Geschreven op 22 mei 2010

Mijn eerste ervaring met honden was reeds op een hele jonge leeftijd. 2,5 jaar was ik, toen ik mijn eerste hondje kreeg, een bastaard, Boyke genaamd. Het was geen aangename kennismaking, want toen hij 2,5 jaar was, is hij door een auto omvergereden, dit brengt als kleuter heel veel verdriet teweeg. Toen besloot mijn mama geen hond meer in huis te nemen, bij papa hadden we wel nog waakhonden en een Fox terrier. Van jongs af aan liep ik als kind naar iedere hond toe, tot grote ergernis van mijn ouders. Daar was mijn grote liefde voor deze viervoeters al duidelijk te merken.

Toen ik 9 jaar was liep ik met mijn mama en zus op een winkelstraat bij ons in de buurt waar ook een dierenspeciaalzaak gelegen is, mijn zus en ik bleven tot vervelends toe zagen om de winkel binnen te gaan om de puppy’s te bekijken. Er zaten op dat moment 2 Shi tzu’s, mijn zus en ik vlogen vol enthousiasme op de puppy’s af. Jullie weten dus wel al wat de volgende vraag aan onze mama zou zijn, “Mama, mogen we die hebben?”  “Nee” zei ze, tot onze grote spijt, maar voor ons was dit zaakje nog lang niet afgehandeld. Eenmaal thuis bleven we vragen en zagen, tot we uiteindelijk bij papa om toestemming gingen vragen, want wij wouden hem inmiddels in het weekend meenemen naar zijn thuis. Zijn eerste antwoord heeft ons ook erg teleurgesteld, maar uiteindelijk zei hij ja. Het was kwart voor 6 en om 6 uur sloten de deuren van de winkel, we moesten en zouden hem vandaag nog hebben. Mijn zus en ik zijn met mama in alle snelheid naar de winkel gereden en hebben hem gekocht. Mijn 2^de hondje werd ook de naam Boyke gedoopt en het was al onmiddellijk te zien dat hij een echte kindervriend was. Ook dit hondje had geen lang leven te gaan, tot mijn grote spijt is ook hij op 3-jarige leeftijd onder een auto gekomen.  Voor mij was dit een zeer pijnlijke dood want ik gaf me er zelf de schuld van, maar uiteindelijk heb ik het me al vergeven, ik was op dat moment dat ik de deur van de garage had laten openstaan, zo’n blij kind door onze nieuwe schilpadjes dat ik helemaal vergeten was dat Boyke weg zou lopen als de deur zou open blijven staan. Het was ook zeer pijnlijk omdat dit net gebeurde toen de winter op zijn koudst was. Begraven konden we hem niet, de grond was te hard. Dan maar in een zak achter het tuinhuisje totdat de grond een beetje ontdooide, maar iedere dag na school toen ik thuis kwam in een leeg huis, waar enkele dagen geleden als ik de deur open deed nog een superblij hondje op me afkwam, liep ik naar buiten, naar de achterkant van het tuinhuisje waar mijn grootste schat en grootste verdriet op dat moment lag. Koud en vuil in een vuilniszak! Met tranen in de ogen en bibberende handjes deed ik de zak open, nam zijn koppetje eruit en legde het op mijn schoot. Soms zat ik er een paar minuten tot dat er iemand kwam, maar het konden ook uren zijn. Met mijn handjes aaiend op zijn ijskoud hoofdje en ik kon alleen maar hopen dat hij het terug warm kreeg en terug opsprong en me warm likte. Maar dit gebeurde niet, dag na dag, zat ik daar opnieuw. Totdat het uiteindelijk een beetje warmer werd en ik voorgoed afscheid moest nemen.

Op dat moment was ik 12 en mijn zus 15 jaar oud, we waren volgens ons mama zelf op een leeftijd gekomen waarop we konden kiezen of we nog een hondje wouden of niet, op  voorwaarde dat we er meer zelf voor zouden zorgen. We hebben veel getwijfeld maar niet zo lang, want 5 dagen later hadden we het beslist! Er zou en moest een nieuw hondje komen, na lang zoeken kwamen we uit bij een zeer kindvriendelijk maar energiek nest ‘de Cairn Terrier’. Er was net een nestje cairns geboren 4 dagen na Boyke zijn dood, de volgende dag konden we er al naar gaan kijken. Toen we daar waren was mijn reactie om naar iedere hond toe te lopen flink getemperd, Och wat waren deze beestjes nog klein en wat was ik bang om ze pijn te doen. Na een paar minuten flink uit mijn ogen gekeken te hebben naar die kleine lieve puppytjes, vroeg de mevrouw of ik er eentje vast wou hebben. Mijn stem zei heel opgewekt ”Ja!”, maar vanbinnen was ik toch wel een beetje bang, er spookten een heleboel vragen door mijn hoofd. “Hoe moest ik zo’n klein ding nu vasthouden?” ” Wat als ik het pijn zou doen?” …. ? De mevrouw gaf me het kleine diertje in mijn armen en onmiddellijk was mijn onzekerheid over en ik wist het onmiddellijk, een van deze hondjes kreeg een nieuwe thuis bij ons. De mevrouw vroeg aan mijn mama of het een reu of teefje moest zijn, op dat moment leerde ik mijn eerste echte ding over honden bij. En vanaf dat moment zou ik alleen maar meer en meer blijven bijleren, alleen toen wist ik nog niet waarom.

We hadden besloten de nieuwe puppy de naam Bailey te dopen, zijn volle naam was en is nog altijd Bailey Of Cairney’s Dream. We zijn Bailey pas op 3 maanden oud gaan halen omdat hij anders al onmiddellijk hele dagen alleen moest zitten. En vanaf de eerste dag dat ik hem had, wist ik dat hij voor de komende jaren mijn trouwste vriend zou worden. Hij heeft me heel veel steun en liefde gegeven in de tijd dat we van mama naar papa verhuisden, daardoor leerde ik dat hij altijd voor me klaar zou staan in goede en ook zeker in slechte en moeilijke tijden. En ik wou hem het beste geven wat hij maar kon hebben. Toen hij 3 maanden oud was zijn we onmiddellijk naar de hondenschool met hem gegaan, mijn zus en ik trainden hem samen, 2x per week. En al snel hadden we door dat hij heel koppig was, maar ik ook! Volhouden is vanaf toen voor ons tweetjes een heel belangrijk woord geworden. Toen hij 7 maanden oud was zijn we ook met Agility gestart.

Op dit moment nu ik dit schrijf ben ik juist 20 jaar geworden en Bailey is ondertussen al 8,5. Maar nog steeds is Agility onze favoriete sport! Maar de ouderdom slaat jammer genoeg toe, binnen 1 week hebben we onze laatste agilitywedstrijd, maar trainen dat doen we zolang Bailey er nog zin en fysiek voor heeft. 

Ik heb op deze 8 jaar van mezelf, van Bailey en vooral van mijn instructeurs en mede hondeneigenaars zoveel bijgeleerd dat ik me er alleen maar meer en meer op wil toespitsen. Ik wil iedere hond, ieder baasje, het plezier, de kracht en het doorzettingsvermogen geven wat ik de voorbije 8 jaar heb gehad en nog heel mijn leven wil behouden. Op deze 20 jaar in deze eigenlijk wel dieronvriendelijke wereld heb ik zoveel goeds gezien maar ook zoveel kwaads en aan dit laatste wil ik mijn hele verdere leven geven. Ik wil ieder baasje en iedere hond een gezellig, loyaal, … leven samen geven, ik wil dat zij ook zien dat hun hond, hun beste vriend kan worden, dat baas en hond een onverslaanbaar duo kunnen zijn, zoals Bailey en ik!

Ik wil speciaal mijn dank geven aan mijn beide ouders, Bailey, de beide Boykes, mijn instructeurs van gehoorzaamheid en agility van de Diro van Dilsen, mijn mede hondeneigenaars van de Diro van Dilsen en zonder dat zij het weten hebben talloze mensen mij geïnspireerd met de goede of slechte dingen die ze deden.

Door hun allemaal ben ik te weten gekomen wat ik op dit moment verder wil doen en hiervan heb ik ook mijn ultieme droom gemaakt! En ik hoop dat deze zo snel mogelijk werkelijkheid mag worden.

22-05-2010 om 00:00 geschreven door martj