Na het aangekondigde onweer leek de kust veilig en onder een schitterende blauwe hemel konden we met 11 mtbers vertrekken richting de 'bleekse meren'. (Het schijnt dat op deze plaatsen in de zomer wel eens mulle zand te vinden is???). Het was toch echt de moeite, sommige plassen waren groter dan de achtertuin van de bunny ranch. Ontwijken was dus enkel weggelegd voor enkele specialized geëquipeerden. Na een dertigtal km en een hoeveelheid scandinavische meren in de benen te hebben, had onze nieuwe belofte al wat last van nachtblindheid en besloot hij daarom om wat sneller binnen te rijden. Collegiaal als we zijn stonden er weer snel vrijwilligers klaar om de slechtziende naar 'huis' te begeleiden. Het slecht gezelschap, de mindere km's en het ellenlange wachten op 't terras werden er graag bijgenomen. Een pluim voor Gert V. die na zijn eerste ervaring met de mtb toch 'matig gecharmeerd was'. Ik wil ook nog even toevoegen dat een ketting echt wel versleten kan zijn na 1000km. Ik zou volgende week nog eens proberen met deze ketting en dan beslissen ofdat dit materiaal nog kan dienen voor 't MTB weekend. De tijd dat Nancy kan vragen of we wat rustiger willen rijden, kunnen we nu ook voorgoed achter ons laten. Ik heb wel degelijk gezien dat die ook heel snel met de fiets kan rijden. Misschien wil zij wel onze eerste vrouwelijke A plusser worden?
Achteraf was 't best gezellig. Allemaal nog eens hiep hiep hoera voor den Tom die ons trakteerde naar aanleiding van zijn verjaardag. (Dit was dan ook de uitgelezen kans om eens de speciaalbieren van La Quenta te proberen)
Goed uitgerust konden we richting Holland vertrekken. Goed uitgeslapen want we vertrokken wat later op vraag van enkele niet A plussers.
We hadden vooraf duidelijke afspraken gemaakt: - op 't gemakske rijden - wa later vertrekken - laat thuiskomen zodanig dat elke andere activiteit op dezelfde dag onmogelijk wordt - halve met koffie à volonté - zeer regelmatig wachten - cursus fietstechnieken voor jong en oud - per 10 km minstens 1 spontaan orgasme waarbij alle de plaatselijke fauna onmiddellijk naar 20 km verderop migreert
Tips: -weinig druk in de banden geeft een ongelofelijke stabiliteit op harde ondergrond, platrijden wordt tot een uiterste minimum beperkt! -waarom zorgen dat uwe fiets in orde is voor vertrek als er fietstechniekers bij zijn die aan voordeliger tarief werken meerijden -een ketting is nooit versleten na 1000km -de lengte van een ketting en zijn levensduur zijn omgekeerd evenredig -hollandse prikkeldraad is niet scherp -Johnny Hoogerland had beter onder de prikkeldraad gedoken -Angst is je grootste vijand tijdens een afdaling -afdalen doe je door met je billen de zadel dicht te pitsen (zorg wel steeds voor een beperkte darminhoud)
Voor het verloop en beeldmateriaal verwijs ik graag naar mijn collega blogger die luistert naar de naam Nancy
Weeral konden we rekenen op onze VPS die ons een ideaal parcour richting schaffen kon voorschotelen. De opkomst was eerder mager (zeker niet letterlijk te nemen gezien het totaal gewicht waarschijnlijk overeenstemt met de som van alle wtc achterbossers samen). 8 optimisten geloofden in hun laatste blik op buienradar om 18u15. En jawel geen drup regen gehad. Wij dus met 8ten vertrokken. Ergens in Schaffen mochten we genieten van het gezelschap van een antigezichtsboekfietser (= iemand die tegen facebook is en daarom vrienden zoekt binnen het wielermilieu door aan een eerste de beste peloton te vragen of hij mee mag rijden). Het moet gezegd worden dat de man blijkbaar al lang op zoek was. Hij hield er een aardig tempo op na. Buiten het feit dat we ons koproulatiesysteem niet kregen aangeleerd was het best aangenaam gezelschap. Stefan kon de wt eer hooghouden door zijn wiel niet te lossen in het hagelandmassief. De Pocho hebben we maar rechts laten liggen gezien het feit dat de avonden serieus aan t korten zijn.
Tot volgende week dan maar (of zondag voor de 100 van de Wouters)!
Noot: Volgende week rijden we de laatste keer met de koersfiets! Hopelijk kunnen we nog eens genieten van die ronde gele radiator en een grote opkomst.
't was nog eens schoon weer in 't Millegemse. Enthousiasme was zelfs dusdanig dat 9 wt'ers geen gemotoriseerd vervoer nodig hadden naar 't circuit. Een deel dus met de camionet en een deel met de vlo. Een stevig tempo naar ginder moest de opwarming worden van een koersavontuurtje. Wachten op de juiste de groep en snel werden we meegezogen met een zucht van een bescheiden 50 renners. Mijn ervaringen voor dat ik mijn voet in mijn voorwiel probeerde te steken en voor ik onverwachts op kop werd gezet op da klote stuk: "wat beschik ik weer over een spetterend stel benen, eigenlijk is een stuk in de 40 rijden helemaal niet zo moeilijk, een late koerscarrière flitste door mijn hoofd." Mijn ervaringen na dat ik mijn voet in mijn voorwiel probeerde te steken en voor ik onverwachts op kop werd gezet op da klote stuk: "Fok, zotten, dees is toch geen hobby èh, gaat dan koers rijden èh, janetten!" Even waren we allemaal trots op ons maagdelijkblauw dat over de schouders van Jonas verschillende kopbeurten deed en het tempo steeds de hoogte in deed gaan. Er gaat een vrees uit naar 'The Beast' die waarschijnlijk zijn kooi zal moeten delen met 'The Predator' alias Jonas.
Ook de terugkeer was circuit waardig. 33 km/h was voor den Tom nie genoeg en hij opperde een lint en 5km/h erbij. 'T gevolg laat zich raden, tegen 40 naar huis. Verzuurde benen en een eigenaardige sprint in de sijsjesstraat waren het collectief gevolg. Ikzelf kreeg nog last van een fata morgana. Ik zat plots bij de Ludo op een terras, hij was zeker 30kg vermagerd en hijzelf en Greet zagen er 15 jaar jonger uit. Ik bestelde bier door een knop te bedienen en deze werden genuttigd door middel van glazen.
Baai de weei; VANAF HEDEN VERTREKKEN DE DINSDAGRITTEN AAN DE VITRINE VAN DE LOKALE FIETSBOER OVER 'T CULTUREEL CENTRUM. Waar we achteraf eventueel ene gaan drinken beslissen we tijdens het fietsen anders weten we toch weer niet wa zeggen.
25 graden, geen enkele kans op regen en bijna windstil, zou er mooier
fietsweer bestaan? Het mocht dan ook niemand verbazen dat we met een talrijk gezelschap
de rit konden aanvatten. Het was zelfs zo aanganaam dat ik helemaal vergeten
ben de aanwezigen te tellen, maar de foto in bijlage spreekt voor zich. Het was
alweer onze eingenste VPS (vreys positioning system) die ons de weg door het
Hageland zou wijzen. Er stonden 95km op het programma, dus diegenen die op tijd
thuis moesten zijn konden er maar beter een stevig tempo op nahouden... en er
waren er precies veel die op tijd thuis moesten zijn... niemand werd door de
klimmers gespaard als het bergop ging en niemand werd door de tijdrijders
gespaard als het vlak was. Na enkele stevige klimmetjes waren er al een aantal
die flink op de adem waren getrapt en een kleine pauze was best welkom... maar
ja, waar is Dhr Verreyt als je 'm nodig hebt he? Gelukkig kon een lekke band
even voor verademing zorgen. Echter niet voor lang want eens terug op de fiets
klonk het van ergens in het peloton: "ik wil de Poggio doen.. Ik wil
de Poggio doen..." en zoals iederen weet, wat The Beast zegt is wet, dus
werd er nog een klein ommetje gemaakt langs onze bekende kuitenbijter. Na de
Poggio ging het tempo weer maar eens de hoogte in. 35 werd 36, 36 werd 37... ik
kan zo nog even doorgaan want het is tot aan de meet niet meer stil gevallen.
Althans, dat heb ik mij laten vertellen, want voor de laatste kilometer schakel
ik graag over naar mijn collega verslaggever.
Nog even de cijfertjes: 95km, 31.9 gemiddeld
Robin
We waren met 16 atleten. Na 10 km waren we met 16 en ne zot zonder helm dieje ons tempo en onze gids blijkbaar kon appreciëren. Over da fietsweer. Vertrekken met 7BF in de rug en bij 't weder keren nen draai van de wind zodat 't em ook terug duwt, lijkt me nog beter fietsweer. Al moet ik toegeven dat het inderdaad een nooit gezien weertje was. Zelfs de mist die we doorgaans bij de aankomst moeten trotseren was volledig weggetrokken. Blijkbaar is 't microklimaat bij de Ludo serieus aan 't veranderen. Vochtig zal 't er altijd blijven gezien de grootschalige zeverijen. Wie moet er nog bij zijn die laatste km? Het scenario blijft hetzelfde. Copy - paste van de vorige dinsdagen. Er werd beweerd dat de schuld van deze eentonigheid bij ons zelf te zoeken is. Nu ik zeg u met groot respect dat 'the beast' de klus ook klaart wanneer hij voor de spurt op kop ligt te vlammen. En baai de weei, ik peins dat hij niet den enige was dieje in m'n wiel zat de laatste 25 km. Om de moraal toch wat af te zwakken; Wie was er eerste op den Houteren berg? In ieder geval weer een schoon toereke da we voorgeschoteld kregen.
Met 5 A+ ssers en ene van onder 't stof richting Gestel. The beast was al snel zenuwachtig te maken met opmerkingen als 'korte afstand' en 'op 't gemakske'. In Gestel aangekomen werd gezien de niet onaardige inschrijving en bediening het plan om snel terug te komen en in Gestel ene te drinken, unaniem goedgekeurd. Weinig onregelmatigheden of bijzonderheden onderweg. Gelukkig mocht ene Luyckx na zijn witte broodsmaanden zijn bruid nog eens wisselen voor zijn carbonnen merrie om op te rijden. Hierdoor konden wij genieten van een staaltje perfect wegkapiteinsschap. ' T zal waarschijnlijk de kleur van de pijlen geweest zijn die ons weerhield ze vlot te volgen. In Gestel was 't gezellig zitten. Toch moesten we nog thuis geraken. Enkele ultieme pogingen om de Flip eindelijk eens zeer te kunnen doen eindigden met matig succes. Iedereen recht naar huis en dus weer nie over 't stokt. 'T zal toch geen gewente worden zeker? Het gemiddelde van de rit werd besproken en wordt binnenskamers gehouden. Waarschijnlijk veel tijd verloren bij de voor ons te duidelijk aangegeven splitsingen. Dinsdag zullen we nog eens door rijden Ruben
Donder,
bliksem, regen en wind waren de voorspellingen, maar aangezien het om 18:30 nog
broeierig heet was, kwamer er toch 9 stormjagers aan de start. Er was zelfs
iemand bij die z'n drinken had thuis gelaten, het was dan ook maar een dikke 30
graden...
Niet te ver van huis wegrijden was de afspraak, om tijdig aan de toog te hangen
bij eventueel onweer en we vertrokken richting Herentals. We waren nog maar in
Olen toen het voor ons al gevaarlijk begon te bliksemen. Herentals werd dus
niet gehaald, maar in plaats daarvan werd het een ploegentijdrit om voor de
donderwolken terug in Millegem te geraken. Het tempo van hoog in de 30 werd
aangehouden en alles wees er op dat we in ons opzet zouden slagen. Dat was
natuurlijk buiten Dhr. Verreyt gerekend die vol trots zijn achterlicht opzette,
en het daarna tegen de grond gooide.
Het tempo werd gebroken, de wolken kwamen dichter en even later kregen we de
eerste druppeltjes al te verduren. De druppeltjes werden druppels, en toen we
in meerhout waren brak de hel los. Het werd pikdonker, rukwinden die het
moeilijk maakten om op de baan te blijven en regen die pijn deed in het
gezicht. Enige tijd later kwamen we doorweekt aan in Millegem en vonden we toch
dat we een flinke pint hadden verdiend. Mijn aanbod tot omkoping om Dhr.
Verreyt niet op de blog te vermelden werd beleefd afgewezen, vandaar dat ik u
ook nog graag even voorzie van zijn persoonlijke hompage: http://www.watbenjedan.nl
Aangezien uw 2 vaste verslaggevers hun kat gestuurd hadden, volgt hier een verslagje van uw gelegenheidsreporter. Tien moedige fietsers waren wel komen opdagen en gingen direct akkoord om het spoor van Jef te volgen richting Kaggevinne. Na een km of 15 echter was het harmonieuze nummer 10 al herleid tot 9. Deze 9 atleten lieten de Pogio links liggen (enfin, rechts eigenlijk), maar konden al snel de beentjes testen op enkele pittige klimmetjes tussen Diest en Averbode. De ingebouwde GPS van de gids liet het even later afweten en stuurde hem de berm in. Verder verliep de rit zonder incidenten en tegen een stevig tempo, bij aankomst zouden de 80km tegen 30.5 km/u zijn afgemaald. Een eervolle vermelding wordt nog gegeven aan de heer Eric Il Falco Essers, die dankzij zijn puntgave daaltechniek iedereen het nakijken gaf. De sprint werd pas ingezet na het opdraaien van het Stokt. Vriend en vijand was verbaasd dat de topfavoriet zich zo lang kon bedwingen (enkele maanden geheelonthouding is dus toch ergens goed voor), maar ook nu weer was er niemand bij machte om hem in verlegenheid te brengen.
Een magere opkomst van 6 A plussers stonden aan de start. De schrik om nat te worden en een geweldig fijn briesje zorgde ervoor dat er een nooit geziene motivatie bij de renners aanwezig was. Gevolg: op 't gemakske richting Olen, een pauzeke (uitzondering om te sponseren) en de afspraak om geen extra lus te doen. Na den halve was 't voor de Ruben genoeg geweest, gas geven en stilte in 't peloton. Uiteindelijk zouden we om 9u30 in Millegem toekomen. Aangezien ge voor 10u geen bier moogt drinken hebben we dan toch maar een extra toereke gedaan. De Ruben in zijn nopkes en the Beast had zin om eens wa met ons voeten te spelen. Vanaf Olmen met wind op kop bleef em een 20 m voor het peloton hangen. Niks aan te doen, tot over de meet en gene meter dichter gekomen. Er werd op 't stokt nog een ultieme poging tegen 48 gedaan maar we kwamen gene meter dichter. Geen overwinning met sprint dus maar een eigenaardige ontsnapping.
't Was zover, nog eens een koerske waar we alles uit de kast mochten halen. De laatste weken werd het parcour meerdere malen verkent door onze lokale helden. Elke techniciteit werd bekeken en getraind. De bandenspanning werd getest, niets werd aan het toeval overgelaten, er werd zelfs geoefend op het betreden van het podium en het aannemen van een palm. Echter de organisatie besliste hier anders over. Toen we vrijdag toekwamen merkte we al snel dat het parcour verkeerd was afgezet door onze vrienden van achter 't woud. We hebben alles geprobeerd om deze cruciale fout recht te zetten. Maar 't was te laat, zelfs met al het aanwezige Millegemse afpijltalent zou dit niet lukken voor het startschot. Ok, ok, wij zijn geen moeilijke mensen en dus gaan we 't hier nie op steken Wij wensen dan ook de 23 ploegen die voor ons over de meet kwamen te feliciteren met hun prestatie. In de reeks; "blijven plekken" en "drink al het bier op" zijn we met grote overschot gewonnen. Gene palmen voor deze reeksen maar nen dikke vette kater! Over de wedsrtijd zelf kunnen we kort zijn, alles gegeven, redelijk goe gereden en proficiat aan de bikerboys die op een wervelende wijze zorgde voor een spannende ontknoping.
1) Op de kalendervergadering werd er nog een paar helpende handen gevraagd voor de Lichtstoet(en) aangezien ze een paar man tekort komen (van 18 tot 22u). Kandidaten kunnen zich melden bij Roger Van Baelen.
2) Ook voor de mountainbike tocht van 21 juli worden er nog helpers gevraagd.
Om 18u30 bij de Ludo vertrokken met 7 toeristen en 3 MTB'ers. Stefan wou wel gidsen. Deze keer eens richting Antwerpen vertrokken. In Geel de kanaaldijk op en het tempo werd wat opgetrokken tot in Grobbendonk. Via de Nete naar Nijlen. Nu via Herentals en Ten Aard terug naar Mol. Tot aan 't Stokt gewoon blijven rijden en daar heb ik zelf de sprint maar aangetrokken, maar 't was maar van korte duur. Ben Cools wou vertrekken maar al snel werd zijn wiel genomen door Joost VB en Kevin. Dan de sprint en Joost ging met de palm lopen !
Een
buienradar vol rode vlekken, een paar lokale helden die voor het avondcriterium
gingen trainen en een aantan benen die
de zuid franse 'heuveltjes' nog moesten verteren. Hiermee rekening gehouden
mogen we spreken van een bevredigende opkomst
van 10 fietsen met bijhorende rijders. Jef moest zijn rit van zondag naar de
Ford nog verkennen (want sinds hij op
pensioen is heeft hij niet veel tijd meer) en die richting ging het dan ook
uit. Een eerste obstakel werd ons op 't Rauw al onder de wielen geschoven met
een dikke kilometer losse steentjes op de weg. Iedereen echter op een vrij
deftige manier deze strook overleefd en we konden met z'n allen door naar
lommel. Van daaruit verder richting Luyksgestel en zo via Postel terug. Net
voor we terug in België waren moesten die hollanders ons toch nog eens kunnen
pesten. ze hadden onze weg gepikt! Weer een dikke kilometer op z'n Stybars dus.
Omdat zoals gezegd de buienradar niet veel goeds voorspelde werden er afspraken
gemaakt om deze keer niet langs het stokt binnen te rijden, in de hoop droog te
blijven. Het feit dat er een aantal favorieten ontbraken en dat de palm met
zekerheid weer naar Ruben zou gaan had daar echt helemaal niks mee te maken...
The Beast kon zich echter moeilijk verzoenen met deze bijna unanieme beslissing
en zette zich dan al maar van op den Donk aan de kop. Iedereen klampte dapper
aan, maar het lint in zijn wiel werd steeds korter en korter... tot het geen
lint meer was, maar een eenzame vlucht tot aan de meet. Knap gedaan.
Gezien het voorspelde slechte weer en de weinige kandidaten die zouden meerijden hadden we beslist om de lokale bossen met noppenbanden nog eens aan te doen. Met 4 mtbers en ne kater weg. We zouden door Bel en Meerhout rijden om aan te sluiten op de Bloso route van Laakdal. Ongelofelijk dat de dames van Bloso dit een mtb parcour durven noemen. De blauwe lus bestaat uit 90% asfalt met af en toe een onverhard verbindingsweggeske. Den dapperste onder ons hebben we weinig gehoord. Omdat we ons zorgen maakte over onze verslaggever lieten we em eens nippen van onzen trippel en waarempel geen medicijn heb ik ooit beter zien werken. In een mum van tijd was de stilte doorbroken en konden we terug straffe verhalen met hem delen. Even werd het terug stil toen de mannen van de Oude Jager hun laatste 100m voor onze neus kwamen brengen. Die manne kunnen gerust met ons mee als ze nog efkes blijven trainen. Op 110km reden ze 32.5 gemiddeld . Misschien voor ons ook nie slecht als we zo eens wa rustiger rijden Het weer bleek uiteindelijk nog schitterend te zijn en uiteindelijk ben ik blij om terug een paar uur op mijn mtb te hebben gezeten. Het start schot is gegeven. Nu een rechte aanloop naar het MTB criterium achter 't bos om te strijden voor de podiumplaatsen (in 't klassement 'blijven plekken achteraf'). Dinsdag laat ik de koersfiets nog efkes staan om nog wat te trainen met den mtb. Allicht kom ik na de rit wel eens horen of Ruben en ikzelf ook deze week de enige palmdragers blijven.
Op het einde van een verregende dinsdag zat de schrik om nat te
worden er precies goed in, want 'slechts' 6 coureurs wisten zich te motiveren
om toch de rit aan te vatten. Laat me alvast zeggen dat de afwezigen ongelijk
hadden, want de weergoden zijn de bastards blijkbaar goed gezind. Even
verzinnen waar naartoe en al vlug kwam de Poggio ter sprake. Niet één gids maar
6 gidsen zouden de weg richting Diest wijzen, wat resulteerde in zaken als
'Hier rechts... NEE RECHTDOOR!!' of 'Daar moesten we in!'... Niettegenstaande
stonden we een dikke 30km later aan de voet van onze bevriende klim. The Beast
nam van aan de voet afstand want blijkbaar had hij graag wat rode bolletjes op
z'n groene trui gezet. Tijdens de bekende terugweg hebben we ons ook niet
moeten vervelen, daar we allemaal bijzonder alert moesten blijven om de
drinkbus van Dhr Verreyt te ontwijken, de krampen van Dhr Verreyt te
aanschouwen of Dhr Verreyt op te vangen tijdens een bijna 'ik geraak niet uit
mijne klikpedaal'-val. Net toen we aan de Loana passeerden, en de Gust precies
zin had om ene te gaan drinken, deelde The Beast al een eerste prik uit.
Een serieuze prik dan wel, want toen we aan de kiefhoeve voorbij vlamden stond
zelfs de 5 op de teller. U kan het vervolg al raden... ik zet het verslag hier
stop etc...? Nee beste lezers, uw toegewijde reporter wist aan te klampen en op
de millegemse weg werd het tempo een beetje terug geschroefd. Bij het opdraaien
van het Stokt werd er echter opnieuw een versnelling geplaatst en The Beast was
er samen met GP vandoor. De 2 verslagschrijvers deden er alles aan om terug te
keren, maar zij strandden tot op 10 meter van de koplopers. Een sprint met 2
dus, die weer maar eens werd gewonnen door de topfavoriet.
Hij moet wel erg graag bloemekes zien... Robin
Er stond een rit van 110km op het programma... het programma wordt echter
samengesteld als het nog niet geweten is dat het 6 beaufort gaat waaien.
Mede omdat er slechts 5 windklievers aan de start verschenen werd de planning
dus voor het vertrek aangepast naar 80km. Met Ivan aan het roer werd er vlotjes
richting limburg gepeddeld, soms wel zéér vlotjes met zo'n wind in de rug.
Jammer dat er ook zoiets bestaat als een terugweg...
Nog
maar pas vertrokken en Peter 'Liboton' Moors liet zijn 'off-road' kunsten
zien... 100 meter later mocht hij daarom ook zijn plattebandvervangkunsten
laten zien.
Net toen we op het verste punt omkeerden en de wind op de snoet zouden krijgen
liet Ivan alle lucht uit zijn band... alsof het expres was omdat hij geen zin
had om tegen de wind in te beuken. Nieuwe band gestoken en een bommetje op los
gelaten... wat volgde was een luide knal en 5 verbaasde gezichten. Dat was
precies een echt bommetje... De velg van Ivan had het begeven, over en uit dus.
Depannage werd gebeld en met 4 trokken we verder ten strijde tegen de
weergoden.
Omdat we zo hadden genoten van Peter zijn plattebandvervangkusten gaf hij ons
met de meet al in zicht nog een mooi bis-nummer.
Het clublokaal had niet veel verder moeten staan want de benen waren leeg...
Even later de bak Westmalle ook... Robin
Met 14 racekannonnen konden we uitkijken naar den eerste Poggio van 't seizoen. Stefan wilde ons gidsen. Een schoon pittig toereke was weeral 't resultaat. Vanaf 't begin zat het tempo er stevig in. Was 't nu windaf of waren de 28 kuiten in vorm? Naar goede gewoonte was de hellingsgraad recht evenredig met de snelheid op de bergskes. Op zekere momenten moesten de koptrekkers zelfs wat getemperd worden. Vorige week wist Eric ons te verrassen met Pizza deze week verraste hij ons met een acrobatisch kunstje. Eric kan als geen ander af stappen over zijn stuur terwijl hij op zijn voorwiel rijdt. Ik vermoed dat de enige 50 jarige die hem dit na doet Adriaan van kzoom is (voor de niet kzoom kijkers: van Bassie en Adriaan èh).
Daar was hij dan, lang niet gezien maar oh zo geliefd, de Poggio. Zwaar overroepen werd gezegd door een debutant wiens remblokken nu wel echt versleten geraken. Is hij dan toch die ene wielertoerist die de Poggio geen bergske vindt? The beast (lees Ruben) besefte plots dat hij nog een aantal jonge delinquenten in hun kooi moest houden (= verhaaltje voorlezen en slaapwel kusjes geven) en besliste om de laatste 34 km met wind op kop binnen het uur te rijden. Als vaste kopman was hij weer niet te evenaren. Enkelingen durfden de kop voor enkele km 's te delen maar zelf kwam hij er pas vanaf (RIP) Mart af. Sterker nog er moest sneller dan 40 worden gereden om zijn solo te beëindigen. In de finale waren we nog met 4, de meeste pijlen waren verschoten aan het weinige rumoer de laatste 30km te horen. Ikke op kop tot de laatste 200m, Gert starte de sprint maar weer was niets opgewassen tegen 'The Beast' die nog even twee vingers in de neus stak alvorens de genadeslag toe te dienen. Toch weer een knap staaltje want 't was een pittige rit met 85km aan 31.5 km/u.
Pieter
Grasbos:
De Poggio van Diest. Bekend en berucht door zijn bekendste inwoner Sergei Ivanov.
Wij hebben met de HC stuurgroep voorgesteld aan het bestuur om met de Bastards een activiteit voor de club te organiseren. De BBQ voor dit jaar is volledig georganiseerd en dus werd gekozen voor een extra activiteit.
Dit voorstel werd op zijn beurt voorgelegd aan de Bastards. De aanwezigen op 22/5 hebben gekozen om met de jongeren (Bastards,...) een dropping met after party te organiseren op zaterdag 26 november.
Voorstellen, suggesties van harte welkom.
Dus noteer dit alvast in jullie agenda's en maak al reclame bij uw entourage!!!
Eindelijk nog eens een fantastich fietsweertje. We hebben er lang op moeten wachten. De opkomst was dan ook massaal. Na wat rondbellen en doorgeven van de godalmachtige buienradar konden we toch nog 7 fietsers recruteren. Daar het weer zo uitzonderlijk mooi was zijn we wat later vertrokken. Zodanig konden we eerst nog wat genieten achter de vitrine van de betere fietsboer. Gelukkig was de koffie in 't cultureel centrum van Millegem pas om 10u klaar anders had de kans om de rit te beperken tot het straat oversteken waarschijnlijk een feit geweest. Ietekes na den achte dan toch maar vertrokken. Gelukkig had ik de avond voordien vlot tijd kunnen maken om mijn fiets een grondige poetsbeurt te geven. Ik heb dan ook de volledige rit maximaal kunnen genieten van mijn 'propere' fiets.
Onder leiding van het betere gidswerk konden we genieten van één van de mooiste ritten ooit. Per uitzondering hebben we één pauze ingelast aan den draad van 't E3 strand waar de duizenden bloedmooie vrouwen het strand even konden ruilen voor onze atletische kathedralen. Deze rit leek wel een droom van aaneengeschakelde climaxen. Iedereen had dan ook enorm veel goesting om de volledige 120km te doen. Er werd zelfs aan de gids gevraagd of de rit niet langer kon gemaakt worden. Uit sympathie voor de werkende weekendmens en de vermoeidheid van Ivan ( in tegendeel, Ivan beschikte in deze barre omstandigheden over een paar superbenen) werd toch maar beslist om 20 km af het totaal te pitsen. Spijtig dat we nu verplicht na 100 km en voor 12u al een horecazaak moesten betreden.
Wij wensen dan ook de 23 ploegen die voor ons over de meet kwamen te feliciteren met hun prestatie. 
Gezien het voorspelde slechte weer en de weinige kandidaten die zouden meerijden hadden we beslist om de lokale bossen met noppenbanden nog eens aan te doen. Met 4 mtbers en ne kater weg. We zouden door Bel en Meerhout rijden om aan te sluiten op de Bloso route van Laakdal. Ongelofelijk dat de dames van Bloso dit een mtb parcour durven noemen. De blauwe lus bestaat uit 90% asfalt met af en toe een onverhard verbindingsweggeske.
. Misschien voor ons ook nie slecht als we zo eens wa rustiger rijden 
in tegendeel, Ivan beschikte in deze barre omstandigheden over een paar superbenen) werd toch maar beslist om 20 km af het totaal te pitsen. Spijtig dat we nu verplicht na 100 km en voor 12u al een horecazaak moesten betreden. 
