Als ik de kans zou krijgen zou ik veeleer een documentaire maken over een man als Mohammed Ali, dan een artikel te schrijven. De man is zo een plezier om naar te kijken dat je bijna niet anders kan dan een film maken over zon aimabel persoon. Mijn invalshoek zou desalniettemin volledig anders zijn dan degene die de documentairemakers van When we were Kings hebben gekozen.
Net zoals hen zou ik opteren af te zien van een biopic en inderdaad de sociale en culturele achtergrond van die tijd weer te geven. Maar terwijl Mohammed Ali een vertrekpunt is bij de documentairemakers, zou ik hem en zijn gevecht tegen Foreman eerder als invalshoek willen gebruiken. De toenmalige problematiek in Zaïre en de huidige problematiek in Congo zou ik willen linken en als bindmiddel het gevecht van Ali tegen racisme, armoede en voor vrede zou een ideaal bindweefsel zijn.
Er zijn veel actuele problemen in de regio waar destijds Alis grootste succesverhaal heeft plaatsgevonden. Als ik op dit moment een documentaire zou kunnen maken, is het natuurlijk logisch dat de huidige situatie een belangrijke plek zou innemen in het verhaal van de documentaire. Het gevecht van Ali kan nog steeds als rode draad gebruikt worden, maar de focus zou ik dan willen leggen op het leven van de arme en verontruste Congolees. De hoop die Ali enkele decennia teweeg kon brengen voor dit volk dat ook toen in een benarde positie zat, wil ik dan vergelijken met de uitzichtloze situatie waarin de Congolees zich vandaag bevindt.
Het sterkste punt van de film vond ik dat er veel aandacht werd geschonken aan de sociale impact van de persoon Ali en zijn gevecht tegen George Foreman. De documentaire is geen biopic, maar een totale schets van het leven in de jaren '70. Sterk vond ik vooral dat het gevecht tussen Ali en Foreman als rode draad werd gebruikt om het persoonlijke gevecht van Mohammed Ali tegen onrecht te onderstrepen. En daarin is deze documentaire glansvol geslaagd.
Hoewel het persoonlijk gevecht van Ali een sterk gegeven was in de documentaire, werd er volgens mij te weinig duiding gegeven over de problematiek die zich toen afspeelde in Zaïre. Het bewind van Mobutu werd wel verhaald, maar wat dit teweeg bracht bij de arme Zaïrees is te weinig aan bod gekomen in de film. Dat dit thema naar de voorgrond zou schuiven, leek me aanvankelijk wel het opzet, maar dat is er dan één waar de documentairemakers niet zo goed in geslaagd zijn.
maatschappelijke topics - wat verwacht ik van dit vak?
Eerlijk gezegd staan mijn verwachtingen niet erg hooggespannen. Hoewel ik dit vak een mooi initiatief vindt om de draagwijdte van bepaalde maatschappelijke topics in de journalistiek aan te tonen, twijfel ik of ik hier zelf iets zal bijleren. Allereerst wil ik mezelf gerust een sportkenner noemen en denk ik ook inzicht te hebben over alle gebieden waar sport betrekking tot kan hebben. Ook betwijfel ik of het thema interessante invalshoeken met zich mee kan brengen.
Natuurlijk hoop ik dat ik fout ben en dat jullie me wel ontzettend veel kunnen bijleren over de raakpunten die sport heeft in onze maatschappij en specifiek de journalistiek. Daarom zal ik wel steeds naar de lessen komen, zelfs lessen waar ik als IT'er niet moet zijn. Mijn verwachtingen zijn niet zo hoog, maar ik hoop toch verrast te kunnen worden.
Maatschappelijke topics - mijn band met het onderwerp
Sport is een belangrijk onderdeel van de journalistiek. Sporters zijn de helden van het volk en ik heb ook zo m'n sporthelden. Talent is voor mij niet zo belangrijk in sport. Een echte sportheld is die naam pas waardig als hij meer dan het uiterste uit zichzelf kan halen, hij grenzen kan verleggen die eerst onbereikbaar leken en daarbovenop nog mens kan blijven zoals jij en ik.
Het belangrijkste aan sport is voor mij echter dat ik het zelf kan doen. Niets is fantastischer dan een balletje te trappen met je maten zonder dat je moet winnen. Sport brengt mensen bij elkaar en brengt mij dichter bij anderen.
Zo heb ik vorig jaar samen met wat vrienden een zaalvoetbalploeg opgestart. Het begon allemaal door 's avond in de zomer wat wedstrijdjes te spelen op het pleintje achter onze wijk. Wanneer er ook andere mensen tegen ons begonnen voetballen en we zelfs truitjes hadden gemaakt, leek het ons fantastisch om een ploegje in competitie uit te brengen. Dat hebben we dan ook gedaan en we hebben het De Localz gedoopt. Momenteel staan we op de derde plaats in onze reeks en zijn we een geducht tegenstander.
Ik begrijp de ontlading van een sportman. Je kan een held zijn. Al is het maar voor een paar seconden en al is het maar voor jezelf.
Sport is een belangrijk onderdeel van de journalistiek. Sporters zijn de helden van het volk en ik heb ook zo m'n sporthelden. Talent is voor mij niet zo belangrijk in sport. Een echte sportheld is die naam pas waardig als hij meer dan het uiterste uit zichzelf kan halen, hij grenzen kan verleggen die eerst onbereikbaar leken en daarbovenop nog mens kan blijven zoals jij en ik.
Het belangrijkste aan sport is voor mij echter dat ik het zelf kan doen. Niets is fantastischer dan een balletje te trappen met je maten zonder dat je moet winnen. Sport brengt mensen bij elkaar en brengt mij dichter bij anderen.
Zo heb ik vorig jaar samen met wat vrienden een zaalvoetbalploeg opgestart. Het begon allemaal door 's avond in de zomer wat wedstrijdjes te spelen op het pleintje achter onze wijk. Wanneer er ook andere mensen tegen ons begonnen voetballen en we zelfs truitjes hadden gemaakt, leek het ons fantastisch om een ploegje in competitie uit te brengen. Dat hebben we dan ook gedaan en we hebben het De Localz gedoopt. Momenteel staan we op de derde plaats in onze reeks en zijn we een geducht tegenstander.
Ik begrijp de ontlading van een sportman. Je kan een held zijn. Al is het maar voor een paar seconden en al is het maar voor jezelf.
