T - O - M. Dé jongen of my dreams. Ik leerde hem een goede 6 jaar geleden kennen en beleefde met hem de vakantie van mijn leven. Hoewel ik overduidelijk keihard voor hem gevallen was, was hij dat overduidelijk keihard NIET. Ondanks die ene zwoele kus op een mooie zomeravond, koos hij toch voor zijn vriendin. En hoewel dat zowat de allermooiste avond van mijn leven moet geweest zijn, brak hij mijn hart. Toen al. Maar, misschien moet ik minder vaag zijn. Tom is een jongen die ik leerde kennen op reis, en hoewel ik de eerste dag een beetje moest lachen met zijn onkambare wilde haarbos, wist ik vanaf dag 2: dit is 'm! Lief, grappig, ontzettend cute, aaibaarfactor 1625. De man van mijn leven, hém moest en zou ik krijgen. Wat wist ik toen... Een heerlijke vakantie volgde, een nog heerlijkere 'laatste avond'. Alle vrienden en vriendinnen, een hele avond feest, véél eten, nog véél meer drank en te gekke muziek. En hoewel iedereen zich stond te geven op de tonen van milk inc, kropen wij weg in een hoekje en beleefde ik zowat de meest romantische avond ever. Slows waren dan weer wél ons ding en we heupzwierden ieder ander van de dansvloer. Kusjes in de nek en op de mond, handen op plaatsen waar die gebruikelijk niet terechtkomen en "ik zal je nooit vergeten" moeten zo ongeveer de kernwoorden zijn van die avond. Tom en ik, heerlijk dicht tegen elkaar. Alsof het voorbestemd was. Mijn hart bonsde als nooit tevoren, de vlinders in mijn buik knalden van links naar rechts en ik besefte: IK BEN VERLIEFD! Ik, Marie, het meisje dat nog nooit verliefd was, verloor heel haar hart aan die ene jongen. Ik zag hem graag met heel mijn hart en mijn ziel, en wou maar één ding: T.O.M. De vakantie liep op z'n einde en slechts 1 week later was het van dat: mijn hart brak! Want, Tom, mijn lieve lievere liefste Tom, had een vriendin. Eén week. Langer heeft het sprookje niet geduurd. Wat volgde waren vele weken met tranen, vol haat, maar ook vol liefde. En het klinkt belachelijk (ik kende die jongen amper twee weken), maar ik wist toen al dat ik daar nooit of te nimmer zou boven komen. Maanden van negeren volgden elkaar op, tot we op een zatte avond toch weer elkaar tegen het lijf botsten. Er werd geweend, gelachen, maar vooral zeer veel gepraat. Over hoe graag ik hem had gezien, over hoe pijn het deed dat hij een vriendin bleek te hebben en hoe zeer ik mij in de steek gelaten voelde. Van zijn kant een ander verhaal, zeer vaag wel, over niets weten van mijn gevoelens, spijt over wat gebeurd is. Hij eindigde met de woorden (Ik vergeet het nooit!): "Marie, ik zag jou graag en zou alles voor je opgegeven hebben, had ik maar geweten dat het wederzijds was." Maar, hij maakte ook duidelijk dat het er niet meer inzat nu, dat tijden veranderd waren en dat het gegeven "Marie & Tom" toch niet ideaal zou zijn. Mijn hart bloedde. Er zat maar één ding op. Hem blijven negeren. Hoe kon ik nu vrolijk en vriendelijk doen, tegen de jongen die zonet de tweede keer mijn hart gebroken had. Opnieuw da-gen-lang in mijn bed (Mijn vriendinnen begonnen Tom echt te haten, zij mochten namelijk "gebroken Marie" keer op keer weer opvegen en aaneenplakken. Lang leve mijn vriendinnen en hun puzzeltalent.) en een nieuw hoofdstuk moest en zou beginnen. En zo geschiedde.
Single zijn. En hoe een vrouw van 22 daar mee kan omgaan, zonder depressief te worden. Want, u lees het goed: EEUWIG single. Om mijzelf even met twee voeten zeer stevig op de grond te zetten en alle misverstanden voor u te vermijden: Marie heeft geen vriendje, nooit gehad en kan daar best mee leven. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet de eeuwige happy single. Ik loop niet hele dagen te verkopen hoe lullig mannen wel zijn en hoe ge-wél-dig het single leven wel is. Integendeel, ik hou van mannen. En de mannen ook van mij, zoveel is zeker. Maar een relatie, no way! Niets voor Marie. En niets voor de mannen waar Marie mee aanpapt Maar, ach, alles gaat goed met mij. Ik ben 'n gezonde, levendige student, heb hopen vrienden & nog meer hopen vriendinnen, en ben een redelijk "girl next door"-type. Geen maatje 36, geen perfect blonde krullen, geen tandpastawitte tanden. Wél bruine krullen die meer niet dan wél goed liggen, een grappige bulderlach en 6000 kilo enthousiasme. Genoeg roze brillen om de week mee door te komen en een portie "wijven" (lees: échte vriendinnen) om U tegen te zeggen. ik zei het al: een typische Girl-next-door. Maar, eentje dat hoogstwaarschijnlijk nog lang next-door zal blijven, wegens niet van 't straat geraken. En op 't straat blijven staan, leek mij gevaarlijk, dus kruip ik maar snel mijn mooie ouderlijke huis in. Het huis dat ik deel met mijn oudjes, mijn broer en de hond (Simba rocks!), maar waar mijn eigen stek echt helemaal 'Marie' is. Ik dompel u onder in mijn eigenste wereld, de wereld van de student, de vrouw, de dochter, de vriendin, de drinker, de party's en de single madam. Want, naast single zijn ben ik ook 'n hele hoop andere dingen. En voor je het weet, draait je leven om méér dan hat wanhopig zoeken naar 'the love of your life'. Vwala, tot zover "introductie tot Marie". Méér nieuws na het reclameblok. Cheers, baby!
