't is niet alleen jou schuld dat weet ik
't zijn niet alleen jou fouten die we niet vergeten
maar toch heb ik m'n best gedaan
en moeten wij ieder een kant op gaan.
ik misje.
Niemand maar echt niemand weet wat er in haar hoofd omgaat.
niemand ziet die pijn, die ze weglacht,
maar snachts, als ze alleen is,
flashback.
& dan gaat alles weer naar de klote.
hallo, in uw ogen zijn we waarschijnlijk nooit vrienden geweest.
maar in mijn ogen, waren we dat wel.
op een bepaald moment waart ge zelfs één van mijn beste vrienden,
ik kon me geen leven in beelden zonder u,
maar toch verliet je me, je kwetste me,
brak me, kraakte me, maakte me vanbinnen dood.
Ik kwam er bovenop, door hulp van vrienden,
vrienden waarvan ik nooit had gedacht dat ze zoveel voor mij over zouden hebben,
meer dan gij ooit zou gedaan hebben voor mij,
maar zij deden het wel -
ik leerde onder andere door u mijn echte vrienden kennnen.
En ik was u vergeten,
ik had maanden lang gezocht naar uw nummer, facebook of netlog,
maar ik vond geen van deze dingen.
Ik dacht dat je ondertussen dood was,
ik had je een plaats gegeven in mijn hart, diep in mijn hart.
Niemand zou de deur kunnen openkrijgen,
en niemand zou je plek afnemen.
Die was gereserveert voor u, en in gebruik door uzelf.
Na al die maanden dat ik je "vergeten" was,
had ik je kunnen vergeven wat je me had aangedaan,
na alles begon je plots terug te praten en begon alles fucking van helemaal voor af aan opnieuw.
Je was nog geen haar veranderd.
Je bent nog geen haar veranderd.
nog altijd, diep van binnen, zijt gij diezelfde klootzak,
die klootzak die mij héél veel tranen heeft laten wenen,
die mij vrienden heeft doen laten vallen,
die meer voor mij overhadden dan gij.
Alles begon opnieuw,
en na een paar dagen begonnen zo dus ook die ruzies van lang geleden opnieuw.
Je had je plaats in mijn hart terug opgeeist,
en ik was weer in de war.
Voor mij waart ge fucking dood, maar toch waart ge terug ?
het kwetste mij.
gij kwetste mij, en deed me opnieuw aan alles wat ik had opgebouwd in tussentijd twijfelen.
Ik zei vaker tegen u dat gij mij niet meer kende en ik u niet meer kende,
maar toch voelde ik me - op de één of andere manier -
zwaar aangetrokken tot u,
ik weet niet waarom, ik kan het niet uitleggen,
ik had je gewoon zo hard gemist.
& nu laat je me weer vallen, kan ik weer helemaal opnieuw beginnen.
En ik zie dees wél degelijk als een afscheid,
want gij zijt het niet waard dat ik zoveel pijn heb.
Want gast, mij laten wenen in de les,
om iets waar ge niks mee hebt bereikt,
sorry - maar dat bent gij niet waard.
en het spijt me voor al die keren dat ik u heb gekwetst,
maar het is over voor zover ik dat kan.
ik haat u.
