Iedereen ziet vol spanning uit naar de komst van Miro. Wij begrijpen dan ook dat jullie hem na het lange wachten allemaal willen knuffelen , pakken en verwennen. Maar eerst en vooral moet hij aan ons hechten. Dat is een proces dat misschien wel enkele maanden in beslag zal nemen en wij kunnen niet op voorhand zeggen hoelang dit gaat duren. Deze periode is zeer belangrijk om zich te binden aan zijn nieuwe ouders.Als hij goed aan ons gehecht is dan is het de beurt aan de bomma's,bompa's en andere familieleden en vrienden en vriendinnen.Door jullie tijdens deze gewenningsperiode zo goed mogelijk aan dit advies te houden zal hij een vaste en veilige basis voor de toekomst kunnen opbouwen.Dit is toch wat wij allemaal willen voor Miro. Bedankt alvast voor jullie begrip.
Vandaag hadden we een afspraak bij het adoptiebureau Ray Of Hope in Lokeren om in de eerste plaats Miro eens te laten zien. Wanneer we naar daar vertrokken rond 9 uur duurde het niet lang of Miro was weer in dromenland. Toen we ginder aankwamen was hij nog lekker aan het slapen. Aangezien we wat te vroeg waren zijn we nog wat in de auto blijven zitten maar ons draakje bleef maar slapen , dus moesten we hem toch wakker maken. Hij kwam dus een beetje slaapdronken bij ROH binnen , maar Linda deed dan even een babbeltje met hem en dan begon hij op dreef te komen. Toen Fien binnen kwam was hij helemaal wakker en is hij met de knuffels en de blokjes beginnen te spelen. Ondertussen heeft Fien aan ons wat vragen gesteld over hoe de reis verlopen was en hoe Miro het thuis doet. Daar werd dan een verslagje van gemaakt en binnen 3 maanden komen ze thuis eens kijken hoe ver hij dan gevorderd is. Tegen die tijd moeten we ook 5 foto's van Miro meegeven en dat verslag wordt dan doorgestuurd naar de CCAA in China.Op de terugweg was Miro , ja,ja,... weer in slaap gevallen. Nu hij zo goed geslapen had kon hij daarna met papa naar de shopping terwijl mama even naar de tandarts moest (stuk tand afgebroken). Daarna nog wat in de speeltuin spelen met papa en dan kwamen de buren ook een kijkje nemen. En dan was het al tijd voor het avondeten. Wat gaat zo'n dag toch snel voorbij.
Zoals jullie wel zullen gelezen hebben heeft mama de blog overgenomen. Het is namelijk moeilijk te schrijven over iets waar je steeds minder bij betrokken bent. Terwijl papa op het werk is, evolueert onze Miro elke dag meer en meer. Dit voornamelijk dankzij de goede zorgen van mama.
Voor hen die ooit twijfelden of Martine een goede mama zou zijn : ja dat is ze absoluut zeker ! En nu ze ook al wat kordater wordt (de kleine draak durft al eens zijn klauwen te gebruiken) is ze voor goed vertrokken. Maar ja, voor de papa is dat soms moeilijk want uit dat kleine mondje komt altijd eerst de naam van wie bovenaan op zijn hartje ligt en dat is dus ... ma-ma. Hij moet zich troosten met 2 handjes die hard op de deur kloppen als die 's avonds niet snel genoeg open gaat wanneer papa thuiskomt. Of met een badsessie als ze samen de hele badkamer ombouwen naar Aqualibi. Hierbij trouwens een oproep aan alle mensen of pretparken : als jullie nog een waterglijbaan hebben laat maar weten. We verbouwen het huis wel om hem te laten passen in de badkamer. Maar heel fijn is het ook om te zien hoe leuk mama en Miro samen zitten te spelen.
Natuurlijk zit iedereen te popelen om ook eens die "deugniks" te pakken en kennis te maken, maar hier vragen wij nog een heel klein beetje geduld van jullie. Niet dat er problemen zijn maar we zitten nog met 1 zaak en daar willen we eerst advies over. Namelijk het feit dat Miro zich door iedereen (echt iedereen die hij ziet) laat oppakken en zomaar met die persoon meewandelt. In een land waar Dutroux een begrip geworden is, is dat een vorm van sociaal gedrag waar vooral papa heel bang over is. Na die lange jaren wachten en de huidige (blijvende) gelukzalige roes, durf ik er niet aan te denken wat er zou gebeuren als iets met ons draakje zou gebeuren. Dus neem het ons niet kwalijk als wij weer eens nee zeggen, het is ook voor ons moeilijk.
Verder zullen we ons best doen om meer foto's op te laden. Soms is het zo hilarisch dat we zelfs gewoon vergeten om er een te maken. Miro heeft de gave om heel gekke bekken te trekken. Zelfs beter dan Jacques Vermeiren (al is dat niet moeilijk). En dus af en toe zal papa ook proberen een bijdrage te leveren aan deze blog. We willen toch allemaal dat Miro later veel leesplezier heeft als hij leert lezen en dit ontdekt, niet ?
Dus groetjes van een jaloerse maar diepgelukkige papa
Vrijdag: Vandaag zijn we in de voormiddag naar Brussel geweest om bij het FCA de laatste papieren in orde te brengen. Gelukkig zijn Bomma en Jef meegegaan ,want alleen met Miro was dat niet gelukt.Al die trappen en dat met een buggy. Maar goed het was daar wel snel in orde. En zoals in China was Miro ook nu weer in slaap gevallen wanneer we er bijna waren. 's Avonds was het een blij weerzien als papa thuis kwam. Dan is Miro met pap even naar Wijnegem Shopping gewandeld aan de hand. Dat vindt onze kleine draak SUPER. Daar aangekomen even op de houten trein gespeeld en dan natuurlijk naar de speelgoedwinkel. Er kwam een grote zak met een klein ventje binnen (of omgekeerd).
Zaterdag: Nu we 's morgens vroeg wakker zijn stond papa mee als eerste klant in de Macro voor de eerste inkopen. Ondertussen waren mama en zoon gewassen en aangekleed. Mama nog snel een lijstje voor nog andere boodschappen en dan kon zij ook vertrekken. Na de middag met z'n allen sloefjes en nog wat kleertjes voor Miro gaan halen. Daarna nog wat spulletjes op de adoptielijst gaan zetten en dan was de dag al voorbij.
Zondag: Voor de middag hebben we het rustig aan gedaan. Na het middagdutje van Miro zijn we even Bobon gaan bezoeken in het ziekenhuis en die fleurde helemaal op toen ze de kleine spruit zag. Lang zijn we niet gebleven want dat vond Miro niet zo leuk. Even wat het eten betreft:, de Belgische aardappelen vallen in de smaak bij Miro. Het vlees is iets minder, maar vis vindt hij wel heel lekker.Fruit lust hij ook heel graag. Zijn eetlust is nog niet afgenomen.
Maandag: De verkoudheid van Miro wil maar niet beteren,dus maar even langs de huisdokter. Daar hebben we wel lang moeten wachten. Bij de dokter zelf was hij heel flink. Daarna nog even langs het gemeentehuis om hem in te schrijven en daar hebben ze het geweten dat er een nieuwe inwoner is bijgekomen. Eenmaal buiten viel hij pardoes in slaap. Dus mama nog snel even langs de bank en de apotheker. Met het goede weer zijn we te helemaal voet gegaan. Wanneer mama dan terug thuis was had hij toch al even geslapen.
Dinsdag: Het is mooi weer om een wandelingetje te doen. Eerst de brievenbus leegmaken en er was in de speeltuin aan de overkant ook een kindje van zijn leeftijd. Dus even kennismaken met Gill het kleinkindje van de achterburen. Daarna met mama de glazen flessen gaan weggooien en dan begon hij wel een beetje moe te worden. Na het middagdutje even de tuin gaan verkennen en dan begon het te regenen. Dan binnen maar wat spelen met mama tot papa thuis kwam. Na het eten is hij flink in het bad geweest. Dat gaat elke dag beter en beter, maar het moet niet te lang duren.Het naar bed gaan begint ook te beteren. Hij was natuurlijk gewoon dat wij naast hem lagen zoals in het hotel; Dan stond zijn bedje tussen onze bedden in en zag hij ons langs 2 kanten liggen.
Zo nu is iedereen weer op de hoogte. Ik hoop dat de schrijfkunst van mama ook wat in de smaak valt. Tot een van de volgende.
Ja we zijn terug . Vandaag hebben we eindelijk aan Miro kunnen laten zien waar hij naartoe gaat. De vlucht was een vermoeiende belevenis maar dat zullen alle ouders kunnen bevestigen. Hij heeft een eigen bedje gekregen maar dat was net iets te klein en dus was hij na amper 2 uurtjes slapen alweer klaar met dat bedje. En stilzitten is niet zijn beste kwaliteit. Dus ook papa en mama hadden weinig slaap. Of maak daar maar : geen, van. En toen kwam het onthaal in Zaventem. Heerlijk voor ons en ook Miro was er blij mee. Maar nu besefte Miro ook plots wat er met hem zou gebeuren. Erg onwennig en ook wat bang voor wat er allemaal rond hem gebeurde. Het zal nog flink wat werk kosten om hem terug op zijn gemak te krijgen. Maar hij is een flink baasje, een echt draakje, en eens hij weer wat bijgeslapen geraakt zal het ook wel snel bijdraaien. Zijn slaapkamer is toch al een beetje geaccepteerd. Hij slaapt er al zonder problemen. En spelen lukt er ook, maar alleen er naar toe gaan is nog even taboe. Ja sorry dat het een kort stukje is maar de schrijver is compleet bekaf. Na het nieuws zal hij snel dromenland opzoeken. Want morgen is het werkendag en dan moet hij toch wel een beetje fit zijn. Al zal het moeilijk zijn een hele dag zonder die belhamel. Maar dan komen zaterdag en zondag dus weer tijd om leuke dingen samen te doen. Slaapwel en tot schrijfs.
Ja we hebben hem. De paspoort van Miro met daarin het visum voor Belgie is er. Hierop hebben we dus al die tijd moeten wachten.
Morgen nog alles inpakken en een beetje sorteren van wat waarin moet en dan laten we hier even alles achter. In dit hotel zitten/zaten ook veel ouders die met hun kinderen (geadopteerde) een reis maken naar de herkomst. Dat zou voor ons ideaal lijken als onze kleine draak zo'n 12 is. Maar tot dan is het nog lang dus voorlopig is het even afscheid nemen. Ons geld is bijna op en mama kan geen stokjes meer zien. Ze zal eerst terug met mes en vork moeten leren eten vrees ik. De voornaamste vraag zal echter zijn : hoe reageert onze kleine bengel op deze reis ? Want hij verandert nu echt elke dag. We hebben nog eens geprobeerd om hem mee te nemen naar het zwembad maar dat liep met een sisser af. Toen papa door het badje voor de voeten ging werd Miro hysterisch en zijn we maar naar de kamer teruggekeerd. Dat wordt nog een zware dobber. En ook in ons vast restaurant was een nieuwe dame die hem een beetje kwaad aankeek : vanaf dan wou hij papa zijn hand niet lossen tijdens het eten, telkens ze in de buurt kwam. Ja het is soms ook voor ons moeilijk te begrijpen en wij zijn 24 op 24 bij hem. Oh ja we zijn deze middag met hem gaan wandelen. Niks bijzonders tenzij dat hij niet in de buggy zat deze keer. Netjes aan de hand heeft hij toch wel enkele kilometers afgelegd. Deze namiddag was hij dan ook zoo moe dat hij niet lang wou slapen en dus in het restaurant een beetje dwars wou doen. Dan merk je weer dat dit kereltje veel karakter heeft. En ja morgen kan je het met eigen ogen zien. Papa gaat ook het bed opzoeken want na morgen is het een werkdag (vrijdag) en een belangrijke dus moet hij een beetje fit zijn. Mama kan dan lekker uitslapen en genieten van een rustig ontbijtje met een Miro die heeeeel groooooote ogen zal trekken. Tot in Zaventem en voor de anderen, wij gaan proberen deze blog zo up-to-date te houden maar niet meer met dezelfde frequentie als nu. Waarschijnlijk als er uitzonderlijke dingen gebeurd zijn in Miro's leven of iets echt leuks. We gaan wel proberen er foto's op te blijven zetten zodat hij een soort dagboek meekrijgt als hij wat ouder is. Afwachten hoe het er zal uitzien. Mogelijk zal ook mama de schrijverstaken overnemen. Dus de stukjes gaan korter worden. Of wie weet ontdekken we wel een literair wonder ? Tot in Belgie !
Verslagje met een dag vertraging. Gisteren een mooie uitstap naar de verboden stad en weer met de draagzak op stap. En aangezien er van dat kalme, rustige ventje niks meer overschiet was papa na die halve dag geradbraakt. Zowat alles is de revue gepasseerd : knie op de ruggengraat, trekken aan de oren, elleboog in de nek en ga zo maar door. n toch kan je niet kwaad zijn op die kleine draak want hij lacht eens lief en alle pijn is vergeten. Dus zoals al vermeld de verboden stad is echt wel de moeite. Voor zij die de film gezien hebben "the last emperor" je waant je onmiddellijk op de set. Enigste probleem is dat zoals op zoveel plaatsen er weer een massa volk was. En echt niet alleen toeristen. Die chinezen komen dan niet om hun cultuur op te snuiven, nee nee nee die willen allemaal een foto van 2 westerlingen met een schattig zoontje in een draagzak. Hadden wij 5 yuan gekregen voor elke foto dan waren wij de keizers geweest. Soms komen ze echt smeken om hun zoontje of dochtertje mee op te pakken voor de foto. Na de middag hebben we ... Pfff niks meer eigenlijk. We hebben nog een kort wandelingetje gedaan naar een kerkje vlakbij. Daarna gaan eten en vroeg het bed in. Met als gevolg dat we opnieuw slecht geslapen hebben want wij vannacht wakker en tegen de morgen was onze Miro al snel weer op. Ons eigen bedje gaat goed doen. Als alles gaat zoals het moet komt vandaag om 17u Wanyu langs om ons het visum van Miro te bezorgen. Ja dan is alles finaal in orde om terug naar Belgie te komen en hoewel het hier mooi is, zullen we er niet om treuren thuis te zijn. Er zou voor gezorgd zijn dat wij voor de terugvlucht kunnen beschikken over een kinderbedje. Alleen nog even afwachten want wij hadden ook voor de heenvlucht een belofte van aparte stoelen en dat bleek ook niet te zijn. Maar moest het wel zo zijn dan kan ik wel garanderen dat de mensen die in Zaventem gaan staan, aardig gaan verschieten van ons nieuwe lid van de familie. Hij blijft elke dag nieuwe dingen leren en ook steeds beter weten wanneer hij wat moet doen. Hoewel mama het niet simpel zal hebben want we vinden de plaats niet om die super duracell batterijen te vervangen door gewone, die sneller opgeladen moeten worden. Straks een verslagje van vandaag.
