Morgen is het zo ver. Morgen laat ik een wildvreemde man oordelen over wat wij samen hadden. Het is alsof ik je laat afkeuren, ongeschikt laat verklaren. Ik, die je altijd en overal met vuur verdedigd heb. En toch ben ik het die die stap heeft gezet. Ik heb besloten dat jij me geen andere beslissing liet dan deze. Deze of mezelf helemaal verliezen. Onverwachte flash-backs zoals in films bestaan echt, weet ik nu. En ze doen pijn. Maar ik laat me er deze keer niet door tegenhouden. Al heb ik vaak gewenst dat jij dat wel zou doen. Zelfs nu zou ik willen dat ik kon wegkruipen in je armen, dat je me zou troosten, onbeholpen fluisterend dat alles wel goed komt. Maar dat is iets van lang vervlogen tijden. Ik mis je. En ik blijf van je houden. Hoe tegenstrijdig je dat nu ook lijkt. x
