1 van de dingen die mij lang parten heeft gespeeld is hoe anderen deze situatie bekijken. Die stempel van slechte moeder. Verschrikkelijk vond ik het en daarenboven begon ik enorm aan mezelf te twijfelen want het negatieve geloven is toch zoveel makkelijker. Ik was al enorm kwetsbaar en emotioneel door alles wat ik had meegemaakt en door het gemis van de 2 die ik het allerliefst zie op de hele wereld. Als ik hen dan zag werd ik heel onzeker, wist niet goed wat doen en verstijfde. Niet direct wat ik wou uiteraard. Ik wou spelen, lachen, knuffelen maw alles wat ik anders met hen zou gedaan hebben. Ik ging er kapot aan. Elke keer weer doorgaan en hun achterlaten was echt verschrikkelijk. Dat was weer wachten op een telefoontje en op het volgende weekend. Ik leefde van weekend naar weekend. En dan dat oordelen en veroordelen van anderen. Ik leefde op automatische piloot. Want uiteraard gaan mensen voort op wat men ziet maar niet wat erachter steekt en 1 kant geloven is toch zo makkelijk. Zogenaamde vriendinnen die plots de grootste roddels gingen verspreiden. Ik sloot mij meer en meer af van de wereld. En om het compleet te maken was ik terechtgekomen bij een gewelddadige partner. Zowel psychisch als fysisch.
