Dwina Murphy-Gibb
( 1952 )
Ik roep op
Ik roep de liefde op die de pijn
van liefde heelt,
Ik roep de wijsheid op die matte geesten,
helder maakt,
Ik roep de stilte op die ratelende woede
omvat en sust,
Die harten het ritme van eigen goedheid
vinden laat.
Ik roep de eenzamen op,de bannelingen
in het alleenzijn hun veiligheid te vinden.
Ik roep trouw en genegenheid op hun liefdevolle
zorg de zwakken te schenken,
Ik roep de zoekers op de kennis die zij zozeer
wensen te bezitten, te vinden,
Ik roep de vaardigheid op wat met goddelijke
geest gemaakt is te sieren,
En het zegel van kunst,vreugde en genoegen
te laten zijn.
Ik roep de volheid van geluk op om zich in zijn
overvloed te overtreffen,
Ik roep de stralende schoonheid op te bloeien
wanneer jeugd veroudert tot wijsheid,
Ik roep de kracht op zielen te sterken in heil,
zaken in rijkdom
En oprechtheid en heldhaftigheid op deugd
en moed te laten gedijen.
Dat alles roep ik op,niet puttend uit verleden
of morgen,maar uit het nu.
Dit alles roep ik op uit de kern van de liefde
die,ongezaaid en ongeoogst , is
En ik smeek de macht van waarheid de mantel
van leugens af te werpen.
Dit alles roep ik op te verrijzen
van waar onze blik niet reikt,
Dit alles roep ik op te laten delen in wat wijs is
met wie moe en oud is,
Dit alles roep ik op zodat wie koppig is en streng
zich zal laten leiden door wat waar is en wijs,
En harten, door verdriet gebroken,
genezen, en helen na verloop van tijd.
Dit alles roep ik op, niet puttend uit verleden
of morgen, maar uit het nu.
-------------------------------------------------------------
Met dit keltische gedicht begin ik met hoop,2012.
04-01-2012, 13:13
Geschreven door Chee-Ta 
|
