Onlangs ontdekte ik dat mijn vrouw in haar Midlifecrisis zit. Ik ontdekte het per ongeluk via mijn huisarts, vertelde hem waarom ik zo down was en hij stelde me voor dit woord "Midlivecrisis" op te zoeken. Dat deed ik en vond identieke dingen als die ik meemaakte, en weet nu ook wanneer het allemaal begonnen is. Een goed jaar geleden heb ik weer contact met mijn dochter Wendy "waren jaren geen contact" en die heeft momenteel 3 kinderen. Ik vond al dat ze plots raar deed en sprak haar er over aan, maar ze ontkende dat het iets te maken had met mijn dochter, ik weet nu wel beter, het is zo allemaal begonnen. Ann is een sportieve mooie vrouw die je nooit haar leeftijd zou geven en plots was ze grootmoeder, dat heeft alles veranderd.Merkte dat ze anders deed en weet nu dat het daar begon.
We leven appart en ze heeft een nieuwe jongere vriend, het begon met aandacht via smsjes die ze stiekem kreeg en ze bleef alles ontkennen, ik maakte me kwaad en heb dingen gezecht waar ik mijn leven lang spijt van zal hebben. Volgens haar was er al 2 jaar niets meer en momenteel word ze hysterisch boos vanaf ze me nog maar ziet, ze vroeg me ook om mezelf te doden, dat zou haar dus inderdaad niets doen.
Alle symtomen vond ik terug via Google bij het intypen van "Midlivecrisis" daardoor weet ik nu meer van haar reakties en handelingen, niet dat ik het goed praat of zo, maar heb nu plots weer veel begrip en respect voor haar. http://nl.wikipedia.org/wiki/Midlifecrisis
Via dit weblog hou ik je op de hoogte van mijn leven met Ann en wat er allemaal aan de hand is.
Ik weet echt niet hoe te reageren op deze situatie, wat ik wel doe is dagelijks meerdere malen langs haar huis wandel om te laten merken "dat ik nog steeds zielsveel van haar hou". Het doet pijn, echt pijn, en het enige wat ik kan doen is huielen en mijn wonden likken.
Voel je vrij om te reageren en/of ervaringen uit te wisselen. Aan een "Midlivecrisis" kunnen we niet veel doen, we kunnen enkel zitten en wachten en hopen dat in de komende jaren ze geen beslissingen neemt die ik nooit zal kunnen verwerken. Dagelijks laat ik haar merken dat ik nog zoveel van haar hou en dat het echt veel pijn doet, ze reageerd steeds heel koel daarop en begreep dat niet. Nu weet ik waarom ze zo reageert.
Ik heb haar gisterenavond gezien toen ik passeerde aan haar huis , ze zat voor het raam in de donkerte en ze was aan haar gsm waarschijnlijk met haar nieuwe vriend. Vanmiddag moest ze om 13u beginnen en ik stond tegenover haar werk haar op te wachten, toen ze aankwam met haar fiets was ze wederom aan het bellen, telkens ik ze zie is ze aan het bellen met haar nieuwe vriend. Ze zag me en keek naar me maar verder gunde ze me zelfs geen blik. Het doet nog steeds deugd haar te zien, en ik zal haar zelf niet meer aanspreken. Ze heeft echt geen idee hoeveel pijn ik heb. Nog steeds en dit al 57 dagen zit ik te huilen en besef nu waarom ze zo doet. Er zit mij niets anders op dan te huilen , wetende dat het nooit meer zal en kan terugkomen. Maar dat zal mij er nooit van weerhouden haar aanwezigheid op te zoeken, dat is momenteel het enige in mijn leven wat mijn hart nog een beetje verwarmd. Ik hou zo veel van haar en ik weet echt niet hoe ik haar dat nog moet duidelijk maken.
Leven met een partner in Midlifecrisis.
