Mijn vriendin, Jean, heeft mij gevraagd om een paar dagen op haar hotel te passen in Rodanthe. Ik wist eerst niet zo goed of ik het zou doen. Mijn papa is namelijk niet goed. Een jaar na mijn scheiding heeft hij een beroerte gekregen en daarna nog eens drie achter elkaar in een korte tijd. Nu heeft hij dag en nacht verzorging nodig dus verblijft hij in een verpleeghuis. Aangezien ik enig kind ben, sta ik in voor alle financiële zaken. Dit is niet zo efficiënt nu ik ook nog eens gescheiden ben... Maar eigenlijk is het geld niet het grootste deel van mijn zorgen. Mijn papa is de enige die volledig achter me staat en me steunt door dik en dun.
Maar goed, ik heb het voorstel maar aangenomen. Zo ben ik ook nog eens weg van thuis want de laatste tijd ben ik meer aan het overleven dan aan het leven. Ik was in de veranda van het hotel van Jean in Rodanthe. Jean heeft me verteld dat er slechts één gast komt en dat ik dus niet veel werk ging hebben. Terwijl ik daar stond, moest ik constant aan mijn vader denken. Er begonnen tranen over mijn gezicht te rollen. Ik vroeg me af of het allemaal goed gaat komen.
Deze gedachtes werden verstoord door de aankomst van mijn gast. Ik was zo diep in gedachten dat ik geschrokken was van hem. Meteen een goede indruk gemaakt... Ook mijn tranen waren nog zichtbaar. Wat moet hij wel niet van mij denken... Zijn naam is Paul Flanner en hij is chirurg. Een heel vriendelijke man. Hij logeert hier tot dinsdag. Het is wel een beetje vreemd om alleen met hem te zijn aangezien hij de enige gast in dit hotel is, maar het zal wel goed komen.
Vandaag heeft mijn man, Jack, mij verteld dat hij wil scheiden. Ik ben er kapot van! Kan je dit nu geloven? Al onze jaren huwelijk gooit hij gewoon in de vuilbak. En voor wie? Linda Gaston, een 'collega' van op het werk. Ze is tien jaar jonger dan ik, typisch. Dat zal wel één van de redenen zijn, zeker? Mannen verkiezen nu eenmaal een groen blaadje boven een oude boom.
Ik had het moeten zien aankomen. Naïef dat ik ben... Een tijdje geleden zag ik Jack en Linda samen lunchen in een restaurant. Ik kwam het restaurant binnen en zag dat ze elkaars hand vasthielden. Ik hoopte dat het gewoon een zwak moment was en deed alle moeite om Jack terug te winnen. Ik kookte zijn lievelingseten en dat soort dingen. Ik dacht dat het vanzelf weer goed ging komen na een tijdje, maar helaas.
Ik voelde ook dat ons huwelijk niet meer was zoals vroeger, maar elk huwelijk kent toch wel een dipje? Daarvoor moet je toch niet meteen aan scheiden denken? We konden er samen aan gewerkt hebben zodat het terug juist als vroeger zou worden. Maar Jack wou niet. Hij is verliefd op Linda, zei hij. Hij had het ook niet zo gewild en hij hoopte dat ik dit zou kunnen begrijpen, had hij er nog bij gezegd. Wat dacht je nu? Tuurlijk kan ik dit niet begrijpen! Plots word ik een alleenstaande moeder van drie kinderen en dat terwijl ik al tweeënveertig ben! Mijn wereld is ineen gestort. Hoe moet ik nu verder?
