Op een lazy Saterday een paar jaar - en een paar vriendjes  - geleden besloot ik samen met mijn toenmalig vriendje gezellig een dvd’tje te huren..
Onze keuze viel op de mini-serie van Rose Red. Het verhaal geschreven door Stephen King ging over een haunted house “ Rose Red” genaamd...maarrrrr was gebaseerd op waargebeurde feiten. In de nabeschouwing van de film wist men ons te vertellen dat het verhaal gebaseerd was op een dagboek geschreven door Ellen Rimbauer, de vrouw des huizes… hmmm…leek me wel spannend dat dagboek! Ik nam terstond pen en papier en krabbelde de titel en naam van de schrijfster van het boek op een papiertje…

April laatstleden: ik ging mijn huidig vriendje opzoeken in Zuid-Frankrijk…. Ik ben een “Op-reis-boekenlezeres”. Ik ontleen mijn boeken dan in de bibliotheek en alvorens dit te doen, neem ik een kijkje in mijn ideeënknipselmap. Dus daar vond ik dan dat krabbeltje weer. Ik ontleende het boek en nam het mee op reis. Het boek las vlotjes… té vlotjes vond ik.. Alles was nogal op een onrealistische, sprookjesachtige manier beschreven en vele passages waren belachelijk ongeloofwaardig. Maar nergens, maar dan ook nergens in het boek staat vermeld dat dit om een fictief verhaal gaat….Zoals men in het voorwoord kon lezen was het originele dagboek herwerkt door een professor in de Parapsychologie. Ene Joyce Reardon met een resem ronkende titels achter haar naam: P.P.A.; M.D.; Ph.D. Ze had het originele dagboek op een veiling op de kop weten te tikken. Maar bij elke gelezen bladzijde werd ik meer en meer overtuigd over het feit dat dit boek klinkklare bullshit was. Ik herinner me nog dat ik bij het lezen van het einde overvallen werd door een onbedaarlijke lachstuip !! Kort samengevat gaat dit verhaal over een jonge vrouw die met een ontzettend rijke kerel trouwt. Ze bouwen samen een huis, maar aan de bouw lijkt geen einde te komen, ze blijven het huis maar verbouwen en specialer maken. Doorheen de jaren verdwenen er tal van mensen onder verdachte omstandigheden in het huis… op het einde van het dagboek wordt er vermeld dat de vrouw des huizes uiteindelijk krankzinnig geworden was. En dat het huis, ook haar vermoedelijk opgeslokt had. Het laatst werd ze gezien in de “perspective hall”een gang die hoog begint, maar alsmaar smaller en lager wordt naar het einde toe! Bij het lezen van deze bepaalde passage trad dus mijn onbedaarlijke lachbui in!!! Ik had de laatste passage net voor het slapen gaan gelezen, hmmmm…. best niet gedaan …want toen het lachen uiteindelijk bedaard was, startten mijn vriendje en ik een vrijpartijtje. Maarrr.. oweee… die laatste passage over die arme, oude, krankzinnige Ellen Rimbauer, verslonden door het alsmaar nauwer wordend gangetje, flitste onverbiddelijk terug door mijn hoofd en jawel!!! Daar ging ik weer….waardoor de passie in ons vrijpartijtje naar een laag pitje gedreven werd!!!

Verder stond er in het voorwoord van Joyce Reardon dat de seksueel expliciete geschrapte passages uit het originele dagboek zouden terug te vinden zijn op de website van de universiteit waar ze werkte… Terug thuis zocht ik de website op. Bleek dat, behalve wat info over die Joyce Reardon, de rest van de website bijna volledig “Under Construction” was… van die seksueel expliciete passages geen enkel spoor L J

Ik heb dan efkes de registrant van die website opgezocht:

Walt Disney Hyperion Books (BEAUMONTUNIVERSITY-DOM)
500 S. Buena Vista Street
Burbank, CA 91521
US

Een paar dagen geleden: mijn moeder had een antirimpelcrème gekocht.

Een schoonheidsproductenfreak zijnde, stortte ik me terstond op de tube voor nader inspectie…De oorzaak van mijn schoonheidsproductenobsessie is in een ver, duister verleden te zoeken…maar deze schrijfsels bewaar ik voor een later keertje...niet iedereen zal uitermate geïnteresseerd zijn in de ontstaansgeschiedenis van mijn “manie”.

Dus bij het aanschouwen van het product, zei ik tegen mijn ma “Laat me effe ruiken?” Ik draaide de tube open… maar het gaatje van de tube was nog afgesloten met aluminiumfolie.

Ik repte me naar de besteklade om er één of ander puntig object uit te halen om daarmee de folie te doorprikken… Waarop mijn ma vroeg: “Hé wat doe jij nu??? “Aan de achterkant van het dopje is er toch een speciaal pinnetje voorzien om die folie te doorprikken???”

“Heeehhhh???!!!” Ik hoorde het in Keulen donderen… het was de eerste keer dat iemand me op dit feit wees! Ik heb al ontelbare tubes van dit kaliber geconsumeerd en eerlijk gezegd heb ik me nooit vragen gesteld bij het design van zo een dergelijk dopje!! Zo een banaal alledaags weetje! En ik wist dit niet, schandalig!! Vlug, om mijn eer toch nog een beetje te redden, vroeg ik aan mijn moeder’s man “Wist jij dat??” “Tuurlijk dat!!!” repliceerde hij droog. Waardoor ik me op slag nog een groter idioot voelde!!

Vandaar mijn poll (aan de rechterzijde van deze pagina): Wie weet dat dergelijke dopjes voor tweeledig gebruik geschikt zijn??

Eerlijk antwoorden alstublieft!!!!

08-08-2007 om 00:00 geschreven door miss anthrope