Zoals ik vorige keer al zei: when life kicks you in the ass, it's your turn to kick back. Wel, dat is wat ik gedaan heb. En op 11 oktober weet ik of dat het mij gelukt is. Het is gewoon moeilijk om mij van de één op de andere moment zelfstandig te maken en in theorie mijn rug toe te keren naar mijn mama. Want dat is wat ik gedaan heb, mezelf zelfstandig 'gemaakt', zodat ik er zeker van ben dat mijn studies betaald zijn en ik gewoon kan verder studeren. 1 voorwaarde: geslaagd zijn. Maar daar zie ik geen problemen in, want moest ik mijn studies niet willen afmaken, zou ik niet om hulp gevraagd hebben. Blijkbaar zijn er nog altijd mensen die denken dat ik er mijn voeten ga aan vegen. Als ik dat wou, was ik niet naar het f*cking OCMW gestapt.. Dan had ik er gewoon meteen de brui aangegeven. Maar toch is het moeilijk omdat allemaal aan mama te zeggen, want we hebben samen zoveel meegemaakt. We zijn een team, we komen op voor elkaar. Ze zei wel dat ze fier was op mij omdat ik de stap durfde te nemen die zij nog altijd niet durft te zetten. Ze is blij dat ik iets maak van mijn leven. En zo moet het waarschijnlijk ook wel.
Dus ik heb vandaag gevierd, gevierd dat ik voor mezelf durfde opkomen en eindelijk voor mezelf begon te zorgen.
Het allerbelangrijkste van de dag is misschien nog het feit dat ik heb besloten mijn biologische halfbroer op te zoeken. Ik ben bijna 20 en ik heb hem nog nooit gezien. Hij is ouder dan mij, en het steekt wel dat hij geen contact heeft opgenomen met mij. Maar misschien denkt hij hetzelfde als mij. En wie niet waagt, die niet wint. Ik hoop dat ik aan zijn gegevens geraak en dat ik een respons krijg. Zo niet, is het net zo groot uitschot als mijn biologische vader.
