leuks doen , maar mama is te druk bezig met zaken te plannen met haar vriend mm, hoe meer ik over die therapiesessies nadenk hoe meer ik het gevoel krijg dat ik mezelf totaal niet ken en ik vind dat eng , ik dacht dat ik daar controle over had en mezelf wel kende , ma misschien ken ik alleen het meisje naar de buitenwereld en ben ik nog iemand anders wow iik weet echt niet waar te beginnen of te eindigen, er zit zoveel in mij maar het is alsof elk woord duwt om eruit te komen waardoor er een heuse opstopping plaats vindt
ik vraag me af, volgens mij kan ik ook uren schrijven hierover en pagina's vol momenteel maar denk toch dat ik dit nu niet ga testen
mm ik weet precies zelf niet wat er allemaal juist in mijn hoofd afspeelt en waarom waarom zou ik dan verwachten dat anderen dit wel weten of kunnen aanvoelen gatver, het zou toch leuk zijn moest iemand dit toch eens kunnen want ik ga eraan kapot!!
achja, we zeggen maar slaapwel in de hoop dat de slaap niet ver af is.. ben benieuwd wanneer ik hier nog eens terug kom
