Ciao

Wauw alweer twee weken geleden sinds de laatste blog, en ben hier aan mijn laatste dagen begonnen. Veel stress gehad met de thesis de voorbije dagen (lees prof had veel op te merken ). De vorige blog eindigde met de laatste laboweek. Dat was nog op het gemaksje, maar wel veel schrijven. Dinsdag ontmoeting gehad met prof. Ze was zeer vriendelijk, maar wel op zijn Italiaans: halfuur langer moeten wachten, dan een paar keer onderbroken worden. Haar opmerkingen zijn verwerkt. Maar tussenin heb ik ook nog plezantere dingen gedaan. Zoals een zaterdagmiddag al shoppend doorbrengen in Vercelli. Dit betekent wel dat de kleerkast (en ook de valies) voller raakt .

Een bezoek gebracht aan Alessandria. Voor de geïnteresseerden is dit de 3^e universiteitstad van de universita piemonte orientale ‘Amadeo Avegadro’ naast Novara en Vercelli natuurlijk. Daar ook Simone teruggezien. Een vriend die een tijdje in de residentie woonde, maar nu zijn stage ginder doet. Dus een girootje (Italiaans met Vlaams gemixt) gemaakt, glaasje wijn gedronken want er was een festa in het centrum. Samen naar de laatste speeldag van de Italiaanse serie A gekeken. Natuurlijk als Roma tifosi (Simone had toch een beetje meer sympathie voor de Romeinen, ook al is hij Juve supporter, maar hij is afkomstig uit de buurt van Rome) was al de fun eraf eenmaal Inter scoorde.

Tijdens de week gestudeerd. Ale toch een beetje voor de opkomende examens . Vorig weekend iets vre tof gedaan: gaan ‘kuren’ in de termen in Pré Saint Didier. Tess is ook meegegaan (eigenlijk was het zij die mij uitnodigde) En tis altijd grappig om Amerikanen, Franse benamingen te laten uitspreken. Ongeveer 3 uur met de trein en dan een ganse dag in warm water, allerhande sauna’s, baden met lichttherapie en lunch (allerhande vers fruit, sapjes, zuiverende thee). Niets dat de maag vult en dus wanneer we ’s avonds thuiskwamen een pizza naar binnen gespeeld (in feite al op de trein naar de pizzeria gebeld, zo dat het klaar was tegen dat we arriveerden).

De zondag ben ik nog een keer naar Turijn geweest (met voorsprong mijn favoriete shopping/museum stad) samen met Jale en Tess. Er was een verjaardagsfeestje voor 1 van de vrienden van Tess: een picknick in het park. Maar omdat het zoveel regende (de laatste weken heeft het hier wel elke dag geregend, maar dat heb je niet gelezen ;) ) werd het verplaatst naar een appartement. (maar dat was redelijk ver stappen, dus hebben we dat maar overgeslagen). Na het bezoekje aan het museum, de bus genomen (ale twee bussen, want eerst zaten we op de verkeerde) richting Lingotto. Daar stond vroeger de Fiat-fabriek, maar hebben ze nu een winkelcentrum van gemaakt en op de bovenste verdieping is er een hotel en soort van studentenkamers. Die studentenkamers waren eerst verblijfplaatsen voor de atleten tijdens de olympische winterspelen van 2006. Heb echt mijn ogen uitgekeken. In het shoppingcenter is er ook een cinema, en zijn er vele restaurantjes. Recht tegenover heb je Eataly (love the name: het klinkt zoals de Italianen hun land op zijn Engels uitspreken): een winkel waar je vanalles over voeding kan vinden, maar wel van redelijke kwaliteit (en bijgevolg ook prijs).

Bezig aan de laatste dagen en dat maakt me een beetje droevig. En zo kom ik weer uit aan het begin van de blog.

Marijke

Zoals de titel al zegt, zal deze blog over Venetië gaan. Maar voor ik daarover begin, waren de dagen ervoor ook al gevuld met bezoekjes aan Milaan en Turijn. De donderdagmorgen waren opa en tante Lucrèce aangekomen in Milaan. Ik ben dus extra vroeg opgestaan (toch voor een vrije dag) en heb met 16 kilo (er is hier een weegschaal en ben er efkes opgestaan) bagage de Via Garibaldi afgelopen. Zij waren zo vriendelijk om al een deel winterkleren, schoenen, sommige souvenirs weer mee te nemen. Waarvoor hier nogmaals dankjewel Die ochtend was er ook een loopwedstrijd, en ik denk tegen dat ik aan het station kwam dat ik evenveel zweette als de deelnemers. De trein genomen tot aan het Centraal station en vervolgens de metro. Net voor ik de metro binnenging, is de schouderriem van mijn valies doorgescheurd, heb dan voor de rest met de handgrepen de bagage moeten sleuren. Gelukkig was het hotel niet al te ver van het metrostation. Na de bagage gelost te hebben, hebben we een sightseeing doorheen Milano gedaan: duomo, galleria Vittorio Emanuele, terrasje gedaan en iets gegeten (mama/papa/Thomas: bekend is het niet?)Castello Sforzesco, Parco Sempione en natuurlijk tram 29/30 niet te vergeten. Dit was een rondrit langs de historische grenzen van de stad. De tram zelf was ook PREhistorisch : houten banken en een veel te brute chauffeur. Na een uur doorheen geschud te zijn geweest, was het hoog tijd om een terrasje te zoeken. In de gids van tante werd Ricci aangeprezen. Vlug gevonden: het terras bestond uit leren zetels! Iets fris gevraagd en gekregen met ook nog enkele borrelhapjes. Gelukkig moest de studente niet trakteren. Daarna naar het station, om tickets te kopen voor de volgende. Moet gezegd zijn: heb het volledig in het Italiaans gedaan (brava per me). Terug de metro ingedoken richting de Corso buones aires: de langste winkelstraat van gans Europa (volgens de gids van tante toch). Gelukkig voor onze portefeuilles was het 1 mei en de meeste winkels waren dan ook gesloten. Onze magen begonnen dan een beetje te knorren en er was een restaurantje naast het hotel (aangeraden door de receptionist). Hier heb ik complimenten gekregen van de ober voor mijn Italiaans. En ook een cotoletta milanese gegeten (een zeer aan te raden streekgerecht). Daarna afscheid genomen en afgesproken voor de volgende dag Turijn. Richting metro gelopen, maar die was gesloten (het was slechts 21.30). Terug naar het hotel gegaan en gevraagd om een taxi te bellen (weeral in het Italiaans). In de taxi een gesprek gevoerd (Italiaans !) waarom de metro gesloten was (blijkbaar 1 dag per jaar sluiten de metro’s al om 19 uur en dat is de 1^e mei) en iedereen had een taxi nodig die avond, want ik was nog maar uitgestapt of hij reed al weer weg. Aangekomen in Vercelli en nog twee aflevering van Grey’s anatomy bekeken met Tess en Jale.

’s Anderendaags weer vroeg opgestaan om Turijn te bezichtigen. Berichtje gekregen van tante dat ze in de derde wagon zat. Opgestapt en vlug gevonden. Deze maal langs de grote winkelstraat gelopen (nu waren de winkels wel open en dus enkele souvenirs gekocht), langs de piazza’s, terrasje gedaan en broodje gegeten, museo del cinema van buiten bekeken (er stond veel te lange rij om binnen te gaan) en vervolgens langs de rivier teruggekeerd naar het station, tussenin nog een beetje gerust op een bankje in een parkje. Trein genomen en halt gehouden in Vercelli. Daar had ik hen beloofd dat ze van een heerlijke gelato konden smullen. Ondertussen waren een paar mensen van de residenzia afgekomen om ook van een ijsje te genieten. Natuurlijk de residentie getoont en nog heerlijk gegeten in aquapazza. Afscheid genomen en afgesproken voor Venetië. Yep, tante en opa gingen ook 1 dag mee.

Om 5.30 opgestaan (dat deed een beetje pijn). Boterhammetjes gesmeerd voor onderweg. En dan 4 uur trein richting VENEZIA ! ! Wel nog gestopt in Milaan om tante en opa op te laden. Aangekomen, eerst richting youth hostel. Makkelijker gezegd dan gedaan, zonder plannetje. Nog juist voor 12 uur aangekomen (gaat dicht tussen 12 en 17 uur). Nadat iedereen zich had ingeschreven en betaald, wandeling gemaakt in de typische straatjes en over de pontes. Terwijl we aan het wandelen waren, vroeg ik opeens aan tante om uit te kijken naar een plaats waar ze plannetjes verkochten. En zei er plots een dame dat we haar plannetje mochten hebben. Zij en haar man hadden er twee. Ik dank hier nogmaals die aardige Vlamingen. Ook een boottochtje gemaakt (en vele foto’s getrokken), en daarna Piazza San Marco bereikt. Daar afscheid genomen van tante en opa. Ze vertrokken alweer richting station. Daarna nog verder gewandeld en natuurlijk verdwaald gelopen. Tegen de avond kwamen we weer waar we begonnen waren: aan het station. Pizza gegeten en richting hostel gegaan. Pub tegengekomen en iets gedronken. Daarna onder de wol gekropen. De volgende dag moesten we al voor 9.30 uitchecken. Cafe con brioche in een bar genuttigd en dan kon de shopping ronde beginnen. Gelukkig had Jale een extra zak meegebracht en daar hebben we al onze aankopen ingedaan. Voor de rest niet zoveel meer gedaan, rustig gewandeld richting station en dan de terugreis aanvatten.

Normaal is deze week laatste week labo. Morgen moet ik een deel van de thesis al afgeven aan de prof. En dan nog laatste resultaten verwerken. Het zit er hier bijna op. Binnen drie weken sta ik al terug thuis. Niet te geloven dat het zo vlug voorbij gegaan is, maar we zullen eerst nog een beetje profiteren van de zon

Marijke

YNWA, François

Ja ja ik leef nog, maar heb het momenteel razend druk. Maar zal een kort overzichtje geven wat er allemaal gebeurd is naast het vele werken voor de thesis. Vooreerst heeft het hier 2 weken geregend (het regent dus toch in Italië ). Wel dan heb ik besloten om een winters gerecht te maken (inspiratie gevonden op Margud haar blog): hespenrolletjes met witlof, maar in de supermarkt was er geen witlof te vinden, dan maar cavolfiori (bloemkool) gebruikt in de plaats. Het was de eerste keer dat ik het klaarmaakte, en zonder weegschaal om de juiste hoeveelheden af te wegen. Het was niet slecht, al zeg ik het zelf. Ook de kotgenoten vonden het lekker. Maar er is altijd plaats voor verbetering (ik vond de saus een beetje te dik, waarschijnlijk te wijten aan teveel kaas dat ik erin gedaan heb, maar de smaak was best wel ok). Vorige donderdag ben ik ook naar de kapper geweest samen met Jale (zie foto). Niet zo veel veranderd, maar wel een ferm stuk korter. Ook Jale is sinds kort verknocht aan Grey’s anatomy. Dus kijken we (Tess, Jale en ik) elke avond naar 1 of 2 afleveringen, en soms met een glaasje limoncello.

Zaterdag 5 april wouden we uitgaan, gingen we naar Deep club (een minidiscotheek, want alles hier in Vercelli is mini), maar je moest betalen voor de toegang, dus zijn we terug naar de residentie gegaan en een privé-feestje gehouden in de keuken, maar voor de rest herinner ik er niet te veel van. Enerzijds omdat het al te lang geleden is en anderzijds was er ook wat alcohol mee gemoeid, die de herinneringen deed vervagen. Maar gelukkig waren er nog de foto’s. Geen nood, heb een selectie gemaakt

Het weekend nadat mijn mama en broer vertrokken waren, ben ik ook ziek geweest . Of de week erna (herinner het me niet echt meer). Donderdag begonnen met pijnlijke keel. Vrijdag heb ik me wel nog naar het labo gesleept, maar wanneer ik rond 14 uur terugkwam ben ik in mijn bed gekropen tot de volgende middag. Niks ernstig, gewoon enorme hoofdpijn. Een paar dafalgannekes en keelpastilles en de maandag was alles weer in orde.

Die week zijn de meeste Italianen dan ook voorgoed vertrokken vanuit Vercelli, om hun stage te doen nabij hun woonplaats. Dus afscheid genomen van hen. Nog een laatste maal samen pizza gegeten met Matteo en emailadressen en zo uitgewisseld. Andere zijn dan weer teruggekomen: Tania, Rosella en de twee Poolse jongens (Tom en Pieter als je hun namen vervlaamst).

Italiaanse lessen zijn terug gestart, deze keer met ene Ruben .Weet het, klinkt niet echt Italiaans, maar is wel een Italiaan, die ook Nederlands spreekt. Dus eerste les, was ik meer Nederlands aan het geven, dan dat hij ons Italiaans leerde. Hij is zo ongestructureerd bezig, maar ben voorlopig al altijd geweest. Wat een hele opgave is als je weet dat het 2 maal 4 uur (een kleine pauze van 15 min inbegrepen) in de week is.

Ik weet niet meer precies wanneer, maar we hebben ook een keer chocoladefondue gehouden, met Belgische chocolade die nog over was van het bezoek van mama. Heerlijk met aardbeien, banenen (deze zijn toch wel mijn favoriet), appels, peren, appelsienen. Maar weer veel te veel en mijn maag protesteerde dan ook {lees: heel de nacht liggen woelen en opgeblazen gevoel, ma non ho vomitato(mijn Italiaans is er wel al op verbeterd )}.

Donderdag 24 april had de prof ons uitgenodigd (lees verplicht) om pizza te gaan eten met het ganse labo. Vreemd genoeg was ze de hele tijd vriendelijk en maakte ze soms een grapje. Ik heb haar zelfs horen zingen.

Vorige vrijdag, 25 april was het hier nationale liberation day, dus vrijaf en hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om naar Pavia te gaan. Een boemeltrein genomen, dat 11 keer stopte op de meest onmogelijke plaatsen (getuige de foto’s). Maar reed wel rechtstreeks van Vercelli naar Pavia. De reden was om Elke en Marie (2 mede-Erasmussers van de faculteit farmacie in Gent) te bezoeken en hebben enkele ervaringen uitgewisseld. Grotendeels kwamen we tot dezelfde conclusie over onze indrukken van Italianen en Italiaanse labo’s. Daarna heerlijk in het zonnetje gezeten en gepicknickt aan de rivier. Geen zonnecrème aangedaan, met als gevolg dat ik nu zo rood als een kreeft zie. Ook kennisgemaakt met 2 andere Belgen en een Portugees. ’s Avonds trein terug genomen en nog iets gaan drinken met de Poolse jongens, Samir, Muhammed, Patrycja, Jale en Liesbeth. Het gevolg was dat ik zaterdag weer niet veel gedaan heb voor de thesis. Heb wel een beetje gestudeerd aan mijn keuzevakken, maar het was veel te mooi weer om me er echt in te verdiepen. Zondag hetzelfde ritueel, maar we hebben ons in het park gezet, op een dekentje en ik heb genoten van het zonnetje.

De afgelopen dagen was er geen internet in de residentie, en nu dat er wel weer is, kan ik niet op mijn blog, dus wordt het efkes wachten tot ik erop kan om dit bericht te posten. Dus als jullie dit kunnen lezen, is het in orde gekomen. Maar de foto’s zouden er al eerder op moeten staan.

Deze week is een korte week, slechts 3 dagen dat ik het naar het labo moet gaan. Maandag niet veel gedaan, want in de namiddag Italiaanse les.
En voor het verlengde weekend staat er ook veel op het programma : Milaan, Turijn bezoeken met tante en opa en dan de grote uitstap richting Venezia

Om toch efkes te tonen, dat mijn Italiaans al ferm verbeterd is hieronder enkele voorbeelden:
adesso capisco già molto bene l'Italiano, quando loro non parlanno tropo veloce, ma parlare è ancora un po difficile ( vertaling voor de niet Italiaantjes : nu ik versta al redelijk goed het Italiaans, wanneer ze het niet te vlug spreken, maar spreken is nog een beetje moeilijk)
E anche: io non voglio andare in casa, ma purtruppo devo tornare il 31 Maggio (ik wil nog niet naar huis gaan, maar jammer genoeg moet ik de 31e mei terugkeren)

A la prossima

Marika

Buona sera

Het was een superdruk razend plezant paasweekend. Ik zal beginnen bij zaterdag. Vroeg opgestaan voor ons doen. Om 8 uur vertrokken vanuit de residentie richting station, en de trein bracht ons tot in.....Novara, om daar over te stappen richting Stresa, maar ondertussen wel nog een keer overstappen in Arona. Voor de niet-Italianen onder ons, Stresa is een plaats aan het Lago Maggiore. Het internationaal gezelschap bestond naast mezelf en Liesbeth uit Patrycja (Poolse), Ana (Portugeese), Muhamed, Samir (Israëli), Camel (neef van Samir en studeert in Novara) en Manar (familie van Samir en is op bezoek). Eenmaal in Stresa aangekomen, vaarden we met de boot naar enkele eilandjes in het Lago. Het eerste was Isola Bella. Het heeft zeker zijn naam niet gestolen, ik heb mijn ogen goed de kost gegeven, en de camera heeft een beetje overuren geklopt. Vanuit Isola Bella, vaarden we verder naar Isola Pescatori en tenslotte Isola Madre. Dit waren ook prachtige eilandjes, en ik zal de foto's voor zich laten spreken. Tegen een uur of 5 was het tijd om de terugtocht aan te vatten. Met dat we 2 maal moesten overstappen, en het paaszaterdag was (dan is het zondagsdienst), hebben we een uur moeten wachten in Arona. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om een wandeling in het stadje te doen. Eerst zijn we naar een fore geweest (veel kleiner dan in Oostende), gewoon efkes rondgewandeld (weer geen frietkot te zien), daarna nog een beetje verder en een koffie (lees cappuccino) gedronken in een bar.
Rond half negen waren we terug en uitgaan zat er niet meer in want......... 's anderendaags stond uitstap twee op het programma: met de auto (die we gehuurd hebben) richting Portofino om daar de zonsopgang te zien. Daarom was het plan om al om 4.30 te vertrekken. Ik was klaar om 4.30, maar sommige andere niet, waaronder Alper (onze chauffeur voor die dag) en Sumeet. Met dat we pas om 5 uur vertrokken, en een paar keer kort verkeerd gereden zijn, en het voor een dag zeer bewolkt was, kwam er van die schitterende zonsopgang niet veel in huis. Het eerste stadje dat we aandeden was Genoa, en maakten een korte stop om een bekende boot (il Galeone Neptune, te zien in 'Pirati, een film van R. Polanski) te fotograferen en even de beentjes te strekken. Zoals ik al schreef, hadden we (= Alper, Sumeet, Liesbeth, Patrycja, Ana en ik) een auto gehuurd, als je een beetje goed kan rekenen, zie je dat we met zes zijn voor een Ford Fiesta. Dat betekent gezellig dicht met vier op de achterbank en opletten voor carabinieri (niet dat we er veel tegenkwamen, want het was Paaszondag). Na deze korte stop reden we verder en stopten we langs de kant voor een ontbijt (alhoewel het pas negen uur in de morgen was, was het voor mijn bioritme precies al lunchtijd). Heerlijke boterhammetjes met ricotta en confituur. En als dessert een banaan. Sumeet had 24 bananen gekocht voor ons zes (doe nogmaals het rekenen). Vandaar ging het verder richting Santa Margherita. Terug een plaatsje aan de kust, tijd om een heerlijke wandeling te maken en terug de camera aan het werk te zetten. Hier kwam voor het tweede maal TIMER-TIME aan te pas. Eerste maal was bij de stop voor het ontbijt. Eventjes kort uitleggen: omdat we een foto met ons zessen willen maken, stellen we de camera in op timer en zo heeft degene die op de knop drukt 10 seconden om zich in het plaatje te vestigen. Dus telkens iemand een mooi plaatsje zag (en meestal waren dat meerdere personen tegelijk die hetzelfde dachten) werd er timer-time geropen. In het begin was dat enkel met Liesbeth haar camera, maar na een tijdje had ik op mijn toestel ook de timerfunctie gevonden, en ook Ana vond het op haar kodak terug. Dus dan zag je 3 camera's op een rij en daarvoor zes personen hun meest elegante smoel boven halen. (om het efkes plastisch uit te drukken). Tenslotte ging het richting Portofino. Dit is een redelijk gekende badplaats. Toegekomen was het precies een schilderijtje. Ook hier zullen de foto's weer voor zich spreken. En waren heel wat timer-times. Na de baai bezocht te hebben, zijn we dan 'de bergen' ingetrokken. Met andere woorden, een klein hoogteverschil gemaakt, en er stond een pijltje richting strand. Het strand bestond uit stenen en er was plaats voor welgeteld vier mensen. Daarna zijn we maar terug gekeerd richting auto. Een beetje verder gereden, op zoek naar een goed plaatsje om onze tent op te slaan. Sumeet had een opvouwbare oranje tent mee en wou die per se gebruiken. Zo gezegd, zo gedaan, tent opgezet en de zak met koekje opengetrokken en extra genieten van het zonnetje op mijn snoetje, wetende dat het in het belgenland aan het sneeuwen is. Na een uurtje gerust te hebben, terug de auto in om de terugreis aan te vatten. Moe maar voldaan kroop ik in mijn bedje
Het is nog niet gedaan, want maandag was deel 3 en het laatste van onze paasweekenduitstapjes. Ditmaal afgesproken om 10.30 om richting de bergen te vertrekken. Ik was terug om 10.30 klaar en had moeten weten van de vorige dag dat dit veel te vroeg was. We vertrokken om 11.15. Er waren twee passagiers minder, Ana en Patrycja voelden er niet veel voor om de bergen in te trekken. Eerste halte Borgosesia, om een koffie (lees: latte macchiato, oftewel koffie verkeerd) te drinken. Daarna verder gereden. Het einddoel was Valsesia en daar kijken of er enige skimogelijkheden waren. Het plan was, zo ver mogelijk met de auto te rijden, en dan de lift te nemen, naar de top en zo terug naar beneden te komen. Eerste deel zonder probleem gelukt. Maar er was geen lift, wel een weggetje dat leidde naar boven. Onderweg een Italiaan tegenkomen, en hij verzekerde ons, dat er boven een lift was, en dat je ski's kon huren. Ok, wij verder naar boven, ondertussen enkele timer-times gehad, maar nog steeds geen lift te zien. We kwamen dan een Italiaanse dame tegen, en die vertelde dat de lifts in het centrum van het stadje waren en dat we dus moesten terugkeren. Wij terug, te voet, de auto in, het stadje gezocht en gevonden. Ondertussen was het wel al half drie geworden; en de pistes sluiten om 18 uur. Uiteindelijk zijn slechts Alper en Liesbeth skimateriaal gaan huren, en zijn Sumeet en ik met de lift naar boven en naar beneden gegaan. Op onze terugweg zagen we Alper met zijn ski's sukkelen. Wat redelijk normaal is, wanneer je de voor eerste keer skiet en meteen een rode piste afdaalt (er was geen andere weg terug dan deze). Toch efkes vermelden dat hij zonder breuken beneden is geraakt. Dan de auto in om terug naar Vercelli te keren, maar niet zonder ergens onderweg te stoppen voor een koffietje (lees ditmaal caffè corretto; met een vleugje baileys).
Morgen is het back to reality, terug aan het werk in het labo. En zal ik eens serieus tandje bijsteken voor het schrijven van mijn thesis, want de deadline komt alsmaar dichter
Als je nog efkes geduld heb, selecteer ik de beste foto's en die komen dan op my space en kunnen jullie ook meegenieten van deze prachtige dorpjes en uitzichten.

A la prossima

Marijke

Ciao

Het is alweer bijna een week geleden dat ik hier nog iets gepost heb. Deze week was het weer razend druk in het labo . Heb enkel halve dagen moeten gaan. Ook omdat ik vrij had gevraagd op dinsdag en woensdagnamiddag om mijn ouders te zien, en op donderdagnamiddag voor de Italiaans les.

Ok, dus dinsdag vertrokken richting Milaan. Ik had gezien op googlemaps, dat er een station (Milano S. Cristoforo) dicht bij het hotel was (zo'n 700m) en dat ik maar 1 maal moest overstappen in Mortara. Zo gezegd, zo gedaan. Maar de trein richting Mortara was zelfs nog erger dan een boemeltrein en stopte een paar keer in de middle of nowhere. Uiteindelijk kwam de trein toch aan in Mortara, waardoor ik wel mijn aansluiting miste, dus heb dan een halfuur gewacht op de volgende. Aangekomen in S. Cristoforo, moest ik over de spoorwegen en dan naar links (volgens mijn plannetje). Alleen het plannetje had er geen rekening mee gehouden dat je niet over de spoorwegen kon. Heb dan een omweg moeten maken langs de spoorwegen om vervolgens een brug over te steken om aan het hotel te geraken. (Veel handiger was gewoon een rechtstreekse naar Milano centrale en vervolgens de metro Dat is iets dat ik moet onthouden voor de volgende keer). Maar ben er toch geraakt en het was een blij weerzien met mama en papa.
Na de winkelstraat afgelopen te hebben, zijn we dan naar het stadion geweest, voor de voetbalmatch: Milan-Arsenal. Op de metro kwamen we al veel supporters tegen van beide ploegen, maar de Engelsen waren toch het luidruchtigst. Vanaf de metrostop is het nog ongeveer 10 min stappen tot aan San siro. Onderweg een sjaal gekocht en een broodje gegeten. Frietkoten, dat kennen ze hier niet . De match zelf was prachtig, met veel kansen, alleen na de goal van de gunners was het redelijk stil bij de rossoneri en gingen er al veel mensen naar huis. Moe maar voldaan, kroop ik in mijn bedje. 's Morgensvroeg genoten van een heerlijk ontbijt in het hotel, en daarna de trein richting Novara.

Woensdagnamiddag zijn mama en papa dan naar Vercelli gekomen, heb ik hen de stad getoond, proberen schoenen te kopen, maar geen enkele dat ik wou hadden ze nog in mijn maat. Vervolgens hebben we een heerlijke pizza van bij Ari gegeten en hebben ze kennis gemaakt met enkele medebewoners van de residentie. Nadat ze terug richting Milaan vertrokken, was er nog een afscheidsfeestje voor Vincenzo, Lucia en Assunta. Zij vertrokken de volgende dag terug naar hun universiteit. Het werd een sangriafeestje Een waskuip vol, maar die was redelijk rap leeg. Het werd weer een erg gezellig feestje, maar ik ben vroeg (lees: vroeger dan de rest ) in mijn bedje gekropen, want ik moest eruit om 7 uur.

Donderdagvoormiddag, weer in het labo, dat begint nu toch al te lukken, en dan in de namiddag, onze eerste Italiaanse les. We zijn voordien nog eerst gaan eten in Little House, samen met Jale (Turks meisje, dat ook Italiaanse les volgt) en Alper is dan ook gekomen. In Little House zaten al Jean, Tess, Samir en Muhammed. De les zelf, was zeer saai, en ik was blij dat het na 2 uur gedaan was. Maar volgende week duurt het 4 uur (met pauze) (gaaaaaaaaaap). Je ziet het Italiaanse tempo heb ik al helemaal onder de knie, ik kan al geen 2 uur meer opletten  . Ik kreeg ook een bericht van Sara uit het labo, dat Massimo de volgende dag er niet zou zijn en dat ik een halfuurtje later mocht komen . Dit is ook nog zo voor maandag en dinsdag.

Vrijdag deed ik het kalmpjes aan toen ik terug kwam van het labo, een was ingestoken, een beetje opgeruimd, en begonnen aan de hoofding van mijn thesis (brava per me ).

Vanmorgen heb ik een nieuwe was ingestoken, ben ik naar de supermarkt geweest, en ook naar de markt om fruit (heerlijke aardbeien en appels). Dan heb ik samen met Tess gekookt: als primo spaghetti bolognese en poi torta spinacio (een soort quiche met spinazie en ricotta), en als dessert fruitsalade. Heerlijk, maar veel te veel. Gelukkig waren er ook nog Jale, Patrycja en Güll om het allemaal op te eten.

Aan de jumpertjes: Winnen tegen De Haan !!!!!!!!!!!!!!!!!!

Aan de mensen uit Gent en omstreken: amuseer jullie (zonder ons) op het galabal, en ik wil een uitgebreid verslag .

A la prossima

ciao

Wat is het een drukke week geweest.Toch volgens Italiaanse normen . En dat ben ik ondertussen na twee weken al helemaal gewoon. Gans de week in het labo gewerkt. Vandaag en gisteren zelfs begonnen om 8.30!! Maar deze namiddag ben ik vrij. Je ziet het, overwerken zal ik zeker niet doen.

Ik heb ook gezien dat ik thuis al vervangen ben, door kraksje . Mij missen doen jullie blijkbaar ni. Tis echt wel nog een klein mormel he.

Het ganse gymgebeuren gaat niet door. Woensdagavond, zijn Tess en ik dus naar de residenzia Dal Pozzo geweest, waar een gym is voor alle studenten van de verschillende residenties. Wanneer we daar aankwamen, gaven ze ons nog meer papieren, en moesten we daar mee naar de post office. Daar moest je alweer betalen. We zijn niet meer naar de post office geweest, maar gewoon gaan lopen in een park. Daar heb je tenminste geen 100 papiertjes en attestjes voor nodig. Als je denkt dat het in België erg gesteld is, kom dan nooit naar Italië .

Ik moet eke goed denken, hoe ik hier alles moet formuleren, want ben dat niet meer gewoon van in het Nederlands te denken. Ik schakel automatisch over op het Engels, samen met de Italiaanse stopwoordjes die ik ook al onder de knie heb. Soms begin ik zelfs tegen Liesbeth in het Engels. Maar het voordeel van het Nederlands, is dat je over iedereen kan roddelen, zelfs in hun bijzijn, zonder dat ze het doorhebben . Vanmiddag toen we stonden aan te schuiven voor lunch, kwam de prof achter ons staan. Die vieze troete had dat niet door. Ik kan dat mens echt niet af, vriendelijkheid is echt niet aan haar besteed . Het nadeel is wel dat wanneer je in het Nederlands begint, iedereen je zit aan te staren alsof je een alien bent.

Woensdagavond was er ook Champions league op tv, en Alessio was zo grappig om naar te kijken. Hij is een echte Milan fan en zat hem constant op te winden. Ik verstond wel niets van wat hij zei, maar het kon niet echt goed zijn. Blijkbaar is het ook de gewoonte om een gokje te wagen op sportwedstrijden. Je kan voor 3 euro inzetten, en dan moet je 4 of 5 wedstrijden voorspellen, wie er gaat winnen: thuisploeg, uitploeg, of een gelijkspel. 1 goal in de 88^e minuut van Fenerbahce, en zo werd het 3-2, en zag Simone ongeveer 150 euro door zijn vingers glippen. Al de rest had hij juist gegokt. Ik vond het wel een beetje jammer voor hem.

Verder heb ik deze week ook nog zitten lachen met Vincenzo's wasavontuur, heerlijk gegeten in aquapozza, minder heerlijk gegeten in Capri (ik volgde gewoon de rest en het was een pizza met aubergine's en paprika's en als er iets is dat ik niet lust, is het wel dat , dus geen pizza verdura meer voor mij), was een po arabiata (een beetje boos) omdat Samir nog altijd mijn naam ni kan uitspreken (heb allerhande variaties gehoord, van Maruk tot Mariek tot Marieka, maar Marijke is gewoon te moeilijk, maar dat kan dan wel vlot Arabisch ), en nog zoveel meer waar ik nu direct niet kan opkomen.
In de loop van de week, kweet niet meer juist wanneer precies, heb ik ook nog heerlijke chocoladetaart met mascorpone gegeten. Tania had die gebakken, en begon aan iedereen uit te delen. Natuurlijk zeg je daar geen neen tegen. Ik krijg terug het water in de mond als ik eraan denk.

Met dit culinair hoogstandje sluit ik af. En ga ik genieten van de Italiaanse zon, in het weekend.

Mijn plannen voor maandag en dinsdag vertel ik nog niet, maar het zal zeker de moeite waard zijn. Ik laat jullie in spanning……

Saluutjes

Ciao tutti

Dit wordt een kort berichtje, want ik heb straks afgesproken om te gaan fitnessen met Tess. Inderdaad, al die pasta's zullen een beetje afgewerkt moeten worden, als ik geen 20 kilo wil verdikken . Dat was ook al een heel verhaal. Als je hier wilt sporten, moet je een attest hebben van de dokter, dat je fysisch in orde bent. Alora, dan ben ik naar Dottoro Loiero geweest. Heb 2 uur zitten, wachten tegen dat het aan mijn toer was. Blijkbaar is het de gewoonte dat wanneer je binnenkomt, je vraagt: "Qui è ultimo?" Zodat je weet wie er voor je is. Ik vroeg da dus, en begint er een vrouw een gans gesprek met mij te starten. Ik verstond er weer geen bal van. Ik zet mij neer om te wachten, en wanneer de wachtzaal leeg was, dacht ik dat het aan mij was, maar blijkbaar was er nog een andere wachtzaal. Dat zat ook nog vol mensen . Gelukkig was er maar 1 meer voor mij. Dan is het aan mijn toer, ga ik zo binnen, en gelukkig kon die dokter een beetje Engels. Zo zegt hij: Alles is in orde, hij schrijft mij mijn certificato per palestra (=gym). Daarop zegt hij, ja ik hoor toch precies een ruis, je moet dat een verder laten onderzoeken. Hij vraagt mijn world assistance card, en schrijft mij een verdere test voor. Geen paniek, er is niets aan de hand met mij hoor. Want hij had net hetzelfde bij Tess gehoord, maar omdat zij geen health insurance heeft, kon hij dat onderzoek ni voorschrijven. Dus zo dringend zal het wel ni zijn, aangezien ik ook mijn attest voor de gym heb gekregen. Maar ik was er toch efkes nie goed van.

In het labo gaat het nu al veel beter. Heb eindelijk iets mogen doen , ipv te staan kijken als een klein kind. Maar echt doorwerken kennen ze daar ni. Ben gans de middag vrij. Maar morgen moet ik wel vroeger gaan. Om half negen moet ik er zijn. En vrijdagmiddag ben ik  ook terug vrij, ale als ik dat goed verstaan heb. Het is precies of ik hier op vakantie ben .

Heb ook al een keer mijn was gedaan, en er was niets gekrompen, dus brava per me .

Bedankt aan alle Farmacia'tjes om iets te laten hoe het geweest is.

Alora, dat was het voor vandaag. De volgende keer probeer ik een uitgebreider bericht, maar heb het momenteel razend druk...

ciao ciao

Buon giorno a tutti

Zondag 10 feb

Vandaag was het weer een zeer drukke dag. Eerst heb ik dus mijn foto’s geplaatst op mijn blog. Daar zijn we toch wel een paar uurtjes zoet mee geweest. Zoals jullie zien is het ook vre mooi weer. Dit is nog niet anders geweest J

Vervolgens namen we de trein naar Torino (of Turijn voor de niet- Italianen onder ons). Een klein uurtje later kwamen we aan in het station Torino Porta Nuovo op spoor 19. Torino is niet echt een klein stadje. We wandelden langs de via Roma tot aan een van de vele piazza’s. Mijn maag begon al een beetje te knorren, dus zijn we een bar binnengestapt om een broodje. Deze werd met smaak verorberd op een bankje in de zon. Op het Piazza Castello bevond zich ook het Palazzo Madama: il Museo Civico D’Arte Antica. Daaraan hebben we een bezoekje gebracht. Vanboven was er een prachtig panoramisch zicht, getuige de foto’s. Daarna gingen we op zoek naar het Museo Nazionale del Cinema. Een prachtig gebouw en staat op de lijst om zeker eens te bezoeken volgens het plaatselijk toeristenbureau. Helaas waren we niet de enigen die daar zo over dachten, met als gevolg dat er een enorme lange rij stond aan te schuiven. Dus we komen zeker nog eens naar Torino terug. Onze inmiddels pijnlijke voetjes brachten ons terug naar het station, waar we juist de trein van 16.50 misten. We hebben dan maar een muffin gegeten in de bar.

De volgende trein naar Vercelli, zat stampvol, maar we konden nog een plaatsje bemachtigen. Helaas kwam er een tetterende Italiaanse naast me zitten en die heeft geen seconde gestopt met babbelen, zelfs niet om adem te halen, gedurende de ganse treinreis.

We hebben ’s avonds nog een speciale pizza gegeten: Pizza Americana. Dat is een pizza met pomodori, mozarella, patatine,maionese en ketchup. Wat patatine zijn kun je zien op de foto!!! Een hint: het is iets typisch Belgisch. ;)

Maandag 11 februari

Opgestaan rond half negen, dan naar het rectoraat geweest. Daar zaten met drie naar ons te kijken. Ombretta, de vrouw van het rectoraat heeft dan al onze papieren gekopieerd, terwijl we van Jean een beetje uitleg kregen over vanalles wat er nog moest gebeuren. Tess werkte verder op haar computer. Je ziet het al Jean en Tess zijn niet echt Italiaanse namen. Jean komt uit Ierland, terwijl Tess een Amerikaanse is. De papieren die we in het rectoraat kregen waren niet voldoende, we moesten ook nog naar piazza Eusebio en naar het politecnio. Jean was zo vriendelijk om met ons mee te gaan, want alleen gingen we dat niet gekund hebben. Zoveel papierwerk en alles in het Italiaans. Toen we NOG papieren ondertekenden, stond er 900 euro bij beurs. Dat was een verhoging van 300 euro. Blijkbaar krijgen we dat van de universiteit. Van een aangename verrassing gesproken!! In een gebouw op het piazza Eusebio kregen we een certificaat met een codice fiscale nummer. Maar tegen dat dame achter de balie mijn naam juist kon uitspreken, waren we ook al weer een kwartier verder. Heel officieel allemaal, met een stempel en zo. Vandaar ging het richting politecnio, daar kregen we onze meal card, nadat we weer een waslijst papieren hadden ingevuld. We moesten ook lachen naar het vogeltje, want er zou ook een foto op de meal card komen. Zoals de naam al zegt, is het een kaart waarmee je goedkoper kunt eten in bepaalde restaurants. Daarna zijn we in zo’n restaurant gaan lunchen samen met Jean. En het is veel korting: 2,20 heb ik betaald, in plaats van 6,45.

Jean, werkt hier voor een jaar en woont al jaar en een half in Turijn. Dankzij haar kregen we niets onbekend op ons bord, maar wel heerlijke gebakken patatjes, stoofvlees en pasta met rode saus. Zeer lekker!

In Novara hebben we dan kennis gemaakt met onze professora Martinotti. Ze had niet veel tijd voor ons, want ze moest naar een meeting, maar op het eerste zicht zag ze er vre streng uit. Onze begeleiders waren ook niet echt de mooiste Italianen die we al waren tegengekomen. Liesbeth heeft Fabrizio en ik zit opgescheept met Massimo. Opgescheept zeg dat wel, want hij kan GEEN Engels. Al meteen huiswerk meegekregen: een stapel artikels lezen tegen vrijdag. Fabrizio spreekt wel Engels, maar het is ook een beetje een rare. En dat is nog licht uitgedrukt. Waar ben ik aan begonnen? Hopelijk valt het beter mee dan mijn eerste indruk.

Terwijl we op de trein aan het wachten waren, kwamen we Lucia, Assunta en Vicenzo tegen. Die zijn drie studenten die ook in dat labo werken. Ze logeren in hetzelfde gebouw als ons, maar ze blijven hier slechts voor een maand en daarna keren ze terug naar Campobasso, hun woonplaats ergens in het midden van Italië.

Morgen hebben we een afspraak voor ons appartement, dus hopelijk komt dat ook in orde, en dan zijn we helemaal gesetteld.

Ik ga het hier bij laten;

Sono stanco, alora buona notte e sogni doro (ik ben, moe, dus een goede nacht en slaap zacht)

Het is vandaag zondagmorgen. Straks gaan we eens Turijn bezoeken. We moeten er een beetje van profiteren nu we nog geen labowerk hebben.Alles valt supergoed mee. Ze zijn echt behulpzaam zelfs met het weinige Engels dat ze kunnen. Er kwam zelfs een nonnetje naar ons toe, toen we bezig waren met de kodak. Ik denk dat ze probeerde uit te leggen dat we ook mooie foto’s konden maken van het tribunale. We proberen ons best te doen om Italiaans te spreken, en dat gaat met horten en stoten. Hopelijk lukt dat beter wanneer we Italiaanse les gevolgd hebben. Deze start op 6 maart. Gisteravond een pizza gorgonzola gegeten mmmmm. Toen we terugkwamen, hoorden we muziek, en op het eind van de straat was er een carnavalstoet aan de gang. Zeer mooie praalwagens en heb enkele foto’s getrokken. Maar voorlopig lukt het niet om foto’s hier op te zetten.

Maandag gaan we dan naar het rectoraat om ons in te schrijven en ook eens kennismaken met onze professor: Maria Giovanni Martinotti. Daarna gaan we verder op zoek naar een appartementje in Novara.

Hopelijk komt het internet nog in orde, en valt het labowerk mee, dan kan het verblijf hier helemaal niet meer stuk!

P.S: Aan Lien en Sara in Helsinki: hier is het zonnig weer en ongeveer 12° graden overdag. Maar toch bedankt voor je berichtje.

buon giorna tutti

Het is bijna zover. Nog een nachtje slapen en ik vertrek. Ik besef het precies nog ni zo goed. De laatste dingetjes zijn in de valies gestopt en weegt 20 kilo. Straks vertrek ik naar Liesbeth in Zottegem, want dat is morgen een uur langer slapen om naar Zaventem te vertrekken. Ik hoop dat ik niks vergeten ben....

Gisteren was ook de laatste training voor mij. De foto's die ik genomen heb, komen hier nog zeker terecht, wees niet ongerust jumpertjes. Maar het kabeltje om de foto's van kodak naar computer te zetten, zit al in mijn valies, en ik weet niet meer precies waar.

Het volgend berichtje komt uit Italie

Marijke