Vandaag vertrokken onder een grijze hemel. Het heeft niet lang geduurd of de poncho was nodig, eerst miezelen en dan ferme regen. Het is een belangrijke dag, de steentjes zitten klaar in mijn zakje van de poncho. Het voelt zeer vreemd, dit is eindelijk een droom die waar wordt. Een van die steentjes wacht al 25 jaar op dit moment.
Zo'n 500m voor Focebadon, gaat een vrouw op de grond liggen. Ze is heel ziek en einde krachten. Samen met een duitse vrouw, brengen we haar naar de volgende Albuergue. Ikke met nu twee rugzakken op de schouders, gelukkig waren we er snel bij en is het er lekker warm. Van de inspanning moet ik bekomem met een pint. Dan weer verder,Ik loop in de zon en het regent pijpstelen, wat een gevoel. Plotseling kijk ik voor me en zie dat Cruz, een heel intens moment.
Alle steentjes bedankt en onderaan gelegd met de nodige foto's natuurlijk. Annemie die van jou kreeg een bijzonder plaatsje. Die avond August niet meer gezien, zal vroeger zijn.
Het voelt alsof er nu niets meer moet, zelfs niet Santiago, maar ik zal het natuurlijk uitlopen.