It shouldn't hurt me to be free It's what I really need To pull myself together But if it's so good being free Would you mind telling me Why I don't know what to do with myself
Heerlijk, ik heb de song 'To Be Free' van Emiliana Torrini herontdekt, nadat ik het bestaan ervan jarenlang was vergeten. Het is toch gek dat je een lied kunt vergeten en als je het weer hoort, kun je het nog perfect woord voor woord meezingen. Ik weet niet wat het is met die song, maar het brengt me in een andere bewustzijnstoestand. Ik voel me zweverig, dwarrel rond in een vacuüm. Een licht laagje euforie drukt mijn alom aanwezige angst een beetje weg. Het is een beetje zoals de pre-sex-phase: Je leert iemand kennen waarmee het nog niet helemaal klikt, een mysterie, je wilt hem of haar tergend langzaam, millimeter per millimeter ontrafelen, weten wat er achter die ruwe bolster zit, terwijl hij of zij net hetzelfde met jou doet. En je weet het van elkaar, maar je zegt het niet. Zo word ik met elke millimeter verder ontdekt, een gram lichter en dichter, bij euforie. En zo kom ik tot de conclusie dat the real thing nog lang moge wegblijven.
For a day and a night I stayed beside him Until I had no hope
