Ben deze blog gestart om alles een beetje van mij af te schrijven. Alle verdriet, woede en onmacht die woekeren in mij zou ik willen omzetten in een gelukzalig gevoel vol liefde en kracht.
Wat begon met oververmoeidheid eindigde in de diagnose CVS. Tussen deze 2 zat er een gat van 2,5 jaar. Ik behoor nog tot de gelukkigen die vroeg de diagnose gesteld krijgen. De Proffesor zegt me wel als ik doe wat hij zegt dat ik opnieuw kan gaan werken. Het klinkt mij goed in de oren. wou dat ik al zover was...
Ben sinds begin juli opnieuw alleen gaan wonen samen met mijn kinderen. Dit op uitdrukkelijke eis van mijn man. Hij zegt dat ik het gezin niet meer aankan. Hij wil het nog proberen als koppel maar dan wel volledig op zijn voorwaarden. Heb het er echt moeilijk mee. Mis mijn man mijn gezin, kortom alles... Hij ziet dit als de oplossing terwijl ik het heel anders zie.
We hadden in onze relatie al heel wat watertjes doorzwommen. Heb al veel tijd gehad om erover na te denken wat er mis is gelopen. Gebrek aan communicatie was er één van. We hadden gewoon geen tijd voor elkaar. Hij werkte van s'morgens vroeg tot s'avonds laat als zelfstandige en ik als werknemer. Een full-time job en een huishouden met uiteindelijk 5 kinderen. Hollen van het éne naar het andere. In het weekend je sociale contacten en verplichtingen nakomen en hop de maandag opnieuw volle bak. Het kan teveel zijn voor een mens en ik heb het aan de lijve mogen ondervinden.
Wil me niet wentelen in zelfbeklag maar heb het verschrikkeliijk moeilijk om te aanvaarden hoe het er op dit moment voor staat. Mis de steun van een volwaardige partner in de strijd tegen mijn ziekte en mis de kinderen ook. We waren een opnieuw samengesteld gezin waarvan hij 3 kinderen heeft en ik 1, samen hebben we nog een kindje.
