Ik kom er altijd gelijkaardigen tegen. Dat schept een band. De nacht zal nog lang en mischien koud maar zeker niet eenzaam zijn. Zoveel is duidelijk. Tot morgen, vrienden bloggers. Slaap wel in jullie warme bedjes. Wees gerust, ik controleer de nacht.
Zo kan ik bijvoorbeeld niet tegen een stenen muur pipi doen als ik in de stad ben maar kies ik altijd een stevige boom uit. De roep van de natuur, weet je wel . . .
Szymon moest naar huis en ik zwierf de hele namiddag rond. Ik vond het een prachtige rit op de ziekenhuisBMW. Watervallen, wouden en wijde woestenij wisselden elkaar af. Ik houd wel van de natuur.
Vlees hadden we nog niet. We passeerden aan de Kinderboerderij in Kiewit en zagen dat immer ambetant geitje staan. Wijzelf hadden er nog nooit last van gehad maar we zagen dat het in de gezichtjes van kleine kindjes likte, enorm hard in hun oortjes riep en overal kaka dropte waar de kindjes nog moesten lopen. Wij vonden dat allemaal ZO ongepast van dat beestje en zoals gezegd . . . Vlees voor ons middagmaal hadden we nog niet. Szymon zei me dat ik gewoon op de uitkijk moest staan, hij zorgde voor de rest. (Dat kan je wel afleiden aan zijn gelaatsuidrukking) Het was een heerlijk middagmaal ;-)
Het was lang geleden dat ik nog iets van mijn makker Szymong gehoord had. We spraken af en hebben de hele voormiddag gevoetbald. Honger honger honger levert dat op. Geen geld geen eten. Dus moesten we handelen. Ik stapte naar een vriendelijke landbouwer en hielp hem een uurtje in zijn veld. Als beloning kreeg ik wat patatten en groenten.
En inderdaad . . . Die avond. Fantastisch gewoon. Ik wist dat ik op m kon rekenen. Die papa toch. (Wel spijtig dat er geen takelwagen of politie of zo nodig was)
Ik zat maar de hele tijd te denken aan gisteren. Stijn en ik hadden gisteren wat wild gedaan met onze voertuigen in het ziekenhuis en we hadden een keertje echt gebotst. Fantastisch vond ik dat en besloot naar mijn papa te telefoneren. Ik vroeg hem om zo nog eens iets op poten zetten maar dan groter. Hij zou zien wat hij zou kunnen forceren.
Na nog wat praktische dingen met Stijn besproken te hebben fiets ik terug weg, de avond in. Eten en onderdak zoeken. Een hard bestaan maar zo word ik sterk.
Het belangrijkste wat ik vandaag doe is naar Stijn gaan. Stijn is ziek en ligt in het ziekenhuis Rinaldo, een vriendje van Stijn maar intussen ook van mij, rijdt met me mee Het wordt weer een verre rit met de fiets maar oma Corry heeft ervoor gezorgd dat ik weer veel en lekker gegeten heb.
En het is niet zomaar een dag maar de verjaardag van mijn papa Ik zeg niet hoe oud hij vandaag werd want de blog moet leuk en jong blijven Hier een foto van de kroon die ik op zijn hoofd zette. Hetgeen onder de kroon zat bespaar ik je Het moet immers ook een mooie blog blijven
De adrenaline raakte niet uit mijn lijfje en daarom besloot ik deze nacht rechtop te slapen. 
