Onderstaand verhaaltje heb ik ooit gelezen in een boek van Martin Schulman.......het origineel is veel langer.
Ik heb in een notedop weergegeven wat de essentie is van het bestaande verhaal.








Ooit zagen een man en een vrouw elkaar in de ogen en voelden hun hart opengaan en hielden meteen van elkaar, ze voelden zich Eén.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Elk gebaar, elke lach, elke reactie was in beider ogen een hemels geschenk.

Ze waardeerden elkaar, hadden geduld met elkaar en gaven elkaar aandacht en verzorging.

Toen de jaren verstreken begonnen de verschillen van karakters op te vallen en de ééns gewaardeerde karakter uitingen werden nu een irritatie punt.

De één kon de ander geen aandacht meer schenken en zochten die aandacht bij een ander.

Toen kwam de distantie en separatie……….en ieder ging zijn en haar eigen weg.

De man ontmoette vele vrouwen………maar kon de diepte van zijn eerste vrouw niet vergeten en vond het niet bij de andere vrouwen.

De vrouw ontmoette vele mannen…….en ook zij mistte de diepte van haar vorige partner.

Moe gezocht en gestreden ontmoetten ze elkaar weer ………en keken elkaar in de ogen.

Wat er vanaf het begin aanwezig was, de diepe  Zielsverbondenheid herkenden ze weer in elkaar terug, ze voelden de Eénheid weer.

Hun zoektocht was voltooid…………ze hadden zichzelf gevonden……..en daardoor de ander weer herkend.