We verblijven hier nu 4 dagen maar elke dag zien we nog nieuwe dingen.... een beschrijving van het dorpje: - Yalanhuitz is te bereiken met de auto via 1 weg. Die weg loopt volledig tussen de bergen en is niet geasfalteerd. De bestuurder van de auto moet dan ook serieus goed met een auto kunnen rijden. We waren soms bang om in de afgrond te storten maar de dorpsbewonders zijn het gewoon. Ze rijden er zelfs langs met camions vol koeien of met een bus vol mensen. - Wij verblijven, voorlopig nog in Casa Canela. Dit is een huisje dat Vivir en amor huurt in het dorp. Het huisje heeft 4 slaapkamers en een leefruimte. Er is geen elektriciteit, het sanitair is een Hudo zoals de scouts deze kennen en er is enkel buiten stromend water. We koken op een klein gasvuurtje en verlichten 's avonds met kaarsen of met een lampje dat werkt op zonne-energie. - In Yalanhuitz wonen er ongeveer 1200 mensen. Het kliniekje is centraal gelegen met daarvoor een groot voetbalplein. Ik kan jullie verzekeren, die kindjes hier zitten boordevol energie want ze voetballen bijna een hele dag. Er zijn een 4-tal winkeltjes. daarin vind je meel, suiker, zout, limonade, brood, tomaten in blik. Onze groenten haalden we deze week van de markt die passeerden. Vlees hebben we nog niet gegeten. Zondag is het marktdag in een dorpje hier niet ver vandaan dus daar hopen we wat extra te kopen. - Onze menu van de laatste dagen: verdikken zullen we hier allesinds niet doen!!! We eten bijna uitsluitend groenten en fruit met wat pasta of rijst. Deze morgen bakten we wel pannekoeken dus het was feest :) - de mensen hier zijn heel vriendelijk. Velen onder hen spreken alleen de plaatselijke taal dus de consultaties gebeuren met de hulp van een tolk. Maria, een superlieve vrouw, helpt ons hierbij. Zij wordt ook opgeleid om te kunnen helpen in het kliniekje. De vele kindjes roepen ons van in de verte toe: Queira una foto!!! als je die foto dan wil trekken lopen ze beschaamd en al gierend weg. Er is een schooltje in het dorp maar weet nog niet zo goed hoe dat functioneert. De mannen gaan 's morgens naar hun velden terwijl de vrouwen voor hun kroost zorgen. Je loopt hier steeds tussen de kippen, varkens, paarden, ezels en honden. Wij hebben ook al een hondje, zo eentje dat zelf nog niet beseft dat ze eigenlijk al dood is...., we gaven haar de naam Ambrosia en geven haar soms wat liefde :) - Het landschap is hier prachtig!! De groenen heuvels in de verte kan ik niet beschrijven. Je zou het zelf moeten zien. Vanuit ons huisje hebben we zicht op het hele dorp. Tussen de huisjes staan bananebomen ed. - Er zijn 3 telefoonaansluitingen in het dorp. 1 in het kliniekje, 1 bij onze buren en 1 iets centraler. Wanneer er gebeld wordt gaat er een sirene af en wordt de naam van de persoon geroepen voor wie er telefoon is. Ook roepen ze af wat er te doen is in het dorp of andere speciale dingen. Deze sirene gaat af van 6u 's morgens tot 6u 's avonds. 1 van die luidsprekers staat naast ons huisje. Je kan je inbeelden dat er leukere dingen zijn maar het went wel. Ik hoor het bijna niet meer. Door die luidsprekers speelt er dikwijls ook muziek af. Plaatjes van Abba of Titanic vertaalt in het spaans maken vooral deel uit van de playlist. Gelukkig hebben we onze MP3-speler mee. - Wie eens volledig tot rust wil komen moet echt naar hier komen. Het is hier zo stil en de sterren zijn hier super duidelijk!!! De mensen hebben hier een hard leven maar een lach op hun gezicht zal nooit ontbreken.
Ziezo, hopelijk schetst dit een beetje een beeld van hoe het hier is. Volgende keer schrijf ik een beetje over de consultaties..
Op zaterdag kwamen we na een snelle taxi aan in Antigua. Een gezellig stadje waar je je veilig kan voelen (lees: zonder prikkeldraad rond alle huizen en iets minder mannen met geweren op zak). Door de hulp van een grappige Guatemalteek hadden we op een kwartier tijd een kamer en een plaatsje in de bus richting Chichicastenango de dag nadien. Ons hotelletje had iets van een Zorro-huis. SUPER mooi en gezellig. We wandelden wat in het stadje rond maar waren nog doodmoe van de Jetlag dus om half 8 (jaja) lagen we al te knorren. Het is hier toch om 18u donker dus ja. De dag nadien zetten we da reis verder met een minibusje vol Spanjaarden. Door al dat geratel door elkaar konden we de gesprekken niet echt volgen maar we genoten des te meer van het uitzicht. In Chichi... aangekomen werden we weer overvallen door een enorme drukte. We wilden er snel weg want met al onze bagage vielen we iets te snel op. We vonden een taxi naar Huehuetenango maar die mens heeft ons, achteraf bekeken, zwaar betoept. Maar ja we raakten dan toch snel en veilig in ons hotelletje. Na een wasje en een plasje kwam Astrid, mijn collega voor 9 maanden, moe en opgelucht dat ze ons zag toe. Na een telefoontje naar het ziekenhuisje kropen we onder de wol. Op maandag vertrokken we vroeg in de ochtend met een chickenbus (een oude schoolbus met allerlei kleuren volgeladen met mensen) naar Camoja. Onze bagage werd bovenop de bus gegooid en voor 2 euro bachten ze ons en vele andere naar de bestemming 2 uur verderop. Daar aangkomen versierden we snel een busje naar Venton. Daar troffen we Hanne en Kust aan (de 2 "beheerders" van het kliniekje in Pojom). Het deed deugd om eens in het nederlands te kunnen praten met andere mensen. Zij namen blijkbaar hetzelfde busje als ons. We vroegen ons al af hoe dat zou kunnen maar blijkbaar moet je hier van niks verschieten. Met 23 mensen in 1 busje (normaal voor max 14 personen), veel bagage en 3 mannen bovenop reden we 3 uur via een weg vol met putten, stenen en afgronden naar Yalanhuitz. We werden daar super ontvangen door Eva en haar vriendin Freya. Na een warme maaltijd (rijst en bananen) zochten we al snel ons bedje op. Genoeg indrukken voor die dag!!
Deze week geef ik jullie wat meer nieuwtjes over het reilen en zeilen van het dorpje. Is ook de moeite hoor. De middeleeuwen op z'n best maar dan met internet en stromend water, alle ja toch af en toe
Na de gebruikelijke traantjes op de luchthaven stapten we, na een gemakkelijke douane-controle, in het vliegtuig richting Frankfurt. Daar aangekomen besloten we om ons maagje nog eens te vullen met... Mc Donalds!! Rond 14u stapten we in het vliegtuig richting Mexico-city maar om half 4 hingen we nog niet in de lucht... de vertrekbanen waren in onderhoud. Maar omdat we de wind in de rug hadden, hadden we uiteindelijk maar een vertraging van 25 min. De vlucht was lang en vermoeiend1 Niet echt een aanrader voor mensen met lange benen!!! Naast ons zat een vriendelijke dame waarmee ik aan de praat raakte. Het was een Mexicaanse gyneacologe die uit Madrid terugkeerde. Ze heeft me haar mail-adres gegeven voor moest ik ooit een gids in Mexico nodig hebben. SUPER Rond 20u plaatselijke tijd landen we in Mexico-City en daar was het ons al snel duidelijk dat we in Latijns-Amerika beland waren. Je denkt dan met alles in orde te zijn maar toch moet je nog vele papiertjes invullen om door Douane te raken. Ze stuurden ons van hier naar daar maar uiteindelijk bereikten we toch de juiste gate. In mexico moesten we wel een papiertje invullen voor Mexicaanse griep wat eigenlijk overbodig was want niemand checkte wat er werd ingevuld. Ik heb wel mijn hoest een beetje ingetoomd, kwestie van niet teveel aandacht te trekken op dat vlak. Er liepen wel Jappaners met een masker maar dat was het zo een beetje. Om half 10 zochten we een plaatsje in het Mexicaanse vliegtuig richting Guatemala. Maar dan begon het spelletje. Eerst was de startbaan weer overbezet. Na een dik half uur kwam het vliegtuig dan toch in beweging maar dan riep de piloot af dat er een mankement was aan zijn stoel. Dus terug geparkeerd en wachten!!!! Er kwamen een 5-tal Mexicanen op het vliegtuig om die stoel te maken. De cockpit stond dus overvol en er was natuurlijk maar eentje die iets ondernam. Veel gedester en gelach ja maar meer gebeurde er niet. Na veel blabla hadden ze blijkbaar besloten om een andere stoel te gaan halen. Toen die er eindelijk was, moest er nog heel wat aan gesleuteld worden. Omdat het maar een klein vliegtuig was konden we goed meevolgen. HILARISCH Toen ze de juiste sleutel hadden gevonden en de steol wilden monteren, bleek die niet door de deur te gaan. Dus, gans den boel weer uit elkaar halen en opnieuw beginnen. En ondertussen bleven de passagiers rustig zitten. er gingen wat mannen helpen maar dat leverder natuurlijk geen resultaat. Om middernacht zijn we dan eindelijk opgestegen. De stewardessen kwamen nog rond met eten maar daarvoor hebben we toch gepast. We waren allebei redelijk misselijk van de vermoeidheid. Rond half 2 veilig geland en zonder moeite door de douane geraakt. Er werd heel wat geroepen maar ik denk dat ze niet door hadden dat we europeanen waren. Buiten gekomen, geen bordje van het hotel te bespeuren. We namen dan maar de taxi. We verstonden geen woord wat de chauffeur wou zeggen maar uiteindelijk belandden we in een leuk hotelletje 2 straten verder. We waren te moe om nog te discussieren over de kostprijs van dat taxiritje dus meneer zal wel in zijn handjes gewreven hebben wanneer we hem 10 dollar gaven. Na een warme douche volgde een heerlijk mals bedje voor een welverdiende nachtrust. Deze morgen werden we gewekt door een papegaai die blijkbaar het liedje, Charel, ik heb u gat gezien.... kon fluiten. Grappig. Straks vertrekken we met de bus naar Antigua, een oude stad hier in Guatemala. Ben benieuwd wat we daar gaan beleven!
Mijn afscheidsfeestje op 4/09/09 was tevens ook mijn afscheid van jeugdhuis 't Klokhuis in Hamme. Ik werkte er bijna 2 jaar en zit nu boordevol leuke herinneringen! Dankjewel iedereen voor de bemoedigende woordjes! Het was een fantastisch feestje!
