|
Marie-Antoinette was pas 13 geworden en lag gladgestreken in het gras. Haar fluwelen broekje opgerold tot net boven haar knieën en de ogen toegeknepen in een poging het felle zonlicht buiten te sluiten. Ze genoot met volle teugen. Ze was alleen, onbekommerd, ongestoord in een oase van rust en stilte. Het enige dat af en toe de geluidsdichte muur doorbrak was het vredevolle gefluit van vogels en het zemerige gezoem van honingbijen. De bloemen in het veld verspreidden een zeemzoeterige geur. Deze sensaties in combinatie met het licht-branderige gevoel van de zon op haar gelaat en bleke, smalle benen waren typerend voor Marie-Antoinette in deze fase van haar leven. Ze kon onbezorgd worden genoemd.
Ze voelde zich niet onbezorgd. Haar leven leek een spinnenweb van complicaties en verlangens, hoop en teleurstellingen. Haar ontluikende seksualiteit had haar blik verruimd naar de wereld van het andere (met soms zelfs een afdwaling naar het eigen) geslacht, met alle verwarring die dit onvermijdelijk met zich meebrengt. Maar ze verkeerde in de onmogelijkheid om een blik op de toekomst te werpen. Ze was onbezorgd gezien van bovenuit, het volledige kader van haar leven in acht nemend. Bezorgd onbezorgd dus. Of onbezorgd bezorgd. Het is maar hoe je het bekijkt.
De dag leek eindeloos. De tijd strekte zich ver voor haar uit. Het was middag en het was weekend. Geen voorgeprogrammeerde bezigheden in het vooruitzicht - toch geen dwingende die de dag opvullen en de mogelijkheid tot plezier ontnemen. Om zes uur thuis. Dan zal moeder de tafel gedekt hebben met voedzame lekkernijen, die Marie-Antoinette zoals iedere dag met smaak zal verorberen in het veilige nest dat ze haar thuis kan noemen. De twee engelen, die continu over haar waken, moeder en vader, waren tot voor kort dé twee belangrijkste levende wezens in haar leven. Ze kon zich geen leven, geen wereld, geen thuis, geen dag zonder hen voorstellen. Toen ze heel jong was, voelde ze zich zelfs in zekere zin één met de twee personen uit wie ze was voortgesproten. Maar hoe ouder ze werd, hoe verder ze zich van hen verwijderde. En nu ze net de puberteit was binnengehuppeld, leek het alsof de veilige haven die haar ouders vertegenwoordigden plots niet meer veilig, maar beklemmend aanvoelde. Ze voelde zich belemmerd in haar doen, bespied bij alles wat ze doet...ze wilde onafhankelijk zijn maar diende steeds verantwoording af te leggen voor elke handeling die ze stelde en werd veronderstelt haar leven binnen vastomlijnde grenzen te leiden zonder dat ooit echt rekening werd gehouden met haar diepere wensen en verlangens...
Ze had zich lang afgevraagd wat dat nu was, verliefd zijn. Eindeloos had ze zichzelf gespiegeld aan de romantische taferelen die zich bijna dagelijks voor haar afspeelden op de televisie, op zoek naar dat onbekende gevoel dat zo aantrekkelijk leek. Ze had zichzelf menigmaal wijsgemaakt dat ze verliefd was,hierbij willekeurig een jongen uit haar klas in gedachten houdend. Maar nu...nu leek het anders, echter, ontastbaarder, een gevoel dat ze niet in de hand leek te hebben...Zelfs het voorwerp van haar affectie had ze niet bewust gekozen...Hij was er ineens. Hij was er al langere tijd, maar ineens had zijn aanwezigheid enorm aan betekenis gewonnen en had hij, of het beeld van hem, een plaats in haar gedachten bemachtigd waar ze niet meer van afraakte. Hij was er van het moment ze wakker werd tot ze in slaap viel en dan nog werd ze achtervolgd in haar dromen. Ze kende geen rust meer...Maar ze was nog zo jong...te jong om met deze overweldigende gevoelens op een voor haar bemoedigende manier om te gaan... Edmund...hoe ze naar hem verlangde...verlangen...kon ze dat wel al, in de ware zin van het woord? Het was allemaal zo pril, zo onschuldig, maar juist daarom temeer overweldigend.
En daar lag ze, in het lange gras, te dagdromen...uren aan een stuk...
Een koele bries maakte onverwachts komaf met haar droombeelden en bracht haar terug naar het hier en nu. Ze sprong gezwind doch spitsig recht en repte zich in de richting van thuis.
Toen ze buiten adem het huis binnenstormde stond, volledig naar de verwachtingen en gang der dagen, de tafel gedekt en rook ze de eetgeur vanuit de keuken. Knus vleide ze zich aan tafel neer en genoot van de geneugden die haar moeder haar serveerde...
23-12-2006 om 00:00
geschreven door Nathaniel 
|
