September 2018 zijn we (ikzelf en mijn schoonbroer Marc) vertrokken voor
onze eerste Camino. hier kan je ons reisverslag lezen, het is voor mij
de eerste keer dat ik een reisverslag maak, maar het moet eens de eerste
keer zijn wordt gezegd.
06/09/2018
Onze eerste dag zit er bijna op, een afsluiter met een menuke van 8 en
een flesje vinho verde van de Douro zal ons smaken.
Morgen begint het echte werk. We logeren in de plaatselijk jeugdherberg,
kamer voor 2, het zal de komende dagen wellicht anders zijn.
Deze morgen met 1 uur vertraging vertrokken op de luchthaven, de
Belgische spoorwegen hebben voor 1 keer hun best gedaan. Chaos bij de
ticketautomaat in Porto. 3 kwartiers wachten voor een ticket. Hier is
nog werk aan de winkel ofwel zal de caminho er voor moeten zorgen
dat.....
2 minuten na onze eerste stempel in de kathedraal van Porto werden we al
aangesproken door een Oekraïense die vorig jaar de caminho had gelopen.
Een en al enthousiasme, de verwachtingen zijn gesteld.
Marc DS
07/09/2018 Mijne maat was deze morgen iets te actief. Hij moet nog een beetje
wennen aan zijn nieuwe thuis en uur voor de volgende weken. Om 6 uur
lieten we Porto achter ons ontwaken. Vandaag 24 km van Porto naar Vila
Cha. Mooie houten wandelpaden langs de kust. Zijn inmiddels toegekomen
in de Albergua S Mamede. 5 stapelbedden in een ruimte met de keuken,
salon en eettafel. We zien wel hoe de avond verloopt. Gaan het dorp
verkennen en zien waar we vanavond iets kunnen eten. Tot morgen
Marc DS
08/09/2018 Na het douchen dachten we dat er niemand meer ging bijkomen in de
alberge, dus we zouden het kot voor ons alleen hebben. Not dus. Enkele
uurtjes later stroomden de pelgrims binnen, de ene al wat meer uitgeput
dan de andere. Er zouden er nog 18 binnenstuiken. De meerheid was
Duitstalig. Tegen die tijd waren Marc en ik al het dorp aan het
verkennen, op zoek naar een geschikt restaurantje. We vonden iets aan de
andere kant van het dorp. Een losloopwandelingetje dus. Na een tijdje
kwamen ook daar pelgrims om er iets te eten. Naast ons kwam de Mike
zitten met zijn madame. De Mike was nen italiaanse Amerikaan. Nog
diezelfde avond nam hij een taxi richting volgende dorp. Na ons
avondmaal gingen we terug naar onze slaapplaats. Vollen bak, zoals ze
zeggen. Nog even met de wakkeren een babbeltje gedaan en beddeke in. 5
of maximum 10 seconden duurde het voor onze oogjes dichtvielen. Onze
medebewoners gingen de wekker zetten om 6u. Zo konden we zeker om 7u
vertrekken. Nog voor de wekker tuut deed waren we reeds met 2 uit de
veren. Van den tuut van de wekker was om 6.30u nog niks te merken. We
zijn dus vertrokken iets na 6.30. Hij zou een lange rit worden. 32 km op
de kop. En over kop gesproken, daar heeft de zon ne gansen dag op
geschenen. Insmeren was dus de boodschap. Niet zo'n mooi trajectje maar
mooi genoeg om door te gaan. Op het einde van de rit keken we naar
elkaar en wisten we dat het genoeg was geweest voor vandaag. Snel nog
een slaapplaats zoeken. En we hadden geluk, de laatste dubbelkamer in
een jeugdherberg. Hier voelen we ons thuis. Toch zeker voor 1 nacht. Na
het douchen nog snel de eerste blaar verzorgt en op weg naar het
plaatselijke magazijntje om water in te slaan voor morgen. Morgen staat
er weer ne stevige patat voor de boeg. Zo winnen we 1 dag die we ergens
kunnen gebruiken als het nodig is. Seffes een pelgrimsmenuke gaan eten
dichtbij, want veel verder geraken we vandaag niet meer. Tot morgen.
Michel VD
09/09/2018 Vandaag van Fào naar Viana do Castelo
Met enige vertraging tgv leuke babbel met mede pelegrinos. Om 7 uur
vertrokken in de schemer en mist. Het heeft tot zeker 3 uur geduurd
alvorens alles opgeklaard was. Met 33 km was dit aardig meegenomen. We
hebben de zee meer gehoord dan gezien. Vandaag wat meer natuur, mooie
duinen en bossen. GPS was echt wel van doen, soms 4-5 aanduidingen op 1
km dan weer kilometers niets te zien. Sluikstort langs de wandelpaden is
hier echt wel een probleem, overal plastic, bouwafval of andere
spullen, ergerlijk! en vooral spijtig. Het mooie dat ze te bieden hebben
wordt hier echt ontsierd.
Bij aankomst in Viana do Castelo bleken de 2 Alberges full. De man van
de jeugdherberg was zo vriendelijk voor ons een telefoontje te doen naar
een hostel/Alberge boven op de heuvel. Fantastische locatie maat
morgenvroeg kunnen we starten met 600 trappen naar beneden. Een
slaapplaats vinden is hier echt een probleem, ik denk dat alle studenten
het een ander goed te maken hebben en nog snel ne camino c willen doen.
Allé vooruit slaapwel want morgenvroeg moeten we zeer vroeg uit de
veren om tijdig een slaapplaats te vinden doei....
Marc DS
11/09/2018 Vandaag van Caminha naar O Serralo.
Slecht geslapen, wat dacht ge met 34 op 1 kamer van 7 op 10. Misschien
wel ne pelgrim onwaardig.
Volgens de officiële route 21 km, wij hebben er 26.5km over gedaan. Deze
morgen met een klein vissersbootje de Mino, de grens met Spanje
overgestoken. De ferry kon wegens het tij pas om 14.00u vertrekken, veel
te laat en dat weten de vissers hier maar al te goed. 5 ipv 1,50
voor de overzet. Toch leuk en zo verdient een doorsnee visser hier ook
iets. Mooi parcour langs duinen enkele dorpjes maar ook enkele kms
asfalt. Het valt op dat de camino in Galicië veel beter is aangeduid en
de wegen veel properder zijn, het gaat in stijgende lijn. Voor morgen
geen reservatie mogelijk, een bed of onder de brug.
Marc DS
12/09/2018 Vandaag neem ik het even over van onze hoofdredacteur, hij is namelijk
volop bezig met de verzorging van zijn nieuwverschenen blaar. Als ik er
zo snel even naar zie lijkt het dat hij 6 tenen aan zijne rechtervoet
heeft. Maar Compeed zal wel weer voor wonderen zorgen, zo was het bij
mij ook.
Na het eten gisteren zijn we vrij snel naar de kamer gegaan, er zat ni
veel fut ni meer in. We waren ook net te laat om de zonsondergang te
zien, maar er zullen er nog wel komen hebben ze ons gezegd. Eindelijk
nog eens een goede nachtrust gehad, en dat voel je de dag nadien. Het
gaat een stuk vlotter. Deze morgen na een klein ontbijtje vertrokken om
7.30u. Het was nog donker. De eerste uren langs de kust, afwisselend
asfalt en grindbaantjes. Onderweg nog een koffietje en dat geeft toch
zeker voor een 10-tal minuten een boost waar je mee kan vertrekken. We
hebben mekaar enkele uren de rust gegund en hebben een tijdje alleen
gewandeld, geklommen gedaald, genoten gemijmerd. Mooi was het in ieder
geval. Het was er allemaal. Tegen de middag zochten en vonden we mekaars
gezelschap terug, vlak voor een grote stad. Op een terasjehebben we nog
een colaatje gedronken met nen tortilla, wisten wij veel wat dit was
maar als je honger hebt smaakt alles. Ook een droog stuk brood met een
stuk gebakken patat met ei onder. Zout was het in ieder geval, lekker
iets anders.
Het was dus vandaag een relatief kort tripje, 20,6 km op de kop. Het
moet juist zijn he, maar diejen hoek wil ik er nog af tegen dat we in
Compostella zijn. Quote van de dag: we zijn er bijna, nog 8km... Dat
beurt ne mens wel op. Het was voor ons ook de eerste dag dat we toch wat
hoogtemeters hebben moeten doen, en dat zullen we best maar gewoon
worden want vanaf nu duiken we regelmatig het binnenland in en de
heuveltjes zijn net iets hoger dan die van Erika. Het voordeel van
hoogtemeters te maken zijn de mooie uitzichten en dat is genieten,
genieten zoals elke doordeweekse burger zou moeten kunnen. En geloof me
of niet, dat leer je hier. Van Marc wist ik het al maar heb dit bij
mezelf ook al ontdekt. Ne mens moet niveel hebben om gelukkig te zijn.
Voor vanavond hebben we een kamertje in een klooster. Weliswaar zonder
de nonnen. Maar het authentieke van het klooster is wel gebleven. Een
protje in het midden van de nacht gaan ze de kamer ernaast niet horen.
Dikke muren dus. De zon was weer de ganse dag van de partij. Een 30-tal
graden, we klagen niet. Insmeren was dus weer de boodschap, zoniet komen
er problemen van. Even nog wat rusten op een terraske nu. De ene
schrijft het blogje, de andere zoekt de overnachting op voor morgen. Is
voor een goed gevoel wel belangrijk, weten dat je morgenavond na een
stevige trip er een bed voor je klaar staat. We focussen ons al wat
minder over het eten dat we morgen moeten meedoen, vinden we nu niks dan
vinden we morgen wel iets. We hebben onderweg nog geen pelgrims
tegengekomen die omgekomen zijn van de honger. Geen zorgen maken en
genieten van alles en iederen die je tegenkomt. Nu nog wa chillen en
seffes op zoek naar iets om te eten. Wat? Dat lezen jullie later wel.
Michel VD
13/09/2018 Vandaag van À Ramallosa naar Vigo.
Als laatste het klooster rond half 8 verlaten. Iedereen was al
schampevie in de hoop in Vigo een slaapplaats te vinden. Wij hadden er
al eentje geboekt zodat we ons niet moesten haasten en onderweg toch een
beetje konden genieten van de omgeving. De inspanningen van de voorbije
dagen en de blaren hebben ons nog parten gespeeld. Er is afgezien,(ik
althans) als we al iets zouden mispeuterd hebben in een vroeger leven
kan dit zeker meetellen als boetedoening! Deze morgen mooi parcour langs
de kust. Vigo, de grootste stad van Galicië heeft heel wat industrie,
een haven en sociale woonblokken. Niet zo leuk vertoeven als je de rust
van de duinen en zee gewend bent. Een snelle stop en morgen weer verder .
Nu aangename (terras) temperaturen. Overdag is het zweten en blazen.
Marc DS
14/09/2018
Om verder te gaan met het verslag moet ik steeds terugkijken
waar mijn voorganger gestopt is. Maar eigenlijk is dat vergeefse moeite. 't Is
altijd vanop of vanuit een terras. Niks mis mee na een wandeling vinden wij.
Wat jullie er van vinden is misschien iets anders. Maar een verslag schrijven
of vooruitzien waar we kunnen overnachten de volgende dagen kunnen we nu toch
moeilijk doen vanop ons bed he. Terras dus. Het is ook daar waar we gisteren
nog even blijven zitten zijn om dit allemaal te doen. Ons avondmaal hebben we
daar ook genuttigd, maar stel er niets van voor want het was een tafeltje op
een kruispunt. Het was wel op het trottoir, maar constant auto's en vooral veel
scooters die hier voorbij raasden. Bij elke consumatie kreeg je er wat eten
bij. Aangezien we niet teveel consumaties geconsumeerd 😂
hebben, hebben we nog een extra tapa besteld. Over onze hotelkamer die we
geboekt hebben zou ik liever niet veel zeggen. Je kan het vergelijken met een
kamertje in ne gangsterfilm waardat de slechteriken in slapen. Awel, hier was
ook geen raam om ter verluchten. Maar slapen doe je hoor. Het waren weer 23,5
kilometertjes in volle zon (32° schaduw).
Deze morgen om 6.30u liep de wekker af. Om 7u ontbijt, zoals gisteren gevraagd
en bevestigd. Ook zoals van ons verwacht, om 7u.01 ter plaatse voor het
ontbijt. Owja, ik heb hier al een woord geleerd: "nada". Maw. 't was
nog niet klaar. Kwartiertje wachten dus. Geen probleem, ne pelgrim heeft tijd.
Hij moet dan maar wat langer in de zon lopen, is dubbele punten voor de
boetedoening. Alles wat je loopt in de schaduw is toch wel extra leuk hoor,
maar toch. Na een stevige klim om Vigo te verlaten, hebben we voor de eerste
keer halt gehouden in een pelgrimscafe, daarboven op de berg. En daar is een
liedje van. Ne koffie, of 2 gedronken. Dat geeft onze extra 20 minuten boost,
het was ook ondertussen al 28° geworden. Ni erg. Er stonden dan al 11 km op de
teller. Bijna in de helft dus. Verder tot in Redondela, het is daar dat de
overige rugzakpelgrims uit de riolen komen. Ttz. hier komt de route Central en
de kustroute samen. En dat zie je. Plots begin je te beseffen da je echt niet
alleen loopt. Hoe dichter bij Compostella hoe groter de hoop wordt. En
"hoop" kan je dan op 2 manieren zien. 1) Hoop dat je er toch zonder
kleerscheuren zal geraken en 2) jah, gelijk ne molshoop maar dan zonder de mol.
Ik vermoed dat we in Compostella toekomen in "polonaise gang". Ik heb
beeld 😁. Een overnachting gevonden waar we mee
kunnen leven nu. Proper en groot genoeg. Ook al slapen de medebewoners niet
veraf. Het zal minder dan een stap zijn, vermoed ik. Vandaag 24,5 km gedaan,
33°. Het was weer wat afzien, maar eens gedoucht, uw waske gedaan en opgehangen
(uw waske dan) ben je klaar om wat te rusten en even te genieten van de dag, je
stapmaat, je omgeving en vooral het leven. Want draai het of keer het, het
leven kan mooi zijn, maar haal het eruit. Het is dat waar we hier mee bezig
zijn.
Strakskes weer wat eten zoeken, op tijd naar bed want morgenvroeg moeten we op
tijd vertrekken om zeker een slaapplaats te versieren. Verwachtte trip, 23
km.
15/09/2018 Vandaag van Arcade naar Pontevedra en A Portela.
De mooie accommodatie van de albergue heeft er niet voor kunnen zorgen
dat we een goede nachtrust hadden. Er is altijd wel iemand die meer
decibels produceert bij het snurken dan oorstoppen kunnen tegenhouden.
Vandaar 6.15u op en om 7u met de petz op stap. Na een kwartiertje een
koffietje en we waren gelanceerd. Mooie bospaden, wat moestuinen en
druivelaars voor eigen gebruik maakte het beeld van de dag uit. Sinds
gisteren krijgen we ook wat meer hoogtemeters te verwerken en dat zullen
we geweten hebben.
Het is hier bijna 30°c in de schaduw dus zo fris komen we bij aankomst
niet voor de dag. Pontevedra leek wel een mooie stad met veel autovrije
straten, historische gebouwen en winkels. Lang vertoeven is er niet bij
om tijdig bij de overnachtsplaats te zijn. Dit strookt niet met wat een
camino zou moeten zijn maar het is wat het is! Succes overschrijdt
grenzen die het doel niet te goede komen. Voor de komende dagen hebben
we kunnen reserveren zodat die druk wegvalt.
De albergue van vandaag is zeer basic, de uitbater zorg voor het
avondmaal. We laten het op ons afkomen.....
Marc DS
16/09/2018 Het avondmaal dus... Hoe meer volk er toekwam in de alberge, hoe groter
we de tafel moesten maken. Lees dekken. Want er stond al iets groot waar
je kon gaan aanzitten. Dit bleek dan de tafel te zijn. Platen, planken
gelegd op tafelpoten. Gevaarlijk om er geen vingers tussen te steken.
Ongeveer 31 eters waren er uitgenodigd door de Josē, een vriendelijke
hospitalero waarvan we de dollars in zijn ogen zagen glinsteren bij het
aanschouwen van zijn grote droom. Koken voor pelgrims. Op de menu stond
koude soep, en ik ga het geleerde woord niet gebruiken want anders
zouden jullie nog kunnen denken dat we het lekker vonden. Daarna salade
met tomaatjes en gebakken groene pepertjes. Als je ne keer goe niest
vallen die zomaar uit de bomen, maar cava nog, er waren kruiden op.
Natuurlijk nen tortilla derbij en smullen maar. Als nagerecht was er een
watermeloen voorzien. Lekker, eigenlijk het lekkerste van de menu. Maar
voor 8 mag je niet klagen. Natuurlijk kregen we kannen vol met lekkere
sangria. Dat dachten we toch. Ik wist niet dat ze elke rode drank met
een drijvend stuk fruit erin sangria mochten noemen hier in Spanje. Na
het eten nog wat geholpen in de keuken met de afwas. De Josē was al zijn
geld gaan tellen. Het was weeral vlug bedtijd. Om 21.15u zag ik zorro
al liggen met zijn masker op. Vermoedelijk al in dromeland. Deze morgen
gingen we uitslapen, en dat hebben we dan ook gedaan. Als laatste van
onze kamer van 16 ons bed uit. Om 7.45u. Het ging een kort tripje
worden, zoals onderling afgesproken. 16km moest er vandaag worden
gestapt want we hadden al een bed/luxekamer gereserveerd hier wat
verder, dachten we dus. Uiteindelijk zijn het er toch 22 geworden en de
reden hiervan is dat ons logement 200 km boven Compostella lag. Het is
gelijk Kapellen bij Antwerpen en Kapelle bij Mechelen. Annuleren was dus
de boodschap. Dan maar verder op zoek naar het volgende bed.
Uiteindelijk valt dit ook zomaar uit de lucht. Ik moet onze ervaren
gidsen, Jan, Ronny en Hugo gaan gelijk geven. Maar ik weet zeker dat ook
zij er de eerste keer hetzelfde over dachten. Uiteindelijk komt altijd
alles goed.
De wandeling vandaag was mooi, veelal tussen en onder de druivelaars. Ik
ga liever wachten tot deze al in de fles zitten om er nog eens
onderdoor te wandelen. Deze morgen zag het er regenachtig en mistig uit.
Geen druppel gevallen dus ideaal wandelweer, overdag meestal bewolkt
met heel af en toe het zonnetje erdoor. Zacht glooiende omgeving, af en
toe een dorpje waar je zo doorheen bent, terug de natuur in. En dat doet
deugd. Wat ook deugd doet is de douche na de wandeling. Alleen is het
schrikken wanneer je de gezamelijke doucheruimte binnenstapt en al
iemand gehurkt ziet zitten met een lange (haar)staart. Oei, even
halvekwartslag terug dan maar en voorzichtig nog eens kijken. Oef, door
de algemene lichaamsbeharing was ik gerustgesteld ik zat in de
mannendouche. Je lichaam wat laten rusten na een soms toch zware
inspanning is ook geen overbodige luxe. Deze keer is er geen
plaatselijke Josē en zullen we buiten de alberge vd gemeente iets moeten
gaan zoeken om te eten. We moeten voor 22u terug binnen zijn. In de
"nieuwe wandeling" in Gent is dit ook zo.
Heb ik me laten vertellen. Morgen normaal gezien een korte trip, maar
met ons kan je vanalles verwachten. We zien wel.
Michel VD
17/09/2018 De nieuwe wandeling was gisterenavond nog net niet gesloten. Als ge pas
om 21.00u kunt bestellen om te eten en om 22.00u moet ge al terug in de
albergue zijn is er niet veel ruimte meer. Vanavond geen sluitingsuur,
we hebben een kamer met eigen badkamer in een particuliere woning in een
klein gehuchtje van Picarana. Kraak proper en zalig rustig!!! En dat
voor 12/p ge kunt het slechter treffen.
Een prachtige wandeling vandaag door bos, landerijen en kleine dorpjes,
ieder op eigen tempo.
Ne fijne babbel met enkele Nederlanders, een Ier en een Duitse. De dag
is zo gepasseerd. In de kerk van Padron, de Iglesia de Santa Maria de
Adine, nog een stempeltje gaan halen en een kaarsje gaan branden. We
zullen onze Jacobus maar al wat voorbereiden op onze komst. Morgen is
het zover. Nog ongeveer 15km van Compostela en om 12.00u een misviering.
Dit moet ons lukken. Als we nog een goed woordje voor een van jullie
moeten doen is het stilletjes aan het moment. We gaan ons werk hebben!
Hier is het nog steeds goed weer, tot 10u met onze hoofden in de mist en
dan klaart alles op. Gans Spanje heeft te kampen met regen, vorige week
zelfs met overstromingen, alleen het plekje waar wij zitten en gekend
is voor minder goed weer schijnt de zon. Alles heeft zo zijn betekenis,
zou dit hier ook het geval zijn. We zullen morgen maar een dankwoordje
passeren.
Marc DS
18/09/2018 Ow ow ow, hoe goed kan een mens verwend worden, toch zeker nu ik het
over het avondmaal heb. Hoe houden de restaurantjes hun broek op? Het
cafe/restaurantje was gekoppeld aan onze overnachtingsplaats, want
opeens zagen we de vrouw des huizes ook ronddraven in het restaurant.
Dit was gelegen zo,n 5 minuutjes stappen van ons overheerlijke bed. We
hebben nog maar eens gekozen voor een pelgrimsmenutje en deze keer
voelden we ons niet in het kruis getast. Voor 10 schamele eurootjes
kregen we een voorgerechtje van tomaten op een bedje van salade,
geparfumeerd met azijn. Een hoofdschotel met frietjes en kip voor de ene
en varkensvlees voor de andere. Een dessertje (cold cake dus) en een
flesje witte huiswijn, die we tot op het streepje netjes verdeeld
hebben. Lekker en goedkoop.
Na het avondmaal de kamer terug opgezocht en gevonden ook. Het bed in,
heb deze nacht ook nog het licht gezien. Om 6u wekkie wekkie. Om nog
voor 6.30u te vertrekken. We gingen naar de mis gaan om 12u en we
moesten nog 16km afhaspelen. Ook nog wat hoogtemetertjes trotseren, dus
de vaart er al direct in. Nog 1.30u in den donkere gestapt, wat
eigenlijk niet zo leuk is. Je ziet gene.... voor uw ogen. Goed dat we
ons hoofdlampje bijhebben. Als de batterij nog goed is natuurlijk. Geen
koffie onderweg, dus energie om te stappen uit een appel en wat noten
gehaald. En een appelsien. Fatburning noemen ze dat.
Om 10.30u kwamen we aan op het beloofde plein. Veel volk, heel veel
volk. De pelgrims komen uit de riolen van zodra je Compostella
binnenwandelt. De ene al wat vlotter te been dan de andere. Even
vergelijken met onze benen. We klagen niet. Onze rugzak moesten we zo
snel als mogelijk op onze luxekamer krijgen deze keer. Een hotelkamer.
Sorry voor de basic pelgrims. Voor één keer mag dat. St Jacobus heeft
het ons verteld. Het is wel in een klooster en oorspronkelijk hadden we
de pelgrimskamer gevraagd maar deze was niet meer vrij, vandaar. Nog ne
keer goed slapen.
Morgen vertrekken we voor de laatste 100km. Hopelijk willen onze
beentjes nog mee want vandaag hebben we het gevoeld, een iets mindere
dag. Morgen gaan we superbenen hebben, toch maar eerst vragen straks aan
onze vriend Jacobus. Straks de mis ipv deze mogen. Te lang aanschuiven
dachten we. Toch zeker als je naar de verkeerde rij kijkt. Op tijd naar
de kerk, hopelijk zien we den botafumero voorbijvliegen, vragen voor
goei benen de komende dagen en dan ons avondmaal, douchen en bed in. Het
zal weer snel laat worden. Maar gene stress. Dat leer je hier wel. Dit
blijven onthouden is de boodschap. Ow ja, en om nog even terug te komen
over het licht dat ik gezien heb deze nacht, wel ik heb het uitgedaan,
dit slaapt beter. Tot morgen.
Michel VD
19/09/2018 Compostela naar Negreira richting Finisterre Maar eerst nog iets over
gisteren. Een uurtje aanschuiven voor ons diploma, als er z'n 2000
pelgrims per dag toekomen is dat niet verwonderlijk. Ge komt de dag van
aankomst ook bijna iedereen terug tegen die je wel ergens hebt gezien.
Contact mee gehad of niet, iedereen knikt of zegt wel iets. Een
samenhorigheidsgevoel tussen pelgrims dat moeilijk te beschrijven is.
In het huis der lage landen dat door Nederlandse vrijwilligers wordt
gerund werden we als enige Vlamingen die dag hartelijk onthaald,
bekroond met een tas koffie en een stukje cake van 2x2cm. Het blijven
Hollanders. Toch fijne mensen, met Theo hebben we nog een terrasje
gedaan. Dan kwart voor 7 naar de kathedraal voor de mis van half 8. Dat
ligt ni echt aan ons groot geloof maar aan de zekerheid een goed
plaatsje te hebben. Een heel traditionele viering met ne pastoor die
precies uit den opera geplukt was, knap. Op het einde werd het wachten
beloond met de botafumeiro. Het grootste wierookvat ter wereld dat heen
en weer wordt geslingerd tegen 68km/h met een slingerboog van maar
liefst 65m. Met 8 paterkes hangen ze daar aan een koord om heel het
gebeuren onder controle te houden. Dit allemaal om de lucht in de
kathedraal te zuiveren van onreinheden en onwelriekende geurtjes van de
pelgrims. Ge had er moeten bij zijn, een heel spectakel. Goed bewierookt
en vrij van alle onreinheden en zonden zijn we dan terug naar ons
klooster getrokken voor ons laatste avondmaal (daar althans).
Een 3 gangen menuke met een flesje wijn voor 11, zo slecht is het daar
ook weer niet. Dan moe en vooral voldaan bed in. Vanaf vandaag hadden we
afgesproken ieder zijn eigen weg te gaan, niet dat er onderlinge
problemen zijn, maar gewoon omdat het beter is.
Hierin moeten we onze pelgrimvrienden op het thuisfront volledig
bijtreden. Zonder hierover wat zweverig te willen doen komt er (bij mij
althans) toch veel meer binnen. Geuren, kleuren, landschappen...
Genieten! De eerste 8-9km waren gewoon prachtig, de kathedraal in de
verte bij opkomende zon, dolomietpaden tussen de geurende eucalyptus
bomen, vergezichten met laaghangende wolken' tussen het heuvellandschap.
Ik heb al op minder mooie plaatsen gewandeld. Na de middag was vooral
asfalt onze metgezel, slingerend tussen dorpjes en bossen.
We zijn inmiddels toegekomen in Nigreira waar we een kamer geboekt
hebben in een hotelletje. Luxepelgrims? Neen, een wankel evenwicht
tussen zeker en onzekerheid.
Marc DS
20/09/2018 Het was geen kamer maar een heus appartement. Niet om er te blijven
wonen maar een grote ruimte. Voor de eerste keer sliepen we in een apart
kamertje. Ondertussen zijn we het gewoon om ook samen te slapen, zelf
met 34 op een zakdoek, een iets grotere dan zoals we gewoon zijn.
Na de wandeling gisteren, ondertussen noemen we dit al een wandeling
hebben we zoals gewoonlijk onze standaardrituelen uitgevoerd. Douchen,
voetenverzorging en de was doen. In die volgorde uiteraard. Ik heb
gisteren ook ontdekt hoe het komt dat onze rugzak lichter wordt. Je eten
en je wasproducten raken op en ik merk nu ook dat we links en rechts
ongewild wat achtergelaten hebben. Een wasspeldje hier, een
zorromaskertje daar, eerder zaken die je niet elke dag nodig hebt. Maar
toegegeven, het ordenen en in- en uitpakken van onze rugzak gebeurt
sneller en sneller. Bijna zoals een band wisselen bij de formule1. Nu er
regelmaat komt in de dagelijkse dagindeling zit het er voor ons bijna
op. Nog een 50km resten ons nog tot het einde van de wereld, Finisterre
dus. Het is daar ook dat we voor onze geliefden het meegeleverde
steentje gaan achterlaten. Ik ga er voor elk steentje wel iets
bijprevelen. Maar dat zal niemand horen.
We hebben gisteren nog kennis gemaakt met een canadees die we al enkele
dagen voordien tegen waren gekomen. Een man van rond de 65. Uit
Vancouver. Zijn drijfveer om de camino te lopen wordt een beetje door de
overheid opgedrongen. In Canada heb je het noorden, zuiden, westen en
oosten. Ook nog de oost- en de westkust. En het 7e waar je naartoe moest
geweest zijn was Compostella. Er lopen hier dus wel wat Canadezen rond
hier. Een vriendelijke man en een leuk gesprek. We kregen er honger van.
We zijn dan gaan eten in ons hotelletje. Kost niets, smaakt goed genoeg
om kort erna weer in je bed te kruipen. Veel later dan 10u 's avonds
wordt het nooit. De wekker gezet om 6.30u., maar nog voor deze begon te
kwaken waren we al aan het inpakken. De was nog wat bijeenpakken. De
badkamer nog even in en gaan ontbijten. Eten voor smiddags in een
plastieken zakje meegesmokkeld en op weg. Het was nog donker. We moesten
op tijd onze slaapplaats bereiken wil je nog een bed kunnen kiezen. Een
mooi parcour met toch wel wat stevige hellingen, afwisselend op grind
en macadam. Soms heel rustig, soms tussen de temperamentvolle italianen
met duracellbatterijen in. Geen moment stilte dan. Temperuur zo rond de
20°. Mistig soms wat tussendoor. En we hadden goei benen, zou Musseuw
zeggen. En deze hadden we zonder doping. Maar toegegeven, na 22 km
moeten ze ons niet meer vragen om de sprint aan te trekken. Het vet is
dan bij beiden van de soep. Tzou verdomme nog goed smaken ook. Een
huisgemaakte soep van onze vrouwtjes.
Nog even volhouden. Exact nog 48,685 km tot Finisterre. En dan nog 12km
tot de luchthaven. We zitten nu rond de 350km op exact 14 stapdagen. We
zijn tevreden. Morgen wordt onze zwaarste stapdag vermoed ik. Heel wat
hoogtemeters en zo rond de 32km. En het zou kunnen gaan regenen. Bweuk.
Maar ook daar moeten we door. Zo makkelijk raken we van onze en jullie
zonden niet vanaf. Maar we doen het zonder morren. Elke dag weer
opnieuw. Een uitdaging zoals een ander. We kunnen hier snel eten
vanavond, dus hopelijk ook snel naar bed.
Ze hebben hier wel een lading luidruchtige spanjaarden binnengegooid. We
zullen daar wel mee moeten rekening houden vermoed ik. Ne stok naast
mijn bed leggen lijkt me een goede voorbereiding tot een rustige
nachtrust. Hopelijk krijgen ze schrik van hem te zien liggen alleen al.
De stok, en niet mijne stapmaat. Want dieje ligt hier ook straks.Tot
morgen.
Michel VD
22/09/2018 Na de was gedaan te hebben en hem op een onmogelijke manier opgehangen
te hebben, hopende dat hij wel zou drogen, maar niet beter wetende zijn
we dan vertrokken om te eten.😂 's Avonds is dan onze beste maaltijd.
Smorgens is het meestal een kop koffie met een stuk brood en beleg,
smiddags meestal niks of nog ergens een overschotteke en dan savonds
grand diner. We hebben eens niet gekozen voor een pelgrimsmenu want de
koude frieten en halve perziken zijn we even beu. Nu warme frieten, met
een pittaschoteltje. Ook goedkoop en kwaliteit iets beter.
Na de loodzware dag van gisteren besloten om zeer snel onze kamer op te
zoeken. Ons licht en dat van de kamer ging al uit om 21u. De was was
echter nog lekkende. Sorry voor de kuisvrouw. Goed geslapen, zo goed
zelfs dat ik deze nacht wakker werd en zag dat ik nog 1 bottin aanhad.
Zo moe waren we. De wekker liep af om 7.30u en we keken naar elkaar en
jahoor, we lagen nog goed.
Om 8u ontbijt. Daar zorgde de plaatselijke portier/nachtwaker en
hopelijk niet de kuisman voor. Hij was wel vriendelijk. Vers fruitsap,
koffie, een snee brood en wat beleg. Om 8.30 waren we ribbedebie. Marc
iets later. Nog steeds in opdracht van onze doorwinterde wandelaars.
Loop alleen en zie niet om. Aja, want anders val je. We moesten onze
natte was nog inpakken. Info van onze vrouwen vertelden ons dat we deze
dan maar 's avonds terug moesten ophangen. Zo gezegd zo gedaan. Droog
nu.
Wat een mooie uitzichten we deze morgen kregen was onvoorstelbaar. Het
weer zat mee vandaag. Gezellige temperatuur, hier en daar een
laaghangende wolk, maar doordat we regelmatig wat hoogteverschillen
maakten leverde dat ons wel mooie foto's op. Heb er dus vandaag ook de
meeste getrokken, misschien wel omdat ik dacht dat het wel eens de
laatste keer zou kunnen zijn. Je wil niet weten met welke gedachten een
mens hier zoal rondloopt. En ik vermoed dan dit het werk is van de
camino. Je hoopt zelfs dat dit gebeurt. Meestal zijn het dan toch zaken
die met het thuisfront te maken hebben en die krijgen dan een plaatsje. T
komt allemaal wel goed. En dat moet natuurlijk elke bedevaarder voor
zichzelf uitmaken. Ik spreek nu over een bedevaarder maar voor mijn part
zijn het allemaal wandelaars die om de één of andere reden hier zijn.
En het is niet aan mij om te zeggen waarom.
Onderweg in een klein dorpje hoorde ik een engelengeluid. Ik dacht dat
mijn tijd gekomen was maar hoe dichter ik het geluid naderde hoe mooier
het werd. Een dametje van rond de 70 was haar ramen aan het kuisen en
zodra ze mij zag verschijnen stopte ze. Ik maande haar aan om nog wat
verder te zingen, en dat deed ze ook. Ik bleef nog wat staan. Ik kreeg
er verdorie "kiekebish" van. (Vertaling bij mijn schoondochter 😁) Zo
een engeltje wil ik later ook nog wel tegenkomen, zo bovenaan de trap,
daar waar het licht wat feller schijnt. Maar hopelijk wachten ze nog wat
voor ze me naar boven roepen.
Wat eerst een kort ritje van 17km moest worden is uitgedraaid op eentje
van 25km. We waren vergeten om de kilometers mee te tellen om nog naar
de vuurtoren te gaan en terug. Want dat was het "einde van de wereld".
En het is daar dat we met veel liefde onze kleine steentjes een speciaal
plaatsje gegeven hebben. Ze gaan daar nog jaren liggen, elk met zijn
eigen boodschap. Elk met zijn eigen doel. Met dank ook aan de Ronny om
zijn gezellig cafe/restaurant aan te prijzen. Spijtig dat ze gesloten
waren. We hebben onze nakilometers weer gehad. Een tof kamertje nu.
Plaats om de was te drogen en onszelf straks te ruste te leggen. We
zullen er alvast maar al aan wennen zeker want vanavond is de kans groot
dat we lepeltje lepeltje wakker worden. Voor de eerste keer een kamer
met dubbelbed. Morgen wordt het even een luchthavenstoel en dan terug
onze vertrouwde bedstee. Hopelijk met daarin dezelfde deerne in dan toen
we zo'n 18 dagen geleden vertrokken waren. Van ons zal iets anders
gezegd worden. Wij zijn, toch zeker voor 1 dag de nieuwe Robinson
Crusoe. Morgen terug met de bus naar Compostella. Nog even wat
rondsnuisteren en genieten van de laatste dag. Tot morgen.
Michel VD
23/09/2018 Vandaag van Finisterre terug naar Compostela Ik zit hier momenteel recht
tegenover de kathedraal. In de doorgang links staat een operazangeres
de longen uit haar lijf te zingen en daarnet was er nog een
doedelzakspeler net hetzelfde aan het doen. Hier gewoon op uw gat zitten
met recht voor u dit prachtige gebouw, de massa mensen hier, allemaal
gelukkig dat ze het gehaald hebben, daar moet ge wel gelukkig van
worden. Ik zie hier net voor mij nog 2 oude mannen elkaar omhelzen, heel
vermoeid maar ze hebben het gehaald.
Deze morgen opgestaan met een prachtige zonsopgang, weliswaar achter de
heuvels en wolken want we zitten hier aan de kust langs de verkeerde
kant. St Jacob is ons nog ne goeiedag komen wensen voor we vertrokken
(foto). Ontbijt op een terrasje en iets voor de middag de bus naar
Compostela. Samen nog een pintje gedronken maar al snel werd duidelijk
dat ieder dit op zijn manier moest afsluiten en zijn we elk onze eigen
weg gegaan.
Ik heb een uitgebreide stadswandeling gedaan en blijkt dat Compostela
nog heel wat meer te bieden heeft dan de kathedraal. Ondertussen is die
zangeres nog bezig. Om half acht hebben we afgesproken op de plaats waar
we onze rugzakken in bewaring hebben gegeven en om 8 uur trekken we
naar ons klooster voor het avondmaal. Voor we met de bus naar de
luchthaven vertrekken moeten we van de Jan, onze gestrande pelgrim,
zeker nog ne 1906 gaan drinken. Wel Jan op uw gezondheid en dat ge snel
terug de oude moogt zijn. Morgenvroeg om 6 uur hebben we een vlucht naar
Brussel en nemen we de draad weer opnemen. Moe, voldaan maar vooral
blij en dankbaar dat we deze ervaring konden en mochten beleven.
Vrouwtjes, nen dikke gemeende mercie. Ook aan de kindjes en kleinkindjes
die wel voor wat afleiding en ondersteuning zullen gezorgd hebben. Tot
morgen 😇😇😇
