Met dit blog wil ik aan de wereld laten zien dat iedereen op zoek is naar geluk. Geluk in de liefde, geluk op het werk, geluk met vrienden, geluk en gezin enz… Soms is deze zoektocht leuk en soms is ze pijnlijk. Even iets over ons zelf, HET GEZIN. Het gezin bestaat uit een vader, een moeder, vier kinderen, drie kleinkinderen, een loebas van een hond en enkele poesen. U ziet een heel normaal, doorsnee gezin . Het is de moeder van dit gezin die aan een zoektocht begint. Mijn heel leven heb ik gewerkt en gezorgd voor iedereen. Eerst mijn man, dan de kinderen, mijn ouders en nu mijn kleinkinderen. Soms vraag ik me af of dit de zin is van het leven. Als ik even terugblik moet ik toegeven dat ik een zeer fijne jeugd had. Als oudste meisje uit een groot gezin moest men wel op jonge leeftijd meedraaien in het huishouden en de verzorging van de jongere kinderen. Maar omdat er veel kinderen bij ons op straat waren was er ook altijd iemand om mee te spelen of ruzie te maken. Vanuit dit standpunt leerden we rekening te houden met elkaar en voor elkaar op te komen. Kwajongens streken werden altijd uitgehaald in groep, nooit alleen. En was er toch eens iemand die in de problemen kwam kon die steevast rekenen op de andere kinderen.Wij mochten nog op straat spelen, er waren in die tijd nog maar een paar auto’s. Enkel de bakker, brouwer en melkman waren vaste klanten in onze straat. Tegenwoordig zie je de leerkrachten, met een touw, wandelen over de stoep. Ze noemen dat de wandelbus. Onderweg pikken ze kinderen op om naar school te gaan. Ieder kind moet het touw vasthouden. Vroeger was dit ook zo. De kinderen uit de zesde klas namen al de jongere kinderen mee naar school (zonder touw), zodat iedereen veilig in school aankwam. Dat was een gewoonte die door ons jongeren nooit in vraag werd gesteld. Dit gebruik is in onmin geraakt met de schoolbussen. Degene die goed konden studeren gingen door naar de hoge school of de universiteit, de rest ging na zijn lager- of hoger- middelbaar aan het werk. Iedereen was toen nog gelijk voor de wet. Voor de rest, je had werk, je trouwde, kreeg kinderen en de meeste konden zich een huis veroorloven. De economie draaiden toen nog op volle toeren. Van crisis was geen spraken. Tegenwoordig moeten onze kinderen met twee werken om zich een huisje of een appartement te kunnen veroorloven. Dus veel kinderen komen en nu ook niet meer (het is trouwens ongelooflijk duur om een kind groot te brengen). En zo verstrijken de jaren, de kinderen worden groter, krijgen zelf kinderen en wij gaan met pensioen. Voor ons is het leven altijd redelijk rustig verlopen tot de laatste 3 jaar. Mijn vader kreeg een zwaar ongeluk (een ongelukkige val thuis) en herstelden heel slecht van zijn breuken. Omdat mijn beide ouders toen reeds in de 80 waren was het niet meer mogelijk om thuis te blijven. Al de kinderen hadden een eigen huishouden en werk. Mijn vader besliste dan om naar een zorgcentrum te verhuizen (in een appartement met alle zorgen). Ik moet toegeven, dit was voor hun een zeer zware beslissing. Ondanks waren ze gelukkig in het zorgcentrum. Wij als kinderen maakten een beurtrol zodat ze altijd iemand bij zich hadden van in de namiddag tot het slapen gaan. Begin van het nieuwe jaar overleed de zus van mijn vader. Hij leed er onder omdat hij niet bij machten was de begrafenis bij te wonen. Twee maanden later is mijn vader zijn zus gevolgd. Enkele weken later overleed nog een zus van mijn vader. Deze drie klappen was zwaar te dragen. Wij hielden ons sterk voor ons moeder. Ons moeder deed het goed de hele zomer, maar met de zon achter de wolken ging schuilen zagen wij ons moeder zacht uitdoven. Juist geen jaar na ons vader is ze dan ook hem gevolgd. Beide ouders in een jaar tijd. Het was een zware tijd, maar we zijn blij dat we ze zolang in ons midden mochten houden. Begin dit jaar verpletterend nieuws. Mijn jongste schoonbroer, broer van mijn man, overleed. Hij was nog maar 60 jaar. Sinds die dag ben ik me beginnen af te vragen of er nog meer schuil gaat in ons leven. Ik kan niet geloven dat dit alles is. Werken, eten en slapen iedere dag opnieuw. Daarom ga ik nu op zoektocht om onze persoonlijke dromen, dromen van mijn kinderen en kleinkinderen waar te maken. Heb je lust om mee te volgen, raad te geven of mee te praten, kom gerust. Laat iets horen op deze site of op mijn email adres. Tot morgen, ,