De eerste regel is om de foto te trekken van ongeveer het sleutelbeen tot vijf à tien centimeter boven het hoofd. Je kan ook vanaf de borstkast doen, maar het belangrijkste is het gezicht van die persoon, vooral zijn ogen. Hoe scherper de foto hoe beter. Mensen willen wat ze zien precies zo bewaren, tot in de detail, zoals de dingen echt zijn. Dus zijn ze bijna automatisch aangetrokken voor scherpe foto's, omdat het zo in detail is, omdat het zo echt lijkt. 

Het is heel belangrijk dat je de emoties van het gezicht kan aflezen. Emotie is iets dat zo belangrijk is, het mag zeker niet misschien, want emotie is de ziel van een persoon, zoals karaktertrekjes. Als je emotie mist in een menselijk gezicht, dan kan je het net zo goed onmenselijk noemen. Want emoties, dat is nou juist wat ons menselijk maakt. 

Je kan bijvoorbeeld een foto trekken van een koppig kind, of van een pasgeborenen die tegen de borst van de moeder leunt. Of het geluk van iemand terwijl ze iets willen. 

dat zijn voorbeelden van pure emotie, en dat is mijn voornaamste doel als fotograaf. Zoveel mogelijk emoties fotograferen. 

Zelf dieren hebben emotie, als je maar goed kijkt en wacht. Het goede komt voor die die wachten en geduld hebben. Een klein voorbeeld, ga

 in het bos zitten, op een boomstam, ergens waar er niet veel mensen komen. En wacht. Je zal zien, als je stil bent dan zal er opeens een diertje passeren, zoals een eekhoorntje. Het zal opkijken dat je daar zit, en ergens geloof ik dat het dan verbaast is.