Elke dag krijgt van mij een score, zo heb ik dat doorheen de jaren in therapie geleerd... Een score zegt natuurlijk alles, maar ook niets. Op bepaalde vlakken scoor je op een dag immers misschien 10/10 terwijl op andere vlakken je amper met je hakken over de sloot geraakt. Toch wil ik me er in mijn blog aan wagen, met als kernvraag: hoe tevreden ben ik over mezelf en mijn leventje vandaag? Want geluk draait volgens mij voor het grootste gedeelte om 'content zijn', tevreden zijn met wat je hebt en wat je (nog) niet hebt. Vandaag geef ik mezelf een nipte zeven. Een kleine maand geleden heb ik mijn laatste therapie beëindigd. Het oorspronkelijke plan hield in dat ik terug zou gaan lesgeven in mijn oude school, maar hoe dichter die startdatum naderde, hoe meer ik terug in een zinkend schip leek terecht te komen. Deze stress, gecombineerd met het minder fraaie idee drugs te gebruiken op nieuwjaarsnacht, maakte de eerste week van 2014 voor mij erg donker. Ik leek op enorm korte tijd weer te hervallen in eetbuien, braken, medicatie, drugs, depressieve gedachten, angsten. Ook mijn anders zo solide relatie met mijn soulmate lag onder vuur. Geen enkele job is dat volgens mij waard, en gezien ik andere jobs in het vooruitzicht had, durfde ik mijn ontslag te geven. Sindsdien gaat het beter met me. Het drong echter vandaag sterk door dat ik zo snel mogelijk weer aan de slag moet. Zojuist kreeg ik het goede nieuws dat ik snel kan starten als kantoorverantwoordelijke. Hoewel ik verdorie al zeer gewoon ben aan mijn luie leventje, kijk ik er wel naar uit me terug 'nuttig' te voelen, me weer 'normaal' te voelen, voorzover normaal zijn bestaat. Al sinds september 2012 heb ik geen constante tewerkstelling meer gekend: opname, werkhervatting, herval, opname, werkhervatting, herval, ... Vooral daarom is het belangrijk dat ik binnen mijn nieuwe uitdaging met een propere lei kan beginnen! Deze week meer nieuws nog daarover. Mijn ontevredenheid vandaag gaat vooral uit van het feit dat ik alsmaar langer en langer in bed blijf liggen. Minder uren wakker is gelijk aan minder uren gevecht met mezelf... Dat is zowat de filosofie erachter, en dat klinkt behoorlijk zielig terwijl ik dit onder woorden breng. "Voor wat en voor wie zou ik in hemelsnaam moeten opstaan?", denk ik dan. En ergens heb ik daar misschien een punt, maar tot elf uur uitslapen is er misschien toch wel licht over. Uitgeput word ik wakker, barstend van de hoofdpijn, ellendig en down door de schuldgevoelens en het gevoel een nietsnut te zijn. . Dit levert me uiteraard niks op. Vandaar mijn voornemen om vanaf morgen elke dag 30-45 minuten eerder op te staan, want wie weet moet ik aanstaande maandag alweer om zeven uur uit de veren... Help!!! Het moeilijkste punt voor mij is alleen zijn, me eenzaam en verlaten voelen. Ik heb twee superlieve huisdieren en een lieve vriend, en toch voel ik me zeer snel zeer alleen. Zeker nu ik geen job heb en soms dagenlang op mezelf ben aangewezen. Die ultieme en directe confrontatie met mezelf en vooral mijn criticus. Dagen zijn dan een ware battle. Me niet storten op de snoepkast, geen dutje doen nadat ik pas ben opgestaan, niet verdwalen in mijn piekergedachten, me blijven engageren om elke dag opnieuw mezelf, het huishouden en mijn diertjes te verzorgen, me niet overgeven aan mijn net-niet-doorgebroken shopverslaving, .. Zo ziet mijn dag er in een notendop uit, echt relaxed kan je dat niet noemen natuurlijk... Gelukkig ben ik op dat vlak, dankzij therapie, al in positieve zin gegroeid, want een drietal maanden geleden kon ik geen anderhalf uur alleen zijn zonder destructieve dingen te doen... Natuurlijk zijn er ook leuke momenten geweest vandaag: knuffelen met mijn diertjes, heerlijke douche, boekje lezen, wat opzoekwerk gedaan rond de mogelijke aankoop van een huisje, ... Maar het blijft soms verdomd moeilijk je daaraan op te trekken. Op naar een nieuwe dag, tot morgen! XXXXXX
Op een zoveelste slapeloze nacht kwam ik op het idee een blog te starten. Hoewel ik op dit domein nog een echt groentje ben, wil ik me er vanaf vandaag toch aan wagen. Voor al mijn lezers, maar ook een stuk voor mezelf. Dagboeken blijven ongelezen in mijn kast liggen. Terwijl ik zoveel te delen heb met mezelf en de rest van de wereld: waar ik vandaan kom, waar ik vandaag sta en waar ik precies heen wil... Herkenning en erkenning...
My pursuit of happiness
