Mijn leven...een leven vol obstakels, wanhoop , miserie met ook ietwat gelukzaligheid.
Opgroeien in een grote Stad zoals Antwerpen is zoiezo al moeilijk, zeker voor iemand als ik. Want ik ben niet zomaar een gewone jongen, nee een jongen met talenten, visies en vooral veel onzekerheden. Altijd maar zoeken naar niets... of toch wel? Ik zoek naar een school om in te studeren, om later een wetenschapper te worden of misschien wel een astronaut.
Mijn schoolleventje was niet echt wat je alledaags kunt noemen... Pesterijen en conflicten met andere jongeren waren altijd al mijn deel geweest.
Niet dat het altijd zo is geweest.
Toen ik in het 1ste leerjaar zat was alles 'rozegeur en manenschijn', Het is een school waar vroeger nog zoals normaal Belgen zaten maar toen ik er zat , zat het vol met Marokkanen en Turken. Ik was zowat de enige Belg op de school. Leren schrijven ging vlotjes, maar dan wel met de linkse hand want ik ben altijd al linkshandig geweest. Alleen rekenen en wiskunde verloopte nooit echt goed. Al bij al had ik een doodgewoon schoolgaand leventje. Maar mijn geluk bleef niet lang duren, mijn geluk blijft nooit lang duren. Want daar was hij, een nieuwe leerling , Ahmed genaamd. Hij was moddervet en had een grote ronde kop met kille donkerbruine ogen. Hij leek me in het begin wel een toffe jongen, maar dat was hij niet. Integendeel!
Ahmed, de nieuwe jongen heeft me nooit echt graag gemogen en als ik naast zijn bank liep schreeuwde hij al tegen mij dat ik uit z'n buurt moest blijven, op de speelplaats pestte hij me dikwijls en het was hij die m'n hele schoolcarrière in het 1ste tot 6de leerjaar goed verpest heeft door middel van pesterijen en vernederingen die hij me elke dag dat ik naar school ging toestuurde.
Op zich zou je denken: "Pesten , dat hebben veel jongeren toch doorgemaakt", maar wat Ahmed deed was niet zomaar pesten. Nee, het was letterlijk me kapot tergen en me kloten op de meest smerige manieren, me op de grond duwen op de speelplaats, tegen me roepen en soms me gewoonweg pijn doen. Dit zal ik hem nooit vergeven. Het blijft tot op de dag van vandaag een pijnlijk litteken, een ellendige herrinering aan mijn jeugd. Ik walg ervan telkens opnieuw als ik eraan denk, hoe die dikzak me behandeld heeft, 6 schooljaren aan een stuk..Keer op keer, trijterde en pestte hij mij en het ergste van al...Niemand deed er ooit iets aan, en wat deed ik? Ik keek machteloos toe hoe Ahmed de dikke nieuwe leerling me pestte.
Ik moest dit even kwijt op m'n blog -al die vieze herinneringen uitspugen op papier- en hoop dat er mensen zullen zijn die geinteresseerd zijn dit te lezen. groetjes Johnnyboy
