Al jaar en dag eet ze roerei, spiegeleieren deden haar altijd kokhalzen. Nooit moest ze iets anders hebben.

Ik wil lief zijn en maak haar een roerei klaar, zoals ze graag heeft. Wanneer ik de pan op tafel zet schudt ze haar hoofd en kijkt ze me boos aan.

Ik begrijp niet wat het probleem is, misschien heeft ze geen honger?

Ik lust dat niet, zegt ze dan, ik eet enkel spiegelei.

Ik begrijp er niets van maar ik zet de pan weg en maak haar twee spiegeleieren. Ik wil er geen discussie van maken en zeggen dat ze ongelijk heeft.

Wie ben ik om te zeggen wat ze lust en wat ze niet lust.

De ziekte vordert, ze verandert.

Ze praat niet meer zoals vroeger, ze eet niet meer zoals vroeger.

Straks is ze niet meer de persoon die ik ken, straks ben ik de persoon die zij niet meer kent...

Ze, mijn moeder, stond op een middag voor mijn bibliotheek en ze vroeg mij iets.

Ze vroeg wanneer ik nog eens zoiets ging schrijven, zo'n ding. Terwijl ze dit vroeg deed ze er handgebaren bij.

Ze klapte haar handen open en toe, ze wist wat ze wou zeggen maar ze kon het niet.

Ze vraagt aan mijn vader hoe dat heet, zo'n ding dat je schrijft en kan lezen. Want hij weet dat wel.

Maar zelf kon ze er niet op komen.

Boek, een simpel woord, 4 letters. Iets wat je al ontelbare keren gezien, vastgehouden of gelezen hebt.

Eén van de eerste woorden die je leert lezen en schrijven. Dat woord kreeg zij niet over haar lippen.

Wel, ik denk dat dit het begin is.