k'eb al zo lang niks meer g'hoord zou ze gelukkig zen? 't schijnt da z'iemand anders ee zou ze gelukkig zen? ik weet da't ni schoon is da'k het ni zou meuge zeggen mor ik kan der niks aan doen
ik hoop da ze mij wa mist da z'een heel klein bitje ongelukkig is ik hoop da ze mij wa mist da z'een heel klein bitje ongelukkig is
zou ze nog aan mij denken? zou ze nog kwaad zen? zou ik eur is ni bellen? om te zeggen da'k veranderd zen?
ik hoop da'k ni gon vragen maar ik zal 't ni kunnen laten of em beter is in bed
ik hoop da ze mij wa mist da z'een heel klein bitje ongelukkig is ik hoop da ze mij wa mist da z'een heel heel heel klein bitje ongelukkig is da's z'ongelukkig is da's z'ongelukkig is da's z'ongelukkig is da's z'ongelukkig is
Dat je soms helemaal ontroerd raakt door een heel simpel liedje?
Zoals Time is ticking away bijvoorbeeld.
Origineel van de Heideroosjes, maar ooit gecoverd door Jacqueline Govaert.
Je kent ze wel, das dat mieke van Krezip.
Wel, ze heeft een hele mooie versie van Time is ticking away gemaakt.
Zij alleen, stem en piano.
Daar krijg ik dus kippevel van.
Tranen in mijn ogen.
Zo mooi gezongen
Dat het een mooie tekst is helpt natuurlijk ook altijd.
Vooral het einde is zo juist:
I don't need many friends but those I have are real Together we're down for life United we stand, devided we fall All for one and one for all
t Is wel vaker zo dat ik gepakt ben door een tekst of tekstflard.
En als daar dan een piano bijkomt kan er weinig fout gaan.
Nog zon lied is Piano Man van Billy Joël.
Helemaal int begin van dat nummer zingt hij:
There's an old man sitting next to me Makin' love to his tonic and gin He says, Son can you play me a memory I'm not really sure how it goes But it's sad and it's sweet and I knew it complete When I wore a younger mans clothes
Dagen waarop je heen en weer geslingerd wordt tussen je emoties.
Zoiets sluimert natuurlijk al een hele tijd, om dan op een dag in volle hevigheid boven te komen.
Zon dag was het gisteren En vandaag
t Is eigenlijk al enkele weken geleden begonnen.
Examenstress, ook wij ontsnappen er niet aan. k Moet wel zeggen dat de dochters zelf geen stress hebben. De ouders daarentegen
Echt niks hebben ze gedaan, de boeken amper open.
En dan komen ze beiden thuis met een schitterend rapport.
Mixed emotions langs de ene kant frustraties, al meer dan week, omdat ze niets doen voor die examens en langs de andere kant de blijdschap om hun goede punten.
Met de jongste was het een ander probleem: zn eerste echte serieuze kwetsuur bij het voetballen. Niets gebroken, maar seizoen wel gedaan. En net nu er enkele belangrijke matchen op het programma stonden. En net nu hij uitgekozen was om aan een speciaal evenement mee te doen, als enigste van zn leeftijd.
Heel boos en verdrietig was hij. De eerste dokter gaf hem nog wat hoop: weekje rusten en het komt wel in orde. De tweede dokter was iets minder hoopvol en de derde zei vlakaf waar het op stond: rusten en ervoor zorgen dat het in augustus helemaal genezen is, wanneer de trainingen voor het volgende seizoen beginnen.
Tien jaar is hij, maar de volwassen manier waarop hij ermee omgaat maakt me zo blij! Dan pink je al eens een traantje weg.
Tenslotte gisteren de Ronde Van Vlaanderen
Schitterende winner, ik volg hem al jaren!
Was er al een paar maal bij in Roubaix.
Ik heb ook geroepen toen hij over de meet reed.
Dolgelukkig! Klein feestje gebouwd in mn stamkroeg.
Spijtig van die valpartij van die andere superrenner, ook één van mn favorieten. Iemand die ik ook al zag winnen in Roubaix.
Mixed emotions
Maar het ergste zijn de herinneringen
Ja, aan haar
Ik weet het, ik zou er nu eigenlijk toch al lang overheen moeten zijn.
Maar het is nu eenmaal zo.
Beelden en fotos van VIPs (die de koers kapot maken trouwens) gewone toeschouwers langs het parcours, ik kijk er liever niet naar.
Schrik om haar plots te zien opduiken.
Dom hé
Langs de ene kant wil ik heel graag iets van haar horen. Weten hoe het met haar gaat. Weten wat ze nu doet, enzoverder.
Langs de andere kant weet ik dat wat ze zal zeggen niet is wat ik wil horen
En nu de festivals er aan komen zal het er niet op beteren. Enkele festivals waar ik heel graag naar toe zou gaan mijd ik deze zomer.
Om de confrontatie uit de weg te gaan. Nochtans steengoede affiches, maar ik kan en durf het niet.
Bang
Na anderhalf jaar doet het nog (bijna) evenveel pijn.
Ik kan het al wat vaker loslaten, maar er zijn van die momenten
Dan heb ik het weer, ben ik droevig, heel emotioneel.
Had ik vroeger ook, maar dan was ze er, dan babbelden we daarover.
Er is nu nog wel iemand waarmee ik dat kan, iemand die ondertussen het hele verhaal kent, maar wil haar er niet iedere keer mee lastigvallen.
Maar ik denk niet dat je beseft wat voor een puinhoop je achterliet, hoe diep de put is, hoe groot het verlangen is naar een teken van leven, hoe hoop en verdriet hand in hand gaan, uur na uur, dag na dag, telkens een herinnering passeert
Love of my life - you've hurt me You've broken my heart and now you leave me Love of my life can't you see Bring it back, bring it back Don't take it away from me Because you don't know - What it means to me
Love of my life - don't leave me You've stolen my love and now desert me Love of my life can't you see Bring it back, bring it back Don't take it away from me Because you don't know - What it means to me
Pijn, verdriet,
xxx
by the way; gisteren zou Freddy Mercury 65 geworden zijn
Iemand, iemand die het kan weten, zei onlangs tegen me het volgende:
Dromen mag je niet najagen. Ze moeten een droom blijven. Je mag ze echter ook niet vergeten, of links laten liggen. Je moet er voor vechten op een speciale manier Koester ze, denk er dagelijks aan, droom over je droom en heb geduld.
En voor je het weet komt je droom uit.
Wel, in theorie is dat een wijze raad.
Maar de grens tussen je droom loslaten en ervoor vechten is flinterdun.
Je kan dit ook niet van de ene dag op de andere denk ik.
De ene dag ben ik ervan overtuigd dat ik mn droom teveel najaag. De andere dag heb ik bang dat ik te weinig moeite doe.
Het juiste evenwicht vinden is het moeilijkst van allemaal.
Klaar zijn voor je droom en toch niet leven in functie van die droom.
Ik heb het dit wekend nog ondervonden.
t Was een fantastische zondag op de wei van Werchter.
Maar ook eentje met een dubbel gevoel.
Mixed emotions.
Omdat ik wist dat ze er ook zou zijn.
En t is helemaal niet moeilijk om iemand te vinden in een massa van meer dan 80.000 mensen.
t Is de kunst om iemand te ontlopen.
En daar heb ik veel tijd en moeite in gestoken.
Dat overschaduwde mn hele dag.
Steeds op je hoede zijn, steeds rondkijkend of ze er niet toevallig ligt, net daar waar je wil gaan staan.
En bij elke knappe, hoogblonde vrouw die passeert slaat je hart dan effe wat sneller
Om dan opgelucht vast te stellen dat ze het niet was.
Everyone wants to be the sun that lights up your life. But Id rather be your moon, so I can shine on you during your darkest hour when your sun isnt around
Life goes on zegt men.
En dat zal zo ook wel zijn.
Maar dat maakt het allemaal niet eenvoudiger.
Zeker nu niet.
Zeker niet wanneer het thuis weer heel wat minder gaat.
Zeker niet wanneer de zomer voor de deur staat.
Met al zn herinneringen, goede en slechte.
t Zijn meestal de slechte die je onthoudt.
Maar in dit geval wil ik me enkel het goede van de vorige zomer herinneren.
Omdat ik een heel drastische en definitieve beslissing genomen heb.
Moeten nemen heb, voor mn eigen bestwil en gezondheid.
Maar ik vrees dat dit het einde is van een hele leuke, soms pijnlijke periode.
Het einde van een mooie vriendschap die evolueerde naar een groot verlangen.
Het einde van iets waar ik me zo goed bij voelde, zo goed dat het soms een droom leek.
Het einde van misschien wel mn laatste hoop op iets wat ik nooit echt gekend heb in mn huwelijk.
Het einde van het begin van een volgende stap in mn leven, nog voor ik die stap echt kunnen zetten heb.
Geen wroeging, geen spijt van wat er geweest is, alleen hele diepe droefenis.
Het voelt aan als sterven, alsof alles nu echt door mn vingers geglipt is.
En waarschijnlijk sterft er nu ook echt iets in mij.
M, bedankt voor de voorbije leuke zomer, voor de aandacht die je me gaf, voor de uren dat we babbelden, voor de vele mails, voor het feit dat je me even toeliet, dat je me de kans gaf je te steunen toen je zelf diep in de put zat.
Op 23 december schreef ik al in deze blog dat ik mezelf één jaar de tijd geef om te beslissen welke richting de rest van mn leven zal uitgaan.
Veel mogelijkheden zijn er niet:
Ofwel blijf ik verder aanmodderen zoals ik nu bezig ben
Ofwel trek ik een streep onder mn huwelijk en probeer ik opnieuw te beginnen.
Wel, we zijn nu 5 maanden later en het is tijd om een tussentijdse balans op te maken.
In feite is dit niet meer of niet minder dan de evaluatie van 18 jaar huwelijk.
Het verhaaltje van de 7 vette en de 7 magere jaren geloof ik al lang niet meer.
Of het moest zijn dat er iemand weet hoe het na die 14 jaar verder moet.
Ik weet het alleszins niet.
Als ik kijk naar de laatste 5 maanden, de periode dat ik dag na dag gekeken heb hoe het ging, dan weet ik zeker dat na die 7 magere jaren niet opnieuw vette jaren komen.
Als ik het in kleuren uitdruk ziet het er vrij rood uit, de voorbije periode .
En wat nu?
Ik weet het niet
De volgende 7 maanden zullen het tij niet keren,daar mag ik zeker van zijn.
Maar ik heb mezelf een volledig jaar gegeven, ik heb dus nog effe tijd om die moeilijke beslissing te nemen.
En ik wil niet in herhaling vallen, maar er zijn bepaalde dingen gebeurd in het verleden die me sterk doen twijfelen.
Soms hoor je wel eens zon verhaal, nooit maak je het zelf mee.
Of toch bijna nooit
Wel, het overkwam me vanmorgen !
Laat ik bij het begin beginnen.
Ik moest om 11u iets afhalen in Antwerpen, iets wat ik via t internet besteld had.
Om toch maar op tijd te zijn was ik al vrij vroeg vertrokken.
Eerst nog snel effe naar de GB en dan naar Antwerpen.
En wat ik meemaakte begon al aan de kassa van de GB.
t Was er vrij druk en een vriendelijke dame met een volle kar liet me voorgaan.
Ik had enkel wat batterijen bij
t viel me toen al op dat ze een grote glimlach had J
Snel naar de auto, nog even wat tanken en dan naar Antwerpen, dat was het plan.
Aan de eerstvolgende rode lichten stond die dame van de kassa naast mij.
Herkenning en een glimlach
Aan de volgende lichten stond ze achter mij, en zo ging het door tot we aan de oprit kwamen.
Daar speelde ik haar kwijt, vond het gewoon spijtig en concentreerde me op het verkeer.
Al van een heel stuk voor Antwerpen stond ik in de file.
Stilstaan, weer even verder rijden, weer stilstaan, ik moet niet uitleggen hoe een file op woensdagochtend werkt
Aan de dame dacht ik al helemaal niet meer.
Tot ik plots in mn ooghoeken iemand zag wuiven.
Nu gebeurt het wel vaker dat ik bekenden zie op de autosnelweg, nogal wat vrienden zijn dagelijks op de baan en malen heel wat kilometers af in en om Antwerpen.
Maar het was die dame van aan de kassa van de GB.
Weer die mooie lach en even terug gezwaaid.
En weer verder gereden, enkele meters.
Tot we weer naast mekaar stonden
Steelse, verlegen blikken naar elkaar
Zo ging het enkele kilometers verder.
Als we te ver van elkaar verwijderd waren deden ofwel zij, ofwel ik wel wat moeite om toch weer toevallig naast elkaar te kunnen rijden.
Ondertussen waren we al op de E313 geraakt en begon het verkeer iets vlotter te gaan.
Tot daar die leuke flirt dacht ik.
Vlak voor de parking in Ranst kwam ze naast me rijden en vroeg me met gebarentaal of ik zin had in een koffie
(Ik weet het, dit klinkt ongeloofwaardig, maar het was echt zo ! Dit is echt geen verzonnen verhaal !!)
Tuurlijk had ik daar zin in, ik had trouwens nog een zee van tijd.
Snel de parking op, dat ging nog net voor een aankomende vrachtwagen.
Spannend, en zenuwachtig dat ik was
Auto aan de kant, naast elkaar uiteraard en kennismaken.
Haar naam was A, werkt voor een groot kempisch bedrijf en ze was op weg naar een klant in het Antwerpse.
Twee koffies en een tafeltje in een hoekje van het wegrestaurant.
Daar zaten we dan.
Beiden enorm nerveus.
Ze bleek, net zoals ik, getrouwd te zijn, heeft ook kinderen en kon zelf niet verklaren waarom ze dit deed. Ze snapte zelfs niet hoe ze het aangedurfd had om me uit te nodigen om iets te gaan drinken.
En zo zaten we daar even.
En van het één kwam het ander, ik ga niet in detail vertellen hoe het gebeurde, maar op een bepaald moment waren we er beiden van overtuigd dat dit een leuk vervolg moest krijgen.
Gelukkig bestaat er zoiets als een smartphone en kan je op die manier makkelijk een hotelletje vinden.
Even na 11 uur namen we op de parking van dat hotelletje afscheid van elkaar.
t Was fijn, spannend en vooral eenmalig !
Ze was veel te laat voor haar afspraak, voor mij was het niet zo belangrijk om daar precies om 11u te zijn.
Ik weet enkel haar voornaam, de naam van het bedrijf en het merk van auto waarin ze reed.
Maar als ik nu in de GB kom kijk ik met dubbele aandacht naar de autos die daar geparkeerd staan.
Maar ik besef heel goed dat dit me nooit nog zal overkomen.
En het vult het lege gevoel dat ik heb ook helemaal niet op
