Mijn
zoon Michel heeft nog niet zo lang geleden een werkstuk over de doodstraf
gemaakt. Ik zag enkele losse paginas op zijn bureau liggen. Ik zei tegen hem
dat hij me altijd om hulp mocht vragen indien dat nodig was. Enkele dagen
later, kwam hij bij me met een ruwe versie over zijn werk. Je moet vooral
zeggen of het wel kan, zei hij. Of wat kan? vroeg ik. Ik weet niet. Soms
denk ik dingen Dan weet ik niet of je die dingen wel mag denken. Ik las de
ruwe versie en ik was onder de indruk. Ik hielp hem het werkstuk te maken. Enkele
dagen later kreeg ik een telefoontje. Een boos telefoontje van de rector van
Michel zijn school Hij zei dat ik die dag, om zo en zo laat, van gedachten
moest komen wisselen over mijn zoon Michel. Ik had al zon voorgevoel dat het
over zijn werkstuk ging. Ik kwam aan bij de rector. Hij vond dat dit helemaal
niet ging. Ik stond voor een dilemma. Het typische ouder dilemma: je wilt
uiteraard je kind verdedigen, je komt voor je kind op, maar je moet dat niet al
te krachtig doen, en al helemaal niet te welbespraakt je moet ze niet
klemzetten. De rector begon mijn verleden op te halen. Hij hield maar niet op
Hij wist alles beter... Vuil vies, stinkend varken, zei ik, voordat ik
gelijktijdig lijn vuist in zijn gezicht en mijn knie in zijn onderbuik plantte.
W Wat
vraagt ze me nu? Ze vraagt me om mijn bloedeigen broer iets aan te doen?! Wat
moet ik nu doen Hij mag morgen niet die persconferentie geven Ik denk dat er
niets anders op zit Als ik het niet doe, zullen er grote gevolgen volgen Ik
moet wel Ik moet en zal mijn zoon beschermen Neen, ik kan het niet. Het is en
blijft mijn bloedeigen broer. Dus ik zei neen tegen mijn vrouw. Ze begreep
me. Ze zei dat ze even naar toilet ging. Na een halfuur alleen te zitten, kwam
ik overeind en vroeg ik me af waar ze zo lang bleef. Meteen toen ik me recht
stelde, zag ik een ambulance en 3 politieautos aan de overkant van straat
toekomen. Ik liep naar buiten en zag hoe mijn broer, Serge, met een bebloed
gezicht in de ambulance werd gestoken. Meteen zag ik hoe enkele politieagenten
mijn vrouw in de combi duwden. Ze deed dit om Michel te beschermen
Michel kwam thuis. Hij gaf me een kus
en vroeg waar mama was. Ik stelde hem meteen gerust en vertelde hem dat ze wat
later kwam. Ik wou het hem niet meteen uitleggen, na al wat er gebeurd is Ik
wou hem de emoties besparen, we hebben nu net een rustig ogenblik, helemaal
alleen. Plots zag ik dat de knokkels van Michel zijn linkerhand waren
geschaafd. Grappig, we zijn beiden linkshandig! Plots merk ik dat hij ook bloed
op zijn knokkels heeft. Wat? Hij heeft ook bloed op zijn wenkbrauwen? Er was
opgedroogde modder op zijn jasje, en nog veel meer op zijn splinternieuwe witte
sportschoenen. Ik vroeg hem hoe het was gegaan. Hij vertelde me dat men Men in
Black III van YouTube heeft gehaald. Plots stopte Michel met praten en keek me
aan Ik keek terug. Ik moest even wat grijnzen. Michel begon te vertellen over
zijn pinautomaat. Ik keek diep in de ogen van mijn lieve zoon, toen hij plots
een stap naar voren deed. Hij sloeg zijn armen rondom mij en drukte zich stevig
tegen me aan. Lieve papa, zei hij.
