Als ik naar beneden kijk, naar mijn eigen lijf, denk ik steeds... dat is toch prima ?  De spiegel vertelt mij meestal wel een ander verhaal, maar toch. Foto's zijn je reinste nachtmerrie ... maar dan sta je toch niet meer op de foto ? Of trek je er veel en neem je net die ene waarop je er ' behoorlijk slank ' uitziet ? 

De foto op mijn facebook profiel is er zo eentje waar je maar een stuk van mijn gezicht ziet... mijn lachende ogen. Waarom, als ik dan toch zo'n vrede met mezelf heb ?? Blijkbaar heb ik toch niet zo'n vrede met mezelf als ik mezelf wijsmaak. Wat zullen ex-collega's die me al een hele tijd niet gezien hebben niet van me zeggen ?  Welke -terechte- achterklap zal er niet zijn ?

Cellulitis zie ik niet op mijn billen als ik naar beneden kijk. De spiegel ( die vuile verrader ) toont mij echter dat mijn billen een en al put zijn... Maar ach, dat is niet meer zichtbaar eens er een broek over gaat...  gemakkelijk toch ?

Ik kijk naar andere dikke mensen ( wat noemen we ons toch graag 'volslank'..., maar believe me, we zijn DIK) die ogenschijnlijk gelukkig, gezond en tevreden zijn, en denk bij mezelf : zie je wel, zo gaat het ook. Ik ben er zeker van dat ik ook voor de buitenwereld deze kenmerken weergeef, waardoor een andere vrouw misschien denkt, ' zie je wel, zo gaat het ook ''.

Mijn dokter vertelt me bij elke bloedcontrole dat ik geen suiker heb, een perfecte goeie cholesterol, een zelfs lage slechte cholesterol... Reden genoeg om voor mezelf uit te maken dat ik toch gezond ben ???

Ik ben de eerste om grapjes te maken om mijn gewicht. Beter zelf de grapjes maken, dan wachten op de ander is mijn motto. Jezelf kunnen relativeren is belangrijk, maar ook wel in het juiste perspectief zien...  En dat laatste is net zo moeilijk. Te veel truukjes en foute gedachten maken dat het allemaal wel meevalt.

Op reis aan het zwembad kijk ik gegarandeerd rond naar andere 'volslanke' madammen en vraag me dan of of ik ook zo dik ben, of minder, of meer ? 

Aan het strand gaan wandelen, en een eventuele duik nemen... zalig, ware het niet dat mijn dijen dan tegen elkaar schuren en zand en zout maken dat ik met rood geïrriteerde dijen zit. Wat kan dat pikken zeg !! Ook gewoon zweten kan dit veroorzaken.Ach, ook hier een oplossing voor : ik draag kleedjes met een lange broek onder ! Geen irritante wrijving meer.  Helaas dus ook geen rokjes meer, maar wie zit daarop te wachten ? Mijn dikke knieën stop ik liever ook in die lange broek.

Ik ben gelukkig een van die vrouwen die in proportie dik is. Dat dat ook bestaat zeg ! Ik blijf ongeacht het aantal kilo's  gezegend met een taille ! Daar ben ik zo gelukkig mee !! Het maakt het soms moeilijk om in grote maten leuke kledij te vinden wegens te veel 'tentmodellen', maar gezien ik op de rand balanceer van gewone confectiematen en grote maten, vind ik regelmatig  getailleerde kleedjes met decolleté. Staat me beeldig,... uiteraard met een lange broek eronder.Het maakt dat ik me vrouwelijk blijf voelen. Kwestie van je pluspunten in de verf te zetten.

Een of andere print op dat kleedje is ook van tel, want dan zie je minder die rolletjes die onder je BH band tevoorschijn komen. Effen stoffen zijn verschrikkelijke verraders. Weg ermee !

Enfin, tot zover mijn tips en tricks om gelukkig door het dikke leven te stappen

Wat heb ik tot nog toe van diëten gevolgd ?

Naast het gewoon 'minderen' heb ik na de bevalling van mijn zoon ( net 20j terug) Montignac gevolgd ( minus 10 kg) en reeds 2x toe Weight Watchers (minus 12 kg ). Allemaal heel leuk en aardig, maar the bottom point is gewoon, dat het diëten op zich niet zo moeilijk is, maar dat je nadien ook je eetgewoontes moet aanpassen en blijven aanpassen.

Het diëten zelf is een makkie daarbij vergeleken. Eens je wat kilo's kwijt  bent krijg je positieve opmerkingen van je omgeving. Collega's, vrienden, je familie, allemaal zien ze het verschil en maken je complimentjes, vragen je hoe het gaat, etc

Daarna, eens jij vindt dat je best wel weer wat gewoon mag gaan eten, valt die belangstelling uiteraard weg. Jijzelf vindt dat je lang genoeg hebt zitten  honger lijden en gunt jezelf iets lekkers. 1 iets maar... maar de volgende dagen ook wel weer iets, en voor je het weet ben je weer vertrokken.

Pas na het lezen van een boek van Sonja Kimpen begrijp ik waarom we in hemelsnaam dikker eindigen dan voor het dieet. Nu komt de aap uit de mouw ! Ons metabolisme !! Deze machine vindt het nodig zich tijdens diëten aan te passen. Deze machine begint op een trager ritme te werken, gezien er minder voedingsstoffen binnenkomen. Deze machine zou beter onze vetreserves aanspreken, maar nee, het systeem past zich aan aan wat wij binnenspelen.

Vandaar dat we bij het begin van diëten zo goed kilo's kwijt geraken. Vochtverlies en een goed werkend metabolisme. Maar dan past ons metabolisme zich aan. Het vermageren begint trager te gaan. We moeten ons steeds langer vanalles ontzeggen om die zelfde kilo eraf te krijgen.

Ik ben een heel categoriek diëter. Ik zeur niet, hou me er steevast aan, in tegendeel, ik bespaarde nog op de punten van WW die we mochten eten. Intensief gaan sporten ? Geen probleem, dat doe ik er wel even bij.

En dan... dan gaan we weer naar het gewone leven. In het begin voel je je gered want je maag kan zo veel niet meer aan en je zult wel zelf aanvoelen wanneer je genoeg hebt. Helaas is dit een tijdelijk fenomeen, want binnen de kortste keren eet je toch weer meer dan waar je nood aan hebt, gewoon omdat het zo goed smaakt. Doordat je op restaurant veel te grote porties krijgt. Wie kan een voorgerecht, hoofdgerecht en dessert op zonder zich nadien volgepropt te voelen ? Ik alleszins niet, maar toch, omdat het zo lekker is, doe je het toch. Die overvolle maag daarna neem je er wel bij.

Ook nog in het boek van Sonja Kimpen staat een opmerking die voor mij tot denken aan zet : wij zeggen ' ik heb last van mijn maag'... maar eigenlijk is het ' je maag die last heeft van jou ' !  Hoe terecht is dit niet ?!  Leren luisteren naar je lijf en eten wat het nodig heeft, en niet zozeer waar jij zin in hebt.

Daarbij, hoe vaak heb ik mezelf niet betrapt op het eten van ( uiteraard) ongezonde zaken waarbij ik bij mezelf dacht ' ik heb hier eigenlijk geen zin in' of 'het smaakt me eigenlijk niet'. Chips bijvoorbeeld, wordt vaak gegeten op vaste momenten. De zaterdagavond bij het naar TV kijken. De voorbije maanden heb ik regelmatig een potje chips genomen en het na een paar hapjes terug in de zak gegoten wegens het niet smaken. Dan maar op zoek naar een smaak die me wel smaakte of gewoonweg iets anders.

Vandaag ben ik dus gezegend met 97kg.

Sinds enige tijd heb ik aan 1 voet hielspoor. Een pijnlijke aandoening waar weinig aan te doen is. Het verbrijzelen is naar verluidt zeer pijnlijk en weinig effectief. Het zou een aandoening zijn die voornamelijk voorkomt bij mensen met een staand beroep.  Ik heb een kantoorjob...   Heb ik deze aandoening doordat er teveel druk op mijn hiel rust ? Doordat mijn voet teveel doorzakt door het gewicht ?  Hoe minder druk erop, hoe beter zeker ?

Wij hebben thuis een beperkte fitnessruimte geïnstalleerd, we hebben allerlei programma's voor de WII, ik heb een zwemkaart, het bos ligt om de hoek,.... en toch kom ik er niet meer toe om regelmatig te sporten.

De zin is er enigszins wel, maar de excuses en het gebrek aan energie des te meer.

En zo geraak je dus in de vicieuze cirkel. Ikzelf ben erin gestapt.. het is dus ook aan mijzelf om eruit te stappen.

Deze zomer heeft mijn zoon een auto-ongeluk gehad. Een zeer emotionele en stressvolle situatie. Sindsdien zijn er dus een paar kilo's bij. Twee weken terug is bij mijn papa longkanker vastgesteld.  Een bom, een mokerslag. Ja hij heeft gerookt. Veel gerookt, jaren terug. Ondertussen is hij reeds 20 jaar rookvrij. Is dit roken de oorzaak ? Best mogelijk. Misschien ook niet, gezien ook mensen die nooit gerookt hebben, longkanker kunnen krijgen. Maar al bij al verandert dit niets meer aan de feiten... er komt een zeer moeilijke periode ook, voor mijn papa, maar ook voor iedereen binnen ons gezin, binnen onze familie.

Ik merkte dat ik alweer aan het hamsteren geslagen was. Niets beter om verdriet wat te verzachten dan chocolade, een Nougatine, een rolletje Rolo, een Milky Way of chips, of nootjes, of koeken, of een stuk kaas, of wat dan ook.  Mijn voorraad kast was alweer aangevuld.

En dan sluipt stilaan het besef binnen... dat ik eigenlijk niet goed bezig ben. Ben ik niet ongemerkt de basis te leggen om diabeet te worden ? Om hart- en vaatziekten te krijgen ? Om gewrichtsproblemen te krijgen ? Om slecht ter been te zijn ?

Het leven is me dierbaar. Zeer dierbaar.

Wil ik binnen 10 j beperkt zijn in wat ik kan doen omdat ik te dik ben ?

Daarop kan ik volmondig NEE roepen !  Nee, dat wil ik niet. Ik wil blijvend volop genieten van het leven !

Daarom, en vooral daarom volg ik nu dit dieet.

Waarom een proteïnedieet ? Omdat ik snel resultaat wil. Omdat de schrik erin zit. Omdat ik geen 6 mdn wil wachten om mijn doel te bereiken. Omdat het je spiermassa op peil houdt, waardoor je snel blijft vermageren. Je hebt geen honger, je hebt energie.

Ik ben er op vandaag van overtuigd dat ik, eens ik alle fasen van het dieet doorlopen heb en tevreden kan zijn met mijn lichaam, een andere levensstijl zal verder zetten. Gezonder eten, minder snoepen, meer sporten, bewuster eten, ... wat ook nodig zal zijn om een gezond lichaam te behouden met een gezond gewicht.

Ik zal proberen  mijn belevingen van het Kyalindieet op te schrijven. De resultaten van mijn wekelijkse weegbeurt.

Ik hoop dat, als iemand deze blog leest, hij of zij erdoor gemotiveerd geraakt en zelf de stap zet.

03-11-2013 om 00:00 geschreven door Marrainetje