Ik de zomer van vorig jaar begon mijn man van 42 jaar klagen over de bloed in de urine. Na 2 behandelingen met antibiotica is er niks veranderd. In september zijn wij bij de uroloog geweest. Mijn man had poliepen en moest geopereerd worden. Operatie van mijn man duurde 3 uur. Na de operatie kregen we te horen dat het waarschijnlijk over kwaadaardige gezwellen ging. Een week na de operatie zijn we bij de dokter geweest om resultaten te bespreken en ja, volgens de dokter ging het over een zeer kwaadaardige vorm van kanker. We waren als verlamd door het nieuws. 2 weken later was mijn man opnieuw geopereerd. Na de tweede operatie was de dokter iets positiever. De kanker was juist niet tot de spierwand gegroeid en de aanwezige kankercellen waren niet kwaadaardig. Mijn man kreeg 6 bcg spoelingen. Een mand geleden was mij man opnieuw geopereerd. Ons dokter was heel positief. De blaas zag er goed uit. Er was nog een klein poliepje te vinden. We zijn 2 weken geleden bij de dokter geweest. Er zij geen kankercellen meer gevonden, mijn man heeft nergens uitzaaiingen. Nu krijgt hij 1 keer per mand blaasspoeling met bcg en moet opnieuw op controle in juni. Tijdens het laatste doktersbezoek was  er ook geen sprake meer van de blaaskanker maar van zeer kwaadaardige blaaspoliepen. Natuurlijk zijn we niet uit de nesten. De onzekerheid blijft bestaan maar ja in het vergelijken met de oorspronkelijke diagnose is het allemaal niet zo erg.

Ik heb  vanaf het begin de diagnose "zeer kwaadaardige kanker" geweigerd. In mij gevoel klopte het niet. Ik begrijp het wel dat je moet patiënten voorbereiden voor mogelijk slechte diagnose , maar het was helemaal niet nodig om vanaf het begin over een grote operatie te praten - "alles moet waarschijnlijk weg, de blaas, prostaat, zaadballen". Alleen dat is genoeg voor iemand van 42 jaar, om serieus ziek te worden. Ik vind echt dat de dokters onderschatten mogelijke gevolgen van zo slechte nieuws. Volgens mij van zoiets kan je echt ziek worden.

Ik ben wel niet iemand die laat zich door zo nieuws ontmoedigen. Ik heb mijn hersenen en kennis gebruikt om mijn man te ondersteunen door alles wat mogelijk is. De juiste voeding, gesprekken, bachbloessems, massages. Dankzij God ben ik voor gezondheidsconsulente gaan studeren. Moet mijn praktijk niet genoeg opbrengen om ervan te leven zal ik niet telurgesteld zijn. Op het menselijk leven is geen prijs  
 Ik weet wat veel mensen denken van een alternatieve aanpak maar toch  doe ik  mijn ding. Ik kan moeilijk zeggen of wat we doen help maar de resultaten zijn tot nu toe verbluffend. 5 manden geleiden was er sprake van een zeer kwaadaardige vorm van kanker nu zijn het kwaadaardige poliepen. Ik weet het. Het is veel te vroeg om victorie te kraaien. Het kan jaren duren voor het lichaam van mijn man stopt met het aanmaken van de poliepen. Mijn man zal ook altijd tot een risicogroep behoren. Maar ja  wie niet? Zoveel mensen krijgen de diagnose kanker te horen dat het is meer uitzondering dan een regel dat je geen kanker krijgt. Zo denken we erover en het helpt ons.

12-03-2012 om 14:32 geschreven door AgaS