Ik ben Debby, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Debby.
Ik ben een vrouw en woon in Lummen (België) en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 21/10/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, film, muziek, onze dochter....
So I'll cash my cheques and place my bets
And hope I'll always win
Even if I don't I'm fucked because
I live a life o
Mila
Onze hartendief
02-03-2007
De bekendmaking...
Omdat ik zo blij was met het nieuws (en niet kan zwijgen ) zijn we dadelijk naar Jorgen zijn ouders gereden... Daar stonden we wat rond te draaien in de keuken want geen van ons beiden durfde het zeggen (flauw eh, maar op dat moment voel je je zo klein eh)... We moesten het ook voorzichtig aanpakken daar Jorgen zijn nicht op 16 februari 2007 veel te vroeg bevallen is en het kindje het niet zo goed deed. Dus uiteindelijk flapte Jorgen het er gewoon uit... Zoiets van "we hebben ook goed nieuws..." Jorgen zijn mama keek al naar ons beiden en ik kon mijn tranen niet bedwingen (flauwe trees dak ben)... "We worden mama en papa" volgde er toen... Natuurlijk waren zijn ouders dolgelukkig en kwamen ze knuffelen ( en ik maar bleiten) en ons feliciteren.
Nu mijn ouders nog... Ik belde hen of ze misschien thuis waren omdat we eens wilden langs komen om een bezoekje te brengen. Mijn ouders moesten op dat moment naar een feest maar mijn moeder hoorde al aan mijn stem dat er iets was. Ze vroeg dan ook dadelijk "Waarom Mieke??" (mijne bijnaam voor mijn ouders) Ik antwoordde: "Aaah, drink dan maar een extra pint voor je 2de klein kind" (mijn broer had al een zoon van 7) Ja die waren natuurlijk ook dolgelukkig vooral omdat ik altijd gezegd had dat ik geen kinderen moest hebben. Ik denk wel dat ze die avond een pint extra gedronken hebben om het te vieren.
Mijn broer heb ik daarna opgebeld en die lachte het weg want die dacht dat het een grap was... Niet dus...
Zo zijn we de rest van de familie en vrienden afgegaan met het goede nieuws. Hoe meer positieve reacties dat we kregen hoe blijer we ons voelden. Zoveel mensen dat je steunen. Een kind is niet zomaar iets waar je licht over gaat, het is je toekomst, je hele leven. En met de hulp van vrienden en familie gaat dat zeker goed komen...
Goed, hoe zal ik beginnen... In augustus 2006 ben ik wegens een borstoperatie gestopt met de pil. Dit op aanraden van de chirurg. Enkele weken later liet Jorgen (mijn vriend) vallen dat we misschien maar niet meer moesten beginnen met de pil en de natuur zijn gang laten gaan. We waren tenslotte bijna 8 jaar samen en een kind was meer dan welkom. Dus wij gewoon verder met ons leventje. Door de week harde werkers en in het weekend gingen we uit de bol... Een onbezonnen leven tot 16 februari 2007...
Nu moet je weten dat ik een heel regelmatige cyclus heb en dat ik op de dag kan zeggen wanneer ik ongesteld moet worden en dit is altijd in de voormiddag. Op 16 februari 2007 moest ik ongesteld worden. Toen ik tegen de avond nog steeds niet ongesteld was zei ik al tegen Jorgen dat ik dacht dat ik zwanger was... "Och jong" antwoordde hij mij, "ge zijn nog geeneens over tijd". Daar had hij volkomen gelijk in maar toch voelde ik me anders, ik voelde iets maar kon het niet thuisbrengen.
Zaterdag nog steeds niet ongesteld. Zondag het zelfde liedje... Nu begon Jorgen het toch benauwd te krijgen en gingen we toch maar een zwangerschapstest halen. Hij vlug naar de apotheek van wacht om een predictor te gaan halen. Ik met dat ding naar de WC... Na enkele seconden (ja enkele seconden) zag ik de 2de streep al verschijnen.... Jorgen stond nerveus toerkes te draaien in de living toen ik huilend van de WC af kwam. Ik was zwanger.
Op dat moment was ik zo de kluts kwijt en kon ik alleen maar huilen. Ik zag mijn leven in duigen vallen... Klinkt lelijk, ik weet het, maar ik was zo verschoten eh. Nu wisten wij beiden dat het natuurlijk kon maar zo snel...
Maandag 19 februari naar de dokter om bloed te laten nemen. 's Avonds belde hij met de mededeling dat er geen twijfel over bestond en dat ik idd zwanger was... Op dat moment voelde ik alleen maar geluk en blijdschap. Na een nachtje goed praten met Jorgen en onze toekomst wat te bespreken voelde ik mij zoooo gelukkig.... Wilde het dan ook dadelijk aan iedereen vertellen.
Mila
) zijn we dadelijk naar Jorgen zijn ouders gereden... Daar stonden we wat rond te draaien in de keuken want geen van ons beiden durfde het zeggen (flauw eh, maar op dat moment voel je je zo klein eh)... We moesten het ook voorzichtig aanpakken daar Jorgen zijn nicht op 16 februari 2007 veel te vroeg bevallen is en het kindje het niet zo goed deed. Dus uiteindelijk flapte Jorgen het er gewoon uit... Zoiets van "we hebben ook goed nieuws..." Jorgen zijn mama keek al naar ons beiden en ik kon mijn tranen niet bedwingen (flauwe trees dak ben)... "We worden mama en papa" volgde er toen... Natuurlijk waren zijn ouders dolgelukkig en kwamen ze knuffelen ( en ik maar bleiten) en ons feliciteren. 
