Hoi allemaal,

Ik weet even niet meer wat te doen.
Ik heb zin om met mama en papa te praten over mijn adoptie en toch heb ik ook weer geen zin.
Mama vindt dat  ik verder moet gaan met mijn leven en mijn adoptie achter me moet laten, maar dat kan ik niet. Het is een deel van mijn leven, nou ja, dat vind ik toch.
En met papa kan ik er voorlopig ook niet over praten, die is te druk bezig met zus te helpen om haar projecten tot een goed einde te brengen.
Toch denk ik dat ze binnenkort wel iets door gaan hebben. Ook al ben ik er nog maar kort terug mee bezig, ik merk bij mezelf dat ik weer emotioneler word. Of is het emotionele gewoon omdat ik terug oververmoeid ben.
Vanaf gaan we maar beter eens op tijd gaan slapen.

Ik weet dat ik wel op mijn ouders kan vertrouwen, maar tis gewoon, ik ben zo bang dat ik hen kwets ermee.
Godverdomme ( sorry voor het woord) waarom kan het leven soms zo moeilijk doen.

Het leuke van vandaag was dat ik Jan en Olaf terug zag. Wat zagen die 2 er weer goed uit. Ik moet leren meer vaker met hen afspreken, twas weer veel te lang geleden.

Voor vandaag stop ik er mee, ik ga gaan slapen.
Tot de volgende keer.