Gisteravond zijn weer naar Geel geweest. Vonden wij het al een pokke eind rijden om na een lange dag werken nog dik een uur heen en terug te rijden.... er waren ook mensen uit Oostende die er ruim 3 uur heen EN weer terug over deden. Lesje in nederigheid! We werden door de adoptie arts van ons bureau door alle medische zaken heen gepraat die we kunnen verwachten. Geen grote schokken, maar wel goede eye-openers. Zo is de kans dat het kindje diarree heeft, schurft, eczeem, parasieten (in het maagje of darmen), luizen, ondervoeding, groeiachterstand en ontwikkelingsachterstand door die ondervoeding en door te weinig stimulatie. De laatste twee zaken halen de kindjes meestal snel in door een warm nest, veel aandacht, goede hygiene en uiteraard goede voeding. Ooit een mate van blind- of doofheid. Dat is meestal dan bij hele kleine kindjes, als het nog niet erg opvalt. Over het algemeen zijn de medische dossiers goed en correct en opgesteld door erkende (plaatselijke) kinderartsen, alleen niet altijd compleet. Dit is ook logisch omdat de vader vaak niet bekend is en bij vondelingen er niks bekend is over de familie. De adoptie arts kon ons gerust stellen, want in de 20 jaar dat hij dit werk deed, waren de serieuze gevallen, die niet op tijd opgemerkt waren, op een hand te tellen.
Ook gaf hij ons goede raad mee. Veel adoptie ouders zijn geneigd om hun kindje meteen als ze in het hotel zijn, een lekker bad te geven, in te smeren en een mooie schone pyama aan te doen. Zo zag ik het eerlijk gezegd ook voor me. Maar dit is dus een slecht plan. Ten eerste is zeep en creme helemaal niet goed door de huidaandoeningen. Ten tweede kan je zo'n kleintje beter eerst wat langer aan je laten wennen voor je hele bad rituelen gaat doen. Ten derde haal je hun vertrouwde geur weg. Als je ze dus (met water, zonder zeep) wast, laat dan tenminste een kledingstuk met de eigen geur in het bedje liggen. Ook raadde hij ons aan om een afro kam te kopen, en haar olie.
Heel fijn om te horen was, dat we inmiddels op plaats 8 staan. Weer een klein stapje dichterbij ons kindje. Een koppel dat we vorige keer ontmoet hadden had ook goed nieuws. Zij hadden vorige keer al bijna een half jaar daarvoor hun kindvoorstel gekregen, maar omdat de artsen ter plekke twijfelden over haar gezondheid mochten ze nog niet vertrekken op de eerste reis die je moet maken voordat je de tweede keer je kind mag halen. Grote frustratie dus. Ze hadden hun kindje al gezien op foto, diezelfde foto stond al bij de hele familie op de kast, maar ze mochten maar niet gaan. Maar nu hadden ze gehoord dat ze over twee weken mochten afreizen! Ook ontmoetten we een ander koppel dat nu met hun tweede adoptie bezig was en al een prachtig mannetje van 4 hadden. Mathieu uit Ethiopie!
Twee weken geleden mochten we weer naar Geel voor een adoptie bijeenkomst voor ouders die al op de wachtlijst staan van Ethiopië. Adoptie bureau Fiac, waar wij bij ingeschreven zijn, werken met twee weeshuizen Addis Abeba, namelijk Toukoul, een groot weeshuis dat meer Franse invloeden heeft en daardoor wellicht iets meer westers georienteerd is. Normaal gesproken zijn de wachtlijsten hier wat korter, omdat het een enorm groot weeshuis is. Het nadeel is wel dat kinderen daardoor ook minder aandacht krijgen van de verzorging en minder gestimuleerd worden in hun ontwikkeling. Veel kindjes liggen een groot deel van de dag in bed, kijken naar het plafond, elkaar, worden gewassen en verschoond en drinken als ze groot genoeg zijn zelf hun fles melk of pap in bed. Weeshuis Amba is een stuk kleinder en meer typisch Ethiopisch. Hier kennen de verzorgenden alle kinderen bij naam en krijgen ze wat meer persoonlijke aandacht. Toch komt het hier ook voor dat een kindje van 1 jaar oud nog niet zelf kan zitten of andere zaken die de meesten van die leeftijd wel kunnen. Wij hebben gekozen voor Toukoul en hoorden die avond dat we op nummer 9 van de wachtlijst stonden. We hadden een stuk van de eerste info gemist omdat we te laat waren, dus waren best in euforische stemming. ca 30 kindjes per jaar die naar BE komen, gedeeld door 9... Dat kon best snel gaan opeens! Daarnaast hoorden we van mede adoptie ouders dat ze mensen kenden die hun kindvoorstel al kregen toen ze op nummer 6 en zelfs op 11 stonden. In de auto op de weg terug waren we dus al volop aan het rekenen en fantaseren. Voor maart volgend jaar zouden we logischerwijs uiterlijk moeten weten wie is kindje is... en misschien wel veel eerder. Wauw wat een heftig gevoel. De volgende dag meteen ons eerste knuffeltje voor ons kindje gaat kopen en weer in het toekomstige kamertje gestaan om te bedenken hoe we het in gaan richten. Heerlijk, iets om naar uit te kijken.
We mochten die week onze contactpersoon van het bureau in BE nog even bellen om de gemiste informatie te krijgen. Wat een domper. Door de wisseling van directie en personeel die ik eerder gemeld heb, komen er al een tijd geen nieuwe kindvoorstellen. Hij zij dat het nog geen alarm fase was, maar dat ze wel alert waren. En weer wilde hij geen uitspraken doen over of er zich vertraging zou voordoen en of we aan een half jaar, een jaar of zelfs meer moeten denken. Daar ging onze euforie. We zijn nu al sinds 2007 geduldig, maar het zou ZO fijn zijn om eindelijk een moment te hebben om naar toe te leven. Gelukkig hebben we elkaar en hebben we het heel fijn samen!
