Dag 1 : Zandvliet -  Maria Alm = 995 kmxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

4h45, de wekker loopt af. Vlug een klein ontbijtje, me wassen en aankleden om te kunnen vertrekken. Om 5h15 vertrek ik richting Stabroek waar we samen komen. Rond 05h30 komt Danny aangereden, maken de nodige afspraken en vatten de rit aan. De baantjes liggen nog nat maar gelukkig regent het niet. Het duurt niet al te lang of we zijn al in Duitsland. We worden geconfronteerd met veel wegenwerken. De rit verloopt vlot maar niet echt naar onze zin. Rond Munchen hebben we prijs : files op de A68. Blijkbaar is het in Duitsland niet de gewoonte om tussen de files door te rijden : veel duitse motorrijders blijven gewoon in de file staan. Wij trachten ons een weg te banen door de file maar vele duitse auto’s beletten ons dit. Eventjes opzij gaan zit er niet altijd in. Uiteindelijk slagen we in onze missie en geraken toch nog door de file heen. In Siegsdorf verlaten we de autosnelweg om verder binnendoor naar onze bestemming in Oostenrijk te rijden. Tot dan hadden we onze TomTom nog niet gebruikt. Voor alle zekerheid hebben we hem nu maar aangezet en dit bleek wel nodig ook, doch de eindbestemming was er niet in gekend. Via Inzell, Lofer en Saalfelden komen we aan in Maria Alm. Daar nemen we eventjes de routebeschrijving erbij doch vinden niet onmiddellijk ons hotel. Gevraagd aan iemand die we tegen kwamen maar die wist het ook niet zijn. Ietsje laten vinden we toch een aanknopingspunt en bleek dat we nog geen 200m van ons hotel vandaan waren. Na 995km komen we eindelijk aan in ons hotel. Voor de eerste keer hebben we een motovriendelijk hotel genomen en dat is echt een aanrader. Speciale parkeerplaats voor de moto’s, tafeltje voorzien van speciale producten om het vizier te reinigen enz. Ook de kamers zijn voldoende groot om je motorkleding kwijt te geraken, er zijn zelfs speciale haken voorzien voor de helmen aan te hangen.  We genieten van een frisse pint en gaan nadien aan tafel. Het eten was overheerlijk en hebben dit natuurlijk doorgespoeld met een lekker flesje wijn. Moe maar voldaan kruipen we in ons bed.  

Dag 2 :  Maria Alm – xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />Grossglockner – Crngrob = 319 km

Wegens de plannen voor dag 2 staan we tijdig op. Na een stevig ontbijt gaan we afrekenen en als aandenken aan dit hotel kopen we allebei een T-shirt van het hotel. Tevens kopen we ineens onze tiketten voor de Grossglockner aangezien deze hier € 4 per stuk goedkoper zijn. We gooien onze bagage terug op de moto’s en vertrekken voor een aangename dag.  Ook de TomTom belandt in de bagage aangezien vanaf heden alleen nog maar op kaart gaan rijden. We verlaten Maria Alm en via een aangenaam baantje (ideaal om de bandjes op te warmen) komen we aan in Saarfelden. Daar gaan we richting Zell at See. Aangezien we hadden vernomen dat dit een mooie plaats is volgen we niet de grote baan rond Zell at See maar rijden dwars door Zell at See. Spijtig genoeg ligt er een spoorweg tussen de baan en het meer zodat we geen mooie foto’s kunnen nemen. Niet getreurd, we zulllen nog veel mooie dinges tegenkomen. Niet veel verder kunnen we aan het hooogtepunt van de dag beginnen : de Grossglockner.  Iets voorbij Fusch komen we aan de kassa, geven ons tiket af en krijgen een dagbewijs en een sticker als aandenken. We worden wel gewaarschuwd dat er onderweg gevaar voor ijzel is. Vol goede moed beginnen we aan de rit en vanaf de eerste bochtjes word ik gewaar dat het goed zit, we beleven plezier ! Onderweg komen we voldoende moto’s tegen maar elkaar hinderen doen we niet. Af en toe eens een tussenstopje voor de nodige foto’s en uiteindelijk komen we aan bij “Fuscher Törl”, een gedenkplaats met een panoramaterras op een hoogte van 2.428m. Ondertussen zijn we al omringd door de sneeuw en lijden kou. Nadien beginnen we aan de afdaling en klimmen dan tot aan de Kaiser Franz Josefs Höhe, hoogte 2.369m. Na het nemen van de gebruikelijk foto’s dalen we terug en in Schöneck rijden we richting Heiligenblut. Iets daarvoor verlaten we de Grossglockner route en rijden richting Slovenie. Via Lienz, Kötschach, Hermagor en Arnnoldstein rijden we richting Villach. Echter vlak ervoor gaan we naar rechts en nemen de Wurzenpass (= de Oostenrijkse kant, de Sloveense kant noemt Korensko sedlo).  Na een paar honderd meter dienen we al in de remmen te gaan, voor ons rijdt de oostenrijkse politie dus moeten we ons aan de regels houden. Op een gegeven moment gaan zij aan de kant staan, laten ons beleefd voor om nadien achter ons te komen rijden. Dus volledig gedaan met de pret. Aan een tempo van gaat daar liggen bereiken we de Sloveense grens. Eens de grens over halen we terug onze normale snelheden en komen behoorlijk vlug aan in Podkoren. Eenmaal daar aangekomen staan we al versteld van de prachtige  natuur en de hoge bergen. Van daaruit gaan we richting Jesenice en Kranj. Onderweg worden we het al gewaar : dit wordt een prachtige vakantie ! Het weer is super en de banen superleuk. In Kranj loopt het eventjes verkeerd, de bewegwijzering laat te wensen over : baannummers worden niet vermeld en een logica in het vermelden van plaatsnamen is ver te zoeken. Uiteindelijk vinden we toch de juiste weg en iets later verlaten we de hoofdbaan en gaan in de richting van onze tourist farm. Na een smal kronkelwegje van 2 à 3 km komen we aan in Pri Marku, ons verblijf voor de komende dagen. Het ontvangst door Simon (de eigenaar) is hartelijk en prompt krijgen we een welkomsdrink. Na een ritje van 319km smaakt een pintje uiteraard en verorberen dan ook onze eerste Union van nen halve liter. Simon geeft onmiddellijk toe dat ook hij thuis niet de baas is (in welk land is de man wel baas?) en dat zijn vrouw Betty de kamer zal tonen. Na een zalig doucheke begeven we ons naar de eetzaal voor een zalige maaltijd vergezeld van een overheerlijk sloveens wijntje. Nadien sluiten we de avond af met een huisgemaakt borreltje dat wel wat aan de straffe kant was (+/- 50°), de koffie proberen we ook maar is niet voor herhaling vatbaar. Simon komt nog eventjes bij ons zitten en we beginnen te praten over zijn boerderij en het leven in Slovenie vroeger en nu, een heel interessant en leerijk gesprek. Rond 22h00 liggen we reeds in ons bed.

Dag 3 : rondrit in Slovenie = 264 km

Voor de 3^de nacht op rij werd ik steeds wakker met tandpijn, wordt dit de rode draad door onze reis? Moeizaam kruip ik uit mijn bed en na een verkwikkende douche gaan we ontbijten. Het ontbijt was simpel maar overheerlijk : de meeste produkten zijn vers en huisgemaakt. De melk komt vers van de koe. Alvorens onze route aan te vangen gaan we eerst langs het Rode Kruis in Skofja Loka (wij noemen dat een dagkliniek) voor mijn tandpijn. Bij de receptie spreken ze enkel Sloveens. Met de moed in mijn schoenen ga ik langs bij de apotheker voor pijnstillers. Echter de lieve (en mooie) dame spreekt wel engels en gaat met mij langs de tandartsen. Echter de maandag voormiddag zijn er geen aanwezig en besluiten dan maar de rit aan te vangen en nadien terug te komen. We trekken naar het westen. We nemen de baan naar Zelezniki en rijden dan via kleine wegen, doch plezante wegen, naar Bled. Daar houden we halt aan het beroemde meer voor de nodige foto’s. Van daaruit rijden we naar Kranjska Gora om via de Vrsic pas naar Bovec te gaan. De Vrsic pas is de bekende route waar er op een afstand van 25km 50 haarspeldbochten zijn. De andere bochten die je tegenkomt zijn gewoonweg prachtig. Tijdens het rijden genieten we ook volop van de omgeving. Eenmaal in Bovec aangekomen trekken we via Kobarid richting Tolmin. In Baca pri Madeju gaan we naar links en nemen de 403 om via Zelezniki terug naar Skofja Loka te rijden. Deze baan is een van onze favorieten : voldoende snel en voorzien van de juiste bochten = volop plezier ! Eenmaal aangekomen in Skofja Loka begint ons tandarts avontuur weeral. Gelukkig zit er een andere dame aan de receptie die wel voldoende engels spreekt. Zij legt ons uit dat we daar niet terecht kunnen maar naar een tandartspraktijk moeten gaan bij het station. De weg uitleggen verloopt moeizaam maar een vriendelijk man stelt voor om voor te rijden. Uiteraard maken we hier gebruik van en komen aan op een plaats dat we nooit zouden gevonden hebben, precies een oude legerkazerne met houten barakken. Hij legt alles uit aan de tandartsassistente en een goei uurtje later lig ik in de stoel. Mijn geluk kan niet op : de tandarts is vrouwelijk en mag zeer zeker gezien worden. Zij vindt de echte oorzaak niet en doet dan maar een noodoplossing. En wonder bij wonder de tandpijn is over. Overlukkig rijden we terug naar de tourist farm waar we onmiddellijk genieten van een frisse pint. Betty vraagt naar de toestand van mijn tand en ik leg alles uit. Blijkt dit de tandarts van Simon te zien. Nadien vernemen  we van Simon dat ze inderdaad mooi is maar geen al te goeie tandarts is, wat later ook zo zou blijken. Tijdens het eten heeft Danny het eventjes moeilijk : we krijgen een schotel met diverse vleessoorten waaronder jong veulen. Ondanks alles vinden we het toch lekker, net zoals de rest van het eten. Van de borreltjes blijven we af en trekken wederom tijdig naar ons bed. Nog nagenietend van de rit vallen we in slaap.

Dag 4 : rondrit in Slovenie = 358 km

De tandpijn is terug, weliswaar iets minder. Een pilleke zal wel helpen. Na het lekkere ontbijt trekken we richting kust. Via Skofja Loka, Gorenja Vas en Trebija rijden we naar Logatec. Van daaruit moeten we naar Kalce, Postojna, Razdrto, Kozina en Rizana. Trekken verder naar Koper maar dat wordt een ramp. Na wat zoeken besluiten we om de route te wijzigen en trekken richting Dragonja. Echter halverwege draaien we rechts af en rijden binnendoor via Korte en Jagodje naar Izola aan de kust. Daar houden we halt en houden een kleine lunch. Van daaruit rijden we min of meer langs de kust tot aan de Kroatische grens. Op nog geen 50m van deze grens moeten we naar links en wederom hebben we politie achter ons. Aangezien we de juiste toegelaten snelheden niet kennen houden we het rustig. Op het einde van deze baan moeten wij naar links, de politie gelukkig naar rechts. Op onze normale snelheid kunnen we dan terug richting Koper rijden. Echter in Koper rijden we wederom hopeloos verkeerd. Vraag dan maar de weg aan een Sloveen. Die zegt onmiddellijk : “ich fahren mitt”. Dus wij dachten  die neemt zijne auto en we volgen hem. Niets was minder waar : die kerel van meer dan nen 1m80 sprong achterop mijn Bandietje en zette prompt zijn voeten op mijn steuntjes. Vriendelijk gevraagd om de steuntjes van de passagier te gebruiken en zonder helm zijn we vertrokken. Na verloop van tijd deed hij teken om de stoppen en moesten we gewoon rechtdoor rijden. Van daaruit rijden we via dezelfde route terug naar Crngrob. Eenmaal aangekomen op de tourist farm is het volop ambiance : ze hebben daar een bus met oude van dagen gedropt maar gelukkig is het niet voor lang. Tijdens het eten merken we dat er een nieuw koppel gearriveerd en de vrouw komt ons bekend voor : zij is precies de vrouwelijke versie van Eddy Wally. Spijtig genoeg heb ik er geen foto van genomen als bewijs. Na het eten wagen we aan het proeven van enkele huisgemaakte borrels. De peer vinden we te straf (+50°), de noten en de citroen is beter drinkbaar. Ondertussen is het weeral tijd om naar de kamer te gaan. Als je op een tourist farm bent verlang je blijkbaar niet om lang op te blijven, je geniet van de rust. Dit is de 1^ste vakantie dat we steeds zo vroeg (en nuchter) in ons bed kruipen. Worden we een dagje ouder?

Dag 5 : rondrit in Slovenie = 247 km

Vandaag besluiten we richting noord-oost te rijden. Alvorens te starten kijken we eerst nog eventjes ons oliepeil na. Het Bandietje heeft natuurlijk nog geen druppel olie verbruikt, de Beemer daarentegen kan wel een half literke motorbloed gebruiken. Vertrekken richting Kranj en bij het eerst volgende benzinestation koopt Danny een litertje olie en brengt het oliepijl terug op punt. Daarna trekken we via de 210 naar de Oostenrijkse grens. In Jezersko steken we de grens over en zitten dan in Seebergsattel. Volgens de kaart zouden we enkele kilometers later vlak voor Bad Vellach naar rechts moeten, de 428 op. Echter na tientallen kilometers staan we reeds in Bad Eisenkappel en merken dat we te ver zijn gereden. Besluiten dan maar via een binnenbaantje naar Globasnitz te rijden. Echter halverwege stopt het asfalt en komen we op een grindweg terecht. Volgens een mountainbiker zou dit maar 2 à 3 kilometer zijn echter het worden er meer dan vijf, met afdalingen van 12% en haarspeldbochten. Leuk is anders met een Bandiet. Uiteindelijk komen we heelhuids aan in Globasnitz. Weeral een ervaring rijker. Via Bleiburg en Holmec rijden we terug naar Slovenie. Eerst rijden we een stukje op de 226 en gaan nadien rechts de 425 op richting Pesje. Iets voor Pesje rijden we wederom verkeerd doch uiteindelijk geraken we toch op onze bestemming. Nadien trachten we via de 426 op de 225 te geraken richting Juvanje. Echter voor alle zekerheid vragen we de weg eventjes aan een politieagent. Stellen hem de vraag of hij Engels spreekt en fier zegt hij ja. Echter meer dan yes, no, left en right komt er niet uit. Blijkbaar zaten we toch op de juiste weg. Rijden dan via Kammek en Skofja Loka terug naar Crngrob. Wat ons onderweg steeds opvalt is dat er veel wegenwerken zijn waardoor we regelmatig “off road” stukken hebben. Bij aankomst in de tourist farm genieten we van ons traditioneel pintje en nadien wederom van een uitstekende maaltijd. Ondertussen kruipen we naar goede gewoonte weer tijdig in ons bedje.  

Dag 6 : rondrit in Slovenie = 301 km

’s Nachts heeft het geregend waardoor de baantjes nog nat liggen. We besluiten om de rit van dag 1 gedeeltelijk over te doen doch nu in tegenovergestelde richting.  Via Skofja Loka nemen we de 403 om die in Zali Log te verlaten. Via een kleinere baan trachten we Cerkno te bereiken doch onderweg missen we weer regelmatig asfalt, we worden nog echte “off road” rijders. In Cerkno nemen we de 210 tot in Baca pri Modreju. Daar gaan we op de 102 om via Tolmin deze in Kobarid weeral te verlaten. Daar nemen we de 203 om via Bovec wederom te starten aan de Vrsic pas met zijn 50 haarspeldbochten. We rijden langs prachtige bergriviertjes waarvan er zelfs eentje licht turkoois is. Onderweg komen we massa’s moto’s tegen, vooral Harley’s. Hou zou dit komen? Na weeral een prachtige rit komen we aan in Kranjska Gora. Daar gaan we de 202 op om deze in Mojstrana al terug te verlaten. Als extraatje willen we eventjes naar Aljazev dom v Vratih, wat op onze kaart als een subliem punt is aangeduid. Echter halverwege keren we al terug omdat we weer op grind aan het rijden waren. We riskeren het toch nog om via een ander klein baantje richting Bled te trekken. Echter onderweg hadden we weeral pech, nu geen 5 kilometer kiezel maar meer dan 10 kilometer. Opgelucht zijn we dat we terug asfalt zien en rijden door tot in Ribcev Laz. Vandaar gaan we richting het Bohinjsko jezero meer dat meer dan 4km lang is. We keren terug en in Bohinjska Bistrica verlaten we de weg om via een binnenweg naar Zelezniki te gaan. Ook hier hebben we pech : weeral een heel stuk zonder asfalt en daar bovenop begint het nog eens stilletjes te regenen waardoor de ondergrond behoorlijk vettig en glad is. Uiteindelijk komen we terug op asfalt en bereiken Zelezniki. Daar begint het serieus te regenen en komen dus voor de eerste keer nat aan in de tourist farm. Het was weer een heel avontuur.  Tijdens het nuttigen van ons biertje bekeken we de kalender van de tourist farm. Op een van de foto’s staat een paard met een veulen. Betty komt ons doodleuk vertellen dat dat het veulentje was waarvan we enkele dagen voordien een stukje hadden gegeten. Dit hadden we liever niet geweten. Naar gewoonte liggen we weeral voor 22h in ons trammeke.

Dag 7 : rondrit in Slovenie = 215 km

Deze nacht bijna geen oog toe gedaan wegens tandpijn. Tijdens de nacht heb ik maar liefst 7 pijnstillers genomen. Tijdens het ontbijt vraag ik Betty om een afspraak te maken met de tandarts maar de mooie dame had die dag geen praktijk. Dus maar terug naar het Rode Kruis gereden. Weeral hetzelfde probleem : dame aan de receptie spreekt nog altijd geen engels dus trek ik maar ineens naar de vriendelijke dame van bij de apotheker. Zij heeft onmiddellijk met mij te doen (zullen mijn charmes zijn zeker?) en gaat op zoek naar een tandarts. De 1^ste is een tandarts voor kinderen en is niet bereid om mij te helpen, dus trekt ze naar de 2^de. Na een discussie van meer dan 10 minuten met de assistente slaagt ze erin dat ik toch geholpen wordt. Na een goed half uurtje mag ik binnenkomen en sta ik verstomd van verbazing : zo een mooie en moderne praktijk had ik nog niet gezien. De tandarts stuurt mij naar de rontgenafdeling voor fotokes en na een half uurtje sta ik er terug. Klopt beleeft op de deur en dacht dat ik verkeerd was : de tandarts had een 2^de assistente en deze zag er stukken beter uit. Waarschijnlijk had ze gezien dat ik geschrokken was en zei dat ik juist was, dit bleek een dame in opleiding te zijn, wat de behandeling leuker maakte. Uiteindelijk waren er 2 kanalen ontstoken. Eindelijk was ik verlost van de tandpijn. Ondertussen was het beginnen regenen en kon ik door de regen terug naar de tourist farm. Daar stond Danny op mij te wachten. Aangezien het nog steeds aan het regenen was besloten we maar binnen te blijven. Vlug nog een lunch gevraagd en nadien stopte het met regenen. Besloten dan toch nog een ritje te maken maar dan via snellere wegen die we al kenden. Zo reden we via de 210 naar Skofja Loka en Gorenja Vas. Daar namen we de 407 richting Vrhnika. Van daaruit ging het via de 409 naar Logatech en Kalce. Via de 102 reden we tot in Baca pri Madreju om via onze favoriete 403 terug naar Skofja Loka te rijden. Echter op het einde van de rit hadden we wederom een beetje regen. Toevallig was dit wederom rond Zelezniki, dus dat moeten we in de toekomst vermijden. Ondanks de late start hebben we toch nog 215km gereden, niet slecht.

Dag 8 : rondrit in Slovenie = 297 km

Voor de eerste keer een zeer goede nachtrust gehad en volop kunnen genieten van het ontbijt. Het zonnetje straalde en we besloten nog eens richting van het zuiden te rijden. Tijdig vertrekken we via Skofja Loka naar Ljubljana. Ondanks dat Ljubljana een grootstad is rijden we niet verkeerd en komen behoorlijk snel op de 409 richting Logatec. Voor de eerste keer rijden we over een baan waar we enkele kilometers geen bochten hebben. Nadien wordt dit wel ruimschoots goed gemaakt. Via de 102 rijden we naar Godovic om daar verder de 207 te nemen richting Ajdovscina. Vandaar nemen we de 103 richting Nova Gorica en in Solkan verlaten we deze om via de 402 richting Italie te trekken. Na enkele kilometers zitten we reeds in Italie maar kort nadien al terug in Slovenie. De grens maakt daar gekke sprongen. Ondertussen rijden we tussen de wijngaarden en merken dat er al veel druiven geoogst zijn. De geur van wijn komt in onze helmen. Wat spijtig dat we niet mogen proeven (motorrijden en drinken gaan niet samen). In Neblo steken we de grens nogmaals over en trekken richting Cividale di Friuli. Eenmaal daar aangekomen twijfelen we weer of we op de juiste route zitten en vragen het dan maar. De persoon spreekt uiteraard enkel maar italiaans en buiten Ciao ken ik geen italiaans. Echter we doen ons best en begrijpen het toch een beetje. We volgen zijn instructies doch aan het 2^de kruispunt begin ik te twijfelen en neem de verkeerde afslag. Na enkele kilometers merken we dat we in de verkeerde richting aan het rijden zijn en keren dan maar ook terug. Nemen nu de juiste afslag en zitten weer op koers. Onderweg komen we een ideale plek aan een riviertje tegen om van onze lunch te genieten. Nadien rijden we door en iets voorbij Stupizza steken we terug de Sloveense grens over. Vandaar gaan we richting Kobarid, Tolmin en Ravenska jama. Daar nemen we de 210 om via een prachtige bochtige baan in Skofja Loka aan te komen. Vandaar naar Crngrob is het maar enkele kilometers. Dit was onze laatste dagrit in Slovenie. Eenmaal aangekomen in de tourist farm merken we dat er nog 2 andere motards zijn toegekomen. Bij enkele lekkere sloveense pintjes plannen we onze terugreis, nemen een frisse douche en gaan voor de laatste keer genieten van de kookkunst van Betty. We genieten  van de Sloveense wijn maar aangezien we de dag nadien een lange tocht voor de boeg hebben blijven we van de borreltjes. We gaan naar onze kamer en beginnen in te pakkken. Zoals gewoonlijk kruipen we op tijd in onze tram.

Dag 9 : Crngrob – Lampertheim = 830 km

Op tijd staan we op omdat we tijdig willen vertrekken. Voor 8h zijn onze moto’s al gepakt en gaan dan ontbijten. Aan Betty vragen we om een lunchpakket te maken. Tijdens het ontbijt geraken we in gesprek met de 2 andere motards, 2 Oostenrijkers. We leggen uit waar we overal geweest zijn en vertellen er ineens bij dat ze moeten opletten in de bergen : niet alle wegen zijn verhard. Beide heren hun ogen beginnen te glunderen : het is net daarvoor waarvoor ze naar Slovenie zijn gekomen, om off road te rijden. Leggen hun dan ook uit waar de ideale baantjes zijn (hadden ondertussen toch voldoende ervaring). We rekenen af en gaan onze laatste spulletjes halen op de kamer. Nadien nemen we (ik met de krop in de keel) afscheid van Simon, Betty en de ouders. Afscheid nemen doet altijd pijn, zeker als de mensen zo vriendelijk en behulpzaam zijn. Betty heeft als een moederkloek voor ons gezorgd. Met spijt vertrekken we en zonder autostrade rijden we richting Oostenrijk. We gaan via Kranj, Jesenice, Kranjska Gora naar Podkoren. Daar gaan we naar rechts en via Korensko sedio / Wurzenpass bereiken we Oostenrijk. Wat ons onderweg weeral opvalt is het groot aantal Harley’s.  Op de baan tussen Arnoldstein en Villach krioelt het van de Harley’s. Nadien merken we dat er een treffen is geweest en dat er duizenden Harley’s aanwezig waren. Tijdens de hele terugrit zullen we ze met hopen tegenkomen. In Villach nemen we de autosnelweg richting Salzburg. Ondanks het grote aantal moto’s kunnen we toch vlot rijden. Voor de Katschbergtunnel dienen we tol te betalen : € 9,60 ! Schandalig, een moto en een auto moeten hetzelfde betalen !  Tussen de Katschbergtunnel en de Tauerntunnel staan we in file. Rood licht op een snelweg ! Ongeval in de tunnel? We murwen ons door de file maar door het grote aantal moto’s geraken we niet tot vanvoor. Achter belgische Harley rijders houden we halt. Na een 20tal minuten springt het ligt op groen en kunnen we vertrekken. Iets later begint het te regenen en stoppen om ons regenpak aan te doen. We maken van de gelegenheid gebruik om ineens te tanken. Ook dit duurt langer dan normaal wegens de grote drukte. Ondanks de regen kunnen we toch nog vlot rijden en bereiken uiteindelijk de duitse grens. Om de werkzaamheden op de A8 tussen Munchen en Stuttgart te vermijden besluiten we via Nürnberg te rijden. Ook geen goede oplossing : ook hier veel wegenwerken en regelmatig files. Het is een vermoeiende rit. Na meer dan 10u rijden komen we pas aan in ons hotel in Lampertheim. Plaatsen onze moto’s in de ondergrondse en afgesloten garage en brengen onze bagage naar onze kamer. Aangezien het restaurant van het hotel op zondag gesloten is, en we beide zin hebben in pizza, trekken we naar pizzeria ‘Trattoria La Pergola”. Toen we binnen kwamen zagen we het direkt : dit is een prachtige zaak !  Beide nemen we een carpaccio, Danny een carpaccio di manzo con parmigiano en ik een carpaccio di salmone. Beide voorgerechten zijn overheerlijk, zeker als je ze laat vergezellen door een heerlijk fris wit italiaans wijntje. Als hoofdschotel nemen we allebei een pizza alla marinara. Zulke lekkere pizza had ik nog nooit gegeten ! Aangezien het Danny’s verjaardag is bestellen we nog een 2^de flesje wijn. Nadien sluiten we af met een lekkere koffie en een typisch italiaans borreltje. Met ronde buikjes kruipen we in ons bed. Aangezien het ondertussen al 23h is, en we de dagen voordien reeds om 22h in ons bed lagen, vinden we dit laat.   

Dag 10 : Lampertheim – Zandvliet = 449 km

Onze allerlaatste vakantiedag ! Om eventuele ochtendfiles te vermijden besluiten we het rustig aan te doen. We nemen allebei rustig een badje en gaan ontbijten. Het ontbijt was uitgebreid en lekker. We gaan onze bagage halen en beladen onze moto’s voor de laatste keer. We rekenen af en vertrekken. Surprise !  We hebben geen last van ochtendfiles en eindelijk kunnen we nog eens vlot rijden. Hier en daar hebben we wel wegenwerken maar echt file rijden is er niet bij. Echter onderweg krijgen we weer last van regen en besluiten ons regenpak aan te doen. Na dat het gestopt is met regenen gaan we tanken en besluiten ons regenpak toch maar aan te houden, voor ingeval van nood en ook tegen de kou. En inderdaad, aan de nederlandse grens hebben we weeral prijs : regen ! Ondertussen heb ik voldoende ervaring in het regenrijden en het vertrouwen in de bandjes is uitstekend. Maw, we kunnen min of meer ons normaal tempo aanhouden. Eenmaal in Belgie aangekomen stopt het met regenen en een goede 80km voor Antwerpen besluiten we ons regenpak uit te doen. Tot thuis houden we het droog. In Stabroek nemen we afscheid van elkander, het was een prachtige reis !

Slovenie,

voor we vertrokken was dit voor ons onbekend. Nu dat we er geweest zijn kunnen we met een gerust hart zeggen : het is een aanrader ! Werkelijk een prachtig en proper land. Het is zeer modern zonder zijn eigenheid te verliezen. De woningen zijn prima onderhouden, enkel de wegen kunnen beter doch dat zet aan tot minder snel rijden en meer genieten. Bijna alle goede wegen in het westen van Slovenie hebben we bereden. Zoals jullie reeds hebben kunnen lezen zijn de mensen ongelooflijk vriendelijk en behulpzaam, waar kom je dit nog tegen. Ook een tourist farm is een echte aanrader, zeker de Pri Marku. Tourist farms worden bekroond met appels (zoals bij hotels de sterren). Pri Marku heeft er 4, wat het maximum is. Simon en Betty zijn 2 dertigers die de boel leiden tesamen met Simon zijn ouders. Stuk voor stuk vriendelijke mensen. Ook de oom die regelmatig op bezoek komt mag men niet vergeten, een bijzonder figuur die echt van het leven geniet. Uiteraard mogen we ook de 3 dochtertjes niet vergeten die er steeds rondlopen. Vooral de kleinste van 16 maanden is een echte hartendief. Een tourist farm zet aan tot rust, na de afgelopen stresserende maanden was dit meer dan welkom. Door de rustige omgeving ga je ook automatisch vroeger slapen zodat je ook weer meer uitgerust bent. Mij zien ze daar zeker nog terug !

In het totaal hebben we 4275 km gereden en heb ik 257,1 liter benzine verbruikt. Het aantal haarspeldbochten moeten er honderden geweest zijn, het aantal gewone bochten niet meer te tellen (wel meer dan tienduizend schat ik). Het was een fantastische reis waar ik met volle teugen van genoten heb. Het deed mij regelmatig denken aan mijn eerste motorreis (remember La Rioja). Zowel de Beemer als het Bandietje hebben zich goed gedragen. Zij hebben mogen afzien en verdienen allebei een flinke poetsbeurt. Tenslotte wens ik Danny te danken voor het aangename gezelschap. Gelukkig kon ik zijn snelheden beter aan zodat hij zich minder moest inhouden, wat voor hem leuker is, aangezien ik mij enorm goed voelde op de moto (heb dan ook enorm veel vertrouwen in mijn nieuwe bandjes). Ook het feit dat Danny heel veel op kop heeft gereden heeft er aan toe bijgedragen. Met zo een leermeester voor je krijg je vertrouwen en leer je enorm veel bij. Uiteraard ook dank aan mijn vrouwke die me dit weeral gegund heeft. Thnks & love you !

Plannen voor 2010 beginnen al te groeien, wordt zeer zeker vervolgd ! Oh ja, een tekst alleen zegt niet veel. Heb je zin om 204 fotokes te bekijken? De link hiervoor volgt zosnel mogelijk. Mocht je ondertussen ook zin gekregen hebben om naar Slovenie te gaan en wens je meer info, laat het me weten en ik bezorg je alle info. Laat in het gastenboek maar weten wat je ervan vond.

Groeten en tot ziens,

Een ontspannen en genietende Ronny