De zonnestralen banen zich een weg naar binnen. Zachte pianonoten rollen mijn oren binnen... Moe. Ja, moe voel ik me. 'k weet niet meer wat ik hier zit te doen... heb ik nog de fut om te werken, had ik maar.... Ik dacht 2016 gemakkelijk achter me te laten, maar dat ene zwarte beestje blijft toch bij mij. Hoewel ik soms afvraag of het niet iets anders is... Mijn zwarte beestje kreeg de naam burn-out en toch heb ik soms het gevoel dat het niet de juiste term is.

Is het nu een bore-out? Of ben ik misschien depressief ... of is het gewoon een algemene vermoeidheid die me parten speelt. De zon verstopt zich achter de wolken, misschien moet ik mij ook eens een tijdje "verstoppen". Verstoppen voor de realiteit van de dag, de verplichtingen,... als ik hier naar buiten kijk dan zie ik de bomen en dan denk ik, hmmm, verstoppen in het bos.

Een traan drukt zich op ... ik voel me niet gelukkig denk ik of constateer ik. Maar met wat ben je dan niet gelukkig. Ze hebben me altijd gezegd dat het kunnen benoemen van het probleem al de helft van de oplossing is. Is dat zo? Mijn leven is een zoektocht geworden... meer en meer het gevoel krijgen dat je zoekende bent. Zoekend naar wie je bent, wat een meerwaarde kan betekenen voor jezelf voor je verder leven. Zoekend naar wat rust brengt, naar hetgeen wat mijn demonen waar ik toch oh zo worstel kunnen kalmeren. Zoekend naar wat ik wil doen met mijn leven, zowel privé als professioneel.

Moet ik misschien met iets creatiefs bezig zijn en daar een weg in zoeken... ik hoor graag muziek, kijk graag naar kunst... en dan het woord: Architectuur... de richting die uitgesloten was.

14 jaar. Ziekenhuis. Psychiatrie. Bijna Kerst. Mislukt. Nog levend. En dan de vraag: wat wil je gaan doen? Architectuur. Neen. Kunstschool. Geen subsidies. Spijt. Hoofd naar beneden. Veder.

Jaren laten heb ik daar misschien het grootste spijt van. Denk zelfs niet dat mijn ouders, neen mijn vader, wel goed beseft, tot op vandaag, welke impact dit misschien wel heeft gehad op mijn leven.

Maar ja. Niet achteruit kijken, want voor ons ligt de toekomst en die kunnen we nog vormen. Dat is de spirit. Maar hoe komt het dan toch dat ik het niet kan. Steeds is de aantrekkingskracht van het verleden zo groot. Wentelen we ons in het verleden. Voor velen misschien een deken van geluk, goede herinneringen. Voor anderen, een donkerzwart deken met wat witte stippen hier en daar.

Alles kan toch niet slecht zijn... er zijn toch momenten waar we ons gelukkig bij voelen eens we eraan durven terug denken. Ja velen zelfs, maar de hersenen dwalen af naar die minder leuke momenten. Die momenten die het negatieve in ons blijft voeden.

Hoe geraak ik daar van af? Is dat mijn grootste demoon? Hoe schud ik deze van mij af?

Mijn grootste wens is is dat mijn kinderen niet moeten opgroeien en moeten verder leven met zulke demonen. Ik hoop dat ik nooit demonen in mijn kinderen hun hersentjes als zaadjes van verderf inplant.

Zaadjes die zich dan, en hopelijk zijn ze sterker dan ik, verder ontwikkelen tot een groot schaduwblad die gedachten in het donker plaatsen. Happy thoughts in dark places.

Hoe ga ik verder? Hoe sla ik die demonen van mijn schouders af?