Mijn verhaal van pijn en verdriet.

Ik was een jonge meid.. Had veel in mijn mars.. Genoot volop van alle aandacht die ik kreeg, tot er plots verandering in mijn leven kwam.. Er gebeurde dingen die ik niet fijn vond, die me erg veel pijn deden. Alleen besefte ik dat toen nog niet.. Alles begon rond de leeftijd van 6-7 jaar.. Mijn ouders gingen regelmatig (bijna wekelijks) op bezoek bij een tante van mij. Daar bleven ze uren koffie drinken, lachen en gekken, of kaarten.. Ik moest altijd mee naar boven om samen met mijn neef op de nintendo te spelen.. In het begin zat ik er altijd bij en keek ik maar wat rond.. Maar na een tijdje begon mijn neef zich meer op mij te richten dan op zijn spelletje.. Zo begon hij mijn lichaam te verkennen.. Eerst enkel met zijn handen, erna ook met zijn middelpunt.. Ik dacht als kleine meid dat dit allemaal normaal was, en doorstond de pijn die hier mee gepaard ging! De momenten dat hij met zijn spel in me probeerde te komen waren afschuwelijk pijnlijk.. Hij hield mijn mond altijd afgedekt zodat ze mij beneden niet zouden horen.. En als ik dan begon te huilen dan stopte hij.. Uit schrik dat ze het zouden zien aan mij als ik naar beneden ging.. Ik kan het gevoel niet omschrijven wat er op die momenten door me heen ging, maar de pijn die herinner ik me nog zeer goed.. Net alsof ik opengescheurd werd of dat iemand beneden in me sneed met een mes.. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven maar in mijn hoofd voel ik de pijn nog vaak!! Jaren na elkaar, hij bleef altijd maar proberen. Het wou maar niet lukken omdat ik zo klein was.. En op de duur werd hij ook minder voorzichtig. Het probeerde met zijn handen me breder te maken van onder, gebruikte verschillende hulpmiddelen om toch maar in me te kunnen.. Zo herinner ik me verschillende maten artliners.. En steeds weer ging er veel pijn gepaard bij zijn handelingen.. Het bleef ook niet bij mijn onderkant.. Zo probeerde hij ook om zijn spel in mijn mond te krijgen en zei hij dat ik moest likken.. Dingen die ik toen maar deed om er vanaf te zijn.. Ik lag altijd op dezelfde plaats als hij zijn zinnen weer op mij had gezet.. Als je de kamer binnen kwam, links onder het raam bij de grote verwarming.. Die plaats stelde niet veel voor, maar ik kon niet weg..

Want voor dat ik de deur kon bereiken stond hij er al voor.. Dreigementen zoals.: Als je iets zegt tegen iemand dan doe ik je de volgende keer pijn. Of hij zei ook wel eens.: durf niets zeggen of ik schiet met de bolletjes op jou. Hij wist dat ik heel erg schrik had van wapens, en hij had een babygun waar hij mee kon dreigen. Dus ik durfde niets zeggen en onderging alles steeds weer.. Maar alles werd voor mij nog normaler toen ook de buurman handelingen begon te doen.. Hij raakte me steeds aan onder mijn jurkje.. Mijn broer en ik gingen met hem regelmatig vissen, en omdat ik zo jong was mocht ik altijd op zijn schoot zitten en dan de vislijn vasthouden.. Maar terwijl ik dat deed voelde hij altijd met zijn handen onder mijn jurkje in.. In vergelijking met wat mijn neef allemaal deed was dit niks, want de buurman deed me nooit pijn.. En ook dat verzweeg ik voor iedereen.. Want ik leefde nog met de angst van mijn neef zijn dreigementen.. Wat ik niet wist, was dat ik jaren later tot besef kwam dat wat er gebeurd was eigenlijk helemaal niet mocht!! Maar praten zat er toen niet meer in.. Ik had al die gevoelens al zoveel jaren verdrongen en verborgen, dat ik er niet meer over durfde praten.. Ik was schrik dat de mensen me niet zouden geloven.. Dus zweeg ik maar.. Rond mijn 11-12 jaar stopte het eindelijk.. Mijn neef ha een vaste vriendin en hield zich vanaf toen niet meer bezig met mij.. Wat een hele opluchting was.. En ik vissen met de buurman deed ik ook niet meer door de burenruzie tussen papa en hem.. Eindelijk was ik van alles verlost en kon mijn leven verdergaan zonder al die enge dingen!! Alles ging goed met mij, en ik was goed geworden in het verbergen van die enge dingen!! Maar eens toen papa gestorven was, ik mijn eerste vriendje had viel er mij opnieuw iets voor.. En ook nu weer dacht ik dat het normaal was.. Ik moest naar de huisarts gaan voor filmpjes te laten maken van mijn hart, en ook voor de pil te krijgen.. De eerste keer gaf hij me gewoon een staaltje voor 1 maand mee. Dus de maand erop moest ik terug gaan voor mijn voorschrift. Toen moest ik ineens een inwendig onderzoek laten doen.. Ik moest me volledig uitkleden, maar voor mij leek dat heel normaal.. Hij ging naar binnen met een soort stokje en een koude vloeistof.. en dat was het.. Volkomen normaal dus.. Wanneer er echter op de ECG te zien was dat ik één of andere stoornis had in mijn hartritme ging hij me van dichtbij opvolgen.. Dus ik moest om de 3 maanden teruggaan..

Ondertussen moest ik nog steeds iedere maand bij hem langs gaan voor de pil, want hij gaf me geen voorschrift mee maar steeds een staaltje voor 1 maand. En ook iedere keer weer moest ik me volledig uitkleden en een inwendig onderzoek ondergaan.. Maar als je niet beter weet dan lijkt dat allemaal normaal.. Tot op een bepaald moment hij tijdens het maken van de hartfilmpjes gelijktijdig het inwendig onderzoek begon te doen.. Niet meer met het houten stokje, maar met zijn vinger.. Hij vroeg steeds aan me of ik bepaalde dingen voelde die hij deed, waardoor ik steeds meer ongemakkelijker werd.. De hartfilmpjes mislukte meermaals doordat ik niet stil bleef liggen. Maar als soms deed hij me dan ook pijn vanbinnen, waardoor ik me dan terugtrok, en de ECG mislukte.. Hij zei steeds weer op normale maar toch duidelijke  toon dat ik wel stil moest blijven liggen! En dat bleef maar duren.. Iedere maand inwendig onderzoek, om de 3 maanden ECG.. Ik vond het niet meer leuk dat hij aan me kwam en begon argwaan te krijgen.. Na ongeveer 1,5 jaar hield ik het voor bekeken en was ik zo vies geworden van alles.. Ik kwam thuis en zei tegen mijn mama dat ik niet meer wou dat hij iedere keer weer opnieuw zo onderzoek deed daar beneden.. Daar schrok mijn mama wel van.. Maar het was zijn woord tegen het mijne.. Dus besliste ik ook meteen dat ik naar een andere arts zou gaan.. een vrouwelijke.. Dus alles goed en wel.. Ik naar de andere dokter en dat ging vlot.. Tot na een half jaar ze begon te zeggen dat ik een uitstrijkje moest laten nemen.. Mijn hartslag ging meteen de hoogte in, en weer sloeg ik tilt.. Ik veranderde van arts om toch maar te vermijden dat ik dat zou moeten laten.. Steeds meer begon ik te beseffen dat mijn leven gepaard ging met angst en schaamte.. en heel diep verdriet.. Maar nog zweeg ik in alle talen omdat ik de schrik bleef hebben dat anderen mij niet zouden geloven, of zouden denken dat ik gewoon aandacht wou trekken.. Jaren heb ik dat voor mezelf gehouden.. Tot nu pas.. Ik kreeg plots een nieuwe vertrouwenspersoon.. echt een schat van een man.. Op zeer korte tijd kregen wij een speciale band met elkaar.. en ik begon beetje bij beetje te lossen wat er allemaal gebeurd was in mijn leven.. 22 jaar heb ik alles voor mezelf gehouden.. maar nu begon ik te praten.. Ik vertelde hem dingen die ik zo lang voor mezelf heb gehouden.. weliswaar met een bang hart en een zware steen in mijn maag.. Hij luisterde.. Ik ben hem zo dankbaar dat hij er voor mij is en ben echt blij dat ik hem heb.. Ik heb mijn verhaal dan wel verteld via de chat, maar ik heb het gedaan.. en dat betekende al heel veel.. Eigenlijk zou ik er ook over moeten leren praten zonder een scherm voor mij.. Ik wil en zal de confrontatie met mijn verleden aangaan.. En deze keer zal ik winnen!! Ik zal het ongetwijfeld mijn hele leven meedragen, maar ik wil er een plaats aan geven zodat ik verder kan zonder schaamt, angst, paniekaanvallen,… En zij.. Ja zij hebben hun straf nu wel.. Mijn neef heeft een tumor in zijn hoofd die volledig uitgezaaid is, en niet meer geholpen kan worden.. En volgens mijn mama is hij nu echt wel slecht aan het worden.. Ik gun het niemand, maar dit is zijn verdiende straf.. En ik hoop de moment dat hij sterft dat hij dan beseft wat hij mij aangedaan heeft!! De buurman van mama is ondertussen overleden.. Hopelijk beseft ook hij wat hij ooit gedaan heeft, want ook al deed hij me geen lichamelijke pijn.. Geestelijk heb ik wel pijn gehad!! En de dokter.. Ja die laat ik voor wat hij is.. Die zie ik nooit meer en dat wil ik zo houden.. Uiteindelijk is het zijn woord tegen het mijne.. en ik heb geen zin om dat allemaal terug boven te halen.. En hoe je het ook bekijkt.. zijn familie moet niet gestraft worden voor wat hij deed!! En dan is er ook nog het verhaal van papa.. Maar dat is voor een andere keer.. Ik wil mezelf nu ook niet meer pijn doen dan nodig..