Omdat ik uiteindelijk al aan mijn zoektocht gestart ben, stootte ik even op Yieha, een soort van jeugdbeweging voor jongeren met en zonder een beperking. Overenthousiast heb ik de organisatie via mail gecontacteerd en wat blijkt, dat ik heel gemakkelijk mee bij de groep kan horen. Fantastisch toch? een droom die bijna werkelijkheid is! Ik zou ook graag dan een monicursus volgen, zodat ik mee als moni kan gaan op de weekenden en zomerkamp. Ik heb echt zin om in de tienerwerking te stappen, ik zie het zo volledig zitten! Na een redelijk lange downperiode en nu plots boordevol ideeën en doelen dat ik wil realiseren, die bovenal nuttig zijn! Niet alleen ik word er beter van en gelukkiger door, ik denk ook de mensen de rond mij staan, achter mij staan, me steunen in alles waar ik mee bezig ben. Ik wil heel graag iets betekenen in deze wereld, en hoop dit ook zo te bereiken!
Tweede blogbericht vandaag. Het eerste even tijdens het studeren van men voorlaatste examen, Godsdienst. Of beter gezegt wat ze tegenwoordig godsdienst noemen, het is toch meer algemener geworden. Verslavingen, lijden, grenssituaties, jongeren en criminaliteit en ook ja, broederlijk delen. Ok zoals ik al vertelde in men eerste blogbericht heb ik zin om mijn tijd nuttig te spenderen met vrijwilligerswerk. Tijdens het studeren van de blaadjes over broederlijk delen, was er zowel een feeling van, omg, die mensen hebben het echt wel hard, zo in het buitenland als vrijwillig, dàt moet toch ook uniek zijn? Jammer genoeg ken ik (tot nu toe) nog niemand met zo een ervaringen. Vannacht had ik zo ook een intentie gekregen om kennis te maken met verslaafden in ontwenningsklinieken. Ik weet niet waarom, maar dat moet toch uniek zijn om met mensen te kunnen praten die dingen meemaakten waar ze spijt van hebben en die ook een toekomst willen opbouwen net zoals anderen?
Er valt op termijn een heleboel dingen te realiseren, ik heb nog heel wat jaren in men leven waarmee ik nuttig mijn vrije tijd kan besteden, mijn sociaal netwerk kan uitbreiden, mensen kan gelukkig maken en emotionele en aangrijpende levenservaringen kan opdoen. Jammer genoeg zien mijn ouders het niet zitten dat ik als vrijwilliger bv zou meegaan op kampen, terwijl me dat echt wel aanspreekt.
Soms moet ik ook denken aan de mensen die chronisch ziek zijn, of tijdelijk, om het algemeen te zeggen: tijd doorbrengen thuis, in een ziekenhuis of ergens anders die er ook mentaal onder lijden doordat hun sociale contacten zijn weggevallen. Dat gevoel van eenzaamheid en bijna niemand die naar je omkomt, moet echt verschrikkelijk zijn.
Mijn allergrootste wens nu is om jongeren met een fysieke handicap te leren kennen en daarmee een levenslange vriendschapsband mee op te bouwen. Al wonen ze aan de kust, ik zou zo graag iemand hebben die ik kan helpen en waarmee ik samen mee op uitstap kan gaan, samen plezier maken, samen gelukkig zijn! Ik heb een lange tijd heel negatief gedacht, maar als ik denk dat ik geen beperking heb, voel ik me schuldig, want zij maken er wél het beste van. En ik wil daar ook gelukkig van worden! Dus na mijn examen frans donderdag, heeft deze wens voorrang deze vakantie, ik ga er naar opzoek en hoop er op korte termijn resultaat van te hebben.
De examenperiode loopt op zijn einde... Nog een goede 2 dagen blokken en stressen en dan de welverdiende vakantie.
Nu ja, vakantie is een groot woord. Tijd besteden is vooral prioriteit bij mij, nuttig tijd besteden.
Nu kreeg ik in de examens dan ook het idee om vrijwilligerswerk te zoeken, zodat ik levenservaring kan ervaren en het gelukkig zijn beleven op een andere manier, door mensen te helpen. Op de een of andere manier spreekt mij dan ook jongeren aan met een fysieke handicap die ik graag zou willen helpen. Ik hou er namelijk van van mensen te helpen, een goed gesprek te hebben, plezier te maken en anderen gelukkig te zien. Hoe emotioneel het ook wel niet kan zijn, volgens mij moet dit fantastisch zijn!
